Spring naar inhoud

MAMoiselle Blogt

  • # Momlife
  • # Wanderlust
    • uitstapjes met kids
    • reizen met kids
    • citytrips met kids
    • Frankrijk
      • Ardèche
    • Italië
      • Toscane
      • Umbrië
    • Spanje
      • Barcelona
      • costa blanca
      • costa cálida
      • Mallorca
      • Sevilla
      • Valencia
    • Jordanië
    • Hongkong
    • Thailand
    • Zuid-Amerika
      • Argentinië
  • # Lifestyle
  • # Actua
  • # Worklife
  • # Passion for Fashion
  • # Foodie
  • # Sporty Spice
  • # Never not reading
  • # Books by MAMoiselle
  • Wie is MAMoiselle?

Deed ze het, of deed ze het niet?

Misschien herinner je je het nog wel. Er was eens … een mama die het helemaal in haar hoofd had: elk jaar zou ze die honderden (oké, duizenden) foto’s van haar kindertjes, uitstapjes en reizen filteren en de leukste in een fotoalbum verzamelen. Ja, zo’n jaarlijks album, dat leek haar wel wat. En toen … liep ze tegen de realiteit van het leven aan: voor ze het wist had ze al acht jaar achterstand in te halen, en met elk jaar extra op de teller zonk de moed haar meer in de schoenen.

Bij wie het kwartje nog niet is gevallen, die mama, dat ben ik natuurlijk. En twee jaar geleden besloot ik in volle lockdown om de vrijgekomen tijd te benutten, mijn verstand op nul te zetten en er gewoon voor te gaan. Je leest er hier meer over. Ik ging toen de uitdaging aan: ik gaf mezelf een jaar de tijd om de achterstand volledig weg te werken, én zou vanaf dan elk jaar braafjes volhouden zodat ik niet opnieuw achter de feiten zou aanhollen.

Ondertussen zijn we twee jaar verder. En dé hamvraag is natuurlijk: ben ik geslaagd in die uitdaging, of loop ik nog altijd hopeloos achter in het fotoalbumdepartement? Ben ik met andere woorden geslaagd in mijn opzet om de achterstand van 2012 tot 2019 weg te werken én in 2021 en 2022 meteen de albums van het jaar ervoor samen te stellen? Tien albums in twee jaar tijd: deed ik het of deed ik het niet?

Tromgeroffel …

Wel, ik ben héél blij om te kunnen zeggen dat het mij gelukt is. *Happy dance* Het kostte me bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken) maar vandaag ben ik helemaal up to date – en absoluut van plan om dat zo te houden.

Tadaaaa, aanschouw hier het resultaat:

Je zal me niet horen beweren dat het een fluitje van een cent was – vooral aan het verzamelen en selecteren van de foto’s had ik telkens een vette kluif. Anderzijds was het eigenlijk wel leuk om te grasduinen door al die ‘oude’ foto’s, om me weer onder te dompelen in lang vervlogen tijden en herinneringen. Ik werd vaak oprecht blij om al die mooie momenten even te herbeleven en het deed me telkens weer beseffen hoe gezegend we eigenlijk wel zijn.

Maar het leukste van al: het resultaat mag er zijn. Niet alleen ben ik heel blij met de albums waar ik nu gelijk wanneer door kan bladeren, bovendien is het zalig dat ik die gigantische to-do van mijn lijstje kon schrappen. Eindelijk! Niets zo vervelend als van die eeuwige to-do’s die voortdurend op de achtergrond in je oor blijven zoemen …

De voorbije jaren ben ik wel wat georganiseerder geworden op fotovlak en heb ik gezorgd voor een beetje structuur en een systeem om het mezelf gemakkelijker te maken. Een paar tips voor wie gelijkaardige ambities heeft:

