Categorie: Mama

Kunnen we die winter skippen?

Ik ben het moe. Ik ben het beu. Ik heb het helemaal gehad. Wat zeg ik, ik ben het spuugzat. Kunnen we die kou, wind, regen en dergelijke afvoeren, liefst naar Siberië of nog verder? Kan de winter nu inpakken? En kunnen we die polar vortex, waarvan de naam alleen al als een vloek klinkt, vriendelijk maar kordaat de deur wijzen?

Een jaar geleden ben ik beginnen te lopen. Niet voor het eerst: ik kan je niet vertellen hoe vaak ik de Start To Run reeks heb gelopen, maar ik weet wel dat ik alle muziek die erin voorkomt uit het hoofd kan opnoemen 😉. De vorige keren viel ik telkens stil in de winter, want lopen in de kou is niet mijn ding. Deze keer heb ik echter doorgezet (summer bodies are made in wintertime en zo van die bond-zonder-naam-clichés, weet je wel). Maar het is niet meer te tellen, het aantal keren dat ik de voorbije weken / maanden als een verzopen kat terug thuiskwam. Hoe vaak ik compleet verkleumd van de kou was, en hoe vaak ik al vloekend tegen de wind in moest beuken terwijl ik naar adem hapte. Dat was ook het voorbije weekend het geval, toen ik mijn 10km al vloekend afhaspelde omdat de wind ervoor zorgde dat ik bijna achteruit liep, en toen ik alleen nog maar kon denken dat ik dat slechte weer met elke vezel in mijn lijf haatte.

Noem me een watje, maar gisterenavond dacht ik ‘foert’. En ik nam een heerlijk bad in de plaats, waarbij de warmte langs al mijn poriën binnensijpelde. Sporten is gezond en zo, maar bij -4 trek ik mijn grens. We moeten nu ook niet overdrijven he.

En hoe ik het ook bekijk: elk jaar kom ik tot dezelfde conclusie. Vanaf pakweg januari is de pret er wat mij betreft af. Dus kunnen we die winter niet gewoon skippen? Of á la limite beperken tot pakweg een maand?

Want ik zie er heus wel de charmes van in, van de wisseling van de seizoenen en de veranderingen in de natuur. Ik besef wel degelijk dat het door de koude en donkere winter is dat we dubbel en dik kunnen genieten van de eerste zonnestralen in de lente. En ik kan echt wel genieten van de herfst, van even uitwaaien en daarna opwarmen met een warme choco, van de gezelligheid en van me lekker onder een fleece dekentje in de zetel nestelen. Net zoals ik geniet van de donkere maar gezellige feestdagen.

Maar eens de kerstperiode en bijhorende gezelligheid, warme familiemomenten en sfeervolle lichtjes achter ons liggen, dan komt de kater. De portefeuille is leeg na al die kerstcadeau’s en -dinertjes. De broek spant net iets te veel. Het blijft koud en guur, zonder de mooie kerstbomen en kaarsjes die ons hart verwarmen. De dagen blijven kort en donker. Er liggen geen feest- of verlofdagen in het verschiet. Meer dan reden genoeg voor een dipje of heuse winterdepressie, toch?

Dus, als we nu eens allemaal lief lachen naar Sabine en Frank, zouden zij dan niet voor een kleine meteorologische aanpassing kunnen zorgen? Eentje waarbij de winter na een maand is afgelopen, en waarbij het nu al volop lente is? Wie weet vinden we die koude en gure winter dan wel fantastisch, omdat het zo uitzonderlijk is. En de rest van het jaar zijn we goedgemutst dankzij de zonnestralen op onze snoet. Dus alsjeblieft, please, por favor: Sabine en Frank, doe jullie best! Deal?

Who’s with me? 😎

Lore3 reacties

De vijftien geboden van de Geheime Peuter- en Kleuterclub

Ken je de Geheime Peuter – en Kleuterclub al? Onze kleine schatjes worden allemaal automatisch lid van die groep. Wekelijks houden ze ultrageheime bijeenkomsten en bespreken ze hoe ze het leven leuker kunnen maken. Lees: hoe ze het ons, hun ouders, moeilijk kunnen maken. Anders zou het leven maar een saaie boel worden, toch? En zoals het een deftige club betaamt, hebben ze ook hun vijftien geboden …  Een verwittigd ouder is er twee waard, nietwaar!

