Melancholie

Vier maanden is hij alweer vandaag, onze kleinste man. De felicitatie-kaartjes zijn opgeborgen, de ooievaar aan het raam en de “hoera-een-jongen”-slinger hangen er niet meer.

Tijd om het onder ogen te zien: de kraamtijd is officieel voorbij. Normaal was ik al opnieuw aan het werk, maar ik geniet nog even van een paar maanden tijdskrediet. Zodat ik zoveel mogelijk quality time heb met de jongste, en ik hem hopelijk 6 maanden exclusief borstvoeding kan geven. En zodat ik de oudste binnenkort zelf naar school kan brengen en meteen na school weer kan ophalen, die eerste dagen.

Hoe fascinerend ik het ook vind om die kleine baby langzaamaan te zien veranderen in een vrolijk kwebbelend mannetje, toch stemt het me een beetje melancholisch. Ik weet hoe fantastisch het allemaal nog wordt. Hoe geweldig het is om je kleintje telkens weer te zien evolueren.
Maar ik weet ook hoe snel het gaat. En dat mijn kleine Beertje binnenkort niet meer op mijn borst zal liggen slapen. Dat ie liever zal rondkruipen of rondlopen dan met mama te knuffelen.

Het is alweer een periode die wordt afgesloten. De unieke tijd met een boorling in huis is alweer voorbij. Wellicht voor het laatst. Daar mag ik al eens melancholisch van worden zeker?

Kon ik die mooie momenten maar in een kostbaar doosje steken, met een strikje errond, en heel af en toe eens bovenhalen. Die mooie momenten waarbij ik met mijn neus in zijn baby-haartjes snuif, of waarbij hij vrolijk kraait en lacht als ik voor hem zing, of waarbij hij in mijn armen ligt te slapen.

Een klein stukje van mij, de moederkloek in mij, zou haar zonen liefst als kleine kuikentjes onder haar vleugels houden… Terwijl een ander stukje van mij niet kan wachten om te zien hoe die kuikentjes zullen uitgroeien, tot ongetwijfeld twee grandioze mannen! Of moet ik zeggen hanen?