kids – MAMoiselle Blogt

10 Olympische disciplines voor mama’s en papa’s

Ik probeer een paar keer per week te gaan lopen, maar dat lukt niet altijd. Werk, twee kindjes, het huishouden, je kent het wel. Maar zelfs als ik mijn looptrainingen moet skippen, doe ik nog aan sport. Wat zeg ik: sporten op Olympisch niveau! Want dat is nu eenmaal wat ouders doen, toch? Als we uitgaan van de definitie dat je aan sport doet wanneer je hartslag verhoogd is en je lichtjes zweet, dan sporten wij toch allemaal behoorlijk wat af, niet? En daarom pleit ik ervoor om volgende Olympische disciplines voor mama’s (en papa’s) in het leven te roepen:

De 100 meter ochtendrush
Je kinderen op tijd uit bed krijgen, hen aanmanen om hun ontbijt te eten in plaats van te dagdromen, proberen je geduld niet te verliezen terwijl de klok genadeloos verder tikt… Daar hoort nogal dikwijls gehijg, een verhoogde hartslag en een klein beetje (veel) zweet bij.
De worstelsessie je kind aankleden
Is dat alleen hier zo, dat mijn zoontje de zin “kom, we gaan je kleren aandoen” op één of andere manier hoort als “Spring maar vrolijk rond, draai je zoveel je kan, doe een dansje, schop met je beentjes en zit of sta vooral NIET stil”? Waardoor ik maar wat achter hem aanhol en hem uiteindelijk in een kleine houdgreep moet nemen, wil ik hem kunnen aankleden. Deze discipline komt trouwens twee keer per dag aan bod, want hem uitkleden en in zijn pyjama krijgen, levert gelijkaardige taferelen op.
De 400 meter horden je kind in de autostoel zetten
Je kind omhoog heffen, opletten dat zijn hoofdje niet tegen de deur stoot, hem in die stoel wringen, die verdomde gordels vastklikken terwijl je kind zich opspant als een plank, … Nope, dat gaat niet bepaald vanzelf!
De steeplechase trappenlopen met een baby/peuter/kleuter op de arm
Natuurlijk kunnen mijn jongens vlotjes zelf de trap op en af. Maar ’s morgens gaat het meestal vlotter als we de jongste op de arm pakken: minder tijdverlies. En ’s avonds is hij vaak doodmoe van een dag school, waardoor we ook dan weer plooien. Hop met die knietjes!
De ploegentijdrit je baby troosten
Deze ligt al eventjes achter ons, maar ik herinner me nog heel goed hoe ik kilometers heb afgelegd met een baby op mijn arm om die te kunnen troosten. De living of onze slaapkamer op en af: duizenden keren heb ik dat gedaan.
De tienkamp spelen met je kind
Achter je kind hollen, de schommel duwen, door de living dansen, samen op Pokémons jagen, voetballen of Twister spelen: je conditie vaart er wel bij.
De marathon een driftbui van je kind ondergaan
Het kan een ware uitputtingsslag zijn, om rustig en kalm te blijven en je geduld te bewaren als dat kleine schatje zich in de schoenwinkel op de grond gooit. Om de starende blikken van voorbijgangers te negeren. Om hem op één of andere manier te troosten. Uithouding: check!
Het gewichtheffen op uitstap
Op uitstap met kinderen, dat betekent een heuse volksverhuizing. En dus sleur je een volledige uitzet mee: reservekleertjes, een lekker hapje en drankje, vochtige doekjes, pampers, entertainment, … you name it. Mama of papa zal wel voor muilezel spelen!
De hink-stap-oefen je reflexen
Je kleintje dat bijna uit de zetel valt. Het glas dat vervaarlijk dicht bij de rand van de tafel staat. Je kind die tomatensoep begint te eten terwijl hij nog geen slabbetje aanheeft. Je reflexen kunnen maar beter goed getraind zijn, want er wordt meer dan eens beroep op gedaan…
De 4×100 meter estafette achter je kind hollen om het in bed te steken
Kwestie van ook ’s avonds nog wat aan je conditie te werken, en om er zeker van te zijn dat je je 10.000 stappen wel gehaald hebt die dag, maken die kindertjes het ons niet altijd gemakkelijk. Eigenlijk best lief van hen, dat ze zo bezorgd zijn om onze gezondheid dat ze ons meer laten sporten!

