Tag: opvoeding

10 redenen waarom alleenstaande ouders echte superhelden zijn

Af en toe moet mijn man naar het buitenland voor het werk. Dan sta ik er een paar dagen tot een (werk)week alleen voor. En toegegeven, hoe groter de kindjes worden, hoe vlotter dat gaat. Maar toch blijven dat altijd heavy weken. En keer op keer bedenk ik me hoeveel respect ik heb voor alle vrouwen en mannen die er altijd alleen voor staan, week in week uit. Ik zou zelfs nog een stapje verder durven gaan: alleenstaande mama’s en papa’s zijn in mijn ogen echte superhelden. Want:

  1. In hun eentje vervullen ze 1.001 rollen. De rol van mama, van papa, van kok, van poetsvrouw, van verpleegster, van boekhouder, van taxichauffeur, van tuinman: you name it. Alles komt op hun nek terecht, zonder dat ze de taken kunnen verdelen of voor een beurtrol kunnen kiezen. Heavy!
  2. Ze staan bovendien constant zelf in voor de zorg van hun kindjes. Hier is het al eens: de ene kookt, terwijl de andere met de kindjes bezig is. Of de ene kan een uurtje langer slapen terwijl de andere al opstaat met de kabouters. Maar als single ouder is dat geen optie…
  3. Een carrière en een gezin combineren als je er alleen voor staat, daarvoor moet je trouwens echt al acrobatische toeren uithalen. De kindjes ’s morgens op school afzetten, zelf gaan werken, er ’s avonds na school opnieuw op tijd staan, het lijkt me absoluut niet evident. Niet de luxe hebben om de ochtend- en de avondshift te verdelen waardoor je of wat vroeger kan beginnen zodat je ‘s avonds op tijd kan stoppen om ze op te halen of wat later kan beginnen zodat je ze ’s morgens nog kan wegbrengen… Doe het maar eens!
  4. Ook financieel lijkt het me niet altijd evident. Met één loon de huishuur of lening betalen, alle vaste kosten, de schoolrekeningen, de boodschappen, … Ik kan me inbeelden dat er vaak weinig overblijft op het einde van de maand. En dat mama (of papa) zich dan maar al te vaak moet wegcijferen, om de kindjes toch alles te kunnen geven wat ze nodig hebben.
  5. Hoe alleenstaande ouders alles trouwens gepland krijgen, daar ben ik toch serieus van onder de indruk. Als ik al het gevoel heb constant achter de feiten aan te hollen en voortdurend 10 ballen tegelijk in de lucht te moeten houden, terwijl ik het geluk heb te kunnen rekenen op een wederhelft die ook de handen uit de mouwen steekt, hoe moet het dan niet zijn als single mama of papa?!
  6. Me-time, dat is wellicht ook een ongekend of schaars goed voor veel alleenstaande ouders. Als de kindjes ’s avonds in bed zitten, dan ligt er nog zoveel werk te wachten dat er weinig tijd overblijft voor henzelf. En als ze willen investeren in sociale contacten, dan moeten ze al meteen een babysit engageren. Waardoor het er maar al te vaak niet van komt.
  7. En ook een off-day zit er niet in. Zelfs niet als ze ziek zijn. Want mama of papa moet altijd paraat staan, no matter what. Als ik me ziek voel, dan ben ik maar wat blij dat ik de zorg van de kindertjes even aan mijn man kan overlaten. Maar als je die optie niet hebt…
  8. Plus, als single mama of papa moet je veel beslissingen zelf nemen, zonder even met je partner te kunnen aftoetsen. Van leuke beslissingen als wat brengt Sinterklaas tot zware opvoedingskwesties: de verantwoordelijkheid rust altijd op hun schouders.
  9. Ook niet gemakkelijk: geen andere ouder om die onvoorwaardelijke en diepe liefde mee te delen, en om samen trots mee aan de zijlijn te denken: hé, dat hebben wij goed gedaan samen! En ook niemand om tegen te ventileren als ze het weer eens hebben uitgehangen… Natuurlijk kan je dat ook bij vrienden en familie, maar dat lijkt me toch nog iets anders dan “Wacht maar tot ik dat aan jullie papa vertel!” ;-).
  10. Maar in hun eentje zorgen ze wel voor een warme thuis. Zetten ze hun kindjes op de eerste plaats. En geven ze het beste van zichzelf, dag in dag uit. Ze mogen ongelooflijk trots zijn op zichzelf: als dat allerliefste schatje uitgroeit tot een fantastisch kind, dan hebben ze dat enkel en alleen aan zichzelf te denken. Self five!