  • Ik verzamel mijn foto’s in de cloud en leg per jaar een mapje aan. Telkens ik foto’s in handen krijg (of het nu van familie of vrienden is, van school of van de sportclub) sla ik die meteen in het mapje van dat jaar op.
  • Daarnaast heb ik natuurlijk ook nog wat foto’s op mijn gsm staan. Of eigenlijk héél veel foto’s, als ik eerlijk ben. Om daar toch het bos door de bomen te blijven zien, probeer ik aan het begin van elke maand door de foto’s van de afgelopen maand te gaan om alle ‘junk’ eruit te halen. Je kent dat wel, 37 foto’s nemen om uiteindelijk 1 goeie te hebben – en ze dan allemaal laten staan. Of screenshots nemen en ze vergeten te verwijderen, grapjes doorgestuurd krijgen via Whatsapp, … Bij die maandelijkse opkuis vliegen die er allemaal uit. (Oké, ik slaag daar natuurlijk niet elke maand in, maar dan doe ik soms een kwartaal-inhaalmanoeuvre 😜)
  • Bij die opkuis probeer ik ook alvast mijn favoriete foto’s aan te duiden op mijn gsm. Dat zijn dan de foto’s die uiteindelijk in het fotoalbum van dat jaar zullen belanden, zo hoef ik enkel het mapje ‘favoriete foto’s’ te downloaden als ik eraan begin.
  • Aan het begin van een nieuw jaar maak ik binnen de map van het desbetreffende jaar een nieuw mapje: ‘Fotoalbum jaar X’, waarin ik de favoriete foto’s van dat jaar zet, opgedeeld per maand.
  • Het album zelf is dan kinderspel. Alle foto’s staan klaar (chronologisch zelfs!) en het grote werk is al gedaan – het enige wat me nog te doen staat is ze in een album droppen.
    Ik maak mijn albums telkens bij Smartphoto trouwens, om verschillende redenen. Zo vind ik de editor daar heel gebruiksvriendelijk, vind ik altijd mijn gading tussen de voorgestelde ontwerpen én is de uiteindelijke kwaliteit ook top. Bijkomend voordeel van de albums altijd op dezelfde plaats te bestellen, is dat het geen kakafonie wordt van albums in verschillende formaten / stijlen / kleuren / … Ik kies bijvoorbeeld elk jaar hetzelfde kleur en dezelfde lettertypes voor de binnenpagina’s. Qua covers mag er wel wat variatie in zitten, maar ook daar beperk ik me tot gelijkaardige kleuren. Een georganiseerde chaos dus, zo heb ik het graag 😉.
    Je kan er overigens voor kiezen om zelf je album te vullen met foto’s, of de editor dat gewoon automatisch te laten doen. Ik doe dat altijd zelf (Ik heb het nu eenmaal allemaal graag zelf in handen 😝) maar met die handige editor gaat dat dus supervlot.
  • Daarna is het even afwachten tot het album thuis geleverd wordt, en dan is het feest: weer een album rijker, en een to-do armer! 🥳🥳🥳

Ik kan er echt van genieten om de kast te openen en daar nu álle albums van de voorbije jaren te zien staan blinken. Heerlijk!

Nu alleen nog blijven volhouden … 💪

En jij, ben jij helemaal mee?

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.

17 juni 2022

Lore1 reactie

Aanrader: een mama-zoon trip met z’n tweetjes

Afgelopen krokusvakantie gingen de oudste en ik samen op citytrip naar Berlijn. Zonder de papa, zonder de jongste. Het was even afwachten hoe dat zou verlopen, zo gewoon wij tweetjes, maar het was absoluut voor herhaling vatbaar. Meer nog, ik vind het een echte aanrader om alleen met één kind op stap te gaan!

Het idee kwam eerder per toeval aanwaaien. Ik zag toevallig dat er goedkope tickets waren om naar Berlijn te vliegen en pitchte enthousiast een citytrip naar die stad bij de hubby. Die stond echter niet meteen te springen (understatement), maar de zoon was wél meteen overtuigd. Waarna mijn man opperde: waarom gaan jullie niet gewoon met jullie tweetjes? Tja, waarom niet eigenlijk?

Ik was snel gewonnen voor het idee. Sowieso moet je het mij zelden twee keer vragen om een tripje te maken, maar ook het concept om met ons tweetjes een paar dagen quality time te spenderen sprak mij wel aan. Het zou ongetwijfeld prachtige herinneringen voor het leven opleveren, dacht ik, en de zoon heeft ook de perfecte leeftijd: oud genoeg om (véél) rond te wandelen, dingen te bezoeken en interesse te hebben in alles wat een stad te bieden heeft; jong genoeg om nog met zijn mama’tje op stap te willen en te genieten van al die één-op-één aandacht. Daar moet een mens van profiteren, toch?

