Tag: blijf in uw kot

Hoe ik in deze tijden tóch een beetje reis

Dat het lastig is, deze lockdown. Los van het gebrek aan sociaal contact en het gegoochel om thuiswerken, kinderen entertainen, preteaching en het huishouden te combineren weegt ook het aspect ‘in ons kot blijven’ door. Er vielen al heel wat uitstapjes in het water, ons reisje naar Griekenland in de paasvakantie moesten we noodgedwongen afzeggen en de kans is groot dat we ook onze plannen voor de zomervakantie in de koelkast mogen steken.

Da’s toch een beetje balen. Want ja, het valt me eigenlijk best zwaar dat de wereld plots níet meer aan onze voeten ligt en dat onze vrijheid van de ene dag op de andere niet meer zo vanzelfsprekend is.

Maar elk nadeel heeft ook z’n voordeel, en dat is nu niet anders. Op één of andere manier komt er toch wat meer tijd vrij voor dingen die er voorheen maar niet van kwamen. Een maagdelijk witte sociale agenda, geen hobby’s van de kinderen en lege weekends: dat zorgde ervoor dat we dan maar de handen uit de mouwen staken en bepaalde klusjes éindelijk van onze to-do list konden schrappen.

Één van die dingen die al behoorlijk lang stonden te blinken op dat lijstje, is het maken van fotoalbums. Vroeger maakte ik van elke reis een album, en het plan was om er jaarlijks eentje te maken als we kinderen hadden, maar sinds die er zijn heerst er een soort radiostilte op dat vlak. De teller staat intussen op acht jaar om in te halen. 😱

Ik vond er simpelweg nooit de tijd voor. Tot nu dus. Een mens moet zich met iets bezig houden tijdens al die lege avonden, en dan kunnen we dat maar beter met iets nuttigs doen. Dus dook ik de voorbije weken in mijn fotoarchieven. Daar had ik een serieuze kluif aan, om eerlijk te zijn. Want er heerste een klein beetje chaos: ik moest foto’s zoeken op een oude laptop, een oude computer, een externe harde schijf, mijn gsm, in de cloud, bij mijn ouders, … Bloed, zweet en tranen dus om alles bijeen te sprokkelen en te organiseren.

Maar oh wat was het heerlijk om tussen al die foto’s te grasduinen. Van een trip down memory lane gesproken! Er mag momenteel dan wel een reisverbod gelden, toch reisde ik de afgelopen tijd – virtueel weliswaar – terug naar Normandië, ik rook de lavendel in de Provence, leunde tegen de scheve Toren van Pisa en genoot van de zonsondergang boven de woestijn in Jordanië. Ik keek uit over de skyline van Hongkong, poseerde naast mijn semi-naamgenote de ‘Lorelei’ in Duitsland en ging kopje onder in de Wildwaterbaan in Center Parks.

Ik koesterde weer mijn groeiende bolle buik (twee keer), herbeleefde die eerste magische momenten, knuffelde inimini baby’s, werd opnieuw instant verliefd op hun schattigste lachjes, streelde wangetjes om in te bijten, kneep in schattige Michelin-billetjes en kriebelde miniteentjes. Ik herbeleefde mijn eigen trouw en die van mijn broer, vierde verjaardagen en schoot in de lach bij het zien van soms hilarische snoetjes. Ik zag die baby’tjes groeien en bloeien en beetje bij beetje transformeren tot de geweldige mannetjes die ze vandaag zijn. Wauw!

Ook al kroop er veel werk in het terugvinden, organiseren en selecteren van foto’s, dat was het meer dan waard. Ik heb er echt van genoten om al die mijlpalen nog eens te herbeleven en om in mijn hoofd te kunnen reizen – in plaats én tijd. Om even te ontsnappen aan ‘mijn kot’ en de realiteit. Vooral omdat ik bij die herinneringen niet getrakteerd werd op hormonen / huilbuien / driftbuien en ander fraais, maar puur kon genieten van de mooiste momenten. 😜

Na het terugvinden / organiseren / selecteren van foto’s was het samenstellen van albums trouwens kinderspel. Ik maakte bij Smartphoto een album per kalenderjaar. Foto’s en lay-out kiezen, tekstje toevoegen en klaar. Intussen heb ik er al vier gemaakt: 2012, 2013, 2014 én 2015 passeerden al de revue. Nog vier te gaan dus, en dat brengt ons bij de hamvraag: slaag ik er dit jaar eindelijk in om mijn achterstand weg te werken? Place your bets, zou ik zeggen 🤓 Ik ben het in elk geval van plan! Al moet ik voor die laatste albums wel nog een stevige hindernis nemen: de 20.000 foto’s op mijn smartphone doorploegen. 😳

