Hieperdepiep

Een jaar en acht maanden geleden was je niet meer dan een schimmige belofte, een speldenkop groot, een streepje op een zwangerschapstest. Een streepje dat overigens meteen vakkundig werd doorstreept door je broer, met rode stift. Hij was niet vanaf het eerste ogenblik enthousiast over je komst, die broer van je.

Een jaar geleden wist je ons uiteindelijk te verrassen, ruim twee weken voordat je verwacht werd lag je al in mijn armen. Je stond toen al een maand te trappelen van ongeduld om de wereld te ontdekken, je mama, papa en broer te leren kennen. Je had ons laten schrikken, maar kwam uiteindelijk blakend van gezondheid in ons leven. En nu sta je hier, kruip je rond, stap je rond de tafel, een en al enthousiasme, je lacht je zes tanden bloot. Dat het snel gaat, zeggen ze dan…

We moeten er niet onnozel over doen, het is een zwaar jaar geweest. De wanhoop staat geschreven op je gelaat, zong Clouseau, en een paar maanden geleden had het vlotjes over mij kunnen gaan. Maar kijk, ook die periode is, achteraf gezien, snel voorbij gevlogen, en vandaag lijkt het enkel nog een flard van een slechte droom. Ik kan me nog slechts een fractie inbeelden van de frustraties, de vermoeidheid en de eenzaamheid toen.

En gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel. Natuurlijk niet. Je maakt ons gezinnetje compleet, je bent ons zonnetje in huis (al durf je soms ook een brompotje te zijn, de verlatingsangst is in da house, hoera!). De golf mama-liefde in mijn buik is ondertussen uitgegroeid tot een hele oceaan.

De deugnieterij staat op je gezicht te lezen, je aaibaarheidsfactor is bijzonder hoog, of dat vinden je papa en ik althans. Je vastberadenheid is legendarisch; als je iets in het vizier krijgt dan geef je niet op tot het binnen handbereik is, in opperste concentratie met het tongetje uit je mond. Eten is wat je het allerliefste doet, je mag nog zo uit je hum zijn, als je een boterhammetje spot breekt er ogenblikkelijk een brede glimlach door op je gezichtje. Het gras is daarbij altijd groener aan de overkant – ook al ligt er krak hetzelfde op jouw bord, je zou halsbrekende toeren uithalen om een hapje van het mijne te pikken. Sinds een tijdje trek je jezelf recht, en dan zien we plots een guitig snuitje boven de tafel of de zetel verschijnen – het blijft heerlijk, en we moeten er nog altijd om lachen.

We verwonderen ons over de ondoorgrondelijke wegen der genetica. Je verschilt zo hard van je broer, en toch ook weer niet; het valt niet te ontkennen dat jullie broertjes zijn. Dezelfde blauwe oogjes, dezelfde blonde haartjes, dezelfde neusjes; en toch… een wereld van verschil.

Elke dag opnieuw herinner je ons eraan. Hoe wonderlijk, hoe schoon het leven. Hoe blij we mogen zijn, met onze twee kaboutertjes. Hoe trots we zijn op onze kroost. Je verrijkt ons leven, net zoals je broer dat doet.

Gelukkige verjaardag, mijn lieve beertje. Moge het leven je eeuwig en altijd toelachen, zoals het een echt zondagskind betaamt.

PS: Als je tijdens het kruipen plots een plasje mama tegenkomt, dan ben ik gewoon eventjes gesmolten. Het is maar dat je ’t weet.