Categorie: # Momlife

Nieuw boek: Ik word grote broer/zus

Is er een baby op komst en wordt je zoontje of dochtertje dus grote broer of grote zus? Niets leuker dan jullie daar samen op voor te bereiden met behulp van een boek, helemaal op maat van je kindje. Ik stel dan ook graag ons nieuwste Mama Baas-boek voor: Ik word grote broer/zus.

Konijn Sam krijgt er een broertje of zusje bij. Samen met jullie ontdekt Sam wat er allemaal te wachten staat. Het boekje geeft op een speelse manier duidelijke informatie over de zwangerschap van mama en wat er allemaal te gebeuren staat.

Hoe lang duurt een zwangerschap, hoe snel groeit de baby in mama’s buik, wat gebeurt er bij een echo, wat heeft zo’n baby’tje allemaal nodig als het geboren is, wat eet een baby’tje en wat doet het een hele dag, …? Op deze vragen en meer zoekt Sam een antwoord in het boek. Het is geschreven op kleuterniveau en is dus ideaal voor kindjes van pakweg drie tot zes jaar.

In het boek vind je ook een aftelposter met leuke opdrachtjes, zodat jullie samen kunnen aftellen naar de geboorte van de baby. Het boekje werd mooi geïllustreerd met tekeningen van Emma Thyssen.

LorePlaats een reactie

Een positieve terugblik: ook dit was 2020 voor mij

2020 kan niet rap genoeg voorbij zijn. Het is een jaar waarin we ontzettend veel hebben moeten missen en daar wil ik liever niet te lang meer bij stilstaan. Maar gelukkig was 2020 niet alléén maar dat. In een poging positief te blijven, focus ik me even op wat er wél was.

1. 2020 zal voor mij altijd het jaar blijven waarin ik mijn gigantische achterstand wegwerkte op het vlak van fotoalbums. Al jaren wilde ik daar werk van maken, maar het kwam er nooit van. Tijdens de lockdown besloot ik van de nood een deugd te maken, en begon ik aan een heus huzarenstukje: duizenden foto’s verzamelen, doorploegen en selecteren.

Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik wist orde te scheppen in de fotochaos, stelde maar liefst negen fotoalbums samen en werkte de volledige achterstand weg. Ik ben zelfs het album van 2020 al aan het voorbereiden! Ik had er een stevige kluif aan, maar ben oh zo blij dat ik dit eindelijk van mijn to-dolijstje kan schrappen.

2. Ook op werkvlak had ik niet te klagen. Meer mama’s dan ooit vonden de weg naar Mama Baas – we overschreden een paar keer de 500.000 unieke bezoekers per maand en hadden zelfs een uitschieter van net geen 800.000, en daar kan ik als Community Manager alleen maar heel blij om zijn.

Maar da’s nog niet alles, ook op boekenvlak was het een “vet jaar”. In volle lockdown werkte ik een paar boekprojecten af, en om eerlijk te zijn was dat gene kattenpis. Aan een boek bezig zijn betekent sowieso tot ‘s avonds laat doorwerken en wallen onder mijn ogen. In volle lockdown aan een boek bezig zijn, dat was doorwerken tot ik er net niet bij neerviel, met een punthoofd dat op ontploffen stond en dat smeekte om wat rust en minder prikkels. Want probeer maar eens wat woorden op papier te krijgen als er constant twee bengels rond je bureau hangen … Maar difficult roads often lead to beautiful destinations, en ik ben dan ook behoorlijk trots op het eindresultaat.

Het lijstje van 2020: Ik stelde de scheurkalender voor 2021 samen; de scheurkalender ‘Mijn baby’s eerste jaar’ kwam uit; we startten de reeks ‘Mama’s vertellen’, waarvan ‘(On)troostbaar’ en ‘Meer dan verwacht’ al in de winkels liggen en de teksten voor ‘Miskraam’ zijn afgewerkt; en het boekje ‘Ik word grote broer/zus’ komt binnenkort uit. En net toen ik dacht even op mijn lui gat te genieten van wat welverdiende rust, kwam er nog een last minute project uit de lucht gevallen: ‘Mama’s van twintig twintig’. Maar ik doe dat met hart en ziel, en kan alleen maar met heel veel voldoening terugblikken. Wat een boerenjaar/boekenjaar!

3. 2020 had op reisvlak ons jaar moeten worden. We zouden op citytrip naar Thessaloniki en Lissabon gaan, zouden island hoppen in Kaapverdië (onze eerste verre reis als gezin!), planden een weekend met vrienden en hadden deze vakantie in Ieper moeten zitten met de familie … En toen kwam corona roet in het eten gooien en mochten we een kruis maken over al deze plannen. Maar gelukkig viel niet alles in het water.

Onze Plan B-zomervakantie, relaxen in de Provence, was zó welgekomen na dat zware en intensieve voorjaar en werd er eentje met een gouden randje. We hadden het geluk een weekendje aan de Opaalkust in Frankrijk te kunnen meepikken. En een weekendje naar zee werd in eerste instantie wel uitgesteld, maar van uitstel kwam dit keer geen afstel. En dat allemaal veilig en wel in onze bubbel. Toegegeven, het waren niet de reizen waar we in het begin van het jaar van droomden. Maar genoten hebben we toch.