Hoe dan ook, ik ben SUPERblij dat ik deze uitdaging eindelijk ben aangegaan. Ik heb intussen al talloze keren door de albums gebladerd en krijg elke keer een warm gevoel vanbinnen. Omdat ik zo blij ben dat ik eindelijk albums héb en omdat ik zot content ben met het resultaat. Ook de jongens vinden het helemaal geweldig om door de albums te bladeren en liggen vaak in een deuk met de foto’s van zichzelf. Zalig!

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.

Lore2 reacties

15 vaststellingen na bijna 6 weken ‘in ons kot’

Het is ondertussen al bijna 6 weken dat we ‘in ons kot’ zitten. En in die weken is er ons toch één en ander opgevallen. Een paar vaststellingen:

  1. De kinderen hebben de hele dag door honger. Behalve als het etenstijd is, dan is die honger op miraculeuze wijze verdwenen, om een halfuur later toch weer op te duiken.
  2. De vaatwasser draait overuren. Het lijkt wel alsof dat ding de hele dag door moet staan draaien willen we de constante stroom aan vaat de baas kunnen.
  3. De ketchup-voorraad ging er nog nooit zo snel doorheen als nu. (Het zou eventueel kunnen dat dat ook geldt voor de wijnvoorraad, maar sssst, dat heb je niet van mij!)
  4. Het is nu wel heel duidelijk dat de quote ‘Schoonmaken met kinderen in huis is hetzelfde als je tanden poetsen terwijl je koekjes eet” echt 100% klopt. ECHT! Dweilen met de kraan open, dat is het.
  5. Ik blijk een strenge juf te zijn. Om niet te zeggen dat er eigenlijk geen juf aan mij verloren is gegaan. Meer uitleg moet ik daar niet aan geven. Of toch, om dan het beetje juf dat ik in mij heb naar boven te halen: Maak een zin waarin je de woorden ‘gebrek’ en ‘geduld’ correct gebruikt. Duidelijk? 🤪
  6. Normaal moeten de laatste paaseitjes nog snel worden opgegeten voordat Sinterklaas in het land is. Ik voorspel dat dat niet het geval zal zijn dit jaar, die voorraad slinkt precies rapper dan anders. Ik denk dat dat puur ligt aan het feit dat de paashaas niet bij de oma’s en opa’s kon langskomen. (Nee, niet omdat we meer chocolade eten, ben je gek. Je hebt zelf te veel chocolade gegeten!)
  7. Ik heb geen idee meer welke dag het vandaag is. Alle dagen lijken op elkaar en de ene week vloeit over in de andere zonder dat ik er nog een idee van heb.
  8. Ik trok nog nooit met zoveel plezier mijn loopschoenen aan. Echt, geen betere motivatie om te gaan lopen dan nu. Je mag BUITEN! En dat kan zelfs ZONDER KINDEREN! Marathon, here I come! (Bij wijze van spreken, voordat er hier verwachtingen worden gecreëerd 🙈)
  9. Ik ben sowieso fan van mooi weer, maar ik ben echt nog nóóit zo oprecht blij geweest met het zonnetje en het mooie weer als nu. Ik mag er niet aan denken dat het de voorbije weken hele dagen had geregend en gestormd – pure horror!
  10. Er zijn dagen waarop ik het allemaal niet meer zie. Dagen waarop ik stijf sta van de frustraties en stress, en waarop dat looptochtje pure noodzaak is om me toch even af te reageren. Dagen waarop ik baal als een stekker, omdat er geen leuke dingen zijn om naar uit te kijken. Omdat we geen perspectief hebben. Hoe lang moeten we nog in onze kot blijven? Wanneer mogen de kids weer naar school? Wanneer kunnen we weer leuke uitstapjes doen? Wanneer kunnen we weer op reis?
  11. En er zijn dagen waarop we er gewoon het beste van maken. Waarop we relativeren – we zijn tenslotte gezond, we hebben werk, … Dagen waarop we leuke dingen proberen in te plannen en ons optrekken aan de kleine dingetjes.
  12. Emoties zijn all over the place. Een echte rollercoaster is het. Een uitbarstingske hier of daar hoort er gewoon bij, heb ik me laten wijsmaken.
  13. Alles blijkt te wennen. Er kijkt bijna niemand nog raar op als er tijdens een videomeeting met collega’s plots een kind in pyjama komt binnengewandeld. Of als er een kinderstemmetje vanop het toilet roept “Ik heb gedaa-aa-aan!” tijdens die belangrijke call. Niks aan de hand, toch?
  14. Als we al dachten dat het een huzarenstukje was om al die ballen in de lucht te houden, dan kunnen we nu – groen lachend – aan den lijve ondervinden dat er altijd nog een paar ballen bij kunnen. In theorie althans.
  15. We hebben veel om dankbaar over te zijn. De mensen die het beste van zichzelf blijven geven in de zorg en veel andere sectoren. Het zonnetje dat schijnt. Onze gezondheid. Het feit dat we talloze digitale opties hebben om toch contact te houden met de buitenwereld. Onze familie en vrienden, ook al is het dan tijdelijk van op een afstandje. En daar moeten we ons aan optrekken …

