Hoe ik in deze tijden tóch een beetje reis

Dat het lastig is, deze lockdown. Los van het gebrek aan sociaal contact en het gegoochel om thuiswerken, kinderen entertainen, preteaching en het huishouden te combineren weegt ook het aspect ‘in ons kot blijven’ door. Er vielen al heel wat uitstapjes in het water, ons reisje naar Griekenland in de paasvakantie moesten we noodgedwongen afzeggen en de kans is groot dat we ook onze plannen voor de zomervakantie in de koelkast mogen steken.

Da’s toch een beetje balen. Want ja, het valt me eigenlijk best zwaar dat de wereld plots níet meer aan onze voeten ligt en dat onze vrijheid van de ene dag op de andere niet meer zo vanzelfsprekend is.

Maar elk nadeel heeft ook z’n voordeel, en dat is nu niet anders. Op één of andere manier komt er toch wat meer tijd vrij voor dingen die er voorheen maar niet van kwamen. Een maagdelijk witte sociale agenda, geen hobby’s van de kinderen en lege weekends: dat zorgde ervoor dat we dan maar de handen uit de mouwen staken en bepaalde klusjes éindelijk van onze to-do list konden schrappen.

Één van die dingen die al behoorlijk lang stonden te blinken op dat lijstje, is het maken van fotoalbums. Vroeger maakte ik van elke reis een album, en het plan was om er jaarlijks eentje te maken als we kinderen hadden, maar sinds die er zijn heerst er een soort radiostilte op dat vlak. De teller staat intussen op acht jaar om in te halen. 😱

Ik vond er simpelweg nooit de tijd voor. Tot nu dus. Een mens moet zich met iets bezig houden tijdens al die lege avonden, en dan kunnen we dat maar beter met iets nuttigs doen. Dus dook ik de voorbije weken in mijn fotoarchieven. Daar had ik een serieuze kluif aan, om eerlijk te zijn. Want er heerste een klein beetje chaos: ik moest foto’s zoeken op een oude laptop, een oude computer, een externe harde schijf, mijn gsm, in de cloud, bij mijn ouders, … Bloed, zweet en tranen dus om alles bijeen te sprokkelen en te organiseren.

Maar oh wat was het heerlijk om tussen al die foto’s te grasduinen. Van een trip down memory lane gesproken! Er mag momenteel dan wel een reisverbod gelden, toch reisde ik de afgelopen tijd – virtueel weliswaar – terug naar Normandië, ik rook de lavendel in de Provence, leunde tegen de scheve Toren van Pisa en genoot van de zonsondergang boven de woestijn in Jordanië. Ik keek uit over de skyline van Hongkong, poseerde naast mijn semi-naamgenote de ‘Lorelei’ in Duitsland en ging kopje onder in de Wildwaterbaan in Center Parks.

Ik koesterde weer mijn groeiende bolle buik (twee keer), herbeleefde die eerste magische momenten, knuffelde inimini baby’s, werd opnieuw instant verliefd op hun schattigste lachjes, streelde wangetjes om in te bijten, kneep in schattige Michelin-billetjes en kriebelde miniteentjes. Ik herbeleefde mijn eigen trouw en die van mijn broer, vierde verjaardagen en schoot in de lach bij het zien van soms hilarische snoetjes. Ik zag die baby’tjes groeien en bloeien en beetje bij beetje transformeren tot de geweldige mannetjes die ze vandaag zijn. Wauw!

Ook al kroop er veel werk in het terugvinden, organiseren en selecteren van foto’s, dat was het meer dan waard. Ik heb er echt van genoten om al die mijlpalen nog eens te herbeleven en om in mijn hoofd te kunnen reizen – in plaats én tijd. Om even te ontsnappen aan ‘mijn kot’ en de realiteit. Vooral omdat ik bij die herinneringen niet getrakteerd werd op hormonen / huilbuien / driftbuien en ander fraais, maar puur kon genieten van de mooiste momenten. 😜

Na het terugvinden / organiseren / selecteren van foto’s was het samenstellen van albums trouwens kinderspel. Ik maakte bij Smartphoto een album per kalenderjaar. Foto’s en lay-out kiezen, tekstje toevoegen en klaar. Intussen heb ik er al vier gemaakt: 2012, 2013, 2014 én 2015 passeerden al de revue. Nog vier te gaan dus, en dat brengt ons bij de hamvraag: slaag ik er dit jaar eindelijk in om mijn achterstand weg te werken? Place your bets, zou ik zeggen 🤓 Ik ben het in elk geval van plan! Al moet ik voor die laatste albums wel nog een stevige hindernis nemen: de 20.000 foto’s op mijn smartphone doorploegen. 😳

Hoe dan ook, ik ben SUPERblij dat ik deze uitdaging eindelijk ben aangegaan. Ik heb intussen al talloze keren door de albums gebladerd en krijg elke keer een warm gevoel vanbinnen. Omdat ik zo blij ben dat ik eindelijk albums héb en omdat ik zot content ben met het resultaat. Ook de jongens vinden het helemaal geweldig om door de albums te bladeren en liggen vaak in een deuk met de foto’s van zichzelf. Zalig!

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.