Ik was trouwens ooit al in Berlijn geweest, in november 2011 trok ik erheen met vriendinnen. Klein detail: toen was ik pril zwanger van het meneertje in kwestie. Althans, dat bleek toen ik al een paar dagen terug thuis was; mijn zwangerschap was nog zo pril dat ik het zelf nog niet eens wist tijdens die trip. Maar stiekem was hij er toen dus ook bij en gingen we toen al samen op ontdekking in Berlijn. Om tien jaar later opnieuw met ons tweetjes de stad te verkennen, dat klopte gewoon helemaal en maakte het extra speciaal.

Geestdriftig ging ik aan de slag: vliegtickets werden geboekt, na tientallen reviews te lezen legde ik een (verrassend goedkoop) hotelletje vast en ik stelde de ultieme mama-zoon trip samen. Ik verslond reisgidsen en reisblogs en deed zo inspiratie op voor een waslijst aan leuke activiteiten waar we allebei onze gading in konden vinden, zodat het voor ons alletwee leuk zou worden. Minutieus bereidde ik alles voor – niet alleen omdat het de eerste keer was dat ik alleen op stap ging met één van onze kinderen en ik dus goed voorbereid aan de start wilde staan, maar ook omdat corona nog altijd een rol speelde en je quasi overal een tijdslot moest reserveren als je iets wilde doen. Tijdens die voorbereidingen werd ik alleen maar enthousiaster: ik zag het helemaal zitten.

Pas in de dagen voordat we zouden vertrekken, begon ik een beetje nerveus te worden. Het drong plots tot me door dat ik op mijn eentje verantwoordelijk was voor ons allebei. Ik laat me normaal niet snel afschrikken door het onbekende op reis, maar normaal heb ik wel een reisgenoot om op terug te vallen in geval van nood (gsm kwijt, kapot of plat, papieren of bankkaart kwijt – ik zeg maar iets). Nu zou ik het alleen moeten zien te rooien. Maar hé, als je je altijd laat afschrikken door wat er misschien zou kunnen fout lopen, dan mis je veel in het leven 🤷‍♀️. Dus gewoon gaan met die banaan! Al stopte ik toch maar snel een papiertje met mijn nummer en dat van de papa in de jaszak van de zoon – je wist toch maar nooit. 😛

En zo stapten we op een vrijdagavond eind februari met ons tweetjes het vliegtuig in. Bij aankomst in het hotel kreeg ik meteen al een eerste stresske: de kabel en de oplader die ik had meegenomen bleken niet compatibel met elkaar, en ik kon mijn gsm dus niet opladen 🤦‍♀️. Aangezien we COVID safe- en andere tickets nodig hadden die op die gsm stonden, we ‘s avonds laat waren gearriveerd en we ‘s morgens al meteen een drukke planning hadden, zorgde dat toch voor wat stress. Maar voor elk probleem een oplossing; en zo spendeerden we die zaterdag tussen twee activiteiten door een “boeiend” uurtje in een toeristisch kantoortje waar we tussendoor even mochten bijladen nadat we de juiste kabel op de kop hadden kunnen tikken. Oef!

Dergelijke hindernissen horen er natuurlijk bij (en achteraf kan je er eens goed mee lachen), maar voor de rest hadden we echt de tijd van ons leven. Alles zat mee: van het weer (koud maar met een stralende zon en een strakblauwe hemel) over de superleuke bestemming die Berlijn (opnieuw) bleek te zijn en het goedgevulde maar toffe programma tot uiteraard het gezelschap – we hadden echt een geweldige vijfdaagse samen. Het was zalig om samen Berlijn te ontdekken en ondergedompeld te worden in de sfeer daar. En het was vermoeiend, dat ook wel (maar zijn citytrips dat niet altijd?), met elke dag zo’n 25.000 stappen op de teller. 🙈