Bon, en kunnen we dan nu doorspoelen naar après-corona tijden?

Lore5 reacties

Mijn 15 overlevingsstrategieën in deze bizarre tijden

We kunnen het er allemaal over eens zijn, het zijn rare tijden en het is met momenten moeilijk om positief te blijven. De angst slaat ons om het hart elke keer we met nieuwe nieuwsfeiten om de oren worden geslagen, we moeten nóg meer ballen dan anders tegelijk de lucht in zien te houden en ‘vlotjes’ 37 verschillende rollen zien te combineren (thuiswerker, juf of meester, entertainer en ga nog maar even door) terwijl zowat elke vorm van externe hulp van de kaart werd geveegd en de zinnen eens kunnen verzetten met een leuk uitje geen optie is. Het ziet er bovendien niet naar uit dat die situatie snel zal veranderen … Massaal gek worden “in ons kot” dan maar … Of toch niet?

We kunnen  natuurlijk een strakke glimlach op ons gezicht vastplakken en doen alsof het ons allemaal niets doet. En we kunnen beweren dat we alles gracieus onder controle houden. Maar who are we kidding. Natuurlijk is dat niet het geval. We verliezen allemaal weleens ons geduld, lopen gefrustreerd rond omdat we veel werk hebben en ons nu toch éven willen concentreren terwijl er weer eentje iets komt vragen, we snakken massaal naar wat vrijheid en tegen ’s avonds zijn we lichtjes dol gedraaid of helemaal op.

En toch … We moeten er het beste van maken. Nu we al bijna twee weken “in ons kot” zitten, merk ik dat het ook wel went. Dat deze situatie zo’n beetje het nieuwe normaal wordt. En dat bepaalde strategieën voor ons wel werken. Om mentaal het hoofd boven water te houden, om de boel een beetje (of een heel klein beetje) onder controle te houden en om toch wat werk verzet te krijgen (want dat werk is er helaas niet minder op geworden, integendeel … Het is heel snel schakelen met veel last minute artikels, en dan is er nog een boek dat binnenkort af moet … waardoor ik momenteel meer dan fulltime moet draaien. Niet evident dus, in de gegeven omstandigheden 🥴)

Eerlijk is eerlijk: dat lukt de ene dag beter dan de andere. Er zijn dagen vol dipjes, moodswings en frustraties. Maar gelukkig zijn er ook betere dagen, en dat is voor een deel dankzij onderstaande ‘overlevingsstrategieën’.

Ik weet dat het voor iedereen anders is – afhankelijk van je gezin, je werksituatie, je karakter, … Maar misschien kan je toch op één of andere manier wat inspiratie opdoen – en dus deel ik graag wat voor mij/ons werkt. Pik er uit wat voor jou ook zou werken, zou ik zeggen, en vergeet de rest 😉

S.O.S thuis werken met kinderen

1. Ik weet dat het niet voor iedereen kan, maar ik vul mijn uren creatief in. Daarmee bedoel ik: ik werk niet ‘9 to 5’ (of iets in die aard), maar werk wanneer dat het beste lukt. Ik doe dat anders ook al, dus dat vroeg niet veel aanpassing. In de huidige omstandigheden betekent het dat ik heel vroeg opsta, en terwijl de rest van het huis nog ligt te slapen kan ik in opperste concentratie al veel werk verzetten. Ook ’s avonds werk ik langer door, wanneer de werkdag van mijn man erop zit en hij bij de kids kan zijn.

