Ode aan…

Morgen zijn manlief en ik 9 jaar samen. Dat zijn we aan het vieren met een heerlijk weekendje onder ons twee. Lekker uit eten, gaan shoppen, relaxen in de sauna, … En vooral, een heel weekend tijd voor elkaar. Tijd om te babbelen zonder om de twee zinnen onderbroken te worden. Tijd voor een badje, om uit te slapen. Een weekend lang man en vrouw, en eens niet mama en papa. Een keer in het jaar kan dat toch eens geweldig deugd doen. Ook al gaat een kwart van onze gesprekken dan over die twee kleine kaboutertjes, maar dat terzijde.

Deze zomer zal het tien jaar geleden zijn, dat onze wegen elkaar voor het eerst kruisten. Zomer in de stad, gemeenschappelijke vrienden, Gentse Feesten, cocktails. Ziedaar het tafereel van toen. Een nobele onbekende die me binnen de 5 minuten ten huwelijk vroeg. Ikzelf die jong, onbezonnen en impulsief ja zei. Het is niets geworden, die avond, want ik kwam net uit een lange relatie en was niet klaar om meteen weer in het diepe te springen. Maar de eerste vlindertjes fladderden wel al rond, toen.

Het duurde een half jaar voor we elkaar terug zagen. Op mijn verjaardagsfeestje, een week voor mijn verjaardag, kwam hij mee met die gemeenschappelijke vrienden. Meer nog, het was die dag zijn eigen verjaardag. Prompt werd ik uitgenodigd om mee te vieren met zijn vrienden, twee dagen later. Daarna kwam den blok, maar ik kon me niet bijster goed concentreren. 😉

Pas twee maand later gingen we op date. En nog voor de eerste kus waren we al namen voor onze kindjes aan het verzinnen. Om maar te zeggen dat het meteen goed zat, vertrouwd aanvoelde.

Die allereerste avond in juli had hij me goed liggen gehad, trouwens. Want na dat huwelijksaanzoek is er geen meer gevolgd. Eens de buit binnen was, bleek dat meneer eigenlijk helemaal niet wilde trouwen. Maar kijk, ondertussen zijn we toch man en vrouw. Uit praktische overwegingen dan wel, maar ik ben toch blij dat ik hem officieel de mijne mag noemen. En dat ik niet meer puberaal over “mijn vriendje” moet spreken.

En zo zijn we ondertussen 9 jaar later.
Wat kan ik zeggen… Ik ben nog steeds blij dat ik toen impulsief ja heb gezegd. Nog elke keer ben ik blij als ik de sleutel in het slot hoor. We lachen samen wat af, wij tweetjes. Ook als ik boos ben, is hij zowat de enige die me aan het lachen krijgt. Hij motiveert me, geeft me soms net dat éne duwtje in de rug dat ik nog nodig had. We vullen elkaar aan. Hij is mijn maatje, mijn beste vriend, mijn lief, mijn klankbord, mijn steun en toeverlaat, mijn troostende schouder, mijn eigen stand-up comedian, mijn privé-kok. Hij heeft me met stip op 1 de allermooiste cadeau’s ter wereld gegeven: mijn twee zoontjes. En is de beste papa voor hen die ik me kan inbeelden.

Na al die tijd kennen we elkaar door en door. We hebben ook wel wat meegemaakt, samen. Zes maanden samen op reis bijvoorbeeld. Wat velen als een echte relatietest zagen, voelde voor ons geen moment zo aan. We maakten verre reizen, korte citytrips, reisjes met vrienden.
Ik ruilde mijn hometown in voor het exotische Gent. Samen verhuisden we nog twee keer. We bouwden samen een huis, met alle stress van dien. Maakten van dat huis een echte thuis.
Kregen een paar ontslagen te verwerken, veranderden een paar keer van werk.
We maakten samen vrienden, verloren andere mensen uit het oog en namen afscheid van enkele dierbaren. En als kers op de taart verwelkomden we natuurlijk onze twee zoontjes.

Uiteraard hebben ook wij onze ups en downs. Maar ook tijdens die downs is het leven nog steeds leuker met ons tweetjes. Hij heeft zijn minpuntjes, die vent van mij. Maar hij is perfect in zijn imperfectie. En perfect voor mij.

Over 60 jaar wil ik samen met hem op een bankje zitten. Lachend met onze eigen grapjes. Mijmerend over het schone leven dat we gekend hebben. Zuchtend over de jeugd van tegenwoordig, en dat het toch allemaal anders was in onzen tijd. Met een heel nest kinderen, kleinkinderen en misschien zelfs achterkleinkinderen.
Kunnen we dat zo afspreken?