# Momlife – MAMoiselle Blogt

Deed ze het, of deed ze het niet?

Misschien herinner je je het nog wel. Er was eens … een mama die het helemaal in haar hoofd had: elk jaar zou ze die honderden (oké, duizenden) foto’s van haar kindertjes, uitstapjes en reizen filteren en de leukste in een fotoalbum verzamelen. Ja, zo’n jaarlijks album, dat leek haar wel wat. En toen … liep ze tegen de realiteit van het leven aan: voor ze het wist had ze al acht jaar achterstand in te halen, en met elk jaar extra op de teller zonk de moed haar meer in de schoenen.

Bij wie het kwartje nog niet is gevallen, die mama, dat ben ik natuurlijk. En twee jaar geleden besloot ik in volle lockdown om de vrijgekomen tijd te benutten, mijn verstand op nul te zetten en er gewoon voor te gaan. Je leest er hier meer over. Ik ging toen de uitdaging aan: ik gaf mezelf een jaar de tijd om de achterstand volledig weg te werken, én zou vanaf dan elk jaar braafjes volhouden zodat ik niet opnieuw achter de feiten zou aanhollen.

Ondertussen zijn we twee jaar verder. En dé hamvraag is natuurlijk: ben ik geslaagd in die uitdaging, of loop ik nog altijd hopeloos achter in het fotoalbumdepartement? Ben ik met andere woorden geslaagd in mijn opzet om de achterstand van 2012 tot 2019 weg te werken én in 2021 en 2022 meteen de albums van het jaar ervoor samen te stellen? Tien albums in twee jaar tijd: deed ik het of deed ik het niet?

Tromgeroffel …

Wel, ik ben héél blij om te kunnen zeggen dat het mij gelukt is. *Happy dance* Het kostte me bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken) maar vandaag ben ik helemaal up to date – en absoluut van plan om dat zo te houden.

Tadaaaa, aanschouw hier het resultaat:

Je zal me niet horen beweren dat het een fluitje van een cent was – vooral aan het verzamelen en selecteren van de foto’s had ik telkens een vette kluif. Anderzijds was het eigenlijk wel leuk om te grasduinen door al die ‘oude’ foto’s, om me weer onder te dompelen in lang vervlogen tijden en herinneringen. Ik werd vaak oprecht blij om al die mooie momenten even te herbeleven en het deed me telkens weer beseffen hoe gezegend we eigenlijk wel zijn.

Maar het leukste van al: het resultaat mag er zijn. Niet alleen ben ik heel blij met de albums waar ik nu gelijk wanneer door kan bladeren, bovendien is het zalig dat ik die gigantische to-do van mijn lijstje kon schrappen. Eindelijk! Niets zo vervelend als van die eeuwige to-do’s die voortdurend op de achtergrond in je oor blijven zoemen …

De voorbije jaren ben ik wel wat georganiseerder geworden op fotovlak en heb ik gezorgd voor een beetje structuur en een systeem om het mezelf gemakkelijker te maken. Een paar tips voor wie gelijkaardige ambities heeft:

