Hoera, vandaag wordt mijn mama 60 jaar! Hét moment om haar in de bloemetjes te zetten, want ik heb echt de allerbeste mama van de wereld. (Ik weet het, veel mensen beweren dat, maar in mijn geval is het gewoon echt waar! 😝)
Serieus, ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen. Ik heb het geluk gehad te mogen opgroeien in een hele warme thuis. Mama was er altijd voor ons. Letterlijk en figuurlijk.
Ze is een aantal jaar huismama geweest en werkte daarna halftijds op de lagere school waar wij zelf zaten. Dat ze een aanwezige mama was is dus een understatement. We gingen over de middag gewoon thuis eten en na school stond mama aan de schoolpoort op ons te wachten. Een zegen vond ik dat.
Het is een voorbeeld dat ik in de mate van het mogelijke wil volgen voor mijn kinderen. Ook al moet ik me soms in 37 bochten wringen om alles gecombineerd te krijgen en al betekent het dat ik vaak ’s avonds nog zit te werken, ik probeer zo vaak als het kan aan de schoolpoort te staan en er gewoon te zíjn. Omdat ik uit ondervinding weet wat voor een ongelooflijke luxe dat is als kind.
Maar ook figuurlijk was ze er altijd. Om ons te steunen, aan te moedigen en te motiveren. Om naar ons te luisteren. Om ons te troosten. Om ons te laten lachen. Om te zorgen dat er vers eten op tafel stond en dat er propere kleren in de kast lagen. You name it, mama deed het.
Zonder te overdrijven, mijn mama is altijd één van mijn beste vriendinnen geweest. En dan het soort aan wie je alles kwijt kunt. Ja, echt, alles. Taboes hebben nooit bestaan tussen ons.
Toen ik een serieuze relatie kreeg en vertelde dat ik aan de pil wou, ging mama met mij naar de huisarts. Simpel. En toen ze hoorde dat mijn toenmalig lief regelmatig op mijn kot bleef slapen, vroeg ze zich alleen maar af of we dan wel warm genoeg hadden, en zorgde ze voor een tweede donsdeken.
Onlangs hoorde ik jongeren van 17-18 jaar over de relatie met hun ouders praten in het programma “100 dagen”, en over hoeveel taboes er nog bestaan, de dag van vandaag. Ik viel bijna achterover. Ouders die alleen maar zorgen voor druk en stress, mentale issues waarover niet gepraat kan worden, … Het deed me nog eens extra beseffen dat niet iedereen het geluk heeft om open-minded ouders te hebben.
Ook vandaag nog vertel ik zowat alles aan mama. De grote én de kleine dingen in mijn leven. Als er iets gebeurt denk ik vaak spontaan “Dat moet ik aan mama vertellen!” We hangen dan ook regelmatig aan telefoon of sturen elkaar whatsappjes – want jammer genoeg wonen we nu net iets te ver om zomaar eventjes snel binnen te springen.
We gaan graag samen op stap. Een tripje naar Barcelona of Madrid, samen naar een musical, gaan shoppen of op een terrasje naar mensen kijken: yes please! Nu ik zelf kindjes heb worden die momenten schaarser, maar dan gaan we gewoon allemaal samen op stap. Een weekendje naar zee of samen op reis naar de Provence, het is telkens weer genieten voor alle partijen.
Ook als het over mijn kindjes gaat is ze al vanaf het prille begin mijn informatiebron bij uitstek. Hoe pak ik dit het beste aan, moet ik daarmee naar de dokter, en hoe krijg ik die spaghettivlekken het best uit hun kleertjes? Oma weet altijd raad 🙂
En het valt me regelmatig op dat ik in de opvoeding dezelfde normen en waarden nastreef als mama. Streng maar rechtvaardig. Grenzen stellen, maar met ruimte voor open communicatie. En bovenal, elkaar graag zien. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kindjes even hard het gevoel hebben dat ze in een warme thuis kunnen opgroeien, dat ze even hard aanvoelen dat ik er altijd zal zijn voor hen als ik het zelf heb mogen ervaren bij mijn mama.
Mama staat ons natuurlijk niet alleen bij met raad maar ook met daad. Opvang in de vakantie of als de kindjes ziek zijn: de oma’s staan paraat.
Bestaat er eigenlijk iets mooiers dan de wonderschone liefde tussen je mama en je kinderen te zien? Prachtig vind ik dat, om te zien hoe mijn kindjes zich vol enthousiasme in de warme armen van oma storten zodra ze haar zien. Taferelen om te koesteren.
Gelukkige verjaardag mama. Op naar de volgende 60 jaar? ❤
