Tag: vrouw

Als dromen herinneringen zijn geworden

Onlangs moest ik nog eens naar de gynaecoloog. Gewoon, voor het obligate driejaarlijkse uitstrijkje. Het was de eerste keer in lange tijd dat mijn bezoekje niet zwangerschapsgerelateerd was, realiseerde ik me.

Terwijl ik zat te wachten totdat ik aan de beurt was, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af. Ik dacht terug aan al die keren dat ik daar al had gezeten. De ene keer voor een check-up voordat de pil in de vuilnisbak werd gegooid, de andere keer vol verwachting voor een echo, terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Ik herinnerde me ook nog de eerste keer dat ik er was. Ik was begin de 20, leefde met mijn hoofd in de wolken en stiekem (of niet zo stiekem) verlangde ik er al heel erg naar om mama te worden. In de wachtzaal was ik omringd door bolle buikjes, en een beetje afgunstig keek ik om me heen. ‘Wat moet het fantastisch zijn om zwanger te zijn. Dat nieuw leven in je buik, dat moet wel de prachtigste periode in je leven zijn. Wat een gelukzakken, al die vrouwen hier!’, ging het door mijn hoofd.

Nu lijkt het zo onwezenlijk, te bedenken dat er ooit een dag was waarop ik nog niet wist dat ik mama zou worden van twee zoontjes. Dat ik zoveel jaar geleden zelfs hun namen er niet zou hebben uitgepikt, als je me een lijst met 100 namen onder de neus had geschoven. Het lijkt onmogelijk, dat ik hen ooit niet heb gekend. Maar toen was het allemaal nog een verrassing, wat het leven voor ons in petto had.

Waar zou het leven ons brengen? Waar zouden we wonen? In welke job zou ik uiteindelijk belanden? Zouden we ooit mama en papa worden? Zouden we vlot zwanger raken? Zouden het jongetjes of meisjes zijn? En hoe zouden onze kindjes zijn, hoe zouden ze eruitzien?

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder. Ondertussen heb ik talloze keren in die wachtzaal gezeten, als één van die bolle buikjes. Ondertussen zijn er zoveel dromen uitgekomen, en zijn er zoveel onzekerheden weggevallen. Ja, ik ben mama geworden. Van de meest fantastische zoontjes dan nog wel.

Ondertussen ben ik ook een aantal illusies armer. Ik weet nu dat die roze wolk niet altijd die donzige wolk is die ik me had ingebeeld. Ik weet nu dat die wolk alle kleuren van de regenboog kan aannemen, van fluoroze tot pikzwart. Maar tegelijk ben ik zoveel rijker dan toen. Ik weet nu hoe diep de liefde voor mijn kindjes gaat, veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Ik heb zoveel bijgeleerd, met vallen en opstaan, sta zoveel sterker in mijn schoenen. En ik heb al zoveel magnifieke momenten mogen beleven.

Ondertussen zijn de dromen van toen alweer herinneringen geworden. Slik…

De grote projecten als ‘huis’ en ‘kindjes’ passeerden de revue. Er staan geen projecten van dat kaliber meer op ons te wachten nu. En dat maakt me soms nostalgisch. Want ook al waren er toen veel twijfels en onzekerheden, ook al waren de eerste jaren als mama misschien niet de gemakkelijkste, het was ook een prachtig hoofdstuk. Maar na het hoofdstuk van de Grote Veranderingen is het nu tijd om rustig te dobberen op een kabbelend riviertje.

En dromen, die zijn er nog genoeg. Met in de hoofdrol de twee allergrootste dromen ooit die werkelijkheid zijn geworden. ❤

Lore1 reactie

10 vriendinnen die elke mama in haar leven zou moeten hebben

Vriendinnen, die heb je gewoon nodig in het leven. Om samen leuke dingen te doen, om tegen te ventileren, om raad te vragen of te geven, om te gieren van het lachen, om de bloemetjes buiten te zetten of gewoon om je ervan te verzekeren dat je echt niet abnormaal bent. Vriendinnen halen de scherpe randjes van het leven van elke dag en zorgen ervoor dat je je begrepen voelt. En er zijn een aantal specifieke vriendinnen die elke mama eigenlijk in haar leven zou moeten hebben:

  1. De mama die in hetzelfde schuitje zit

Jullie kindjes zijn ongeveer even oud, en je bevindt je in dezelfde levensfase. Jullie begrijpen elkaar dus perfect. Jullie vragen elkaar maar al te vaak “Is het normaal dat ….?”, “Doet de jouwe dat ook?” of “Voel jij je ook weleens zus of zo?”