Ik verzamel mijn foto’s in de cloud en leg per jaar een mapje aan. Telkens ik foto’s in handen krijg (of het nu van familie of vrienden is, van school of van de sportclub) sla ik die meteen in het mapje van dat jaar op.
Daarnaast heb ik natuurlijk ook nog wat foto’s op mijn gsm staan. Of eigenlijk héél veel foto’s, als ik eerlijk ben. Om daar toch het bos door de bomen te blijven zien, probeer ik aan het begin van elke maand door de foto’s van de afgelopen maand te gaan om alle ‘junk’ eruit te halen. Je kent dat wel, 37 foto’s nemen om uiteindelijk 1 goeie te hebben – en ze dan allemaal laten staan. Of screenshots nemen en ze vergeten te verwijderen, grapjes doorgestuurd krijgen via Whatsapp, … Bij die maandelijkse opkuis vliegen die er allemaal uit. (Oké, ik slaag daar natuurlijk niet elke maand in, maar dan doe ik soms een kwartaal-inhaalmanoeuvre 😜)
Bij die opkuis probeer ik ook alvast mijn favoriete foto’s aan te duiden op mijn gsm. Dat zijn dan de foto’s die uiteindelijk in het fotoalbum van dat jaar zullen belanden, zo hoef ik enkel het mapje ‘favoriete foto’s’ te downloaden als ik eraan begin.
Aan het begin van een nieuw jaar maak ik binnen de map van het desbetreffende jaar een nieuw mapje: ‘Fotoalbum jaar X’, waarin ik de favoriete foto’s van dat jaar zet, opgedeeld per maand.
Het album zelf is dan kinderspel. Alle foto’s staan klaar (chronologisch zelfs!) en het grote werk is al gedaan – het enige wat me nog te doen staat is ze in een album droppen.
Ik maak mijn albums telkens bij Smartphoto trouwens, om verschillende redenen. Zo vind ik de editor daar heel gebruiksvriendelijk, vind ik altijd mijn gading tussen de voorgestelde ontwerpen én is de uiteindelijke kwaliteit ook top. Bijkomend voordeel van de albums altijd op dezelfde plaats te bestellen, is dat het geen kakafonie wordt van albums in verschillende formaten / stijlen / kleuren / … Ik kies bijvoorbeeld elk jaar hetzelfde kleur en dezelfde lettertypes voor de binnenpagina’s. Qua covers mag er wel wat variatie in zitten, maar ook daar beperk ik me tot gelijkaardige kleuren. Een georganiseerde chaos dus, zo heb ik het graag 😉.
Je kan er overigens voor kiezen om zelf je album te vullen met foto’s, of de editor dat gewoon automatisch te laten doen. Ik doe dat altijd zelf (Ik heb het nu eenmaal allemaal graag zelf in handen 😝) maar met die handige editor gaat dat dus supervlot.
Daarna is het even afwachten tot het album thuis geleverd wordt, en dan is het feest: weer een album rijker, en een to-do armer! 🥳🥳🥳

Ik kan er echt van genieten om de kast te openen en daar nu álle albums van de voorbije jaren te zien staan blinken. Heerlijk!

Nu alleen nog blijven volhouden … 💪

En jij, ben jij helemaal mee?

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.

17 juni 2022

Lore1 reactie

Gezin in quarantaine: 15 observaties

Drie golven lang bleven we vlotjes overeind, maar deze vierde golf heeft ons nu toch gevloerd, en stevig ook … Het coronabeestje heeft ons te pakken, en als gevolg zitten we hier thuis ondertussen al twee weken in quarantaine. Ik mag sinds een paar dagen weer naar buiten, maar de zonen hebben helaas nog wel even te gaan.

Na een hoogrisicocontact gingen we twee weken geleden in quarantaine. Een dag later werd ik ziek, en het kwam dus niet als een verrassing dat ik positief testte. De jongens waren negatief. Een paar dagen later volgde een positieve test bij mijn man, en ondertussen is ook de jongste positief. De oudste zoon blijkt de sterkste van de hoop te zijn, en werd daarvoor “beloond” met de langste quarantaine van ons allemaal. Hij kijkt al minstens tegen 28 dagen aan – en als hij onderweg nog ergens positief test, kan dat nog oplopen. Olé …

En zo zijn we voor we het goed en wel beseften aanbeland bij maart 2020 2.0. Een paar dingen die we de voorbije twee weken hebben gemerkt:

