Dat ik nooit zonder de kindjes op reis zou gaan. Dacht ik.

Elke mama heeft wel van die pre-kindjes-tijdperk principes die vroeg of laat sneuvelen. Ik zou bijvoorbeeld nooit op reis gaan zonder de kindjes. Want als je kiest voor kindjes, dan kies je er ook voor om alleen samen met hen op reis te gaan, punt. Een keer per jaar een weekendje weg met de wederhelft, met één overnachting, tot daar aan toe. Maar anders? Jamais! Juist ja … Exact een jaar geleden vertrokken we dus op reis. Met ons tweetjes. Naar Hongkong en Thailand dan nog wel, niet bepaald om de hoek.

Hoe dat dan precies gebeurd is? Mijn man kreeg een reisje cadeau van zijn werk. Hij mocht, samen met een groepje collega’s, naar Hongkong, als een soort van bonus. En hij mocht iemand meenemen. En die iemand, dat werd ik dus (het ware hem geraden, of de scheidingspapieren lagen klaar 🤪).

Ik heb getwijfeld. Want mijn kindjes achterlaten, langer dan een weekend? Zo’n verre reis maken? En wat als er iets zou gebeuren, met ons of met hen? Bovendien was de timing niet echt ideaal, om het met een understatement te zeggen. Het vertrek was gepland toen onze jongste exact 1 week naar school ging. Brrrr…. En wat als we hem die eerste week elke dag al huilend moesten afzetten aan zijn klasje?

Maar tegelijk kriebelde het… Ik ben namelijk al jaren besmet met de reismicrobe, en dat blijkt een hardnekkig virus te zijn waar ik onmogelijk nog vanaf geraak. Op dat vlak heb ik trouwens ook een principe: als er zich een kans op reizen aanbiedt, dan grijp ik die met beide handen. Als je me vraagt om mee op reis te gaan, dan ben ik mijn koffer al aan het pakken nog voor de vraag helemaal is gesteld. De bestemming maakt mij niet eens zoveel uit, zowat de hele wereld staat nog op mijn bucket list. We hebben al behoorlijk wat afgereisd, de wederhelft en ik. Cuba, Thailand, de VS, zes maanden door Zuid-Amerika met de rugzak, … En stuk voor stuk koester ik die reizen en de herinneringen eraan. Mentale rijkdom, noem ik dat.

Ook in mijn omgeving werd er trouwens enthousiast gereageerd. Ik zou zo’n buitenkansje toch niet laten liggen zeker? Mijn vrees dat ik als loedermoeder zou beschouwd worden alleen al om die reis te overwegen, bleek dus ongegrond. Met dat laatste duwtje in de rug was de knoop snel doorgehakt. En als je iets doet, dan moet je het ook goed doen, vonden we. Het is toch twaalf uur vliegen, naar Hongkong. Zo’n lange vliegtuigreis, en een knoert van een jetlag, om dan maar vijf dagen ter plaatste te blijven, dat vonden we al te gek. En dus beslisten we nog een vervolg te breien aan het tripje naar Hongkong. We konden ons vliegtuigticket laten aanpassen en moesten zelf enkel instaan voor de extra verplaatsing, dus waarom niet? Bovendien was het weer in die periode niet fantastisch in Hongkong, en we konden wel wat zon gebruiken…

Na lang nadenken en veel opzoekwerk (Reisbureau MAMoiselle at your service: niets leuker dan tripjes plannen!) beslisten we er nog een paar dagen Thailand aan te plakken. Een zonzekere bestemming, niet te ver, en ons vorige bezoek aan het land had alleen maar positieve indrukken op ons nagelaten: prachtige natuur, ongelooflijk vriendelijke mensen, fantastisch lekker eten, lage prijzen, … En bijkomend voordeel: aangezien we er al geweest waren, konden we gewoon relaxen. Op een onbekende plek komt anders de ontdekkingsreiziger in mij weer boven: dan wil ik alles gezien hebben wat er te zien valt, waardoor er van relaxen soms weinig in huis komt. Oeps.

En zo vertrokken we, een jaar geleden. Met een bang hartje, dat wel. Maar het is ongelooflijk goed meegevallen. We wisten dat de kindjes in goede handen waren (waarvoor dank!!), en konden regelmatig eens skypen met het thuisfront. Zo zagen we dat zij het uitstekend stelden en niet gewoon huilend zaten te wachten tot we terug thuiskwamen ;-).

Wij werden ondertussen keihard in de watten gelegd in Hongkong: een bomvol programma waarbij we de stad en alles daarrond konden ontdekken, een luxueus hotel met alles erop en eraan, fancy restaurantjes met heerlijke wijnen, leuke activiteiten zoals Tai Chi op het dakterras met zicht op de skyline van Hongkong, … Het hoeft echt niet altijd zo luxueus te zijn, maar eerlijk is eerlijk … Als je het cadeau krijgt, dan is het wel zalig en dan genieten we daar gewoon dubbel en dik van!

En ik hoef er wellicht geen tekeningetje bij te maken dat het ook in Thailand puur genieten was: met ons tweetjes op een zonnig plekje aan een prachtig strand, de heerlijke Thaise keuken (het water komt me nog in de mond als ik terugdenk aan die fantastische curry!), souvenirtjes shoppen op een marktje, genieten van een massage, rustig tijd voor elkaar, … Het deed deugd, om te merken dat ons dat nog altijd goed afgaat: gewoon wij tweetjes, samen  reizen en ontdekken. ZALIG.

Dus nee, ik ben niet langer van het principe dat je niet zonder de kindjes op reis kan als mama of papa. Onze zomerreis met de kindjes zou ik niet vervangen door een trip onder ons tweetjes, dat nu ook weer niet. Maar als de gelegenheid zich voordoet om daarnaast ook even zonder de kindjes te reizen, waarom niet? Binnenkort trekken we een paar dagen naar Mallorca. Na een winter met veel zieken en weinig zon hebben we keihard nood aan de zon. Dus voilà. #omdathetkan

En nee, ik denk echt niet dat ik daardoor een slechtere mama ben. Mijn hele leven plan ik in functie van de kindjes. Ik doe heel hard mijn best om een aanwezige mama te zijn, werk vaak ’s avonds zodat ik in de namiddag tijd voor hen heb. Die paar dagen op een jaar maken van mij dan echt niet plots een slechtere mama, denk ik dan. Integendeel, we kwamen terug met opgeladen batterijtjes, de kindjes waren tijdens onze afwezigheid serieus in de watten gelegd en bij onze terugkeer vlogen ze ons in de armen. Zij blij, wij blij.

Er zijn andere factoren die van mij soms een slechtere mama maken. Mijn geduld bijvoorbeeld, of toch mijn gebrek eraan, dat moet ik met spijt in het hart toegeven. Maar mijn goesting om te reizen, nee, dat niet. En dus hoop ik nog veel prachtige reizen te kunnen maken. Zowel mét als zonder de kindjes.