Loslaten

Ik laat je kleine handje los, en dat lukt de ene keer net iets vlotter dan de andere keer. Soms ben ik even enthousiast als jij over een nieuwe stap, andere keren lijk ik misschien enthousiast, maar sterf ik diep vanbinnen een beetje. Want dat loslaten doet soms verdomd veel pijn. Soms zou ik je kleine handje willen vastklemmen en je nooit meer loslaten. Zou ik je willen beschermen tegen de wereld. Hoe had ik ooit kunnen weten dat het zo moeilijk zou zijn, dat loslaten? Maar ik weet dat het erbij hoort, dat het moet. En dus laat ik je los.

Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, bij wat er allemaal kan mislopen. Ik probeer te delen in je enthousiasme, probeer je aan te moedigen wanneer je zelf je twijfels hebt bij een nieuwe stap. En terwijl ik je loslaat, moet ik terugvallen op vertrouwen. Moet ik erop vertrouwen dat ik het goed heb gedaan, en dat ik de juiste lessen heb meegegeven. Moet ik erop vertrouwen dat je voorzichtig zal zijn, dat het allemaal wel goedkomt. En ook al slaat de schrik me om het hart, ik laat je los.