Tag: baby

Nee, je hoeft niet van élke minuut te genieten als mama

Ik herinner me nog hoe opgelaten ik me voelde als mensen me zeiden dat ik zoveel mogelijk moest genieten, toen mijn oudste net was geboren. Met die uitspraak voelde het alsof er mij druk werd opgelegd. Want genoot ik wel genoeg? Deed ik dat wel goed, als nieuwbakken mama? En als ik heel eerlijk was met mezelf, was ik niet net iets te veel van mijn sokken geblazen door al het nieuwe wat op me afkwam, door de hormonen en de vermoeidheid, om te kunnen zeggen dat ik echt genoot?

Ook nu nog heeft die uitspraak een bittere nasmaak. Want oh ja, ik geniet! Zoveel als ik kan. Maar … is dat ooit genoeg? Kan je ooit genoeg hebben genoten, kan je er ooit in slagen om er alles uit te halen en met heel je lijf bewust te genieten van élk moment, in die korte periode dat je kinderen klein zijn?

Om nog te zwijgen van al dat ‘gemoet’. Alsof de druk al niet hoog genoeg is als mama, zonder dat je ook nog eens ‘moet’ genieten. Weer iets om over te twijfelen of je het wel goed genoeg doet …

Niet elk moment is er eentje om te koesteren

Los daarvan, als we realistisch zijn: niet elk moment is er eentje om te koesteren of om ervan te genieten, toch? Als je zegt dat ik moet genieten van elk moment, bedoel je dan ook dat moment waarop ik er compleet doorzat van vermoeidheid, en de tranen me in de ogen stonden omdat ik niet meer kon, met een baby en peuter in huis? Bedoel je dan ook dat moment tijdens de potjestraining waarbij mijn zoontje voor de zevende keer in zijn broek had geplast die dag?  Of de avondspits waarin ik eten probeerde te maken terwijl er twee kindjes aan mijn been hingen en schreeuwden om mijn aandacht terwijl mijn hoofd op ontploffen stond? Die keer dat ik zwetend in de supermarkt stond met een krijsende peuter die op de grond lag, terwijl mijn portie geduld voor de dag al ruimschoots was opgebruikt?

We doen het allemaal wel, en we slaan er ons door. En natuurlijk zijn al die momenten meer dan de moeite waard. Maar om nu te zeggen dat ik ervan geniet, nee, dat gaat mij een brug te ver. Want als ik eerlijk ben, dan zijn er ook gewoon veel momenten waarop ik doodmoe ben of gefrustreerd, momenten waarop ik twijfel aan alles of momenten waarop ik gewoon snak naar een minuutje voor mezelf.

Mama zijn is soms gewoon hard werken

Mama zijn, dat is hard werken. En dat is oké! Het is oké om dat toe te geven, om er misschien eens bij te huilen of om erover te ventileren. Dat maakt ons geen slechte mama, integendeel. Het betekent niet dat we onze kindjes daarom minder graag zien. Het maakt ons simpelweg menselijk. En het betekent net dat we het zo goed mogelijk willen doen.

Dus nee, ik heb niet genoten van elk moment. Ik genoot niet toen ik een tepelkloof had en tegen het plafond schoot van de pijn als mijn baby aanhapte. Ik genoot niet toen ik gefrustreerd in de zetel zat met een baby die na anderhalf uur alweer honger had en toen ik me afvroeg of dat wel normaal was. Ik genoot niet toen ik nachtenlang door het huis wandelde met een krijsende refluxbaby. Ik was compleet van de wereld, overweldigd door mijn nieuwe rol en de bijhorende vermoeidheid, frustraties en twijfels.

En toch, als ik terugkijk naar de foto’s van mijn kleine schatjes toen ze net geboren waren, dan zou ik de tijd graag willen terugdraaien. Want het is veel en veel te snel gegaan allemaal.

Ik zou een nieuwe mama niet zeggen van elke minuut te genieten

Maar, als ik terugkijk naar hoe het voor mezelf was, dan zou ik een nieuwe mama niet vertellen dat ze van elke minuut moet genieten. Ik zou haar zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Dat het oké is om je soms overweldigd te voelen, en dat we dat allemaal weleens zijn.

Ik zou haar aanraden niet te luisteren naar de stemmetjes die alles wat ze doet in vraag stellen (zowel innerlijke stemmetjes als van buitenaf). Ik zou haar aanraden te genieten voor zover ze dat kan en te huilen (of in een kussen te schreeuwen) als ze daar de nood toe voelt. Ik zou haar vertellen dat ze als mama iemand wordt die ze vroeger niet was, en dat die overgang soms verdomd hard kan zijn. Ik zou haar zeggen dat het dat allemaal waard is, en dat ze het fantastisch doet.

Ik zou haar aanraden zichzelf niet uit het oog te verliezen. Om te ventileren als het nodig is. En ik zou haar vertellen dat ze een fantastische gemeenschap zal ontdekken van mama’s die elkaar begrijpen.

