Ik probeer een paar keer per week te gaan lopen, maar dat lukt niet altijd. Werk, twee kindjes, het huishouden, je kent het wel. Maar zelfs als ik mijn looptrainingen moet skippen, doe ik nog aan sport. Wat zeg ik: sporten op Olympisch niveau! Want dat is nu eenmaal wat ouders doen, toch? Als we uitgaan van de definitie dat je aan sport doet wanneer je hartslag verhoogd is en je lichtjes zweet, dan sporten wij toch allemaal behoorlijk wat af, niet? En daarom pleit ik ervoor om volgende Olympische disciplines voor mama’s (en papa’s) in het leven te roepen:
- De 100 meter ochtendrush
Je kinderen op tijd uit bed krijgen, hen aanmanen om hun ontbijt te eten in plaats van te dagdromen, proberen je geduld niet te verliezen terwijl de klok genadeloos verder tikt… Daar hoort nogal dikwijls gehijg, een verhoogde hartslag en een klein beetje (veel) zweet bij. - De worstelsessie je kind aankleden
Is dat alleen hier zo, dat mijn zoontje de zin “kom, we gaan je kleren aandoen” op één of andere manier hoort als “Spring maar vrolijk rond, draai je zoveel je kan, doe een dansje, schop met je beentjes en zit of sta vooral NIET stil”? Waardoor ik maar wat achter hem aanhol en hem uiteindelijk in een kleine houdgreep moet nemen, wil ik hem kunnen aankleden. Deze discipline komt trouwens twee keer per dag aan bod, want hem uitkleden en in zijn pyjama krijgen, levert gelijkaardige taferelen op. - De 400 meter horden je kind in de autostoel zetten
Je kind omhoog heffen, opletten dat zijn hoofdje niet tegen de deur stoot, hem in die stoel wringen, die verdomde gordels vastklikken terwijl je kind zich opspant als een plank, … Nope, dat gaat niet bepaald vanzelf! - De steeplechase trappenlopen met een baby/peuter/kleuter op de arm
Natuurlijk kunnen mijn jongens vlotjes zelf de trap op en af. Maar ’s morgens gaat het meestal vlotter als we de jongste op de arm pakken: minder tijdverlies. En ’s avonds is hij vaak doodmoe van een dag school, waardoor we ook dan weer plooien. Hop met die knietjes! - De ploegentijdrit je baby troosten
Deze ligt al eventjes achter ons, maar ik herinner me nog heel goed hoe ik kilometers heb afgelegd met een baby op mijn arm om die te kunnen troosten. De living of onze slaapkamer op en af: duizenden keren heb ik dat gedaan. - De tienkamp spelen met je kind
Achter je kind hollen, de schommel duwen, door de living dansen, samen op Pokémons jagen, voetballen of Twister spelen: je conditie vaart er wel bij. - De marathon een driftbui van je kind ondergaan
Het kan een ware uitputtingsslag zijn, om rustig en kalm te blijven en je geduld te bewaren als dat kleine schatje zich in de schoenwinkel op de grond gooit. Om de starende blikken van voorbijgangers te negeren. Om hem op één of andere manier te troosten. Uithouding: check! - Het gewichtheffen op uitstap
Op uitstap met kinderen, dat betekent een heuse volksverhuizing. En dus sleur je een volledige uitzet mee: reservekleertjes, een lekker hapje en drankje, vochtige doekjes, pampers, entertainment, … you name it. Mama of papa zal wel voor muilezel spelen! - De hink-stap-oefen je reflexen
Je kleintje dat bijna uit de zetel valt. Het glas dat vervaarlijk dicht bij de rand van de tafel staat. Je kind die tomatensoep begint te eten terwijl hij nog geen slabbetje aanheeft. Je reflexen kunnen maar beter goed getraind zijn, want er wordt meer dan eens beroep op gedaan… - De 4×100 meter estafette achter je kind hollen om het in bed te steken
Kwestie van ook ’s avonds nog wat aan je conditie te werken, en om er zeker van te zijn dat je je 10.000 stappen wel gehaald hebt die dag, maken die kindertjes het ons niet altijd gemakkelijk. Eigenlijk best lief van hen, dat ze zo bezorgd zijn om onze gezondheid dat ze ons meer laten sporten!
