Ik ben twee en ik zeg nee…

In mijn blog probeer ik zoveel mogelijk het positieve te belichten, omdat ik geloof dat een positieve ingesteldheid het leven heel wat aangenamer maakt.  Maar natuurlijk is het niet altijd even geweldig en fantastisch allemaal. Een klein peuterpubertje in huis is bijvoorbeeld een van de minder leuke dingen.

Toen muizemans anderhalf was, brak een periode van driftbuien aan. Als er iets niet naar wens was, kon hij compleet over de rooie gaan. Een Time Out was dan echt nodig om hem te kunnen bedaren. Die wetenschap kwam er natuurlijk pas na de nodige trial en error. Ik probeerde hem te negeren (moeilijk, als je met een peuter zit die een uur later nog steeds zit te stampvoeten en te krijsen). Probeerde op hem in te praten om hem tot rede te brengen, zowel door lief te zijn als door kwaad te zijn (moeilijk, als je publiek niet luistert). Door hem in de gang te zetten bleek uiteindelijk dat hij weer rustig werd. En als het nodig was, begon ik met zijn speelgoed te spelen zodat hij zou beseffen dat we een veel leukere dag zouden kunnen hebben dan wat driftig te zitten wezen.

Ik herinner me een tafereel dat recht uit de film leek te komen. We waren in de schoenwinkel en hij had pantoffels van Plop gespot (uiteraard zetten ze dat op peuterhoogte, bedankt Brantano!). Felroze en met blinkers. Het zinde meneertje niet dat hij ze terug moest zetten, en dus eindigde dit in papa die zoonlief over zijn schouder zwierde, terwijl de kleine man voor de hele winkel “Plooooooooopjeeeeeeeeeeeeeh” bleirde. Best grappig achteraf gezien, en vooral een kwestie van consequent blijven en niet toe te geven.

Gelukkig is alles een fase bij kleintjes, en de fase van de driftbuien bleek niet zo lang te duren. Toch hield ik mijn hart al vast voor de beruchte leeftijd van twee. Het gezegde zou wel niet voor niets “Ik ben twee en ik zeg nee” zijn zeker?

Maar zijn tweede verjaardag kwam en ging. Hij werd 2,5 en alles was nog steeds rustig. Ik begon te denken dat we de dans ontsprongen waren. Helaas oh helaas, te vroeg gejuicht… Toen begon hij naar school te gaan, moest hij de hele dag flink zijn en was hij doodmoe, en plots kwam het tweejarige monster boven. Mijn lief zoontje gedroeg zich plots als een ettertje. En als hij iets doet, doet hij het meteen goed. En dus zegt hij altijd en overal nee. Want hij is al twee!

Het meest gehoorde zinnetje de laatste weken is “Ik wil het niet!” Meneertje wil dit niet eten, die kleren niet aandoen, niet uit dat bord eten of uit die beker drinken. Meneertje wil niet plassen, wil niet slapen, wil niet in de buggy maar wil ook niet stappen, … Om horendol van te worden. Ik zei het eerder al, een portie extra geduld zou wel van pas komen… Als iemand tips heeft over hoe je best omgaat met een weerbarstige peuter die niet op het potje wil wanneer je 5 minuten later naar school moet vertrekken (adem in adem uit), hou je vooral niet in 😉

Consequent is hij wel, want nee is standaard het antwoord tegenwoordig. Dus kunnen wij het niet laten om hem wat te plagen. “Dan wil je vast ook niet naar Plopsaland?” “Neeeeee!” Stilte. Gelach van onze kant. De euro die valt. “Jawel! Ik wil toch naar Plopsaland!” 😀

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Op den duur zou je vergeten dat dat kleine monstertje eigenlijk ook nog een lief klein mannetje is. Eentje dat helemaal enthousiast is omdat de paashaas geweest is. Dat compleet onder de indruk is omdat zijn grote idool Plop passeert,  en een hele dag door het dolle heen rondloopt in Plopsaland en er superflink is. Dat met open mond en grote ogen naar de acrobaten en clowns kijkt in het circus. En dat lief komt knuffelen met mama. Nog 4 maanden, en dan is hij geen twee meer. Zou hij dan ook minder nee zeggen?