4. Net als de rest van België maakten we meer wandelingen dan ooit tevoren en speelden we toerist in eigen streek. Van Mechelen over Antwerpen en Brugge tot de zee: even ontsnappen aan ons kot deed elke keer deugd. 2020 was het jaar waarin ik een nieuwe hobby ontdekte (diamond painting: niet hip, wél rustgevend!). Het jaar waarin ik Jane the Virgin bingewatchte. Het jaar waarin we alternatieven zochten om familie / vrienden toch te zien, en aperitiefden aan zee of rond de vuurkorf. En het jaar waarin ik weer helemaal gebeten werd door de leesmicrobe, nadat die in de eerste drukke jaren van het moederschap op een laag pitje stond. Ik denk dat ik minstens veertig boeken heb verslonden (het feit dat er een hele tijd nauwelijks iets op tv was zat daar zeker voor iets tussen). Als daar interesse voor is, wil ik zeker eens wat leestips delen in een volgende blog!

5. En last but not least – 2020 was het jaar waarin we als gezin heel hard aangewezen waren op elkaar. Het jaar waarin we elkaar willens nillens de hele tijd op de lip zaten. En geloof me, dat was niet altijd peis en vree. Maar ondanks alles zou ik dit jaar met niemand anders hebben willen beleven. Het is het jaar waarin ik meer dan ooit besef hoe hard ik bof met mijn bubbel. Ook al kan ik het woord bubbel ondertussen niet meer horen, maar da’s een ander verhaal. My bubble is the best! ❤️

Dus ja, er is veel dat ik zo snel mogelijk wil vergeten van het afgelopen jaar, absoluut. Maar gelukkig is er ook veel om dankbaar over te zijn en met een blij hartje mee te nemen in mijn herinneringen.

En jij, wat wil jij meenemen uit 2020? Waar ben je trots op en dankbaar voor?

Lore1 reactie

Saudade

Ik probeer er het beste van te maken. En soms lukt dat ook, dan geniet ik van gezellige, knusse winteravonden thuis en van de rust. Maar op andere momenten huilt mijn hart. Om wat was en wat hopelijk ooit weer zal zijn. Heimwee naar een tijd die hopelijk ooit terugkomt. De Portugezen hebben er een mooi woord voor: saudade.

Dan zie ik beelden van hoe kerst er écht hoort uit te zien, en dan moet ik toch even slikken. Ik zou zo graag gezellig aan tafel kunnen zitten als vanouds, omringd door familie en warmte.

Dan bedenk ik mij hoe lang het al geleden is dat ik mijn vrienden nog heb gezien. Ik mis het om samen eentje te drinken, om te lachen tot de tranen over onze wangen rollen, om honderduit te praten en te vertellen, om te dansen tot onze voeten pijn doen.

Dan hoor ik een liedje op de radio en voel ik een steekje in mijn hart omdat ik “knaldrang” ervaar maar er nergens mee terecht kan – behalve door een halfslachtig dansje in de living te placeren.

Dan zie ik foto’s of filmpjes van waanzinnig mooie plekken op de wereld, en dan mis ik het om te kunnen plannen en dromen. Oh wat mis ik het idee dat de wereld aan onze voeten ligt en dat we kunnen gaan en staan waar we willen.

Dan zijn we het beu om binnen te zitten, maar zuchten de kinderen “toch niet weer gaan wandelen?!” En dan wil ik uitbreken, eropuit kunnen trekken zoals voorheen.

Dan is er weer die afstand. Altijd weer die afstand. Hoe kan ik iemand nu troosten van op anderhalve meter? En dan breekt mijn hart, omdat ik er niet kan zijn op de manier waarop ik dat zou willen. 

Dan heb ik weer iemand nauwelijks herkend, zo achter dat mondmasker. En dan mis ik het om iemand écht te zien. Om mensen te zien glimlachen. Oh wat mis ik die big smiles!

Dan krijg ik het even benauwd, omdat we voortdurend op elkaars lip zitten. En dan snak ik naar wat ruimte, naar een moment voor mezelf. Want evident is het niet, dag in dag uit op elkaars gezicht kijken. Soms zou een ander gezicht ook weleens leuk zijn. Of eens simpelweg geen gezicht, en alleen me, myself and I rond me heen. Maar die momenten zijn heel schaars tegenwoordig.

Dan bedenk ik me dat ik de postbode vaker heb gezien dan mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s – dan eender wie. En dan wringt dat. Hoe zou dat nu niet kunnen wringen?

Dan maken we plannen die op het laatste nippertje in het water vallen omdat de maatregelen weer maar eens zijn veranderd. En dan zie ik nog maar eens die ontgoochelde snoetjes. En ik snap dan wel waarom, maar leuk is het niet. Waar is de tijd dat alleen regen of ziekte (in eigen gelederen) spelbreker kon zijn als je plannen maakte?

En natuurlijk zijn er ergere dingen in het leven. Er zijn mensen die ziek zijn, die iemand moeten missen, die hun werk verliezen. Er zijn mensen die twee oorlogen hebben meegemaakt. Dus ik wil niet klagen – maar ik kan niet ontkennen dat het er is, dat gemis. En dat is oké.

Maar we moeten verder. Nog even volhouden. Ik denk alvast aan wat er op ons ligt te wachten. Dan spring ik iedereen in de armen. Dan knuffelen we tot we erbij neervallen. We pakken elkaar vast om nooit meer los te laten. We dansen tot de zon opkomt, we lachen en we gieren, we eten en we drinken, we reizen en we dromen. SAMEN.

Maar eerst moeten we nog even volhouden …

Lore2 reacties
Blog op WordPress.com.