  1. Gij zult altijd als eerste wakker zijn. Zo heb je ruim de tijd om plannetjes te smeden zodat de ochtendrush zeker in het honderd loopt. Maar als je ergens heel vroeg moet zijn, dan weiger je om op te staan, dat spreekt voor zich.
  2. Gij zult op elke vraag nee antwoorden. Het is de dag van vandaag heel belangrijk om een eigen mening te hebben, en je mag die gerust kenbaar maken. Het is toch positief dat je kritisch in het leven staat?
  3. Gij zult weigeren groenten te eten. Aangezien die volwassenen daar zo de nadruk op leggen, zal er wel ergens een addertje onder het gras zitten. Echt, je mag die grote mensen nooit vertrouwen. Ze zouden ook durven die groentjes onder de puree te verstoppen bijvoorbeeld. Neem het van de ervaringsdeskundigen in de club aan: vertrouw ze niet!
  4. Gij zult een boterham met kaas kiezen, maar die vervolgens weigeren. Een mens kan van idee veranderen natuurlijk. Het is niet omdat je een minuut geleden zin had in kaas, dat je nu niet liever choco zou willen. Laat mama of papa maar eens merken wie hier eigenlijk de baas is!
  5. Gij zult kwaad worden omdat gij een ander bord wil. Het oog wil ook wat, uiteindelijk. En dan liefst het bord dat nét in de vaatwas zit. Nee, je patatjes smaken écht niet even lekker op dat groene bord als op dat blauwe. Ben je gek?!
  6. Gij zult korsten wantrouwen. Korsten zijn zoals groentjes: begin er gewoon niet aan. Het is veel te vermoeiend om daarop te kauwen, en als mama en papa dat niet begrijpen, dan moeten ze maar eens een lesje in empathie volgen!
  7. Als er twee opties zijn, dan zult gij altijd voor optie drie kiezen. Vrijheid blijheid, nietwaar.
  8. Gij zult elke vorm van logica vermijden. Nee, het is niet omdat je moe bent, dat je wilt slapen. En het is niet omdat je honger hebt, dat je wilt eten wat onder je neus wordt geschoven. Zet het gerust op een brullen omdat je de banaan die je niet krijgt helemaal niet wil. Logica? Da’s voor watjes!
  9. Gij zult in elke plas springen die gij tegenkomt. Laat je mama en papa maar zeuren over natte voeten, dat moeten zij dan maar oplossen. Daar zijn ze toch voor?
  10. Gij zult overal tekenen, ook op de muren, meubels en vloer. Mama en papa zullen ongetwijfeld versteld staan van de vaardigheden van hun kleine Picasso, en zullen vol trots de resultaten tonen aan iedereen die het zien wil.
  11. Gij zult zoveel mogelijk zelf doen. Vooral als mama echt gehaast is, dan eis je om zelf je kleren aan te doen, ook als je dat helemaal nog niet kan. Je moet het toch ooit leren?
  12. Als gij iets zelf moet doen, dan zult gij dat weigeren. Kinderarbeid is verboden, dus laat je niets wijsmaken. Ze kunnen je helemaal niet verplichten om je speelgoed op te ruimen!
  13. Gij zult zoveel mogelijk tegenwerken. Kleren aandoen of pamper verversen? Dan stamp je met je beentjes, zwier je met je armen en spring je in het rond. In de autostoel gaan zitten? Opspannen als een plank. Je ziet het, voor alles is er een oplossing!
  14. Gij zult regelmatig een scène schoppen, liefst in het openbaar. Elk van bovenstaande redenen is goed genoeg: omdat je korsten moet eten, omdat je het verkeerde bord krijgt, … Maar laat je creativiteit vooral de vrije loop, dat maakt het extra boeiend!
  15. Maar gij zult uw mama en papa ook overstelpen met kussen, knuffels en liefde. Als je merkt dat mama of papa er een beetje door zit en het allemaal niet zo goed meer weet, pak hem of haar dan maar eens goed vast en zet je schattigste snoet op. Een berenknuffel doet wonderen. Het is heel belangrijk dat je hen af en toe laat smelten, hoe zouden ze je al die voorgaande puntjes anders ooit vergeven?

