smartphoto – MAMoiselle Blogt

Deed ze het, of deed ze het niet?

Misschien herinner je je het nog wel. Er was eens … een mama die het helemaal in haar hoofd had: elk jaar zou ze die honderden (oké, duizenden) foto’s van haar kindertjes, uitstapjes en reizen filteren en de leukste in een fotoalbum verzamelen. Ja, zo’n jaarlijks album, dat leek haar wel wat. En toen … liep ze tegen de realiteit van het leven aan: voor ze het wist had ze al acht jaar achterstand in te halen, en met elk jaar extra op de teller zonk de moed haar meer in de schoenen.

Bij wie het kwartje nog niet is gevallen, die mama, dat ben ik natuurlijk. En twee jaar geleden besloot ik in volle lockdown om de vrijgekomen tijd te benutten, mijn verstand op nul te zetten en er gewoon voor te gaan. Je leest er hier meer over. Ik ging toen de uitdaging aan: ik gaf mezelf een jaar de tijd om de achterstand volledig weg te werken, én zou vanaf dan elk jaar braafjes volhouden zodat ik niet opnieuw achter de feiten zou aanhollen.

Ondertussen zijn we twee jaar verder. En dé hamvraag is natuurlijk: ben ik geslaagd in die uitdaging, of loop ik nog altijd hopeloos achter in het fotoalbumdepartement? Ben ik met andere woorden geslaagd in mijn opzet om de achterstand van 2012 tot 2019 weg te werken én in 2021 en 2022 meteen de albums van het jaar ervoor samen te stellen? Tien albums in twee jaar tijd: deed ik het of deed ik het niet?

Tromgeroffel …

Wel, ik ben héél blij om te kunnen zeggen dat het mij gelukt is. *Happy dance* Het kostte me bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken) maar vandaag ben ik helemaal up to date – en absoluut van plan om dat zo te houden.

Tadaaaa, aanschouw hier het resultaat:

Je zal me niet horen beweren dat het een fluitje van een cent was – vooral aan het verzamelen en selecteren van de foto’s had ik telkens een vette kluif. Anderzijds was het eigenlijk wel leuk om te grasduinen door al die ‘oude’ foto’s, om me weer onder te dompelen in lang vervlogen tijden en herinneringen. Ik werd vaak oprecht blij om al die mooie momenten even te herbeleven en het deed me telkens weer beseffen hoe gezegend we eigenlijk wel zijn.

Maar het leukste van al: het resultaat mag er zijn. Niet alleen ben ik heel blij met de albums waar ik nu gelijk wanneer door kan bladeren, bovendien is het zalig dat ik die gigantische to-do van mijn lijstje kon schrappen. Eindelijk! Niets zo vervelend als van die eeuwige to-do’s die voortdurend op de achtergrond in je oor blijven zoemen …

De voorbije jaren ben ik wel wat georganiseerder geworden op fotovlak en heb ik gezorgd voor een beetje structuur en een systeem om het mezelf gemakkelijker te maken. Een paar tips voor wie gelijkaardige ambities heeft:

