Tag: verjaardag

Lang zal ze leven

Hoera, vandaag wordt mijn mama 60 jaar! Hét moment om haar in de bloemetjes te zetten, want ik heb echt de allerbeste mama van de wereld. (Ik weet het, veel mensen beweren dat, maar in mijn geval is het gewoon echt waar! 😝)

Serieus, ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen. Ik heb het geluk gehad te mogen opgroeien in een hele warme thuis. Mama was er altijd voor ons. Letterlijk en figuurlijk.

MamaLore1Ze is een aantal jaar huismama geweest en werkte daarna halftijds op de lagere school waar wij zelf zaten. Dat ze een aanwezige mama was is dus een understatement. We gingen over de middag gewoon thuis eten en na school stond mama aan de schoolpoort op ons te wachten. Een zegen vond ik dat.

Het is een voorbeeld dat ik in de mate van het mogelijke wil volgen voor mijn kinderen. Ook al moet ik me soms in 37 bochten wringen om alles gecombineerd te krijgen en al betekent het dat ik vaak ’s avonds nog zit te werken, ik probeer zo vaak als het kan aan de schoolpoort te staan en er gewoon te zíjn. Omdat ik uit ondervinding weet wat voor een ongelooflijke luxe dat is als kind.

Maar ook figuurlijk was ze er altijd. Om ons te steunen, aan te moedigen en te motiveren. Om naar ons te luisteren. Om ons te troosten. Om ons te laten lachen. Om te zorgen dat er vers eten op tafel stond en dat er propere kleren in de kast lagen. You name it, mama deed het.

Zonder te overdrijven, mijn mama is altijd één van mijn beste vriendinnen geweest. En dan het soort aan wie je alles kwijt kunt. Ja, echt, alles. Taboes hebben nooit bestaan tussen ons.

Toen ik een serieuze relatie kreeg en vertelde dat ik aan de pil wou, ging mama met mij naar de huisarts. Simpel. En toen ze hoorde dat mijn toenmalig lief regelmatig op mijn kot bleef slapen, vroeg ze zich alleen maar af of we dan wel warm genoeg hadden, en zorgde ze voor een tweede donsdeken.

Onlangs hoorde ik jongeren van 17-18 jaar over de relatie met hun ouders praten in het programma “100 dagen”, en over hoeveel taboes er nog bestaan, de dag van vandaag. Ik viel bijna achterover. Ouders die alleen maar zorgen voor druk en stress, mentale issues waarover niet gepraat kan worden, … Het deed me nog eens extra beseffen dat niet iedereen het geluk heeft om open-minded ouders te hebben.

Ook vandaag nog vertel ik zowat alles aan mama. De grote én de kleine dingen in mijn leven. Als er iets gebeurt denk ik vaak spontaan “Dat moet ik aan mama vertellen!” We hangen dan ook regelmatig aan telefoon of sturen elkaar whatsappjes – want jammer genoeg wonen we nu net iets te ver om zomaar eventjes snel binnen te springen.

We gaan graag samen op stap. Een tripje naar Barcelona of Madrid, samen naar een musical, gaan shoppen of op een terrasje naar mensen kijken: yes please! Nu ik zelf kindjes heb worden die momenten schaarser, maar dan gaan we gewoon allemaal samen op stap. Een weekendje naar zee of samen op reis naar de Provence, het is telkens weer genieten voor alle partijen.

Ook als het over mijn kindjes gaat is ze al vanaf het prille begin mijn informatiebron bij uitstek. Hoe pak ik dit het beste aan, moet ik daarmee naar de dokter, en hoe krijg ik die spaghettivlekken het best uit hun kleertjes? Oma weet altijd raad 🙂

En het valt me regelmatig op dat ik in de opvoeding dezelfde normen en waarden nastreef als mama. Streng maar rechtvaardig. Grenzen stellen, maar met ruimte voor open communicatie. En bovenal, elkaar graag zien. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kindjes even hard het gevoel hebben dat ze in een warme thuis kunnen opgroeien, dat ze even hard aanvoelen dat ik er altijd zal zijn voor hen als ik het zelf heb mogen ervaren bij mijn mama.

