Als mama word je net dat tikkeltje emotioneler, zeggen ze weleens. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar voor mij gaat die stelling in elk geval 100% op. Bij elke kleine of grote stap van mijn kindjes krijg ik steevast een krop in de keel en moet ik toch even heel hard slikken. En dat was vandaag niet anders.
Mijn jongste had zijn ‘proclamatie’ in de derde kleuterklas – of programmatie zoals hij het zelf noemde – en dat betekent dat zijn kleutertijd erop zit. Jammer genoeg moesten we de proclamatie digitaal volgen wegens coronatijden, maar dat had dan weer als voordeel dat het geen gênante vertoning werd waarbij ik en plein public luid stond te snotteren met een doos Kleenex in de hand. Elk nadeel heeft ook z’n voordeel, weet u wel.
Twee jaar geleden moest ik ook al heel hard slikken, toen mijn oudste kleuter af was. Het was toen vooral het onbekende dat voor vragen zorgde. Hoe zou het lopen allemaal? Lezen, schrijven, huiswerk … Wat zou dat geven? Een tijdperk afsluiten is bovendien altijd moeilijk en confronterend. Toen kon ik mezelf echter nog inprenten dat ik er tenminste nog eentje in de kleuterschool had.
Toen wel nog …
Nu is ook die jongste klaar om zijn vleugels uit te slaan. En dat vind ik extra confronterend, om uiteenlopende redenen.
- Ik heb nu twee lagereschoolkinderen in huis. Mijn kuikentjes zijn geen piepkuikens meer. Dat zegt ook iets over mij – hoe prehistorisch oud ben ik dan wel niet?! Hoe fantastisch het ook is om je kinderen te zien groeien en bloeien, het confronteert je er ook altijd mee dat de tijd vliegt – ook voor jezelf. En waar die kinderen groeien en bloeien, gaan wij eerder richting uitbloeien 🤪.
- Meer nog dan met mijn eigen leeftijd word ik er ook mee geconfronteerd hoe groot mijn jongste patatje wordt. In mijn ogen is hij nog steeds mijn kleine baby, maar vandaag werd keihard het bewijs geleverd dat hij dat helemaal niet meer is. Mama’s en papa’s van meer dan één kindje herkennen het waarschijnlijk wel. Die oudste op de drempel van de lagere school, ik vond hem al een hele meneer. Mijn jongste … dat is en blijft gewoon mijn kleine baby. Mijn Louistje Petitje. Dat zal hij wellicht ook altijd blijven, zelfs wanneer hij met kop en schouders boven mij uit torent.
En ook al is hij er meer dan klaar voor, toch heb ik iets van: ‘Maar hoe dan?!’ Wanneer en hoe is hij uitgegroeid tot deze niet-meer-zo-heel-kleine jongen? Ik probeer het af en toe te negeren (getuige daarvan de lange broek die hij onlangs aandeed toen het weer wat kouder was en waarmee hij gigantisch water in zijn kelder had: oeps, het kind was net iets meer gegroeid dan moeder doorhad) maar nu is er geen ontkomen meer aan. Hij wordt groot … Fysiek én mentaal. De gesprekken die we voeren worden steeds boeiender. Da’s fijn om te zien en te ervaren, maar als ik foto’s of filmpjes terugzie van een paar jaar geleden blaast me dat soms toch van mijn sokken. We’ve come a long way! - En last but not least, het is weer een tijdperk dat afgesloten wordt. De kleutertijd is voorbij en komt nooit meer terug. Geen kleuters meer in huis. Nooit meer … Dat is zo definitief, slik! En ook al liggen er ongetwijfeld andere mooie en boeiende fases in het verschiet, die kleuterjaren hadden toch een gouden glans. Het is zo’n heerlijk onbezorgde tijd zonder verantwoordelijkheden.
Op 1 september scheept hij in voor een rit van minstens 12 jaar. Hopelijk vindt hij er vlot zijn plek en zit hij comfortabel aan boord! Ik kan alleen maar hopen dat ik na de lagereschooltijd en het middelbaar even hard zal moeten slikken omdat we dan kunnen terugkijken op een even mooie tijd als die gouden kleuterjaren.
Sla je vleugels uit en vlieg, mijn kuikentje, het avontuur tegemoet. De wereld ligt aan je voeten. Deze moederkloek zal naast je staan bij elke stap – al dan niet met een zakdoekje in de hand – en ervoor zorgen dat je altijd een warm nest hebt om naar terug te keren.
Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goed zal doen: ik geloof rotsvast in je en ben nu al apetrots op je. En mocht het eens wat minder gaan: I’ve got your back, baby!
Altijd. ❤️