Ik verzamel mijn foto’s in de cloud en leg per jaar een mapje aan. Telkens ik foto’s in handen krijg (of het nu van familie of vrienden is, van school of van de sportclub) sla ik die meteen in het mapje van dat jaar op.
Daarnaast heb ik natuurlijk ook nog wat foto’s op mijn gsm staan. Of eigenlijk héél veel foto’s, als ik eerlijk ben. Om daar toch het bos door de bomen te blijven zien, probeer ik aan het begin van elke maand door de foto’s van de afgelopen maand te gaan om alle ‘junk’ eruit te halen. Je kent dat wel, 37 foto’s nemen om uiteindelijk 1 goeie te hebben – en ze dan allemaal laten staan. Of screenshots nemen en ze vergeten te verwijderen, grapjes doorgestuurd krijgen via Whatsapp, … Bij die maandelijkse opkuis vliegen die er allemaal uit. (Oké, ik slaag daar natuurlijk niet elke maand in, maar dan doe ik soms een kwartaal-inhaalmanoeuvre 😜)
Bij die opkuis probeer ik ook alvast mijn favoriete foto’s aan te duiden op mijn gsm. Dat zijn dan de foto’s die uiteindelijk in het fotoalbum van dat jaar zullen belanden, zo hoef ik enkel het mapje ‘favoriete foto’s’ te downloaden als ik eraan begin.
Aan het begin van een nieuw jaar maak ik binnen de map van het desbetreffende jaar een nieuw mapje: ‘Fotoalbum jaar X’, waarin ik de favoriete foto’s van dat jaar zet, opgedeeld per maand.
Het album zelf is dan kinderspel. Alle foto’s staan klaar (chronologisch zelfs!) en het grote werk is al gedaan – het enige wat me nog te doen staat is ze in een album droppen.
Ik maak mijn albums telkens bij Smartphoto trouwens, om verschillende redenen. Zo vind ik de editor daar heel gebruiksvriendelijk, vind ik altijd mijn gading tussen de voorgestelde ontwerpen én is de uiteindelijke kwaliteit ook top. Bijkomend voordeel van de albums altijd op dezelfde plaats te bestellen, is dat het geen kakafonie wordt van albums in verschillende formaten / stijlen / kleuren / … Ik kies bijvoorbeeld elk jaar hetzelfde kleur en dezelfde lettertypes voor de binnenpagina’s. Qua covers mag er wel wat variatie in zitten, maar ook daar beperk ik me tot gelijkaardige kleuren. Een georganiseerde chaos dus, zo heb ik het graag 😉.
Je kan er overigens voor kiezen om zelf je album te vullen met foto’s, of de editor dat gewoon automatisch te laten doen. Ik doe dat altijd zelf (Ik heb het nu eenmaal allemaal graag zelf in handen 😝) maar met die handige editor gaat dat dus supervlot.
Daarna is het even afwachten tot het album thuis geleverd wordt, en dan is het feest: weer een album rijker, en een to-do armer! 🥳🥳🥳

Ik kan er echt van genieten om de kast te openen en daar nu álle albums van de voorbije jaren te zien staan blinken. Heerlijk!

Nu alleen nog blijven volhouden … 💪

En jij, ben jij helemaal mee?

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.

17 juni 2022

Lore1 reactie

Hoe ik in deze tijden tóch een beetje reis

Dat het lastig is, deze lockdown. Los van het gebrek aan sociaal contact en het gegoochel om thuiswerken, kinderen entertainen, preteaching en het huishouden te combineren weegt ook het aspect ‘in ons kot blijven’ door. Er vielen al heel wat uitstapjes in het water, ons reisje naar Griekenland in de paasvakantie moesten we noodgedwongen afzeggen en de kans is groot dat we ook onze plannen voor de zomervakantie in de koelkast mogen steken.

Da’s toch een beetje balen. Want ja, het valt me eigenlijk best zwaar dat de wereld plots níet meer aan onze voeten ligt en dat onze vrijheid van de ene dag op de andere niet meer zo vanzelfsprekend is.

Maar elk nadeel heeft ook z’n voordeel, en dat is nu niet anders. Op één of andere manier komt er toch wat meer tijd vrij voor dingen die er voorheen maar niet van kwamen. Een maagdelijk witte sociale agenda, geen hobby’s van de kinderen en lege weekends: dat zorgde ervoor dat we dan maar de handen uit de mouwen staken en bepaalde klusjes éindelijk van onze to-do list konden schrappen.

Één van die dingen die al behoorlijk lang stonden te blinken op dat lijstje, is het maken van fotoalbums. Vroeger maakte ik van elke reis een album, en het plan was om er jaarlijks eentje te maken als we kinderen hadden, maar sinds die er zijn heerst er een soort radiostilte op dat vlak. De teller staat intussen op acht jaar om in te halen. 😱

Ik vond er simpelweg nooit de tijd voor. Tot nu dus. Een mens moet zich met iets bezig houden tijdens al die lege avonden, en dan kunnen we dat maar beter met iets nuttigs doen. Dus dook ik de voorbije weken in mijn fotoarchieven. Daar had ik een serieuze kluif aan, om eerlijk te zijn. Want er heerste een klein beetje chaos: ik moest foto’s zoeken op een oude laptop, een oude computer, een externe harde schijf, mijn gsm, in de cloud, bij mijn ouders, … Bloed, zweet en tranen dus om alles bijeen te sprokkelen en te organiseren.

