Nobelprijsjuffen bis

Morgen is het weer zover: de bel rinkelt voor de laatste keer, de schoolgangen lopen leeg , het kindergejoel sterft uit, en de schoolpoort valt in het slot. Tijd voor vakantie! Ik kan het nauwelijks geloven dat mijn oudste zoon er ondertussen al zijn tweede schooljaar heeft opzitten. En dat we volgend jaar twee schoolgaande kindertjes in huis hebben.

Ik voel aan mijn kleutertje dat het echt tijd is voor vakantie, en voor rust. Hij loopt op de toppen van zijn tenen, en het zal hem deugd doen om even energie bij te tanken. Toch valt het hem zwaar dat het schooljaar erop zit, en dat hij afscheid moet nemen van zijn juffen. Deze middag ging gepaard met nogal wat drama, zoals dat bij vermoeide kleintjes wel eens vaker gebeurt ;-). En uiteindelijk kwam het er onder veel gesnik uit: hij wou vrijdag toch zo graag nog naar zijn juffen in de klas kunnen gaan. Nog geen vier, en het is alweer tijd voor een belangrijke levensles: Aan alle mooie liedjes komt een eind, maar dat betekent meteen het begin van iets nieuws. Het begin van een vakantie vol pret, en volgend jaar hopelijk / waarschijnlijk een andere maar even leuke juf.

De juffen hadden vandaag al een afscheidstekstje meegegeven, met een korte maar treffende beschrijving van mijn kleutertje. Hop, daar was de krop in de keel alweer. (Yep, nog altijd een even grote bleitsmoel, ’t zal nooit veranderen waarschijnlijk 😉 ) Op momenten als deze word ik er nog eens extra mee geconfronteerd, hoe akelig snel het allemaal wel gaat – oh cliché cliché. Het lijkt alsof hij gisteren pas voor het eerst naar school ging. Ondertussen is hij klaar voor de tweede kleuterklas, en voor ik het besef … Slik, nee, daar wil ik zelfs nog niet aan denken ;-).

De voorbije maanden heb ik mijn kleintje zien groeien en openbloeien. Elke dag stond hij enthousiast klaar om naar zijn vriendjes op school en naar zijn lieve juffen te gaan. Hij vertelde honderduit, en ik stond vaak versteld van de praat die uit dat kindermondje kwam (en waar ik jullie met veel plezier van liet meegenieten). Mijn verlegen mannetje veranderde in een sociaal diertje dat uitbundig babbelt tegen iedereen die hij tegenkomt. Onherkenbare kriebels en krabbels evolueerden quasi ongemerkt in herkenbare figuurtjes met hoofd en benen. Straf vind ik dat, om die evolutie te zien.

Ik vermoed dat hij morgen met pijn in het hart afscheid zal nemen van zijn juffen. Hij kon het dan ook niet beter getroffen hebben. Zouden (kleuter)juffen beseffen welke impact ze hebben op die jonge leventjes? Goeie juffen, zoals die van mijn zoon, zorgen voor een vliegende start in hun schoolcarrière. En je weet wat ze zeggen: goed begonnen…

Die goeie juffen leren hun kindjes niet alleen hoe ze zelf hun jasje kunnen aandoen of hoe ze een ventje kunnen tekenen, ze leren hen niet alleen liedjes of gedichtjes aan. Ze geven hen ook het zelfvertrouwen om al die dingen zelf te doen. Ze stimuleren hun creativiteit en hun sociale vaardigheden. Ze luisteren vol interesse naar alles wat hun kleutertjes te vertellen hebben, zin én onzin. Ze staan klaar voor hen, elke dag opnieuw. En als ik mijn geduld al eens durf te verliezen met mijn ene kleutertje, dan verdient een kleuterjuf de Nobelprijs om dag in dag uit rustig en geduldig omringd te worden door 24 exemplaartjes 😉

Daarom een welgemeende merci aan alle gepassioneerde juffen, meesters, leerkrachten, … Geniet van jullie verdiende vakantie! Tot in september, vol hernieuwde energie. Er zal er eentje staan trappelen van ongeduld 🙂