23 maart 201812 november 2018

Lore2 reacties

10 redenen waarom alleenstaande ouders echte superhelden zijn

Af en toe moet mijn man naar het buitenland voor het werk. Dan sta ik er een paar dagen tot een (werk)week alleen voor. En toegegeven, hoe groter de kindjes worden, hoe vlotter dat gaat. Maar toch blijven dat altijd heavy weken. En keer op keer bedenk ik me hoeveel respect ik heb voor alle vrouwen en mannen die er altijd alleen voor staan, week in week uit. Ik zou zelfs nog een stapje verder durven gaan: alleenstaande mama’s en papa’s zijn in mijn ogen echte superhelden. Want:

In hun eentje vervullen ze 1.001 rollen. De rol van mama, van papa, van kok, van poetsvrouw, van verpleegster, van boekhouder, van taxichauffeur, van tuinman: you name it. Alles komt op hun nek terecht, zonder dat ze de taken kunnen verdelen of voor een beurtrol kunnen kiezen. Heavy!
Ze staan bovendien constant zelf in voor de zorg van hun kindjes. Hier is het al eens: de ene kookt, terwijl de andere met de kindjes bezig is. Of de ene kan een uurtje langer slapen terwijl de andere al opstaat met de kabouters. Maar als single ouder is dat geen optie…
Een carrière en een gezin combineren als je er alleen voor staat, daarvoor moet je trouwens echt al acrobatische toeren uithalen. De kindjes ’s morgens op school afzetten, zelf gaan werken, er ’s avonds na school opnieuw op tijd staan, het lijkt me absoluut niet evident. Niet de luxe hebben om de ochtend- en de avondshift te verdelen waardoor je of wat vroeger kan beginnen zodat je ‘s avonds op tijd kan stoppen om ze op te halen of wat later kan beginnen zodat je ze ’s morgens nog kan wegbrengen… Doe het maar eens!
Ook financieel lijkt het me niet altijd evident. Met één loon de huishuur of lening betalen, alle vaste kosten, de schoolrekeningen, de boodschappen, … Ik kan me inbeelden dat er vaak weinig overblijft op het einde van de maand. En dat mama (of papa) zich dan maar al te vaak moet wegcijferen, om de kindjes toch alles te kunnen geven wat ze nodig hebben.
Hoe alleenstaande ouders alles trouwens gepland krijgen, daar ben ik toch serieus van onder de indruk. Als ik al het gevoel heb constant achter de feiten aan te hollen en voortdurend 10 ballen tegelijk in de lucht te moeten houden, terwijl ik het geluk heb te kunnen rekenen op een wederhelft die ook de handen uit de mouwen steekt, hoe moet het dan niet zijn als single mama of papa?!
Me-time, dat is wellicht ook een ongekend of schaars goed voor veel alleenstaande ouders. Als de kindjes ’s avonds in bed zitten, dan ligt er nog zoveel werk te wachten dat er weinig tijd overblijft voor henzelf. En als ze willen investeren in sociale contacten, dan moeten ze al meteen een babysit engageren. Waardoor het er maar al te vaak niet van komt.
En ook een off-day zit er niet in. Zelfs niet als ze ziek zijn. Want mama of papa moet altijd paraat staan, no matter what. Als ik me ziek voel, dan ben ik maar wat blij dat ik de zorg van de kindertjes even aan mijn man kan overlaten. Maar als je die optie niet hebt…
Plus, als single mama of papa moet je veel beslissingen zelf nemen, zonder even met je partner te kunnen aftoetsen. Van leuke beslissingen als wat brengt Sinterklaas tot zware opvoedingskwesties: de verantwoordelijkheid rust altijd op hun schouders.
Ook niet gemakkelijk: geen andere ouder om die onvoorwaardelijke en diepe liefde mee te delen, en om samen trots mee aan de zijlijn te denken: hé, dat hebben wij goed gedaan samen! En ook niemand om tegen te ventileren als ze het weer eens hebben uitgehangen… Natuurlijk kan je dat ook bij vrienden en familie, maar dat lijkt me toch nog iets anders dan “Wacht maar tot ik dat aan jullie papa vertel!” ;-).
Maar in hun eentje zorgen ze wel voor een warme thuis. Zetten ze hun kindjes op de eerste plaats. En geven ze het beste van zichzelf, dag in dag uit. Ze mogen ongelooflijk trots zijn op zichzelf: als dat allerliefste schatje uitgroeit tot een fantastisch kind, dan hebben ze dat enkel en alleen aan zichzelf te denken. Self five!