Maar oh wat was het heerlijk om tussen al die foto’s te grasduinen. Van een trip down memory lane gesproken! Er mag momenteel dan wel een reisverbod gelden, toch reisde ik de afgelopen tijd – virtueel weliswaar – terug naar Normandië, ik rook de lavendel in de Provence, leunde tegen de scheve Toren van Pisa en genoot van de zonsondergang boven de woestijn in Jordanië. Ik keek uit over de skyline van Hongkong, poseerde naast mijn semi-naamgenote de ‘Lorelei’ in Duitsland en ging kopje onder in de Wildwaterbaan in Center Parks.

Ik koesterde weer mijn groeiende bolle buik (twee keer), herbeleefde die eerste magische momenten, knuffelde inimini baby’s, werd opnieuw instant verliefd op hun schattigste lachjes, streelde wangetjes om in te bijten, kneep in schattige Michelin-billetjes en kriebelde miniteentjes. Ik herbeleefde mijn eigen trouw en die van mijn broer, vierde verjaardagen en schoot in de lach bij het zien van soms hilarische snoetjes. Ik zag die baby’tjes groeien en bloeien en beetje bij beetje transformeren tot de geweldige mannetjes die ze vandaag zijn. Wauw!

Ook al kroop er veel werk in het terugvinden, organiseren en selecteren van foto’s, dat was het meer dan waard. Ik heb er echt van genoten om al die mijlpalen nog eens te herbeleven en om in mijn hoofd te kunnen reizen – in plaats én tijd. Om even te ontsnappen aan ‘mijn kot’ en de realiteit. Vooral omdat ik bij die herinneringen niet getrakteerd werd op hormonen / huilbuien / driftbuien en ander fraais, maar puur kon genieten van de mooiste momenten. 😜

Na het terugvinden / organiseren / selecteren van foto’s was het samenstellen van albums trouwens kinderspel. Ik maakte bij Smartphoto een album per kalenderjaar. Foto’s en lay-out kiezen, tekstje toevoegen en klaar. Intussen heb ik er al vier gemaakt: 2012, 2013, 2014 én 2015 passeerden al de revue. Nog vier te gaan dus, en dat brengt ons bij de hamvraag: slaag ik er dit jaar eindelijk in om mijn achterstand weg te werken? Place your bets, zou ik zeggen 🤓 Ik ben het in elk geval van plan! Al moet ik voor die laatste albums wel nog een stevige hindernis nemen: de 20.000 foto’s op mijn smartphone doorploegen. 😳

Hoe dan ook, ik ben SUPERblij dat ik deze uitdaging eindelijk ben aangegaan. Ik heb intussen al talloze keren door de albums gebladerd en krijg elke keer een warm gevoel vanbinnen. Omdat ik zo blij ben dat ik eindelijk albums héb en omdat ik zot content ben met het resultaat. Ook de jongens vinden het helemaal geweldig om door de albums te bladeren en liggen vaak in een deuk met de foto’s van zichzelf. Zalig!

Deze blog kwam er in samenwerking met Smartphoto, maar de inhoud is 100% van mezelf.

7 mei 202011 mei 2020

Lore2 reacties

Fotomens in da house

Ik ben nogal een fotomens. Foto’s hebben voor mij een heel grote emotionele waarde, en ik hou ervan om door albums (digitaal of ‘echt’) te grasduinen en nostalgisch terug te denken aan vroeger. Zalig toch, om via een foto een bepaald moment voor een stuk te kunnen herbeleven, en even terug gekatapulteerd te kunnen worden zonder dat er een teletijdmachine aan te pas komt?

Ik blader ook nog regelmatig door mijn albums van toen ik klein was, en het is geweldig om dat te doen samen met de kindjes. Die vinden het vooral hilarisch dat hun mama ook nog klein is geweest, en wat voor kleren/kapsel/… waren dat nu?!

Fotoalbums: het blijft bij een goed voornemen

Vroeger maakte ik ook mooie fotoalbums van al onze (verre) reizen, maar helaas blijft het sinds ik mama ben bij een goed voornemen: ik wil heel graag een fotoalbum maken van elk jaar. Maar euh… ondertussen zijn we dik zes jaar verder, en heb ik welgeteld nul fotoalbums op de teller. Oeps…

Ik ben wel al een paar keer begonnen met foto’s te selecteren, maar dan duikt er telkens weer een ander project op (zoals een boek schrijven, ik zeg zomaar iets) en dan staat ‘fotoalbums’ weer onaangeroerd te blinken op mijn todo-lijstje. Ik hoop er in 2019 eindelijk werk van te kunnen maken… Al ben ik er nog altijd niet helemaal aan uit hoe ik het dan precies moet aanpakken. Een boek per kind per jaar? Een boek voor het hele gezin per jaar, en dan een paar keer laten afdrukken? Hoe doen jullie dat?