Ik zou haar zeggen dat ze genoeg is (ook al lijkt het onmogelijk dat te geloven).

En ik zou haar vertellen dat ze onmogelijk van elke minuut kan genieten. En dat dat oké is.

Ik geniet nog altijd niet van elke minuut

Mijn kinderen zijn ondertussen geen baby’s meer. En ik geniet nog altijd niet van elke minuut. Verre van zelfs. Soms voelt het als een constante strijd, om aanwezig te zijn als mama en tegelijk al die andere dingen te doen. Het is een voortdurend gegoochel. En als mijn kinderen dan nog eens beginnen te zeuren of ruziemaken, dan heb ik, oh surprise, nog geen enkele keer gedacht ‘Wat geniet ik hiervan’. Het enige wat ik dan denk is ‘Help, ik ga hier gek worden!’.

Natuurlijk is het gemakkelijk is om de mooie momenten te herinneren, en het bloed, het zweet en de tranen te vergeten die gepaard gingen met die momenten. Gelukkig maar!

Als ik terugdenk aan mijn kleine baby’s die in mijn armen lagen te slapen, dan breekt mijn hart in duizend stukjes en krimpt mijn maag een beetje ineen. Want het was een fantastische en wonderlijke tijd, en ik zou zó graag de tijd terugdraaien en die baby’tjes nog eens kunnen platknuffelen.

Maar dan vergeet ik voor het gemak de slapeloze nachten. De tranen waarbij ik me vertwijfeld afvroeg of ik het wel goed deed. Ik denk dan niet aan de waas waar ik in leefde, die eerste maanden. Of aan het verstikkende gevoel om constant nodig te zijn.

Ik zou de tijd soms willen terugspoelen

Ik ben nu al verdrietig voor de dag dat mijn kinderen groot zijn. Ik zou nu al de tijd even willen stopzetten om er langer van te kunnen genieten. Maar dat maakt het allemaal niet minder intens en zwaar. En als ze groot zijn, dan weet ik zeker dat ik de tijd zal willen kunnen terugspoelen. Dat ik zal terugkijken, en dat mijn kinderen alle opofferingen waard zullen geweest zijn. Uiteraard, ze zijn ALLES waard. Maar dat betekent niet dat het soms niet verdomd zwaar is, en dat ik constant geniet.

Ik probeer te genieten van de gouden momentjes die verborgen zitten in elke dag. Ik geniet van de intense knuffels, van de onverwachtse tekening die ze mij geven, van een schaterlach, een leuke activiteit samen. Maar ik geniet niet elke minuut. En dat is oké.

Lore12 reacties

Schatten op zolder

Kleine kindjes worden groot. Onze jongste is ondertussen 14 maand en kan dus bezwaarlijk nog een baby genoemd worden. Hij werd deze week zelfs al ingeschreven op school!
Zoals iedereen blijkbaar wel weet, komen er hier geen kindjes meer bij – als je dat zwart op wit schrijft in je blog moet je niet schrikken dat de hele wereld op de hoogte lijkt, mental note to myself 😉
Enfin, een mens weet nooit wat de toekomst brengt, maar een kindje staat hier momenteel niet meer op de planning. Het baby-tijdperk wordt hierbij definitief afgesloten ten huize van – slik – wat betekent dat die zolder vol baby-gerief stilaan mag leeggeruimd worden. Dus stond ik onlangs op een tweedehandsbeurs en spamde ik Kapaza  met buggy’s en consoorten.
Wat een dubbel gevoel…

Aan de ene kant voelt het heerlijk om voor een stuk ‘ons huis’ terug te krijgen. Geen park meer in het midden van onze leefruimte, waardoor die wel in twee gesplitst leek en maar half zo groot voelde, maar ruimte om te ademen. Geen speeltapijt vol speelgoed meer, maar ruimte om vlot te passeren. Geen wieg of relax meer, geen puzzeltegels meer, geen baby-gym meer. Ons huis lijkt plots dubbel zo ruim, onze living is weer van ons, en als je die 700 stuks speelgoed buiten beschouwing laat, zou je nooit door hebben dat hier kindjes wonen (ahum). Toch een verademing… Die herwonnen ruimte staat bovendien symbool voor onze deels herwonnen vrijheid. Want een peuter of een pasgeboren baby, het is toch een aanzienlijk verschil. Onze jongste kan zichzelf meestal prima bezighouden, dus ook op dat vlak krijgen we wat meer ademruimte. Al maken we ons geen illusies, die peuterpuberteit loert wellicht alweer om de hoek 😉

Tegelijk was het toch serieus slikken. Toen ik de draagmand van zolder haalde zodat ik de buggy te koop kon zetten, leek het wel alsof ons huis werd klaar gemaakt voor een kleine baby. Wat natuurlijk niet zo was, het was ‘alleen maar’ het einde van een tijdperk. Bij elk broekje, pakje en t-shirtje kon ik me zo voor de geest halen hoe mijn kleine jongens eruit hadden gezien, op welke gelegenheid ze het kledingstuk hadden gedragen, dat we toen die foto hadden getrokken, dat een van hen er zijn eerste stapjes mee had gezet, etc. Ik moest letterlijk een paar traantjes wegslikken.