Mama staat ons natuurlijk niet alleen bij met raad maar ook met daad. Opvang in de vakantie of als de kindjes ziek zijn: de oma’s staan paraat. 

Bestaat er eigenlijk iets mooiers dan de wonderschone liefde tussen je mama en je kinderen te zien? Prachtig vind ik dat, om te zien hoe mijn kindjes zich vol enthousiasme in de warme armen van oma storten zodra ze haar zien. Taferelen om te koesteren.

Gelukkige verjaardag mama. Op naar de volgende 60 jaar? ❤

Lore1 reactie

Lang zal hij leven!

Zestig jaar is hij vandaag geworden, mijn papa. Toch even slikken, zo’n nieuwe voordeur, want het confronteert ons allemaal met het feit dat we een dagje ouder worden. Maar tegelijk doet het mij ook heel hard beseffen hoe dankbaar we mogen zijn, dat we allemaal een dagje ouder mógen worden. Dat we deze dag nog allemaal samen kunnen vieren. Dat we nog allemaal in goede gezondheid zijn, en dat we zo’n hechte familie zijn. Yep, we mogen onze pollekes kussen… 

En ik mag zeker mijn pollekes kussen met die papa van me. Al 35 jaar is hij mijn rots in de branding. Dag en nacht kan ik bij hem terecht. Waar ik ook mee zit,  ik weet dat hij altijd voor me klaarstaat. Of het nu is om laminaat te helpen leggen of om wijze raad te geven: papa staat paraat. Er wordt dan ook geen enkele grote beslissing genomen zonder een telefoontje naar het thuisfront om even te polsen naar zijn mening en die van mama.

Moet ik geopereerd worden? Dan maakt papa onmiddellijk zijn agenda vrij om zijn ‘kleine meisje’ bij te staan. En wat is het dan fijn om iemand in de buurt te hebben om op te steunen. Ik kan dan ook met een gerust hart zeggen: mocht mijn wederhelft er bij mijn bevallingen om één of andere reden niet bij kunnen geweest zijn, dan was papa één van de weinigen op mijn (heel korte) shortlist van mensen die zijn plaats hadden mogen innemen. En die (dubieuze) eer is alleen weggelegd voor mensen die ik blindelings vertrouw.

Hij is trouwens niet alleen mijn rots in de branding, hij is ook een echte pater familias. Heerlijk om hem te zien glunderen van trots, als zijn zoon weer een sportieve prestatie om u tegen te zeggen heeft neergezet. Zalig om hem te zien blinken als hij naar zijn kleinkindjes kijkt. En fantastisch om te zien welk ijzersterk duo hij nog altijd vormt met mama, na bijna 38 jaar huwelijk. Ik voel me dan ook gezegend, omdat ik ben mogen opgroeien in zo’n warme thuis.

Ik vind het bovendien geweldig om te zien hoe hij nog steeds barst van de energie. Ik ben maar wat trots op wat hij allemaal bereikt heeft in zijn carrière, en ik hoop dat ik een fractie van zijn ambitie heb geërfd. Hij heeft me in elk geval geleerd om aan de weg te timmeren en mijn dromen na te jagen. En hij heeft me altijd onvoorwaardelijk gesteund.

Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Hij kan al eens flauwe grapjes vertellen (die ik stiekem meestal toch heel grappig vind). En het kan al eens botsen, aangezien we allebei een tikje koppig  zijn (de appel en de boom weet je wel). Maar ik hou de wijze raad van papa altijd in mijn achterhoofd: onthou de mooie momenten, en vergeet de slechte. En gelukkig zijn er héél veel mooie momenten om te onthouden, en weinig momenten om te vergeten.