Ze geeft je het gevoel dat jij normaal bent en dat je kinderen normaal zijn. Ze begrijpt je als je even niet uit je woorden geraakt omdat je een klein beetje vermoeid bent en je bijgevolg lichtjes onsamenhangend klinkt. En ze snapt het als jullie twintig verschillende topics aansnijden, maar geen enkel onderwerp afronden omdat jullie telkens weer gestoord worden door kleine kaboutertjes

2. De mama die al een stadium verder zit

Ze is een bron van kennis voor jou, een alwetend toevluchtsoord. Ze heeft al heel wat euvels overwonnen en staat klaar voor de nodige peptalk als je die nodig hebt. Ze weet dat het zwaar kan zijn om mama te zijn, maar ze kan je ook vertellen dat die fases echt voorbijgaan. En dat er dan andere (leuke of minder leuke) fases in de plaats komen ;-). Ze is ook de eerste om dingen te relativeren en je eraan te herinneren dat er over twintig jaar niemand zal vragen of je kind flesjes of de borst kreeg, en dat je kind heus niet met een tut in de hand naar de middelbare school zal gaan.

3. De mama met kleinere kindjes

Bij haar heb jij het gevoel alsof je de mama-expert bent. Jij kan haar bijstaan met raad en daad en haar tips geven vanuit je eigen ervaring. En dat geeft je het gevoel dat je het zo slecht nog niet doet, als mama. Bovendien geniet je ervan om nog eens met zo’n kleintje bezig te zijn en word je helemaal nostalgisch: ‘Was die van mij ook zo?’ Maar hoe nostalgisch je ook wordt, je bent ook heel blij om te zien dat je al een serieuze weg hebt afgelegd en dat jullie al een hele evolutie hebben doorgemaakt als gezin.

4. De mama in de buurt

Misschien is ze je buurvrouw, of misschien leerde je haar kennen aan de schoolpoort. Het is in elk geval een zegen om een mama in de buurt te hebben met wie het klikt. En waarbij het ook klikt tussen haar en jouw kinderen. Jullie kunnen een playdate organiseren en zelf genieten van een kopje koffie met een goed gesprek terwijl de kids elkaar entertainen: win-win noemen ze dat. En in nood weet je dat je bij haar terechtkan en vice versa, bijvoorbeeld om de kindjes alvast op te pikken terwijl jij vaststaat in de file.

5. De vriendin die geen mama is

Soms kan het gewoon eens geweldig veel deugd doen om níet de hele tijd over kindertjes te babbelen. Ze zal misschien (al dan niet uit beleefdheid) weleens vragen hoe het gaat met die kroost van je, maar daarna gaat het al snel over alles, behalve kinderen. Daardoor voel je je even gewoon een vrouw en niet persé mama, en daar is niets mis mee!

6. De mama die je helpt te relativeren

Jullie verwijzen weleens lachend naar jezelf als loedermoeders, bad moms of slechte moeders, en jullie reiken geregeld een prijs uit voor de moeder van het jaar. Want nee, jullie zijn niet perfect, en jullie houden de schijn ook niet op voor elkaar. Dus als je weer eens een flater begaat, dan ga je dankzij haar niet in een hoekje zitten kniezen. Je beschouwt het gewoon als een blooper die voor de nodige hilariteit kan zorgen. Want perfectie is toch maar saai, nietwaar.

7. De mama die altijd eerlijk tegen je is

Met haar kan je over alles praten. En jullie zijn altijd eerlijk tegen elkaar. Jullie babbelen openlijk over gênante zwangerschapskwaaltjes en over alle details tijdens de bevalling. Over hoe je je écht voelde de eerste dagen na de bevalling. Over hoe je seksleven veranderd is na de kindjes (samsonseks, anyone?). Jullie hebben geen taboes, en het is heerlijk om te merken dat veel dingen zo herkenbaar zijn bij een andere mama. Dankzij haar neem je al die perfecte plaatjes op Instagram met een serieuze korrel zout, want je weet hoe het leven écht is bij andere mama’s.

8. De mama die je elke dag hoort

Of jullie elkaar nu zien op het werk, elkaar elke dag bellen of een intense Whatsapp- of Messenger-relatie hebben, jullie vertellen elkaar de kleine dingetjes van het leven. Als je nieuwe schoenen hebt gekocht, laat je het haar meteen weten. Zijn de kindjes ziek, dan ventileer je tegen haar. Akkefietje op het werk? Zij komt meteen to the rescue. Maar ook als je gewoon geen inspiratie hebt over wat je vanavond zou klaarmaken, dan weet zij wel raad. Hoe dan ook, zij zorgt dagelijks voor wat verstrooiing.