Je ziet het, mijn bewondering voor alleenstaande ouders is groot. R.E.S.P.E.C.T. en hoedje af.
Echt waar, let’s hear it voor alle single mama’s en papa’s. Een kus van de juf en een bank vooruit!

LorePlaats een reactie

Dat ik nooit zonder de kindjes op reis zou gaan. Dacht ik.

Elke mama heeft wel van die pre-kindjes-tijdperk principes die vroeg of laat sneuvelen. Ik zou bijvoorbeeld nooit op reis gaan zonder de kindjes. Want als je kiest voor kindjes, dan kies je er ook voor om alleen samen met hen op reis te gaan, punt. Een keer per jaar een weekendje weg met de wederhelft, met één overnachting, tot daar aan toe. Maar anders? Jamais! Juist ja … Exact een jaar geleden vertrokken we dus op reis. Met ons tweetjes. Naar Hongkong en Thailand dan nog wel, niet bepaald om de hoek.

Hoe dat dan precies gebeurd is? Mijn man kreeg een reisje cadeau van zijn werk. Hij mocht, samen met een groepje collega’s, naar Hongkong, als een soort van bonus. En hij mocht iemand meenemen. En die iemand, dat werd ik dus (het ware hem geraden, of de scheidingspapieren lagen klaar 🤪).

Ik heb getwijfeld. Want mijn kindjes achterlaten, langer dan een weekend? Zo’n verre reis maken? En wat als er iets zou gebeuren, met ons of met hen? Bovendien was de timing niet echt ideaal, om het met een understatement te zeggen. Het vertrek was gepland toen onze jongste exact 1 week naar school ging. Brrrr…. En wat als we hem die eerste week elke dag al huilend moesten afzetten aan zijn klasje?

Maar tegelijk kriebelde het… Ik ben namelijk al jaren besmet met de reismicrobe, en dat blijkt een hardnekkig virus te zijn waar ik onmogelijk nog vanaf geraak. Op dat vlak heb ik trouwens ook een principe: als er zich een kans op reizen aanbiedt, dan grijp ik die met beide handen. Als je me vraagt om mee op reis te gaan, dan ben ik mijn koffer al aan het pakken nog voor de vraag helemaal is gesteld. De bestemming maakt mij niet eens zoveel uit, zowat de hele wereld staat nog op mijn bucket list. We hebben al behoorlijk wat afgereisd, de wederhelft en ik. Cuba, Thailand, de VS, zes maanden door Zuid-Amerika met de rugzak, … En stuk voor stuk koester ik die reizen en de herinneringen eraan. Mentale rijkdom, noem ik dat.

Ook in mijn omgeving werd er trouwens enthousiast gereageerd. Ik zou zo’n buitenkansje toch niet laten liggen zeker? Mijn vrees dat ik als loedermoeder zou beschouwd worden alleen al om die reis te overwegen, bleek dus ongegrond. Met dat laatste duwtje in de rug was de knoop snel doorgehakt. En als je iets doet, dan moet je het ook goed doen, vonden we. Het is toch twaalf uur vliegen, naar Hongkong. Zo’n lange vliegtuigreis, en een knoert van een jetlag, om dan maar vijf dagen ter plaatste te blijven, dat vonden we al te gek. En dus beslisten we nog een vervolg te breien aan het tripje naar Hongkong. We konden ons vliegtuigticket laten aanpassen en moesten zelf enkel instaan voor de extra verplaatsing, dus waarom niet? Bovendien was het weer in die periode niet fantastisch in Hongkong, en we konden wel wat zon gebruiken…