Met zijn tweetjes op stap gaan heeft toch wel een aantal voordelen. Met hoe minder mensen je weggaat, hoe minder compromissen je moet sluiten – of het nu gaat over activiteiten, over restaurantjes, over de bestemming … Zo had ik er in onze planning voor gezorgd dat er elke dag minstens één activiteit de zoon op het lijf geschreven was (denk maar aan een computerspelletjes museum of de zoo), en die vulde ik aan met hotspots in de buurt die ik zelf graag wilde zien (en die natuurlijk ook voor hem doenbaar waren). Dat zorgde voor de perfecte mix waardoor we allebei happy rondliepen. En wanneer hij ‘s avonds al lag te slapen, kon ik in alle rust een boekje lezen en even bekomen.

Met twee heb je ook gewoon een andere vibe. Natuurlijk vind ik het leuk om met ons gezin op stap te gaan, maar het is sowieso anders en je moet je aandacht meer verdelen. Nu kon ik me echt 100% op hem focussen; we hebben heel wat afgebabbeld en gelachen, je komt altijd wel iets nieuws te weten en je bent helemaal op elkaar ingespeeld. Vijf dagen samen is toch nog iets anders dan die gestolen momentjes tussen de soep en de patatten in het dagelijkse leven, en dat levert vanzelfsprekend diepgaandere gesprekken op. Dat versterkt de band, en het zorgt ook achteraf nog voor leuke momentjes van “weet je nog, toen in Berlijn?”

En omdat hij mijn enige reispartner was, werd hij extra betrokken bij alles, zowel bij de voorbereidingen als ter plekke. Mee beslissen waar we zouden gaan eten, mee uitzoeken welke metro we moesten nemen … Hij werd niet gewoon mee op sleeptouw genomen, maar we deden het echt samen en die rol beviel hem wel. Het drukte mij nog eens met de neus op de feiten: hij wordt groter en zelfstandiger en het is geweldig om daar vanop de eerste rij getuige van te mogen zijn.

Ook voor de thuisblijvers was het trouwens eens leuk. De jongste werd in de watten gelegd door de papa: ze gingen samen op restaurant en naar een binnenspeeltuin, hij mocht eens bij papa in het grote bed slapen, en ook zij genoten van hun één-op-één tijd. En voor wie er mocht aan twijfelen, uiteraard volgt er met de jongste ook nog zo’n tripje, wat had je gedacht. Dat is wellicht iets voor volgend schooljaar en zit nu volop in de planningsfase.

Ik zou het iedereen kunnen aanraden, om er zo eens alleen met één kind op uit te trekken. Dat hoeft helemaal niet ver te zijn, gewoon de trein nemen en samen een onbekende stad ontdekken kan al een geweldige ervaring opleveren. Ga eens samen gaan kamperen, of plan een sportieve activiteit – whatever works for you!

Meer nog, wat begon als een experimentje zou hier weleens het begin kunnen worden van een nieuwe traditie, waarbij de zonen elk om de twee jaar eens mee op trip gaan (als dat kan en lukt) – het ene jaar de ene, het jaar erop de andere. Ik kan alleen maar hopen dat ze nog heel lang met mij de wereld willen ontdekken. En als ze over een aantal jaar niet meer mee willen, dan heb ik toch heel wat mooie herinneringen om op terug te kijken – die nemen ze ons alvast niet meer af! 🙏

P.s.: een blog met concrete tips voor Berlijn komt er nog aan!

28 mei 202228 mei 2022

Lore2 reacties

Island hopping in Kaapverdië

Het zou onze eerste verre reis (buiten Europa) worden met de kinderen: island hopping in Kaapverdië. De vliegtickets waren geboekt, de route was uitgestippeld, de verblijfplaatsen lagen vast. In augustus 2020 zou het zo ver zijn. En toen … kwam corona. Onze reis werd geannuleerd, tot onze grote spijt. In 2021 waagden we een nieuwe poging, maar opnieuw gooide corona roet in het eten. Onze plannen belandden in de koelkast, want dit keer zouden we ons geld terug krijgen, zo vertelden ze ons aan de telefoon.

