MAMoiselle Blogt

Drie golven lang bleven we vlotjes overeind, maar deze vierde golf heeft ons nu toch gevloerd, en stevig ook … Het coronabeestje heeft ons te pakken, en als gevolg zitten we hier thuis ondertussen al twee weken in quarantaine. Ik mag sinds een paar dagen weer naar buiten, maar de zonen hebben helaas nog wel even te gaan.

Na een hoogrisicocontact gingen we twee weken geleden in quarantaine. Een dag later werd ik ziek, en het kwam dus niet als een verrassing dat ik positief testte. De jongens waren negatief. Een paar dagen later volgde een positieve test bij mijn man, en ondertussen is ook de jongste positief. De oudste zoon blijkt de sterkste van de hoop te zijn, en werd daarvoor “beloond” met de langste quarantaine van ons allemaal. Hij kijkt al minstens tegen 28 dagen aan – en als hij onderweg nog ergens positief test, kan dat nog oplopen. Olé …

En zo zijn we voor we het goed en wel beseften aanbeland bij maart 2020 2.0. Een paar dingen die we de voorbije twee weken hebben gemerkt:

Het woordje ‘loslaten’ is nog nooit zo belangrijk geweest als nu. Ja, er is meer schermtijd dan anders. Maar als we eerlijk zijn: als wij in ziekteverlof zijn, dan willen we ook niet veel meer dan zetelhangen en naar Netflix kijken, toch? En ja, er is veel rommel, veel chaos en veel lawaai. Maar het is simpel: ofwel zingen we de hele tijd ‘Let it goooooo’, ofwel zijn we binnen de dag compleet loco in the coco. En dus proberen we maar los te laten, wat de ene keer al beter lukt dan de andere.
Kleren zijn optioneel. In het geval van de kinderen mag je dat vrij letterlijk nemen (blijkbaar hebben we een paar naturisten op de wereld gezet, what can I say?). Ik kijk al niet meer verbaasd op als hun kledij zich beperkt tot één kous en een t-shirt. Vrijheid blijheid, zullen we maar denken zeker? En ik persoonlijk ben behoorlijk blij dat homewear helemaal hip is tegenwoordig. Leve de pyjama of die chillbroek!
De stofzuiger en de vaatwasser draaien overuren. Van waar blijven die kruimels en die vuile borden toch komen?! De wasmachine en droogkast daarentegen profiteren ervan om wat snipperdagen op te nemen (zie vorig puntje). Elk nadeel heeft ook z’n voordeel, nietwaar.
Die lockdown vorig jaar was allesbehalve plezant. Maar, toen zaten we allemaal in hetzelfde schuitje. Zo’n langgerekte quarantaine piekt nog net iets meer, eerlijk gezegd, als je zelf opgesloten zit maar de wereld gewoon blijft doordraaien voor de rest. Als je kindertjes om 16u sip door het raam kijken en daar joelende en springende kinderen zien terugkeren van school, dan is dat toch even slikken.
Ook ziek zijn is nooit leuk; maar ziek zijn en ondertussen met kinderen in quarantaine zitten, dat is toch next level shit. Ik weet niet wat het ideale scenario is om uit te zieken, maar ik kan je wel vertellen dat als een koortstige dweil in de zetel hangen en ondertussen nieuwe leerstof over breuken proberen uit te leggen aan je kind daar wellicht niet onder valt. Ach ja, sometimes a mom’s gotta do what a mom’s gotta do!
Kinderen zijn veerkrachtiger dan we denken. Ik ben de tel al kwijtgeraakt van de hoeveelste keer het nu is dat we de kinderen moeten ontgoochelen omdat er alwéér leuke dingen op de agenda moesten gecanceld worden. Een show van Nachtwacht waar de jongste al maanden naar uitkeek, bijvoorbeeld. En ik sta ervan versteld hoe goed ze zich hierdoor worstelen, hoe ze niet bij de pakken blijven zitten en hoe ze proberen om er het beste van te maken. Na de eerste ontgoocheling en de nodige traantjes om die gemiste show natuurlijk, da’s maar normaal.
Al zijn er ook grenzen aan die veerkracht. De eerste dagen moest ik me, als enige positieve, isoleren. Op een bepaald moment was de jongste hartverscheurend aan het huilen omdat hij mij miste en me wilde knuffelen. 💔Krak, zei mijn moederhart … Hij is wellicht de enige die blij in de lucht sprong toen hij positief testte, en enthousiast uitriep ‘dat hij weer mocht knuffeleeeeeeen met mama!’ En ik merk ook dat ze het mentaal lastiger beginnen te krijgen, naarmate ze langer thuis zitten. Dus die veerkracht is niet eindeloos, maar toch, het zijn straffe mannetjes en ze dragen hun quarantaine als echte kampioenen.