In elk geval, ook zonder fotoalbums krijgen foto’s een prominent plaatsje bij ons thuis. Zo hebben we onze eigen ‘wall of fame‘ in de woonkamer. Al is die eigenlijk ook wel aan een update toe, maar die babyfoto’s zijn gewoon zó schattig!

Bureaukalenders, een jaarlijkse traditie

Elk jaar stel ik ook een bureaukalender samen, met de leukste foto’s van het afgelopen jaar. Dat gaat net iets sneller dan een heel album, waardoor ik daar wel nog net de tijd voor vind. En ik geniet daarna een heel jaar van het resultaat: telkens er een nieuwe maand begint, is het een beetje een ‘verrassing’ welke foto’s er nu ook weer op de kalender stonden bij die maand. Ik maak die bureaukalender al jaren bij smartphoto.be, en die van 2019 staat alweer te blinken op mijn bureau, klaar voor gebruik.

Ik maak ‘m trouwens altijd in tweevoud, zodat de wederhelft er ook eentje op zijn werk kan zetten. (Die wederhelft is minder een ‘fotomens’ trouwens. Hij krijgt het telkens keihard op zijn heupen als ik op reis of tussendoor foto’s sta te maken en als hij moet wachten. En hij staat niet bepaald te springen als hij zelf tot fotograaf wordt gebombardeerd – en tussen ons gezegd en gezwegen is er aan hem ook geen topfotograaf verloren gegaan. Maar hij is wel vragende partij voor zijn kalender, en is dan heel content met het resultaat. Snappe wie het snappen kan…)

Keileuk cadeau-idee voor de kindjes

Toen ik een paar weken geleden aan de kalenders voor 2019 bezig was, zag ik daar trouwens een superleuk cadeau voor de kindjes: gepersonaliseerde boeken. Ik schreef het hier al eerder: bij ons thuis zijn we nogal into boekjes (behalve de vader des huizes dan, die prefereert een luisterboek, haha). En wat is er dan leuker dan een boek dat je niet alleen op het lijf is geschreven, maar ook op de naam?!

In december wordt er hier precies een speelgoedbom gedropt door Sinterklaas, dus probeer ik de categorie speelgoed tijdens de kerstdagen zoveel mogelijk te beperken. Onder de kerstboom gaan we vooral voor nuttige cadeau’s, zoals een elektrische tandenborstel (maar dan wel van Star Wars), een dekbedovertrek (van Mickey Mouse) of … boeken. Ik wist dus meteen wat ik zelf onder de kerstboom wou leggen voor onze boys: een gepersonaliseerd boek!

Voor Louis koos ik ‘MyNameBook’, met dieren die via rijmpjes de letters van zijn naam verzamelen. En voor Leon, die heel gefascineerd is door landen/(hoofd)steden/vlaggen, werd het ‘Reis door Europa’. Je kan vooraan het boek nog een boodschap toevoegen, en het boek zelf is dus volledig gericht op het kind in kwestie. Voor hele kleintjes kan je zelfs een prentenboek in elkaar steken met eigen foto’s! Persoonlijker kan het niet, denk ik dan, en naar mijn gevoel hét perfecte kerstcadeau! 🙂

Cadeautjes voor mezelf

En ondertussen liet ik me nog verleiden tot een paar kleine cadeautjes voor mezelf, haha. “Want ik ben het waard” en zo van die dingen. Ik was al een tijdje op zoek naar een leuke pennenhouder voor op mijn bureau. We zijn namelijk volop plannen aan het smeden om mijn bureau onder handen te nemen en helemaal te pimpen. Helaas vond ik nergens iets naar mijn goesting, maar toen bedacht ik me: als fotomens kan ik ook gewoon zelf een koffiemok in elkaar steken met allemaal leuke foto’s van ons gezin! Ideaal om te ontstressen tijdens het werken ;-). Er is nog behoorlijk wat werk aan de bureau, maar die pennenhouder is alvast een goed begin (een mens moet positief zijn, nietwaar).