2. Structuur. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen, want er is al veel om te doen geweest. Maar voor ons werkt een ruw dagschema dus wel. Niet dat een dag tot in de puntjes is uitgestippeld en we ons daar perfect aan houden – verre van. Maar er zijn bepaalde krijtlijnen waar we niet echt van afwijken, en intussen is iedereen in ons gezin die structuur gewoon. De kindjes weten wanneer wij pauze hebben en beschikbaar zijn. Ze weten wanneer ze op schermpjes mogen. De oudste weet wanneer het tijd is voor rekenen of taal (maar daar zijn we nogal flexibel in – hij heeft een paar dagen hard doorgewerkt zodat hij nu vakantie kan nemen 😅). Buitenspelen mogen ze altijd. En doordat ze weten wat er wanneer van hen verwacht wordt en wat wanneer mag, zorgt dat voor minder vragen en gezeur.

3. We zorgen voor een aantal pauzemomenten tijdens de dag waarop we 100% beschikbaar zijn voor hen. Zo hebben we om 10u30 een halfuur pauze met de kindjes – de ene dag ik, de andere dag mijn man. Dan doen we iets leuks, en liefst iets actiefs. Zo hebben ze zich wat kunnen uitleven en kregen ze onze volle aandacht, waarna ze er weer even tegen kunnen tot de middag. In de lunchpauze zijn we allemaal samen. En omdat ik vroeg begin te werken, ben ik vanaf 15-16u ook weer ter beschikking – tot mijn man gedaan heeft en ik terug naar mijn bureau verdwijn.

4. We wisselen elkaar af. Dat lukt natuurlijk alleen als je allebei in dezelfde situatie zit. Maar als de ene even pauze neemt met de kindjes, kan de andere al doorwerken. Ik ontbijt bijvoorbeeld aan mijn bureau zodat ik op dat moment kan doorwerken, mijn man ontbijt met de kindjes. Ik kan in de namiddag wat vroeger stoppen omdat ik ’s morgens vroeg begin, en dan is mijn man nog aan het werk. Zo beperken we de ‘alleen-tijd’ voor de kindjes in de mate van het mogelijke.

5. We werken in een aparte ruimte. De kindjes zitten beneden, in de tuin of op hun kamer; ik in mijn bureau en mijn man aan een bureau in onze slaapkamer. Anders zou ik me nooit écht kunnen concentreren … En ja, dat betekent dat het beneden soms rommelig en chaotisch is. Maar goed, een mens kan niet alles willen, en dat moeten we er dan maar bij nemen 😉.

S.O.S. crazy mom

1. Ik probeer het nieuws wat te filteren. Ik kijk bijvoorbeeld wel naar het Journaal als ik op dat moment niet aan het werken ben, maar probeer de rest van de dag dan de voortdurende stroom aan nieuwsberichten te negeren. Want daar zou ik alleen maar angstig, paniekerig en mottig van worden. Drieduizend nieuwsberichten over “misschien kunnen we deze zomer niet op reis” en dergelijke, ik word daar – surprise – niet vrolijker van. En ik wacht dan liever af – we zien wel wat er komt, ik wil me daar nu nog niet druk in maken.

2. Ik probeer elke dag te bewegen en/of buiten te komen. Ik ben zó blij met het zonnige weer nu (ik mag er niet aan denken dat die wekenlange regen en storm nú zou vallen!). Elke dag een wandeling, fietstocht of looptourtje. Even uitwaaien, even weg van tussen die vier muren en met volle teugen de buitenlucht inademen en de zonnestralen opslorpen, daar kikkert een mens onmiddellijk van op. En die extra beweging vormt meteen wat tegengewicht voor dat glas wijn of die reep chocola die een mens nu misschien al rapper eens binnenduwt. Coronakilo’s, weet je wel.

3. Ik weet het, het is hip en trendy nu om te ‘stoefen’ met de comfortabelste (en lelijkste) homewear die je maar kan bedenken. Niets op tegen, integendeel, ik ben op zondag de eerste om een dag te lopen ‘stinken’ in mijn pyjama en een chilldagje te houden. Maar ik voel me dan niet bepaald dynamisch of levendig. Ah nee, het is dan chilldag! En dus weiger ik nu om hele dagen als een slons rond te lopen. Met alle respect en zonder ook maar enig oordeel naar wie dat wel doet, voor alle duidelijkheid. Maar van wekenlang te verslonzen word ik persoonlijk gewoon niet gelukkiger. En het geeft me ook niet echt een dynamisch of motiverend gevoel om er eens keihard in te vliegen. Dus weersta ik de verleiding om in mijn pyjama te blijven zitten of mijn makkelijkste trainingsbroek uit de kast trekken en zoek ik ’s morgens een leuke outfit uit (hoera, eindelijk tijd voor die lenteoutfits!). Resultaat: ik voel me op slag beter in mijn vel.