Op sadistische wijze zijn er eigenlijk heel wat gelijkenissen met een verlofperiode. We hebben zeeën van tijd samen, en we leven veel minder volgens de klok. Dat er ondertussen ook gewerkt moet worden, dat we gevangen zitten in ons huis en dat de zon niet schijnt, dat zijn maar details.
Ik zou een dringende oproep willen doen om het Engelse spreekwoord ‘All is fair in love and war‘ aan te passen naar ‘All is fair in love, war and quarantine‘. Dat helpt om mild te zijn tegenover jezelf. Omdat er zoals gezegd net iets meer schermtijd is dan anders (een klein beetje maar). Omdat er net iets meer chocolade gegeten wordt dan anders (ook een klein beetje maar). Omdat een doordeweekse apéro absoluut moet kunnen. Omdat er net iets meer online geshopt wordt dan anders (een klein beetje veel, damn you black Friday!). Enzoverder enzovoort. We moeten iets doen om positief te blijven, nietwaar? En in deze omstandigheden is dat gewoon helemaal oké.
Om bij de Engelse spreekwoorden te blijven: ook het spreekwoord ‘Desperate times call for desperate measures‘ zetten wij bij deze graag om in de praktijk. Die adventskalender van Milka? Die doopten we om tot een ‘quarantainekalender’. Zo mogen de jongens elke avond ‘vieren’ dat ze weer een dagje quarantaine hebben overleefd met een klein chocolaatje. In normale omstandigheden is het helemaal tegen mijn principes, maar dit jaar hebben we de kerstboom wél al gezet voor Sinterklaas kwam (als we toch thuiszitten, kunnen we het maar beter gezellig maken!). En die laatst genoemde zou ook wel eens net iets vroeger dan anders kunnen langskomen … Desperate times zeg ik u!
Wat zijn we blij dat deze coronacrisis zich nú afspeelt, in deze digitale tijden en niet ergens in de jaren ’80 of zo. Een quarantaine zónder FaceTime, Netflix of online bestellingen – ik mag er niet aan denken! In deze tijden is het tenminste nog haalbaar om te leven zonder buiten te komen: je boodschappen of een maaltijd online bestellen, contact houden met de buitenwereld, … Wat een geluk dat het allemaal kan!
En ook een shoutout naar die buitenwereld. Wat zijn wij gelukzakken, met familieleden die boodschappen aan de deur komen afzetten, buren die spontaan hulp aanbieden en boekjes komen brengen, vrienden die een survival pakket opsturen … Dikke merci, jullie maken het een pak draaglijker! 🥰
Lichtpuntjes zorgen ervoor dat we positief blijven (al is dat een dubieus woord in deze context). En dat zit in kleine dingen: een apéro of een lekker ontbijtje, gezellig samen een spelletje spelen, een filmnamiddag met popcorn, moppen tappen, de living omvormen tot minidisco, … Alles om de moraal hoog te houden en toch wat plezier te beleven met elkaar!
Kwestie van onze tijd hier thuis ook wat nuttig te besteden, proberen we ook wat klusjes af te werken. Zo is een groot deel van de kerstinkopen al gedaan, ben ik onze reis voor volgende zomer al wat aan het plannen en proberen we hier en daar wat uit te rommelen in huis. Zo blijven we bezig én kan ik weer een aantal dingen schrappen van het never-ending mentale to-dolijstje. Win-win!
Nog een kleine tip: je gaat het best in quarantaine met mensen die je écht leuk vindt. Niet dat je daar veel keuze in hebt, eens je in quarantaine moet is het toch te laat om daar verandering in te brengen, maar je snapt me wel. Zo kan ik het absoluut aanraden om je quarantaine door te brengen met iemand die lekker kan koken. Geloof me, dat komt altijd van pas. Het lijkt me dan weer minder een aanrader om opgesloten te zitten met iemand die leert drummen of viool spelen, maar daar spreek ik gelukkig niet uit ondervinding. Enfin, als we hier dan toch moeten zitten, dan kijk ik toch het liefst fulltime op het gezicht van mijn favoriete mensjes. Blij dat zij in mijn team zitten! ❤️