Je ziet het, mijn bewondering voor alleenstaande ouders is groot. R.E.S.P.E.C.T. en hoedje af.
Echt waar, let’s hear it voor alle single mama’s en papa’s. Een kus van de juf en een bank vooruit!

21 maart 201812 november 2018

LorePlaats een reactie

Het griepmannetje en het magische mama-medicijn

Het is hier al de moeite geweest met ziek zijn de laatste tijd. In het najaar viel al de ene zieke na de andere, en na een januari zonder zieken, hebben we in februari alweer prijs. En meteen stevig: onze jongste heeft de griep. Of ‘de Griek’, zoals onze oudste het noemde. Helaas … Momenteel geen witte stranden of azuurblauw water, geen Akropolis, geen sirtaki of geen Ouzo voor ons. Wel een zielig mannetje dat nu al bijna een week lang getransformeerd is in een zielig vodje, een thermometer die bijna tilt slaat en soms meer dan 40 graden aangeeft, en liters snot…

Als ik zou kunnen, ik zou met veel plezier met hem van plaats wisselen. Met de glimlach zelfs, als ik hem op die manier dat ellendige gevoel zou kunnen besparen. Jammer genoeg werkt het zo niet, en kan ik mezelf alleen nuttig maken als verpleegster, trooster en knuffelaar.

Ik spoel zijn neusje en hou daarbij het midden tussen de ene keer een elegante ballerina die vlotjes en in een bijna onmerkbare pirouette haar taak vervult, en de andere keer een woeste krijger die al worstelend met het welpje dat wild om zich heen slaat haar opdracht probeert te volbrengen. Ik volg nauwlettend zijn temperatuur op en neem hem bij mij in bed als de koorts de pan uit swingt en ik me te veel zorgen maak. Ik haal alle truken uit de kast om hem voldoende te laten drinken.

En hij, hij wil alleen zijn mama. Hij zit daar zo kwetsbaar en breekbaar, met zijn gloeiende lijfje en zijn koortsige oogjes, te jammeren om mama. Zijn buikje dat normaal trots vooruit steekt is ondertussen plat, merk ik tot mijn schrik. Ik mag niet uit zijn oogveld verdwijnen, of het jammerende ‘mama’ weerklinkt nog een paar decibels luider. Het liefst zou hij de hele tijd tegen me aan zitten en mijn hand vasthouden. En als hij echt zou kunnen, hij kroop opnieuw in mijn buik.

Het lijkt wel alsof er een permanente maar onzichtbare navelstreng tussen ons bestaat, die dezer dagen weer wat strakker gespannen staat. Alsof zijn innerlijke kompas automatisch richting mama wijst, zijn veilige haven. Wonderlijk toch, hoe mama het beste medicijn blijkt te zijn. Hoe mijn aanwezigheid op zich al een zalvende en rustgevende werking heeft. Ik streel zijn hoofdje en probeer hem te sussen, en op één of andere manier brengt hem dat een beetje rust.

Het lijkt wel alsof ik, Mevrouwtje Geen Geduld, plots overspoeld word door een stroom aan eindeloos geduld. Ik zie hem afzien, en mijn grenzen verzachten. Ik schiet niet uit mijn sloffen. Wil hij een fruitsapje of chocomelkje, dan ben ik al blij dat hij überhaupt wil drinken. Een stukje chocolade? Hoera, het mannetje eet! En televisie of iPad? Als hij daardoor even verstrooiing heeft, tuurlijk dan! Al zal ik toch paal en perk moeten stellen aan dat oeverloze geduld, want de tijdelijke privileges worden op betere momenten al als verworven rechten beschouwd door het kleine heertje ;-).

Het lijkt wel alsof mijn hele lijf zich op hem focust, alsof ik scherpstel op zijn welzijn. Ja, er is te weinig slaap en er is werken en er is zoveel meer, maar alles verbleekt bij die ene prioriteit.

Het lijkt wel alsof hij en ik in een coconnetje leven momenteel. Hij en ik. Wij samen. Ik denk niet dat ik ooit genoeg kan krijgen van zijn handje dat de mijne vastgrijpt. Van het gevoel dat hij me zo nodig heeft. Van zijn warme lijfje op of tegen het mijne. Het is als een warm bad waarin ik me gretig onderdompel.

Ik troost me met de gedachte dat het ‘maar’ een griep is. En dat het over een paar dagen zo weer voorbij is. Dan zal het miserabele vodje snel vergeten zijn. Maar het gevoel van hij en ik, wij samen, dat blijft. Voor altijd.

14 februari 201812 november 2018

Lore5 reacties