9. De mama met wie je even kan ontsnappen

Misschien zijn jullie sportmaatjes, misschien zijn jullie partners in crime om samen te kwijlen bij Mr. Grey in de cinema, of misschien kijken jullie samen naar Temptation Island. Misschien gaan jullie wekelijks (een) wijntje(s) drinken in jullie favoriete bar of schuimen jullie in de zomer samen festivals af. Of misschien gaan jullie elk jaar samen een weekendje weg, zonder man en kinderen, girls only. In elk geval koester je die momentjes dat jullie even ontsnappen aan de ratrace en dat jullie tijd hebben om bij te babbelen. Het zijn broodnodige momenten waarop je de batterijtjes volledig kan opladen en die je niet meer zou kunnen missen.

10. Je BFF

Ja, het klinkt misschien een beetje puberaal, maar zij is er altijd al geweest en ze zal er ook altijd blijven. Jullie hebben samen al heel wat meegemaakt, en jullie steunen elkaar door dik in dun. Wellicht is ze een combinatie van verschillende voorgaande categorieën van vriendinnen, en dat allemaal in één persoon. Ze was de eerste die je belde toen je een positieve zwangerschapstest had en ze gilde daarna even enthousiast als jij hoe blij ze wel was. Ze durft je een schop onder je kont te geven als het nodig is, en ze weet altijd precies wat ze moet zeggen. Yep, zij is goud waard. ❤

Je eigen girl squad, dat maakt het leven net iets mooier. Ze zijn de peper en het zout in het leven. En elke mama zou ze moeten hebben, die vriendinnen. Het beste medicijn in het leven ;-).

Lore1 reactie

Je ne suis pas Bart

Het zal je maar gebeuren …

Als jonge vrouw, blakend van ambitie en aan het begin van je carrière, vind je de job van je leven. Je kan aan de slag voor een befaamd productiehuis, slingers en ballonnen, het is feest! De job is alles wat je ervan had verwacht. Alleen … de baas stuurt je steeds vaker vervelende sms’jes. Dat je er zo goed uitzag met dat jurkje met décolleté. Dat dat korte rokje je zo mooi stond. En ze gaan steeds verder, die berichtjes. Tot je op den duur dagelijks berichtjes krijgt, “dat-ie met je wil neuken”, en meer van dat fraais.

Je weet niet goed wat je moet doen, voelt je in het nauw gedreven. Want hij is tenslotte je baas. En jij staat onderaan op de ladder, moet je nog helemaal bewijzen.
Je probeert nochtans van je af te bijten, en laat weten dat je niet gediend bent met die sms’jes. Het houdt op. Even toch. Maar daarna gaan ze onverminderd door. Elke dag krijg je niet mis te verstane woorden toegestuurd. Tot hij op een dag zelfs aan je deur staat, en je nog meer schrik aanjaagt. Je voelt je steeds minder op je gemak, kijkt voortdurend over je schouder en voelt overal de dreiging.

Je durft je mond niet open te trekken. Hij, de gevestigde waarde, jij, het meisje van begin de twintig dat nog niets bewezen heeft. Wie zou je geloven? Waar zou je daarna nog terecht kunnen als je in het wereldje wil blijven werken? En dus hou je je mond. Kijk je weg. En slik je je tranen in.

Jaren later is er Weinstein. Steeds meer vrouwen trekken hun mond open. Ze weigeren nog te zwijgen. Eén voor één brengen ze hun verhaal naar buiten, onder de hashtag #metoo. Het brengt je aan het twijfelen. Zou je …? Zou je het ook aandurven?

Je vat al je moed samen, en trekt naar de vertrouwenspersoon. Je bent opgelucht dat je eindelijk je verhaal kwijt kan. Dat je geloofd wordt. Je merkt dat je zelfs niet alleen bent, dat er nog getuigen zijn opgestaan. Wat een opluchting, dat je verhaal niet zomaar aan de kant wordt geschoven. Dat de VRT ingrijpt, dat er met hem wordt gesproken. En dat er zelfs beslist wordt om de samenwerking stop te zetten. Geen doofpot, onvoorstelbaar, wie had dat gedacht?

