Van de hel naar de hemel

Hoog tijd om nog eens een update te geven over onze twee patatjes.

Een tijdje geleden schreef ik hier dat onze jongste reflux heeft, maar dat we dankzij de juiste medicatie op goeie weg waren. Helaas bleek dat nogal voorbarig te zijn. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: we hebben vrij helse weken/maanden achter de rug. Een kleintje dat veel huilt, pijn heeft, slecht slaapt, het kruipt niet in de koude kleren…

Ik durf gerust toe geven dat ik vrij diep heb gezeten. Op den duur kan je het gehuil niet meer horen. Het haar op je armen komt al recht bij de minste piep, de stress slaat in je buik.
De frustratie, omdat je dat arme bolletje niet kan helpen. Je weet dat er iets scheelt, maar wat? De frustratie ook omdat het niet gemakkelijker wordt, zoals je had verwacht. Van de ene dokter naar de andere osteopaat. Telkens de hoop op beterschap. Hoop die twee dagen later alweer als een zeepbel uit elkaar spat omdat je terug bij af bent. Zweven tussen hoop en wanhoop…
Je schuldig voelen, omdat je hem niet kan helpen. Omdat je je geduld op den duur verliest.
Doodmoe zijn, want van blokjes slaap van een uur of maximum 2 uur word je écht niet vrolijker…
Het gevoel dat er een bom onder je gezinsleven ligt, want van al die vermoeidheid en frustratie krijgt een mens lange tenen.
Het gevoel dat je alleen nog maar zaagt. De plaat die blijft hangen op “ik kan niet meer, ik ben op…”
Je weet wel dat het ooit beter wordt. Maar wat is ooit? En hoe lang hou je nog vol?

Ondertussen kreeg Beertje al de zwaarste medicatie voor zijn reflux. Maar er waren ook vermoedens van voedselintoleranties. En dus volgde ik een dieet. Een loodzwaar dieet mag ik wel zeggen: tarwe, rogge, spelt, suiker, koemelk, sojamelk, prei, ajuin, koffie, look, paprika, en kabeljauw werden van het menu geschrapt. En toch bleef hij last hebben… Ik maakte me de bedenking of hij niet beter af zou zijn met kunstvoeding, zodat we 100% zicht zouden krijgen op wat hij binnenkreeg. Maar de speciale melk was niet lekker, en even later weigerde meneertje elke fles, zelfs als er gewoon moedermelk in zat. Nog een bron van frustratie erbij…
Misschien moesten we eens met rijstmelk proberen, werd er gesuggereerd. Goed idee, maar nogal moeilijk wanneer baby halsstarrig elk flesje weigert.

En plots was het op. Na een nachtje met weer maar eens 3u slaap in totaal zat ik niet meer tegen mijn grens, maar erover.
Gelukkig heb ik fantastische ouders, die baby toen een weekendje zijn komen halen. De pediater had de tip gegeven om het flesjes-gebeuren op die manier aan te pakken, omdat hij bij mij “the real stuff” rook, en daardoor nog minder geneigd zou zijn om flesjes te drinken. We hoopten dat hij op 2 dagen de klik zou maken.

Ondertussen was ik emotioneel een wrak. Gehuild dat ik heb! Ik voelde me zo gefaald… Ik kon mijn eigen zoon niet helpen. Het voelde alsof ik hem wegstuurde, hem strafte (alhoewel hij bij oma en opa natuurlijk ongelooflijk in de watten werd gelegd). Het leek zo hardhandig allemaal. Maar rationeel wist ik dat er iets moest gebeuren…

Met engelengeduld slaagde opa erin om hem van een flesje te laten drinken. In het begin alleen terwijl hij in zijn relax zat, en alleen bij opa, maar hij dronk… Beetje bij beetje ging het vlotter. En belangrijker: na twee dagen kreeg ik een compleet ander kind terug. Ik ben mijn ouders dan ook mijn eeuwige dank in het kwadraat verschuldigd, mijn reddende engeltjes!

De eerste nacht dat hij weer thuis was, sliep hij de hele nacht door. De tweede dag moest ik hem zelfs wakker maken of de oudste was te laat op school. Ongezien! Ondertussen heeft hij meestal nog 1 nachtvoeding nodig, maar die geef ik hem met veel plezier. Ook los van het slapen, is het nu een droom van een baby. Wanneer ik ’s morgens zijn kamer binnenkom, is hij een en al lach. Het is echt een zonnetje in huis nu. Ik zou hem wel kunnen opvreten, en plat knuffelen, zo’n lief manneke! Van de hel naar de hemel, op een weekend tijd 🙂

Het is nu een vrolijk kirrende baby, die verwoede pogingen doet om te zitten. Voorlopig valt hij nog vrij snel om, niet altijd even elegant, wat ik stiekem best grappig vind.
Zijn eerste tandje zit te duwen, dus binnenkort zal zijn stralende glimlach er anders, maar minstens even schattig uitzien met zijn ene tandje.

Er blijft een bijna panische angst dat het tij toch nog weer zal keren. Maar we zijn nu toch al twee weken op de goeie weg!

Na dat emotionele en bewogen weekend stond er nog een emotioneel puntje op de agenda: de eerste schooldag van de oudste. Tijdens het wen-moment een week eerder had hij tranen met tuiten gehuild, dus ik vreesde het ergste. Maar niets was minder waar! Hij keek rustig even rond in zijn klasje, werd toen bij de juf genomen, en zwaaide nog eens naar mama en papa. Hij keek wat overdonderd, dat wel, maar geen traantje te bespeuren. Toen we hem in de namiddag weer gingen ophalen, kregen we een enthousiaste peuter mee naar huis.

Hij heeft een juf uit de duizend. Ik hoorde andere ouders die enorm positief over haar waren, en kan hen alleen maar gelijk geven. Tussen haar 28 (!) peuters blijft ze de rust zelve (niet echt evident denk ik zo). Nog elke dag vertrekt hij nu met een enthousiaste lach op zijn snoet naar school.

Mijn vrees dat hij niet of nauwelijks zou eten wegens te veel indrukken bleek ook ongegrond. Blijkbaar was hij de enige die zijn spruitjes op at, en er zelfs bij vroeg 😀

Toen zowel zijn juf als die van de middagbewaking hem de hemel in prezen dat hij zo flink was (ik citeer: “Zo’n lief manneke! Zo zouden ze mij er 40 in de klas mogen geven!”) barstte ik bijna van trots. Blijkbaar doen we het nog zo slecht niet in onze opvoeding 🙂

Ondertussen is hij al toe aan zijn eerste schoolvakantie. En wij zijn opgelucht dat de overgang zo vlot is verlopen. En bovenal apetrots!

Na regen komt er dus effectief zonneschijn, het is nog maar eens bewezen.

Groetjes van een gelukkige, glunderende en genietende mama!

PS: mijn excuses voor het hoog stoefgehalte van deze post, maar ik ben nogal euforisch, na die zware maanden 😉