Dat je niet altijd mag geloven wat ze je zeggen, merkten we een week later, toen we alsnog vouchers toegestuurd kregen. Voor een lager bedrag dan onze tickets dan nog. We dienden klacht in en hoopten onze centjes vroeg of laat te kunnen recupereren. Ondertussen planden we al een andere reis voor deze zomer. Alleen … maanden later stond onze klacht nog altijd ‘onder behandeling’.

Na lang twijfelen hakten we in januari de knoop door: we zouden toch nog gaan, in de paasvakantie. De vouchers waren nog maar geldig tot juni, en we wilden het risico niet lopen dat onze klacht onbeantwoord bleef en de vouchers verloren zouden gaan zonder dat we er iets aan hadden.

Een beetje onverwachts trokken we afgelopen vakantie dus richting Afrika. Gelukkig was de voorbereiding twee jaar geleden al gebeurd, en mits wat aanpassingen (in plaats van drie weken werden het er nu twee) konden we die grotendeels overnemen. Derde keer goeie keer!

Kaapverdië is een eilandengroep voor de kust van Afrika, ter hoogte van Senegal. Waarom we voor dit land kozen als eerste ‘verre’ bestemming? Het is niet té ver (in totaal een 7-tal uur vliegen, met tussenstop in Lissabon), er is geen al te groot uurverschil (drie uur verschil, in de winter twee uur; geen mega-jetlag dus) en het is er het hele jaar door lekker warm, al durft het er in de winter weleens sterk te waaien en is de zomer het “regenseizoen”, maar dat is heel relatief.

Er zijn tien eilanden, waarvan negen bewoond, die allemaal verschillend zijn van karakter. Door verschillende eilanden te combineren, krijg je dus een gevarieerde reis. Oorspronkelijk waren wij van plan vier of vijf eilanden te bezoeken, maar omdat we nu “maar” twee weken konden gaan werden dat er uiteindelijk drie. We waren ook eerst van plan om een paar dagen in Lissabon door te brengen om de reis te breken, maar dat plan werd uiteindelijk geschrapt.

We vlogen naar één eiland (Saõ Vicente) en keerden terug vanaf een ander eiland (Sal), waardoor we de binnenlandse verplaatsingen konden beperken tot twee boottochten en één vlucht.

Voor verplaatsingen ter plekke namen we onze toevlucht tot taxi’s en “aluguers” (een soort minibusjes of soms pickup trucks als openbaar vervoer).

Kaapverdië is een veilig land en je kan gemakkelijk zelf een reis uitstippelen en organiseren. De mensen zijn er vriendelijk en hulpvaardig, zijn geboren met een glimlach op hun gezicht en stress kennen ze er niet. Er wordt Portugees en Creools gesproken, en sommigen kunnen ook een woordje Frans. In andere gevallen: met handen en voeten kom je ook al ver 😉.

Houd wel in je achterhoofd dat het een arm land is: verwacht je dus niet aan grote luxe (behalve in resorts misschien). Zo is er niet altijd (warm) water beschikbaar of is de keuze aan producten in de winkels heel beperkt. Het biedt meteen mooie levenslessen – we beseffen niet half hoe goed we het hier hebben! En geen schrik: je vindt overal restaurantjes waar je lekker kan eten, aan hygiëne is er geen gebrek en in nood vind je er ook gewoon een apotheek.

Santo Antaõ

We vlogen via Lissabon naar het eiland Saõ Vicente (daarover straks meer). Daar bleven we een nachtje in de stad Mindelo en namen er de volgende dag de ferry naar het eiland Santo Antaõ, waar we een uurtje later arriveerden.

Santo Antaõ wordt weleens het mooiste eiland van Kaapverdië genoemd en is een waar wandelparadijs. Bij aankomst leek het even dor en droog als Saõ Vicente, maar tijdens onze rit naar de andere kant van het eiland kwamen we al snel door tropische groene valleien. Prachtig!

