Je ne suis pas Bart

Het zal je maar gebeuren …

Als jonge vrouw, blakend van ambitie en aan het begin van je carrière, vind je de job van je leven. Je kan aan de slag voor een befaamd productiehuis, slingers en ballonnen, het is feest! De job is alles wat je ervan had verwacht. Alleen … de baas stuurt je steeds vaker vervelende sms’jes. Dat je er zo goed uitzag met dat jurkje met décolleté. Dat dat korte rokje je zo mooi stond. En ze gaan steeds verder, die berichtjes. Tot je op den duur dagelijks berichtjes krijgt, “dat-ie met je wil neuken”, en meer van dat fraais.

Je weet niet goed wat je moet doen, voelt je in het nauw gedreven. Want hij is tenslotte je baas. En jij staat onderaan op de ladder, moet je nog helemaal bewijzen.
Je probeert nochtans van je af te bijten, en laat weten dat je niet gediend bent met die sms’jes. Het houdt op. Even toch. Maar daarna gaan ze onverminderd door. Elke dag krijg je niet mis te verstane woorden toegestuurd. Tot hij op een dag zelfs aan je deur staat, en je nog meer schrik aanjaagt. Je voelt je steeds minder op je gemak, kijkt voortdurend over je schouder en voelt overal de dreiging.

Je durft je mond niet open te trekken. Hij, de gevestigde waarde, jij, het meisje van begin de twintig dat nog niets bewezen heeft. Wie zou je geloven? Waar zou je daarna nog terecht kunnen als je in het wereldje wil blijven werken? En dus hou je je mond. Kijk je weg. En slik je je tranen in.

Jaren later is er Weinstein. Steeds meer vrouwen trekken hun mond open. Ze weigeren nog te zwijgen. Eén voor één brengen ze hun verhaal naar buiten, onder de hashtag #metoo. Het brengt je aan het twijfelen. Zou je …? Zou je het ook aandurven?

Je vat al je moed samen, en trekt naar de vertrouwenspersoon. Je bent opgelucht dat je eindelijk je verhaal kwijt kan. Dat je geloofd wordt. Je merkt dat je zelfs niet alleen bent, dat er nog getuigen zijn opgestaan. Wat een opluchting, dat je verhaal niet zomaar aan de kant wordt geschoven. Dat de VRT ingrijpt, dat er met hem wordt gesproken. En dat er zelfs beslist wordt om de samenwerking stop te zetten. Geen doofpot, onvoorstelbaar, wie had dat gedacht?

De pers is op de hoogte van je getuigenissen. Je wil echter niet dat ze gepubliceerd worden, want je bent bang van de reacties, bang voor je job. Maar plots … zit je toch in het oog van de storm. Want hijzelf brengt het nieuws naar buiten. Op een slimme manier bespeelt hij het publiek. En voor je het goed en wel beseft, word jij afgeschilderd als de aandachtshoer. Als het meisje dat het niet heeft gemaakt en dan maar wraak zocht. Als iemand die een openstaande rekening te vereffenen had, of als iemand die geld heeft geroken.

In een mum van tijd worden er steungroepen opgericht. Ironisch genoeg niet voor jou, het slachtoffer, maar wel voor hém. Het regent hashtags, van #jesuisBart over #teambart tot #iksteunbartdepauw. Als één massa schaart Vlaanderen zich blindelings achter hun sjoe van de teevee. Want, iemand die zulke goeie programma’s maakt, die kan natuurlijk niet schuldig zijn. Iemand die zo sympathiek overkomt zo beschuldigen, schandalig! Nee, daar trapt de Vlaming niet in. En dat ze ook nog hun favoriete programma op zondagavond durven afpakken, hoe durven ze eigenlijk?!
En jij, als slachtoffer, blijft in de kou staan. Geen #iksteunhetslachtoffer aan jouw adres, alleen tonnen bagger.

Misschien is het niet helemaal zo gegaan, maar het zou zomaar eens kunnen. Hoe kort door de bocht zijn de steunende reacties aan het adres van Bart dan? Hoe hallucinant de verwijten aan het adres van de slachtoffers?

Hoe degoutant is het, dat iemand die toevallig met zijn smoel op televisie komt zich blijkbaar zoveel kan permitteren, en er nog een schouderklopje bovenop krijgt?

Ik vraag me oprecht af hoe Vlaanderen zou reageren mocht pakweg een schooldirecteur dergelijke feiten plegen bij de leerkrachten in zijn school. Vlaanderen zou te klein zijn, iedereen zou moord en brand roepen. Maar kom je op tv en geef je blijk van enige humor, dan is het dik oké natuurlijk. Hallucinant, degoutant, gênant.

Kudos to de VRT overigens, omdat ze het lef hadden deze beslissing te nemen. Om het op te nemen voor het slachtoffer, om het moeilijke pad te kiezen. Hun goudhaantje afschieten, dat zal geen evidente keuze geweest zijn.

En kom nu niet af met “het is alleen maar door een vage anonieme klacht”. Er zijn meerdere getuigen die gehoord werden door de vertrouwenspersoon van de VRT. Informeer jezelf, vooraleer je het internet volspuwt met volstrekt onwaarheden. Het is niet omdat ze voor het grote publiek anoniem zijn, dat ze dat ook zijn voor de bevoegde instanties. Geloof je nu echt dat de VRT op basis van een vage klacht zomaar deze beslissing zou nemen?

En kom nu niet af met “waarom moet zijn proces publiek gevoerd worden”. Vergeet niet dat hij er zélf voor heeft gekozen het filmpje de wereld in te sturen. In een slimme poging de publieke opinie aan zijn kant te krijgen. Well done, Bart, ik moet het je nageven.

En kom nu niet af met “het zijn toch maar sms’jes”. Wat zou jij ervan vinden als je baas jou, je vrouw, je dochter of je moeder dagelijks zou laten weten dat hij met jou of haar wil neuken? Om dan te horen dat hij  “alleen maar een goede band met zijn medewerkers wil creëren”. Door met hen te neuken? Speciale bedrijfscultuur is dan toch het minste wat je daarvan kan zeggen.

En kom nu niet af met “hij heeft geen kans gekregen zich te verdedigen”. Hij heeft namelijk meerdere gesprekken gehad met de VRT, waarin hij de feiten minimaliseerde. Hij beseft dus niet eens dat hij een grens heeft overgeschreven. Hij zegt niet te weten over welke sms’jes het precies gaat. Heeft hij er dan zoveel gestuurd, naar zoveel vrouwen, dat hij niet eens meer weet waarover het gaat, vraag ik me af?

Be a man Bart, en steek de hand in eigen boezem. Maar als je liegt over het feit dat de getuigen zogezegd anoniem zijn, over het feit dat dit nieuws als donderslag bij heldere hemel komt en je zogezegd niet al weken op de hoogte was, dan lieg je ook over andere zaken.

We weten er het fijne niet van. We hoeven dat ook niet te weten, respect voor de anonimiteit en discretie van de slachtoffers.
Maar ik weet één ding. #jenesuispasbart