4. De lat mag lager. Correctie, de lat moet lager. We moeten ons geen illusies maken: NIEMAND kan 100% functioneren op alle vlakken waarop we dat nu zouden moeten doen. En dus mogen we best tevreden zijn met nét ietsje minder. Ja, de kinderen zitten al eens vaker op een schermpje. Maar is dat zo erg? Als ik niet zou moeten werken nu, ik zou wellicht ook één of andere serie bingewatchen. Niets mis mee. Mijn kinderen maken huiswerk, ze spelen buiten, ze knutselen … en ze zitten op de iPad en consoorten. En ja, we bakken al eens rapper een cake, troosten onszelf met een lekkere apero enzovoort. Maar dat extra looprondje moet dat dan maar in balans brengen. En als dat niet zo is: who needs a bikini body aan de Côte Jardin anyway? Ik wil maar zeggen: wees niet te streng voor jezelf.

5. Ik zoek manieren om me toch sociaal verbonden te voelen. Een kaartje sturen. Een skyperitiefje. Grapjes uitwisselen. Maakt niet uit. Maar merken dat je familie en vrienden er zijn – of je hen nu kan zien of niet – dat doet deugd. En dat geeft energie. Energie die we nu wel kunnen gebruiken.

S.O.S. crazy kids

1. We proberen verschillende manieren te zoeken waarop zij zich kunnen uitleven. Want van te veel opgekropte energie worden kindertjes niet bepaald gemakkelijker ;-). Dus gaan we eens wandelen in de buurt, doen we een fietstochtje, gaan we samen joggen of verzinnen we leuke beweegmomenten thuis. Turnoefeningen, hindernissenparcours of samen dansjes doen: als ze zich maar kunnen uitleven!

2. We proberen elke dag iets nieuws uit of plannen iets leuks, bijvoorbeeld in het pauzemoment ’s morgens. Zo testten we de ideetjes voor de Grote Entertainment Challenge op Mama Baas ook zelf uit en genoten we van een picknick in de tuin, een kinderdisco, leuke turnoefeningen, … Ze kijken daar ook telkens naar uit en zijn ’s morgens al benieuwd wat ik die dag in petto heb. En dat zorgt meteen voor een positieve sfeer.

3. Zo af en toe willen we ook weleens educatief verantwoord bezig zijn (tussen de iPads en het buitenspelen door), maar dan proberen we dat op een speelse manier te doen. Dan vraag ik wat tafels op tijdens een fietstochtje, of schrijft de oudste brieven naar zijn vriendjes, waarna we die als postbodes gaan rondbrengen. Niet dat er geen schrijffouten in die brieven staan, maar hij heeft wel geoefend! En daar draait het om, niet?

4. Complimentjes en aandacht for the win. We verwachten op dit moment veel van de kinderen – of worden toch gedwongen dat te doen. Ze moeten zich zo zelfstandig mogelijk kunnen bezighouden, flexibel omspringen met al die veranderingen, liefst nog wat voor school werken, … Als dat lukt – ook al is het maar vijf minuutjes – mag dat echt wel gezegd worden. En als ik een uur of twee heb kunnen doorwerken, dan krijgen ze daarna heel bewust mijn volle aandacht. Want dat hebben ze dan écht wel verdiend. Dus dan spelen we een spelletje, proberen we iets nieuws uit, trekken we even naar buiten, … Of soms doen we samen gewoon iets nuttigs, zoals de badspeeltjes of hun knutselkast uitrommelen. En wonder boven wonder zijn ze dan nog enthousiast ook!

5. Een beloning is altijd leuk. Ik had aan het begin van de ‘lockdown’ aan de kindjes beloofd dat ze na anderhalve week iets kleins mochten kiezen, als ze zich een beetje zouden gedragen. Ze hebben het dubbel en dik verdiend (versta me niet verkeerd, uiteraard loopt het hier ook weleens uit de hand en is er ruzie of gemopper of …, maar in het algemeen doen ze echt hun best onder de gegeven omstandigheden), en dus hebben we gisteren voor hen allebei iets kleins besteld (een paar strips voor de ene, een L.O.L. popje voor de andere). En nu houden ze vol ongeduld de brievenbus in de gaten en staan ze met vrolijke snoet te popelen. Als dat geen positiviteit is :-).

Blijfinuwkot en Yeswecan!

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.