Het woordje ‘loslaten’ is nog nooit zo belangrijk geweest als nu. Ja, er is meer schermtijd dan anders. Maar als we eerlijk zijn: als wij in ziekteverlof zijn, dan willen we ook niet veel meer dan zetelhangen en naar Netflix kijken, toch? En ja, er is veel rommel, veel chaos en veel lawaai. Maar het is simpel: ofwel zingen we de hele tijd ‘Let it goooooo’, ofwel zijn we binnen de dag compleet loco in the coco. En dus proberen we maar los te laten, wat de ene keer al beter lukt dan de andere.
Kleren zijn optioneel. In het geval van de kinderen mag je dat vrij letterlijk nemen (blijkbaar hebben we een paar naturisten op de wereld gezet, what can I say?). Ik kijk al niet meer verbaasd op als hun kledij zich beperkt tot één kous en een t-shirt. Vrijheid blijheid, zullen we maar denken zeker? En ik persoonlijk ben behoorlijk blij dat homewear helemaal hip is tegenwoordig. Leve de pyjama of die chillbroek!
De stofzuiger en de vaatwasser draaien overuren. Van waar blijven die kruimels en die vuile borden toch komen?! De wasmachine en droogkast daarentegen profiteren ervan om wat snipperdagen op te nemen (zie vorig puntje). Elk nadeel heeft ook z’n voordeel, nietwaar.
Die lockdown vorig jaar was allesbehalve plezant. Maar, toen zaten we allemaal in hetzelfde schuitje. Zo’n langgerekte quarantaine piekt nog net iets meer, eerlijk gezegd, als je zelf opgesloten zit maar de wereld gewoon blijft doordraaien voor de rest. Als je kindertjes om 16u sip door het raam kijken en daar joelende en springende kinderen zien terugkeren van school, dan is dat toch even slikken.
Ook ziek zijn is nooit leuk; maar ziek zijn en ondertussen met kinderen in quarantaine zitten, dat is toch next level shit. Ik weet niet wat het ideale scenario is om uit te zieken, maar ik kan je wel vertellen dat als een koortstige dweil in de zetel hangen en ondertussen nieuwe leerstof over breuken proberen uit te leggen aan je kind daar wellicht niet onder valt. Ach ja, sometimes a mom’s gotta do what a mom’s gotta do!
Kinderen zijn veerkrachtiger dan we denken. Ik ben de tel al kwijtgeraakt van de hoeveelste keer het nu is dat we de kinderen moeten ontgoochelen omdat er alwéér leuke dingen op de agenda moesten gecanceld worden. Een show van Nachtwacht waar de jongste al maanden naar uitkeek, bijvoorbeeld. En ik sta ervan versteld hoe goed ze zich hierdoor worstelen, hoe ze niet bij de pakken blijven zitten en hoe ze proberen om er het beste van te maken. Na de eerste ontgoocheling en de nodige traantjes om die gemiste show natuurlijk, da’s maar normaal.
Al zijn er ook grenzen aan die veerkracht. De eerste dagen moest ik me, als enige positieve, isoleren. Op een bepaald moment was de jongste hartverscheurend aan het huilen omdat hij mij miste en me wilde knuffelen. 💔Krak, zei mijn moederhart … Hij is wellicht de enige die blij in de lucht sprong toen hij positief testte, en enthousiast uitriep ‘dat hij weer mocht knuffeleeeeeeen met mama!’ En ik merk ook dat ze het mentaal lastiger beginnen te krijgen, naarmate ze langer thuis zitten. Dus die veerkracht is niet eindeloos, maar toch, het zijn straffe mannetjes en ze dragen hun quarantaine als echte kampioenen.
Op sadistische wijze zijn er eigenlijk heel wat gelijkenissen met een verlofperiode. We hebben zeeën van tijd samen, en we leven veel minder volgens de klok. Dat er ondertussen ook gewerkt moet worden, dat we gevangen zitten in ons huis en dat de zon niet schijnt, dat zijn maar details.
Ik zou een dringende oproep willen doen om het Engelse spreekwoord ‘All is fair in love and war‘ aan te passen naar ‘All is fair in love, war and quarantine‘. Dat helpt om mild te zijn tegenover jezelf. Omdat er zoals gezegd net iets meer schermtijd is dan anders (een klein beetje maar). Omdat er net iets meer chocolade gegeten wordt dan anders (ook een klein beetje maar). Omdat een doordeweekse apéro absoluut moet kunnen. Omdat er net iets meer online geshopt wordt dan anders (een klein beetje veel, damn you black Friday!). Enzoverder enzovoort. We moeten iets doen om positief te blijven, nietwaar? En in deze omstandigheden is dat gewoon helemaal oké.
Om bij de Engelse spreekwoorden te blijven: ook het spreekwoord ‘Desperate times call for desperate measures‘ zetten wij bij deze graag om in de praktijk. Die adventskalender van Milka? Die doopten we om tot een ‘quarantainekalender’. Zo mogen de jongens elke avond ‘vieren’ dat ze weer een dagje quarantaine hebben overleefd met een klein chocolaatje. In normale omstandigheden is het helemaal tegen mijn principes, maar dit jaar hebben we de kerstboom wél al gezet voor Sinterklaas kwam (als we toch thuiszitten, kunnen we het maar beter gezellig maken!). En die laatst genoemde zou ook wel eens net iets vroeger dan anders kunnen langskomen … Desperate times zeg ik u!
Wat zijn we blij dat deze coronacrisis zich nú afspeelt, in deze digitale tijden en niet ergens in de jaren ’80 of zo. Een quarantaine zónder FaceTime, Netflix of online bestellingen – ik mag er niet aan denken! In deze tijden is het tenminste nog haalbaar om te leven zonder buiten te komen: je boodschappen of een maaltijd online bestellen, contact houden met de buitenwereld, … Wat een geluk dat het allemaal kan!
En ook een shoutout naar die buitenwereld. Wat zijn wij gelukzakken, met familieleden die boodschappen aan de deur komen afzetten, buren die spontaan hulp aanbieden en boekjes komen brengen, vrienden die een survival pakket opsturen … Dikke merci, jullie maken het een pak draaglijker! 🥰
Lichtpuntjes zorgen ervoor dat we positief blijven (al is dat een dubieus woord in deze context). En dat zit in kleine dingen: een apéro of een lekker ontbijtje, gezellig samen een spelletje spelen, een filmnamiddag met popcorn, moppen tappen, de living omvormen tot minidisco, … Alles om de moraal hoog te houden en toch wat plezier te beleven met elkaar!
Kwestie van onze tijd hier thuis ook wat nuttig te besteden, proberen we ook wat klusjes af te werken. Zo is een groot deel van de kerstinkopen al gedaan, ben ik onze reis voor volgende zomer al wat aan het plannen en proberen we hier en daar wat uit te rommelen in huis. Zo blijven we bezig én kan ik weer een aantal dingen schrappen van het never-ending mentale to-dolijstje. Win-win!
Nog een kleine tip: je gaat het best in quarantaine met mensen die je écht leuk vindt. Niet dat je daar veel keuze in hebt, eens je in quarantaine moet is het toch te laat om daar verandering in te brengen, maar je snapt me wel. Zo kan ik het absoluut aanraden om je quarantaine door te brengen met iemand die lekker kan koken. Geloof me, dat komt altijd van pas. Het lijkt me dan weer minder een aanrader om opgesloten te zitten met iemand die leert drummen of viool spelen, maar daar spreek ik gelukkig niet uit ondervinding. Enfin, als we hier dan toch moeten zitten, dan kijk ik toch het liefst fulltime op het gezicht van mijn favoriete mensjes. Blij dat zij in mijn team zitten! ❤️