Na lang nadenken en veel opzoekwerk (Reisbureau MAMoiselle at your service: niets leuker dan tripjes plannen!) beslisten we er nog een paar dagen Thailand aan te plakken. Een zonzekere bestemming, niet te ver, en ons vorige bezoek aan het land had alleen maar positieve indrukken op ons nagelaten: prachtige natuur, ongelooflijk vriendelijke mensen, fantastisch lekker eten, lage prijzen, … En bijkomend voordeel: aangezien we er al geweest waren, konden we gewoon relaxen. Op een onbekende plek komt anders de ontdekkingsreiziger in mij weer boven: dan wil ik alles gezien hebben wat er te zien valt, waardoor er van relaxen soms weinig in huis komt. Oeps.

En zo vertrokken we, een jaar geleden. Met een bang hartje, dat wel. Maar het is ongelooflijk goed meegevallen. We wisten dat de kindjes in goede handen waren (waarvoor dank!!), en konden regelmatig eens skypen met het thuisfront. Zo zagen we dat zij het uitstekend stelden en niet gewoon huilend zaten te wachten tot we terug thuiskwamen ;-).

Wij werden ondertussen keihard in de watten gelegd in Hongkong: een bomvol programma waarbij we de stad en alles daarrond konden ontdekken, een luxueus hotel met alles erop en eraan, fancy restaurantjes met heerlijke wijnen, leuke activiteiten zoals Tai Chi op het dakterras met zicht op de skyline van Hongkong, … Het hoeft echt niet altijd zo luxueus te zijn, maar eerlijk is eerlijk … Als je het cadeau krijgt, dan is het wel zalig en dan genieten we daar gewoon dubbel en dik van!

En ik hoef er wellicht geen tekeningetje bij te maken dat het ook in Thailand puur genieten was: met ons tweetjes op een zonnig plekje aan een prachtig strand, de heerlijke Thaise keuken (het water komt me nog in de mond als ik terugdenk aan die fantastische curry!), souvenirtjes shoppen op een marktje, genieten van een massage, rustig tijd voor elkaar, … Het deed deugd, om te merken dat ons dat nog altijd goed afgaat: gewoon wij tweetjes, samen  reizen en ontdekken. ZALIG.

Dus nee, ik ben niet langer van het principe dat je niet zonder de kindjes op reis kan als mama of papa. Onze zomerreis met de kindjes zou ik niet vervangen door een trip onder ons tweetjes, dat nu ook weer niet. Maar als de gelegenheid zich voordoet om daarnaast ook even zonder de kindjes te reizen, waarom niet? Binnenkort trekken we een paar dagen naar Mallorca. Na een winter met veel zieken en weinig zon hebben we keihard nood aan de zon. Dus voilà. #omdathetkan

En nee, ik denk echt niet dat ik daardoor een slechtere mama ben. Mijn hele leven plan ik in functie van de kindjes. Ik doe heel hard mijn best om een aanwezige mama te zijn, werk vaak ’s avonds zodat ik in de namiddag tijd voor hen heb. Die paar dagen op een jaar maken van mij dan echt niet plots een slechtere mama, denk ik dan. Integendeel, we kwamen terug met opgeladen batterijtjes, de kindjes waren tijdens onze afwezigheid serieus in de watten gelegd en bij onze terugkeer vlogen ze ons in de armen. Zij blij, wij blij.

Er zijn andere factoren die van mij soms een slechtere mama maken. Mijn geduld bijvoorbeeld, of toch mijn gebrek eraan, dat moet ik met spijt in het hart toegeven. Maar mijn goesting om te reizen, nee, dat niet. En dus hoop ik nog veel prachtige reizen te kunnen maken. Zowel mét als zonder de kindjes.