Ik kan alleen maar hopen dat ik mijn eigen zonen een even warme thuis kan aanbieden, met evenveel mooie momenten om te onthouden.

Gelukkige verjaardag, papa. Op de volgende 60 jaar, en op nog veel onvergetelijke mooie momenten!

Lore1 reactie

Hieperdepiep

Een jaar en acht maanden geleden was je niet meer dan een schimmige belofte, een speldenkop groot, een streepje op een zwangerschapstest. Een streepje dat overigens meteen vakkundig werd doorstreept door je broer, met rode stift. Hij was niet vanaf het eerste ogenblik enthousiast over je komst, die broer van je.

Een jaar geleden wist je ons uiteindelijk te verrassen, ruim twee weken voordat je verwacht werd lag je al in mijn armen. Je stond toen al een maand te trappelen van ongeduld om de wereld te ontdekken, je mama, papa en broer te leren kennen. Je had ons laten schrikken, maar kwam uiteindelijk blakend van gezondheid in ons leven. En nu sta je hier, kruip je rond, stap je rond de tafel, een en al enthousiasme, je lacht je zes tanden bloot. Dat het snel gaat, zeggen ze dan…

We moeten er niet onnozel over doen, het is een zwaar jaar geweest. De wanhoop staat geschreven op je gelaat, zong Clouseau, en een paar maanden geleden had het vlotjes over mij kunnen gaan. Maar kijk, ook die periode is, achteraf gezien, snel voorbij gevlogen, en vandaag lijkt het enkel nog een flard van een slechte droom. Ik kan me nog slechts een fractie inbeelden van de frustraties, de vermoeidheid en de eenzaamheid toen.

En gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel. Natuurlijk niet. Je maakt ons gezinnetje compleet, je bent ons zonnetje in huis (al durf je soms ook een brompotje te zijn, de verlatingsangst is in da house, hoera!). De golf mama-liefde in mijn buik is ondertussen uitgegroeid tot een hele oceaan.

De deugnieterij staat op je gezicht te lezen, je aaibaarheidsfactor is bijzonder hoog, of dat vinden je papa en ik althans. Je vastberadenheid is legendarisch; als je iets in het vizier krijgt dan geef je niet op tot het binnen handbereik is, in opperste concentratie met het tongetje uit je mond. Eten is wat je het allerliefste doet, je mag nog zo uit je hum zijn, als je een boterhammetje spot breekt er ogenblikkelijk een brede glimlach door op je gezichtje. Het gras is daarbij altijd groener aan de overkant – ook al ligt er krak hetzelfde op jouw bord, je zou halsbrekende toeren uithalen om een hapje van het mijne te pikken. Sinds een tijdje trek je jezelf recht, en dan zien we plots een guitig snuitje boven de tafel of de zetel verschijnen – het blijft heerlijk, en we moeten er nog altijd om lachen.

We verwonderen ons over de ondoorgrondelijke wegen der genetica. Je verschilt zo hard van je broer, en toch ook weer niet; het valt niet te ontkennen dat jullie broertjes zijn. Dezelfde blauwe oogjes, dezelfde blonde haartjes, dezelfde neusjes; en toch… een wereld van verschil.

Elke dag opnieuw herinner je ons eraan. Hoe wonderlijk, hoe schoon het leven. Hoe blij we mogen zijn, met onze twee kaboutertjes. Hoe trots we zijn op onze kroost. Je verrijkt ons leven, net zoals je broer dat doet.

Gelukkige verjaardag, mijn lieve beertje. Moge het leven je eeuwig en altijd toelachen, zoals het een echt zondagskind betaamt.

PS: Als je tijdens het kruipen plots een plasje mama tegenkomt, dan ben ik gewoon eventjes gesmolten. Het is maar dat je ’t weet.

Lore2 reacties
Blog op WordPress.com.