Aan iedereen die in hetzelfde schuitje zit: Yes we can! 👊

26 november 202126 november 2021

Lore2 reacties

Nieuw boek: Mama’s van twintig twintig

Vandaag stond de postbode met een leuke pakje aan de deur: het boek Mama’s van twintig twintig. Eindelijk! Het boek kwam enkele weken geleden al uit, maar mijn exemplaar was blijkbaar zoek geraakt bij de post. En omdat het boek maar in beperkte oplage was gedrukt, waren er intussen geen exemplaren meer over, waardoor ik dus nog wat langer op mijn honger moest blijven zitten. Maar geen nood, er werden boeken bijgedrukt (twee keer zelfs al!) en voila, vandaag heb ik het eindelijk zelf in handen!

Dit boek is het derde in de reeks ‘Mama’s vertellen’. Dit keer vertellen vrouwen over hun zwangerschap/bevalling/kraamtijd in tijden van corona. Het is een dunner boekje dan de andere – maar wel eentje dat naar mijn gevoel geschreven móest worden. Het was een beetje last minute dat ik de vraag kreeg om dit project op mij te nemen, en omdat ik daardoor mijn kerstvakantie in rook zag opgaan heb ik even getwijfeld. Maar ik heb mijn gevoel gevolgd: dit kon ik niet weigeren.