Lore1 reactie

We hoeven het leven van onze kinderen niet perfect te maken

Onlangs kon ik mijn ogen bijna niet geloven. We waren in het zwembad, en ik zag dat een redder een jongetje vroeg om niet te lopen maar rustig te wandelen. De papa van het jongetje in kwestie ging meteen naar de redder om hem de les te spellen: als papa was hij de enige die zijn kind mocht zeggen wat wel of niet te doen. Als de redder meende dat hij iets te zeggen had, dan moest hij dat maar aan hém zeggen, en niet aan zijn kind. Hij zou dan wel beslissen of zijn kind instructies moest krijgen of niet. Eh, serieus?

Niet veel later moest ik opnieuw fronsen. We waren op stap met vrienden, en op een bepaald moment gaf één van hen een vriendelijke en beleefde opmerking aan mijn zoontje, ik weet zelfs niet meer precies waar het over ging. Maar meteen na die opmerking zag die vriend zijn fatale fout in: hij had een onvergeeflijke fout begaan, hij had schaamteloos de regels overtreden en had het aangedurfd om kritiek te geven op het kind van een ander. Hoe kwam hij erbij?! Hij kwam zich meteen excuseren, en ik stond erbij en keek er verbaasd naar. Want ik was blij dat hij mijn zoontje had terechtgewezen, en vond dat hij 100% gelijk had.

It takes a village

Is het echt zover gekomen? Als mijn kind iets doet wat niet door de beugel kan, dan wil ik graag dat je mijn kind daarop aanspreekt. Je doet mij én mijn kinderen daar een groot plezier mee. Want mijn kinderen moeten die dingen horen en leren van méér mensen dan alleen van mij. It takes a village to raise a child, toch?

Als ik de enige ben die mijn kinderen kan zeggen wat ze wel of niet mogen doen, dan heb ik op elke mogelijke manier gefaald. Dan zadel ik mijn kinderen op met compleet onrealistische verwachtingen over de wereld. Ik kan en mag dan ook nooit doodgaan, want mijn kinderen zullen niet voor zichzelf kunnen zorgen, en ze kunnen dan op niemand anders terugvallen.

Een vleugje kritiek

Als we de logica van de papa in het zwembad moeten volgen, dan mag een redder zich niet als redder gedragen, en een leerkracht dus ook niet als leerkracht. Leerkrachten durven tegenwoordig bijna geen straf meer te geven, want hoe rap staat mama niet aan de deur om te zeggen dat haar zoontje of dochtertje perfect is en die straf niet hoeft te maken van haar?

Als we die redenering doortrekken naar hun volwassen leven, dan zullen al die perfecte kindertjes dus ook nooit om kunnen met een vleugje kritiek van hun manager op hun eerste job, want ze zullen dat nog nooit hebben meegemaakt. Niet bepaald constructief voor hun eigenwaarde, denk ik zo, als plots blijkt dat ze toch niet zo perfect zijn als ze hun hele jeugd hebben gedacht. Zal mama-lief dan ook komen aankloppen om alles recht te trekken en die manager de les te spellen?

Perfectie

Het lijkt wel alsof het een nationale sport is geworden, om het leven zo perfect mogelijk te maken voor onze kinderen. Door ervoor te zorgen dat ze nooit kritiek hoeven te slikken. Door alles voor hen op te lossen, te fixen of te sugarcoaten , in plaats van hen de ruimte te geven om te leren omgaan met frustraties of teleurstellingen.

Op je bek gaan en weer rechtstaan

Maar is het niet net onze taak om onze kinderen te leren omgaan met mislukkingen en teleurstellingen? Moeten we onze kinderen niet af en toe laten falen, zodat ze weerbaar genoeg zijn om daarmee om te gaan? Het is één van de belangrijkste skills in het leven, om op je bek te kunnen gaan en daarna weer op te staan en verder te gaan.

Maar om hen dat te leren, moeten we het ook laten gebeuren dat ze af en toe op hun bek gaan. Dat ze fouten maken, en dat anderen hen daarop aanspreken. Dus daarom een oproep: wijs mijn kinderen gerust terecht, als ze iets doen wat echt niet oké is. En stop met het leven perfect te willen maken voor je kinderen. Want dat is het leven niet, en daar kan je kind maar beter aan wennen. Het leven is geen ponykamp, weet je wel ;-).

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.