DSC_0067DSC_0078DSC_0084DSC_0125DSC_0134DSC_0188DSC_0223DSC_0288DSC_0322DSC_0333DSC_0347DSC_0375DSC_0387DSC_0392

Lore1 reactie

Als dromen herinneringen zijn geworden

Onlangs moest ik nog eens naar de gynaecoloog. Gewoon, voor het obligate driejaarlijkse uitstrijkje. Het was de eerste keer in lange tijd dat mijn bezoekje niet zwangerschapsgerelateerd was, realiseerde ik me.

Terwijl ik zat te wachten totdat ik aan de beurt was, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af. Ik dacht terug aan al die keren dat ik daar al had gezeten. De ene keer voor een check-up voordat de pil in de vuilnisbak werd gegooid, de andere keer vol verwachting voor een echo, terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Ik herinnerde me ook nog de eerste keer dat ik er was. Ik was begin de 20, leefde met mijn hoofd in de wolken en stiekem (of niet zo stiekem) verlangde ik er al heel erg naar om mama te worden. In de wachtzaal was ik omringd door bolle buikjes, en een beetje afgunstig keek ik om me heen. ‘Wat moet het fantastisch zijn om zwanger te zijn. Dat nieuw leven in je buik, dat moet wel de prachtigste periode in je leven zijn. Wat een gelukzakken, al die vrouwen hier!’, ging het door mijn hoofd.

Nu lijkt het zo onwezenlijk, te bedenken dat er ooit een dag was waarop ik nog niet wist dat ik mama zou worden van twee zoontjes. Dat ik zoveel jaar geleden zelfs hun namen er niet zou hebben uitgepikt, als je me een lijst met 100 namen onder de neus had geschoven. Het lijkt onmogelijk, dat ik hen ooit niet heb gekend. Maar toen was het allemaal nog een verrassing, wat het leven voor ons in petto had.

Waar zou het leven ons brengen? Waar zouden we wonen? In welke job zou ik uiteindelijk belanden? Zouden we ooit mama en papa worden? Zouden we vlot zwanger raken? Zouden het jongetjes of meisjes zijn? En hoe zouden onze kindjes zijn, hoe zouden ze eruitzien?

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder. Ondertussen heb ik talloze keren in die wachtzaal gezeten, als één van die bolle buikjes. Ondertussen zijn er zoveel dromen uitgekomen, en zijn er zoveel onzekerheden weggevallen. Ja, ik ben mama geworden. Van de meest fantastische zoontjes dan nog wel.

Ondertussen ben ik ook een aantal illusies armer. Ik weet nu dat die roze wolk niet altijd die donzige wolk is die ik me had ingebeeld. Ik weet nu dat die wolk alle kleuren van de regenboog kan aannemen, van fluoroze tot pikzwart. Maar tegelijk ben ik zoveel rijker dan toen. Ik weet nu hoe diep de liefde voor mijn kindjes gaat, veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Ik heb zoveel bijgeleerd, met vallen en opstaan, sta zoveel sterker in mijn schoenen. En ik heb al zoveel magnifieke momenten mogen beleven.

Ondertussen zijn de dromen van toen alweer herinneringen geworden. Slik…

De grote projecten als ‘huis’ en ‘kindjes’ passeerden de revue. Er staan geen projecten van dat kaliber meer op ons te wachten nu. En dat maakt me soms nostalgisch. Want ook al waren er toen veel twijfels en onzekerheden, ook al waren de eerste jaren als mama misschien niet de gemakkelijkste, het was ook een prachtig hoofdstuk. Maar na het hoofdstuk van de Grote Veranderingen is het nu tijd om rustig te dobberen op een kabbelend riviertje.

En dromen, die zijn er nog genoeg. Met in de hoofdrol de twee allergrootste dromen ooit die werkelijkheid zijn geworden. ❤

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.