We verbleven vier nachten in een Airbnb in de Ribeira do Paúl, die magnifiek gelegen was aan zo’n groene vallei (het gele huis op de foto). Het was de ideale uitvalsbasis voor een aantal stevige wandeltochten om het eiland te verkennen:

Wandeltocht in de Ribeira do Paúl – van Paúl naar la Caldeira de Cova

Deze prachtige wandeling bracht ons door een spectaculair landschap met weelderige vegetatie naar de krater van Cova. Het was de bedoeling dat we bovenaan de krater zouden afgezet worden en dan via een afdaling konden terugkeren naar de vallei, maar door een kleine miscommunicatie werden we aan de voet ervan afgezet … Tja, dat heb je als je met handen en voeten iets moet uitleggen 🙈.

Dat betekende dat er ons een stevige klim te wachten stond waar we toch een drietal uur over gedaan hebben. Onderweg kwamen we enkele wandelaars tegen, die de wandeling allemaal in omgekeerde richting deden en ons licht meewarig aankeken. Maar kijk, we raakten boven (tot bóven de wolken) en werden daar getrakteerd op een machtig uitzicht.

En ik weet zeker dat we dat uitzicht nog net iets meer apprecieerden na die beklimming dan we anders hadden gedaan 😉. Onze boys bleken trouwens echte berggeitjes, die vlotjes de berg op gingen. Bij ons, oudjes, ging dat nét iets minder vlot 😜.

Na de prachtige krater wandelden we terug (bergaf dit keer) door de vallei, waarbij we na elke bocht weer op een fantastisch uitzicht werden getrakteerd. Een echte must als je op Santo Antaõ bent, deze wandeling.

Wandeltocht van Ponta do Sol naar Fontainhas

Ponta do Sol is een leuk vissersstadje met een aangenaam plein waar je het stadhuis vindt en een mooi haventje. Aan de haven zijn er een paar toffe restaurantjes van waaruit je een mooi uitzicht hebt op zee.

Na een lekkere lunch (met verser dan verse vis) gingen we opnieuw op pad, dit keer langs een kronkelend pad dat uitkeek over de zee. Er stond ons weer een beklimming te wachten, maar dit keer niet van lange duur: zo’n drie kwartier later kregen we onze eindbestemming Fontainhas in zicht. Dat is een gehucht dat prachtig gelegen is op een rotsuitloper, met kleurrijke huizen.

Ook dit keer werden we weer getrakteerd op de mooiste uitzichten – de ene keer op zee, de andere keer op de vallei, de bergen en de kleurrijke huizen. Ook een anrader dus, deze wandeling!

Wandeltocht van Ribeira Grande naar Chu Chu


Ribeira Grande is de hoofdstad van het eiland en er zijn mooi gekleurde koloniale huizen te zien. Van daaruit wandelden we door de Ribeira de Torre naar de rotsformatie ‘Tope de Miranda’, een soort natuurlijke toren die boven de tropische vegetatie uittorent. Opnieuw een mooie wandeling, maar minder spectaculair dan de twee hierboven vermeld.

In Santo Antaõ stonden er dus vooral wandelingen op het programma. Daarna konden we wat verfrissen in het zwembadje van ons huisje (mét zalig uitzicht) en ’s avonds gingen we lekker uit eten in het dorpje Paúl (waar overigens ook Etienne uit ‘Boer zkt Vrouw’ een hotel / restaurant heeft). Het moet gezegd, na een paar intensieve wandeldagen vonden de jongens dat ze wel genoeg gewandeld hadden, en daar hadden we alle begrip voor. Tijd om terug te keren naar Saõ Vicente!

Saõ Vicente

Waar Santo Antão een echt wandelparadijs is, is het eiland Saõ Vicente eerder het culturele hart van het land. In de stad Mindelo staan heel wat koloniale panden en overal klinkt er muziek (de zangeres Cesaria Evora werd er trouwens geboren). Verder is het eiland sober en dor, heb je overal zicht op de berg Monte Verde en zijn er mooie stranden te vinden.

We keerden terug naar Mindelo, waar we ook de eerste dag in Kaapverdië al waren geweest. Dit keer verbleven we er drie nachten in een Airbnb waar we vanaf het dakterras een mooi uitzicht hadden over de stad.

