Tag: loslaten

Gedaan met de gouden kleuterjaren – slik

Morgen is het alweer juni. De laatste sprint naar het einde van het schooljaar wordt ingezet: even knipperen met onze ogen en het is weer grote vakantie. Nog een paar goedgevulde weken met het schoolfeest, de laatste schooluitstapjes, verjaardagen vieren in de klas en hopelijk veel zonnige dagen vol geravot. Maar ook: de laatste weken van mijn oudste als kleuter. Slik.

Ik kan het eigenlijk nauwelijks geloven. Deze zomer wordt hij zes, en in september zal hij daar staan met zijn (ongetwijfeld veel te grote) boekentas, klaar voor het eerste leerjaar. Hoe kan dat nu? Het lijkt alsof hij nét gestart is op school?! Mijn hele lijf schreeuwt NEE. Nee, ik ben hier niet klaar voor. Ik zou uit alle macht de tijd willen stopzetten als dat kon. Kon dat maar…

Zalige leeftijd

Pas op, ik vind het een fantastische leeftijd. Het is zoveel gemakkelijker allemaal, en ik vind het geweldig om te zien hoe wijs hij al is. Ik vind het zalig om heuse gesprekken met hem te kunnen voeren, en tegelijk te zien hoe klein en onschuldig hij nog is.

En ik weet het wel, het wordt ongetwijfeld fantastisch om hem nog verder te zien evolueren. Het lijkt me fascinerend, om er langs de zijlijn getuige van te zijn hoe hij stapje per stapje leert lezen, schrijven en rekenen, om hem letterlijk en figuurlijk verder te zien groeien. Hij zal me wellicht nog vaak versteld doen staan van zijn kunnen – dat doet hij nu al regelmatig.

Het gaat veel te snel

Maar het drukt me ook heel hard met de neus op de feiten. Ik wist wel dat het snel ging, maar nu lijkt de tijd echt te vliegen. Gedaan met de gouden kleuterjaren. Die tijd komt nooit meer terug. NOOIT. En ik denk écht niet dat ik daar klaar voor ben.

Dagelijkse leessessies, huiswerk maken, schoolplicht, de druk om te presteren, … Het wordt zo serieus allemaal. Het ‘vrijblijvende’ is er plots af. (Op zijn hele kleutertijd zal hij denk ik de volle 2,5 dagen afwezig zijn geweest zonder officiële reden, dus het is meer het idee dat het nu nog kán dan iets anders, maar goed 😇).

En dan zwijg ik nog over mijn vragen en twijfels. Het is een behoorlijke perfectionist, die zoon van me, en hij legt de lat torenhoog. Ik twijfel er niet aan dat hij het goed zal doen. Maar zal het ook goed genoeg zijn voor hemzelf?

Hoofdstuk afsluiten

Maar vooral… Ik ben er gewoon niet klaar voor om dit hoofdstuk af te sluiten. De babytijd ging veel te snel, maar het lijkt alsof de kleutertijd nóg sneller voorbij is gevlogen. Ik kan niet anders dan me af te vragen of ik er wel genoeg van genoten heb, van die gouden kleuterjaren. Van dat fantastische mannetje dat mijn zoon is. En ik weet dat ik hem moet loslaten, telkens een beetje meer. Maar dat doet pijn.

En ik vraag me af…

Hoe lang zal hij nog hand in hand met mij willen lopen? Hoe lang zal zijn gezichtje nog oplichten als hij mij opmerkt wanneer ik hem op school kom halen? Hoe lang zal hij nog luid verkondigen dat zijn mama de allerliefste is van de hele wereld, en van alle werelden die er bestaan? Hoe lang zal hij nog tegen mij aan kruipen, en me toevertrouwen dat zijn vriendjes kussen vies vinden, maar dat hij mij wel graag zoentjes geeft? Hoe lang zal hij nog dat onschuldige jongetje blijven? Hoe lang zal hij nog zo onbevangen in het leven staan? Hoe lang zal hij nog op mijn schoot willen zitten? Hoe lang zal ik hem nog mogen dragen?

Niet klaar voor

Ik las de laatste tijd een paar keer dat je nooit weet wanneer het de laatste keer is dat je je kind op je arm hebt, en dat je het op dat moment niet beseft dat het de laatste keer was wanneer je hem terug op de grond zet. En dat idee knijpt me de keel dicht. Want die dag komt akelig dichtbij. En ik ben er niet klaar voor…

Lore1 reactie

Als dromen herinneringen zijn geworden

Onlangs moest ik nog eens naar de gynaecoloog. Gewoon, voor het obligate driejaarlijkse uitstrijkje. Het was de eerste keer in lange tijd dat mijn bezoekje niet zwangerschapsgerelateerd was, realiseerde ik me.

Terwijl ik zat te wachten totdat ik aan de beurt was, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af. Ik dacht terug aan al die keren dat ik daar al had gezeten. De ene keer voor een check-up voordat de pil in de vuilnisbak werd gegooid, de andere keer vol verwachting voor een echo, terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Ik herinnerde me ook nog de eerste keer dat ik er was. Ik was begin de 20, leefde met mijn hoofd in de wolken en stiekem (of niet zo stiekem) verlangde ik er al heel erg naar om mama te worden. In de wachtzaal was ik omringd door bolle buikjes, en een beetje afgunstig keek ik om me heen. ‘Wat moet het fantastisch zijn om zwanger te zijn. Dat nieuw leven in je buik, dat moet wel de prachtigste periode in je leven zijn. Wat een gelukzakken, al die vrouwen hier!’, ging het door mijn hoofd.