Een klein jaar geleden schreef ik dit:
“Kon ik die mooie momenten maar in een kostbaar doosje steken, met een strikje errond, en heel af en toe eens bovenhalen. Die mooie momenten waarbij ik met mijn neus in zijn baby-haartjes snuif, of waarbij hij vrolijk kraait en lacht als ik voor hem zing, of waarbij hij in mijn armen ligt te slapen.”

Nu besef ik dat ik dat kostbare doosje helemaal niet nodig heb, om me die mooie en waardevolle momenten te herinneren. Ze zitten stuk voor stuk in mijn hart, al dan niet met een strikje errond. Het enige wat ik moet doen om ze boven te halen, is een doos met kleertjes uithalen. Foto’s van toen herbekijken. Een vleugje van de parfum ruiken die ik gebruikte in de kraamkliniek, of de baby-producten van Galenco. Het melodietje horen van de parkmobiel. En dan word ik helemaal terug gekatapulteerd in de tijd. Met een zweem van een glimlach op mijn gezicht en met een krop in de keel, vol nostalgie. Maar stiekem ook een beetje blij met de herwonnen vrijheid – want laten die herinneringen er altijd net iets rooskleuriger uitzien dan de realiteit 😉

LorePlaats een reactie

Hieperdepiep

Een jaar en acht maanden geleden was je niet meer dan een schimmige belofte, een speldenkop groot, een streepje op een zwangerschapstest. Een streepje dat overigens meteen vakkundig werd doorstreept door je broer, met rode stift. Hij was niet vanaf het eerste ogenblik enthousiast over je komst, die broer van je.

Een jaar geleden wist je ons uiteindelijk te verrassen, ruim twee weken voordat je verwacht werd lag je al in mijn armen. Je stond toen al een maand te trappelen van ongeduld om de wereld te ontdekken, je mama, papa en broer te leren kennen. Je had ons laten schrikken, maar kwam uiteindelijk blakend van gezondheid in ons leven. En nu sta je hier, kruip je rond, stap je rond de tafel, een en al enthousiasme, je lacht je zes tanden bloot. Dat het snel gaat, zeggen ze dan…

We moeten er niet onnozel over doen, het is een zwaar jaar geweest. De wanhoop staat geschreven op je gelaat, zong Clouseau, en een paar maanden geleden had het vlotjes over mij kunnen gaan. Maar kijk, ook die periode is, achteraf gezien, snel voorbij gevlogen, en vandaag lijkt het enkel nog een flard van een slechte droom. Ik kan me nog slechts een fractie inbeelden van de frustraties, de vermoeidheid en de eenzaamheid toen.

En gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel. Natuurlijk niet. Je maakt ons gezinnetje compleet, je bent ons zonnetje in huis (al durf je soms ook een brompotje te zijn, de verlatingsangst is in da house, hoera!). De golf mama-liefde in mijn buik is ondertussen uitgegroeid tot een hele oceaan.

De deugnieterij staat op je gezicht te lezen, je aaibaarheidsfactor is bijzonder hoog, of dat vinden je papa en ik althans. Je vastberadenheid is legendarisch; als je iets in het vizier krijgt dan geef je niet op tot het binnen handbereik is, in opperste concentratie met het tongetje uit je mond. Eten is wat je het allerliefste doet, je mag nog zo uit je hum zijn, als je een boterhammetje spot breekt er ogenblikkelijk een brede glimlach door op je gezichtje. Het gras is daarbij altijd groener aan de overkant – ook al ligt er krak hetzelfde op jouw bord, je zou halsbrekende toeren uithalen om een hapje van het mijne te pikken. Sinds een tijdje trek je jezelf recht, en dan zien we plots een guitig snuitje boven de tafel of de zetel verschijnen – het blijft heerlijk, en we moeten er nog altijd om lachen.

We verwonderen ons over de ondoorgrondelijke wegen der genetica. Je verschilt zo hard van je broer, en toch ook weer niet; het valt niet te ontkennen dat jullie broertjes zijn. Dezelfde blauwe oogjes, dezelfde blonde haartjes, dezelfde neusjes; en toch… een wereld van verschil.

Elke dag opnieuw herinner je ons eraan. Hoe wonderlijk, hoe schoon het leven. Hoe blij we mogen zijn, met onze twee kaboutertjes. Hoe trots we zijn op onze kroost. Je verrijkt ons leven, net zoals je broer dat doet.

Gelukkige verjaardag, mijn lieve beertje. Moge het leven je eeuwig en altijd toelachen, zoals het een echt zondagskind betaamt.

PS: Als je tijdens het kruipen plots een plasje mama tegenkomt, dan ben ik gewoon eventjes gesmolten. Het is maar dat je ’t weet.

Lore2 reacties
Blog op WordPress.com.