Mindelo deed ons een beetje denken aan Cuba met de mooi gekleurde koloniale huizen, de sfeervolle muziek, … We doken het centrum in en snoven de sfeer op: de groentemarkt, de vismarkt, een replica van Torre de Belém in Lissabon, de pier (met een leuk ‘floating’ restaurant), het roze gouverneurspaleis, …

Daarnaast is er een mooie boulevard langs de waterkant en een heerlijk stadsstrand (mét fijne beach bar) waar we genoten van de ondergaande zon.

De dag erna nam Manuel, de gastheer van onze Airbnb, ons mee op een tour over het eiland. We reden door een dor landschap met bergen en zagen een grote zandduin en een prachtig strand (Baia das Gatas). De zee kan behoorlijk wild zijn op Kaapverdië, maar aan Baia das Gatas heb je een beschutte baai waar het rustig en veilig zwemmen is.

‘s Middags gingen we lunchen in vissersdorpje Calhau bij Chez Loutcha. Op zondag organiseert dit restaurant uit Mindelo daar een feestelijke lunch met zang en dans, waar verschillende lokale families op afkomen. De ambiance zat er onmiddellijk in, heel leuk om die Kaapverdische sfeer eens op te snuiven. Tussendoor konden we genieten van het kolkende zeewater, want het restaurant ligt heel mooi aan het water. We eindigden uiteindelijk ook zelf op de dansvloer en dansten salsa, elk met één van onze zonen. Een prachtig moment, hoe Louis stond te glunderen terwijl hij mij in het rond zwierde ❤️

Op onze laatste dag op Saõ Vicente stond er nog een TOP activiteit op het programma: we trokken naar het strand van Saõ Pedro. Daar werden we onmiddellijk aangesproken en vijf minuten later stapten we in een vissersbootje en gingen we een klein stukje de zee in. Doel? Zeeschildpadden spotten. 🐢 En of we daarin slaagden! Een zestal schildpadden zwommen naast en onder ons bootje, heel tof om te zien.

Maar het beste moest nog komen: we kregen een zwembril en snorkel, sprongen van het bootje en konden tussen die schildpadden zwemmen. ZALIG!! Het was een onbetaalbaar uitzicht: het turquoise water, verschillende schildpadden die tot vlakbij kwamen zwemmen, visjes daartussen … Een indrukwekkende en onvergetelijke ervaring!

In de late namiddag trokken we nog even de stad in om daar nog wat door de straatjes te kuieren en enkele souveniertjes te scoren. Daarna was het alweer tijd om onze koffers te pakken, want de volgende dag vertrokken we naar het derde en laatste eiland van onze vakantie: Sal.

Sal

Sal is het eiland van de parelwitte stranden, de turquoise zee en de palmbomen. Perfect als afsluiter van de reis dus: relax to the max!

Dit keer verbleven we in een resort, waar de kinderen behalve van de zee ook konden genieten van zwembaden en glijbanen. Dat vonden ze natuurlijk helemaal geweldig. Maar om eerlijk te zijn, voelden wij ons er toch een beetje ongemakkelijk. De overvloed van zo’n resort stond nogal in schril contrast met het gebrek aan overvloed in de rest van het land, en het echte Kaapverdië leer je natuurlijk niet kennen in zo’n resort … Blij dat onze reis zich dus niet alleen daartoe beperkte!

Ondanks die reserves genoten we toch van het mooie weer, de prachtige stranden, de magnifieke zonsondergang, …

We verbleven in de buurt van Santa María, een leuk stadje met een levendige sfeer. Je vindt er een mooi strand met vissersbootjes, een pier waar de vissers ‘s morgens hun vis aan land brengen, restaurantjes, souvenirwinkeltjes, …

Verder is er op het eiland niet zo heel veel te beleven: je kan er surfen (er is altijd wel wat wind, ideaal dus voor surfers), gaan zeilen, er is een grot met een gat in het “plafond” waardoor de zon in de namiddag voor een fonkelblauw effect zorgt in het water – de grot staat dan ook bekend als Blue Eye – of je kan met quads rondrijden. Voor een paar dagen als afsluiter van een vakantie moet het op zich ook niet meer zijn dan dat. Alleen jammer dat veel toeristen enkel naar Sal gaan en dan thuis verkondigen “dat er in Kaapverdië niet veel te beleven valt …”

Wij kunnen echter getuigen van het tegendeel, en kijken terug op een gevarieerde reis naar een prachtig land dat veel te bieden heeft: fantastische landschappen, heerlijke stranden, zonnig weer, vriendelijke mensen met een stralende lach op hun gezicht en een relaxte sfeer.