De pers is op de hoogte van je getuigenissen. Je wil echter niet dat ze gepubliceerd worden, want je bent bang van de reacties, bang voor je job. Maar plots … zit je toch in het oog van de storm. Want hijzelf brengt het nieuws naar buiten. Op een slimme manier bespeelt hij het publiek. En voor je het goed en wel beseft, word jij afgeschilderd als de aandachtshoer. Als het meisje dat het niet heeft gemaakt en dan maar wraak zocht. Als iemand die een openstaande rekening te vereffenen had, of als iemand die geld heeft geroken.

In een mum van tijd worden er steungroepen opgericht. Ironisch genoeg niet voor jou, het slachtoffer, maar wel voor hém. Het regent hashtags, van #jesuisBart over #teambart tot #iksteunbartdepauw. Als één massa schaart Vlaanderen zich blindelings achter hun sjoe van de teevee. Want, iemand die zulke goeie programma’s maakt, die kan natuurlijk niet schuldig zijn. Iemand die zo sympathiek overkomt zo beschuldigen, schandalig! Nee, daar trapt de Vlaming niet in. En dat ze ook nog hun favoriete programma op zondagavond durven afpakken, hoe durven ze eigenlijk?!
En jij, als slachtoffer, blijft in de kou staan. Geen #iksteunhetslachtoffer aan jouw adres, alleen tonnen bagger.

Misschien is het niet helemaal zo gegaan, maar het zou zomaar eens kunnen. Hoe kort door de bocht zijn de steunende reacties aan het adres van Bart dan? Hoe hallucinant de verwijten aan het adres van de slachtoffers?

Hoe degoutant is het, dat iemand die toevallig met zijn smoel op televisie komt zich blijkbaar zoveel kan permitteren, en er nog een schouderklopje bovenop krijgt?

Ik vraag me oprecht af hoe Vlaanderen zou reageren mocht pakweg een schooldirecteur dergelijke feiten plegen bij de leerkrachten in zijn school. Vlaanderen zou te klein zijn, iedereen zou moord en brand roepen. Maar kom je op tv en geef je blijk van enige humor, dan is het dik oké natuurlijk. Hallucinant, degoutant, gênant.

Kudos to de VRT overigens, omdat ze het lef hadden deze beslissing te nemen. Om het op te nemen voor het slachtoffer, om het moeilijke pad te kiezen. Hun goudhaantje afschieten, dat zal geen evidente keuze geweest zijn.

En kom nu niet af met “het is alleen maar door een vage anonieme klacht”. Er zijn meerdere getuigen die gehoord werden door de vertrouwenspersoon van de VRT. Informeer jezelf, vooraleer je het internet volspuwt met volstrekt onwaarheden. Het is niet omdat ze voor het grote publiek anoniem zijn, dat ze dat ook zijn voor de bevoegde instanties. Geloof je nu echt dat de VRT op basis van een vage klacht zomaar deze beslissing zou nemen?

En kom nu niet af met “waarom moet zijn proces publiek gevoerd worden”. Vergeet niet dat hij er zélf voor heeft gekozen het filmpje de wereld in te sturen. In een slimme poging de publieke opinie aan zijn kant te krijgen. Well done, Bart, ik moet het je nageven.

En kom nu niet af met “het zijn toch maar sms’jes”. Wat zou jij ervan vinden als je baas jou, je vrouw, je dochter of je moeder dagelijks zou laten weten dat hij met jou of haar wil neuken? Om dan te horen dat hij  “alleen maar een goede band met zijn medewerkers wil creëren”. Door met hen te neuken? Speciale bedrijfscultuur is dan toch het minste wat je daarvan kan zeggen.

En kom nu niet af met “hij heeft geen kans gekregen zich te verdedigen”. Hij heeft namelijk meerdere gesprekken gehad met de VRT, waarin hij de feiten minimaliseerde. Hij beseft dus niet eens dat hij een grens heeft overgeschreven. Hij zegt niet te weten over welke sms’jes het precies gaat. Heeft hij er dan zoveel gestuurd, naar zoveel vrouwen, dat hij niet eens meer weet waarover het gaat, vraag ik me af?

Be a man Bart, en steek de hand in eigen boezem. Maar als je liegt over het feit dat de getuigen zogezegd anoniem zijn, over het feit dat dit nieuws als donderslag bij heldere hemel komt en je zogezegd niet al weken op de hoogte was, dan lieg je ook over andere zaken.

We weten er het fijne niet van. We hoeven dat ook niet te weten, respect voor de anonimiteit en discretie van de slachtoffers.
Maar ik weet één ding. #jenesuispasbart

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.