Nu lijkt het zo onwezenlijk, te bedenken dat er ooit een dag was waarop ik nog niet wist dat ik mama zou worden van twee zoontjes. Dat ik zoveel jaar geleden zelfs hun namen er niet zou hebben uitgepikt, als je me een lijst met 100 namen onder de neus had geschoven. Het lijkt onmogelijk, dat ik hen ooit niet heb gekend. Maar toen was het allemaal nog een verrassing, wat het leven voor ons in petto had.

Waar zou het leven ons brengen? Waar zouden we wonen? In welke job zou ik uiteindelijk belanden? Zouden we ooit mama en papa worden? Zouden we vlot zwanger raken? Zouden het jongetjes of meisjes zijn? En hoe zouden onze kindjes zijn, hoe zouden ze eruitzien?

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder. Ondertussen heb ik talloze keren in die wachtzaal gezeten, als één van die bolle buikjes. Ondertussen zijn er zoveel dromen uitgekomen, en zijn er zoveel onzekerheden weggevallen. Ja, ik ben mama geworden. Van de meest fantastische zoontjes dan nog wel.

Ondertussen ben ik ook een aantal illusies armer. Ik weet nu dat die roze wolk niet altijd die donzige wolk is die ik me had ingebeeld. Ik weet nu dat die wolk alle kleuren van de regenboog kan aannemen, van fluoroze tot pikzwart. Maar tegelijk ben ik zoveel rijker dan toen. Ik weet nu hoe diep de liefde voor mijn kindjes gaat, veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Ik heb zoveel bijgeleerd, met vallen en opstaan, sta zoveel sterker in mijn schoenen. En ik heb al zoveel magnifieke momenten mogen beleven.

Ondertussen zijn de dromen van toen alweer herinneringen geworden. Slik…

De grote projecten als ‘huis’ en ‘kindjes’ passeerden de revue. Er staan geen projecten van dat kaliber meer op ons te wachten nu. En dat maakt me soms nostalgisch. Want ook al waren er toen veel twijfels en onzekerheden, ook al waren de eerste jaren als mama misschien niet de gemakkelijkste, het was ook een prachtig hoofdstuk. Maar na het hoofdstuk van de Grote Veranderingen is het nu tijd om rustig te dobberen op een kabbelend riviertje.

En dromen, die zijn er nog genoeg. Met in de hoofdrol de twee allergrootste dromen ooit die werkelijkheid zijn geworden. ❤

Lore1 reactie

Food for my soul

Ik merk dat je groter wordt. Dat je niet meer helemaal op mijn schoot past, dat je benen te lang worden, je lijf te groot. Ik zie het met lede ogen gebeuren, hoe je zomaar ineens onder mijn neus groeit. 

Ik schrik soms, als ik ’s avonds nog even ga kijken hoe je ligt te slapen, en als ik zie dat het bed al zo ‘vol’ ligt met jou. En ik weet niet wanneer het is gebeurd, maar die zachte ronding van je wang lijkt wel verdwenen te zijn, als een dief in de nacht, quasi ongemerkt. Je ogen staan zoveel wijzer, je huppelt door het leven met een vanzelfsprekendheid waar ik nog iets van kan leren. 

Maar soms ben je toch nog altijd mijn kleine jongen. Dat kleine jongetje dat me met heel zijn hart liefheeft. Dat zich hartstochtelijk aan me vastklampt, dat zich dubbel plooit om toch nog op mijn schoot te passen. Dat me onzeker aankijkt, dat aanmoediging nodig heeft. 

En als we samen in de zetel onder een dekentje kruipen, dan past je hoofd precies in mijn armholte. Het lijkt wel alsof het zo bedoeld was, alsof we samen zo werden geboetseerd, als twee puzzelstukjes die perfect in elkaar passen. 

Als je zo tegen me aan kruipt, kan ik alleen maar denken: kan dit moment nog even blijven duren? 

Mag ik je nog wat langer vasthouden? Mag ik je kleine handje nog even in de mijne houden? Wil je nog wat langer tegen me aan kruipen? Wil je nog vaak op mijn schoot blijven zitten? Wil je nog veel knuffels van me vragen? Wil je me nog vaak enthousiast komen zoenen? Wil je nog niet ophouden met mij de liefste mama van de wereld te noemen? 

Kan ik de tijd even stopzetten, heel even maar? Net lang genoeg om die momenten met elke vezel van mijn lijf op te slaan, om ze gulzig op te slorpen tot in alle poriën, om te genieten met heel mijn zijn? Ik wil ze vasthouden, die momenten. Want ik besef dat ze niet eeuwig blijven duren. En ik wil ze meedragen in mijn hart, en terug bovenhalen als jij je van me losmaakt. Als ik jou moet loslaten. 

Ooit komt die dag, besef ik maar al te goed. Die momenten zullen steeds schaarser worden. Maar elke knuffel, elke zoen, en elk kostbaar moment met jou is een bonus. Het zijn allemaal gouden momentjes die in mijn hart zitten. Food for my soul. Net zoals jij. En dat kunnen ze nooit meer van me afpakken. 

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.