Dat het heerlijk was om met ons vieren weer een stukje van de wereld te ontdekken, om getuige te zijn van de verwondering van de kinderen en om samen ons horizon te verruimen. ❤️

P.S: Heb je nog specifieke vragen over een reis naar Kaapverdië? Shoot! 🙃

24 april 202224 april 2022

LorePlaats een reactie

Berichtnavigatie

Oudere berichten

Wie zoekt die vindt!

Island hopping in Kaapverdië

Het zou onze eerste verre reis (buiten Europa) worden met de kinderen: island hopping in Kaapverdië. De vliegtickets waren geboekt, de route was uitgestippeld, de verblijfplaatsen lagen vast. In augustus 2020 zou het zo ver zijn. En toen … kwam corona. Onze reis werd geannuleerd, tot onze grote spijt. In 2021 waagden we een nieuwe… Continue reading →

24 april 202224 april 2022

Lore

Tips voor een topvakantie in Mallorca

Afgelopen kerstvakantie trokken wij naar Mallorca, en we beleefden er een zalige tijd. Wie denkt dat een verblijf op het Spaanse eiland gelijkstaat aan bakken en braden in een gigantisch resort, kunnen we meteen geruststellen: het is een prachtige eiland waar meer dan genoeg te zien en te beleven valt. Het zou dus zonde zijn… Continue reading →

4 februari 20226 februari 2022

Lore

Waarom een reisje naar de winterzon een goed idee is

Wie mij al wat langer volgt of mij goed kent, die weet het wellicht wel: ik heb last van een jaarlijks terugkerende winterdip. Alleen kwam die dip dit jaar al uitzonderlijk vroeg piepen, eigenlijk was het zelfs eerder een herfstdip… Dat vroeg om actie! Hoe dat precies kwam? In november liepen we hier collectief tegen… Continue reading →

4 februari 20224 februari 2022

Lore

Meest recente berichten

  • Deed ze het, of deed ze het niet?
  • Aanrader: een mama-zoon trip met z’n tweetjes
  • Island hopping in Kaapverdië
  • Tips voor een topvakantie in Mallorca
  • Waarom een reisje naar de winterzon een goed idee is
Oh happy days ☀️🌴💦 Tien. Ik heb een tiener in huis. Ik ben mama van een tiener. Zotjes. What a ride it has been, and how much I love this boy 🥹😍🥰 Kunst met kinderen. Het Guggenheim in Bilbao is een absolute aanrader. Ja, ook met kinderen. Het gebouw alleen al is ongelooflijk indrukwekkend, zowel vanbinnen als vanbuiten. Je kijkt je ogen uit bij al die creativiteit. En dan zijn er nog de kunstwerken. Het ene was al meer ons ding dan het andere, maar het wist ons alle vier te boeien. Kijk maar hoe vader en zonen onder de indruk zijn van Andy Warhol 🙃. San Sebastián. Wat een ontdekking 🤩 Achter elke hoek ligt een prachtig gebouw, een gezellig plein, een fleurig park of een magnifieke baai. En dan is er nog die sfeer, zelden zo’n levendige stad gezien. Had ik trouwens al gezegd dat de pintxos heerlijk zijn? Om vingers en duimen bij af te likken. ¡Me gusta mucho! Mijn favoriete team, met mijn favoriete aanvoerder 💙 Vitamin sea loading 🔋 Niets dan mooie herinneringen aan onze reis naar Kaapverdië ❤️ Ik schreef een reisverslag en wat tips in een blog! I see your true colors, beautiful, like a rainbow 🌈 Terug thuis, met een vol hartje ❤️
Follow MAMoiselle Blogt on WordPress.com

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Blog op WordPress.com.
  • Volg Volgend
    • MAMoiselle Blogt
    • Doe mee met 43 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MAMoiselle Blogt
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....