Dat gevoel werd meteen bevestigd toen ik de oproep lanceerde waarbij we op zoek gingen naar mama’s die zwanger en/of bevallen waren in 2020 tijdens corona. Mijn inbox ontplofte (in die mate zelfs dat ik mijn e-mailadres na nauwelijks een uurtje al uit de oproep haalde, omdat de overvloed aan mails anders niet bij te houden viel). Toen ik een paar weken later op zoek ging naar foto’s van (k)raambezoekjes, werd ik opnieuw overspoeld door reacties. Om maar te zeggen: het is een thema dat leeft.

Uit de vele mailtjes en reacties op Facebook en Instagram werd het ons heel duidelijk: zwanger zijn en bevallen in coronatijden was (is) geen evidentie. Veel mama’s (to be) hebben veel gemist: het kunnen pronken met hun buikje en met hun klein wondertje, de hulp van familie en vrienden … En in sommige gevallen zelfs hun partner om hen bij te staan bij de bevalling. Die duizenden mama’s van 2020 (en van 2021) hebben er nood aan om hun verhaal te delen. Of om de verhalen van anderen te lezen, en zich daarin te kunnen herkennen.

Want zeg nu zelf, als mama babbelen we allemáál graag over onze ervaringen. Over onze zwangerschap, die fijne stampjes en die mottige kwaaltjes. Over de bevalling. Over die eerste maanden. Over hoe je leven is veranderd na de komst van dat kleintje. De mama’s van 2020 hebben echter nauwelijks kans om dat te doen. Niet alleen omdat hun contacten door corona zoveel beperkter zijn, maar ook omdat de ervaringen van wie niet in coronatijden is bevallen gewoon helemaal anders zijn. En net daarom vonden wij dat het onze “plicht” was om deze verhalen naar buiten te brengen.

De reacties op het boek liegen er niet om. En ik word er helemaal warm van om die te kunnen lezen. Dáár deed ik het voor. Een greep uit de hartverwarmende reacties:

“Gisteren is mijn exemplaar toegekomen en vanochtend had ik het al uitgelezen. Zo fijn om herkenbare verhalen en gevoelens te lezen. Eindelijk iemand die me ten volle begrijpt. Maar ook dankbaarheid omdat wij 2020 zonder al te veel kleerscheuren hebben doorstaan, want jammer genoeg waren er mama’s met een miskraam of die hun kindje na een paar dagen hebben moeten afgeven.
Bedankt om dit boek uit te brengen, het heeft me na het lezen een soort van rust gegeven omdat ik niet alleen ben met mijn gevoelens. Bedankt!”

“Op een halve dag uitgelezen. Met de nodige traantjes. heel fijn om verhalen van andere mama’s te lezen alsook de herkenbaarheid van de vele typische corona-dingen…”

“Het is een mooi en emotioneel exemplaar geworden! Top mama’s en papa’s allemaal!”

“Het is echt een fantastisch boekje. In 1 keer uitgelezen met op sommige momenten de nodige tranen in de ogen. Er zitten inderdaad heel veel herkenbare zaken in.”

“Mooi boek dat de hart en de ziel mee draagt van alle mama’s van 2020! Zij die intens kunnen genieten hebben van hun kindje maar tegelijk het gemis hadden van alles te kunnen delen met de wereld, zij die jammer genoeg moeten afscheid nemen hebben in 2020 en het verdriet ook alleen moeten verwerken hebben. Alles is zo dubbel! “

“Wat een mooi boek is dit, als zelf mama in 2020 zijnde is dit zo (h)erkenbaar. Met tranen over mijn wangen rollend gelezen maar ook zo blij hierin niet alleen te zijn. Dank je wel!”

Voor wie zelf benieuwd is naar de verhalen, een kleine tip: je kan het boek hier gratis downloaden als e-book. In boekvorm kan je het boek enkel kopen via Mamabaasshopt (in beperkte oplage).

En ondertussen kijk ik vol trots naar mijn weer iets uitgebreidere boekenplank 😎