Aan mijn zonen…
Ik heb je gedragen in mijn buik. Gekoesterd. Gewiegd met elke stap die ik zette. Ik legde mijn hand beschermend op mijn buik, ja, toen al wou ik je beschermen. Ik kende je al, nog voor ik je ooit had gezien.
Ik heb je gebaard. Ik heb gepuft, gekermd van pijn, geperst. Om je daarna ademloos te bekijken. Van kop tot teen, elk centimetertje van je heb ik in mijn hoofd geprent. Ik heb je in mijn armen genomen, gekoesterd, gestreeld. Heb met trotse blik om me heen gekeken. Trots op jou, vanaf de eerste seconde, trots om jouw mama te zijn, je aan de wereld te kunnen tonen. Ik heb je een naam gegeven.
Ik heb je gevoed. Maandenlang groeide je enkel en alleen door wat mijn lichaam je te bieden had. Ik heb je in slaap gewiegd, gestreeld, met je rond gewandeld. Kilometers heb ik met je rond gewandeld.
Ik heb naar je gelachen. Ontelbare keren, een keer of duizend per dag. Na een tijdje beantwoordde je mijn lach, en schonk je mij je betoverende glimlach. Wat later liet je me tot in mijn kleine teen genieten van je klaterende schaterlach. Nog elke dag voel ik me gezegend, want mama, die krijgt telkens weer jouw mooiste lach.
Ik heb voor je gezorgd. Ontelbare pampertjes heb ik al ververst, ontelbare badjes al gegeven. Ik heb je kleertjes gewassen, telkens opnieuw, ik heb je papjes gemaakt, je haartjes gekamd. Ik ging met je naar de dokter, ik gaf je medicijntjes. Ik heb je gesust, getroost, geknuffeld. Ik heb je warme lijfje tegen me aan genomen, wanneer je ’s nachts een nachtmerrie had, of een tandje dat kwam piepen.
Ik heb al zoveel tegen je gepraat. Heb liedjes voor je verzonnen en voor je gezongen. Heb met en voor je gedanst. Heb boekjes voor je gelezen, heb stemmetjes nagebootst. Ik heb kiekeboe met je gespeeld. Ik heb gekke bekken naar je getrokken. Ik heb foto’s van je getrokken. Duizenden foto’s, in de hoop jou, je identiteit, je zijn op papier te kunnen treffen, te kunnen vasthouden. Je voor een deeltje klein te kunnen houden voor eeuwig en altijd.
Ik probeerde geduld te kweken. Telde tot tien, en als het moest tot honderd. Probeerde een warme en veilige omgeving te creëren, probeer je het nodige zelfvertrouwen te geven. Probeerde je belangrijke zaken bij te brengen, zoals respect, of beleefdheid.
Ik heb gezucht. Ik heb geklaagd. Ik heb gegeeuwd, heb gevloekt. Ben mijn geduld verloren, meer dan een keer. Ik ben niet perfect. Maar ik probeer, elke dag opnieuw, om de best mogelijke mama te zijn, de mama die je verdient.
Ik laat je los. Ik moet je loslaten, beetje bij beetje, al kost me dat veel moeite en doet het me soms verdomd veel pijn. Ik sta versteld, hoe snel je groot wordt, hoe snel je verandert. Sta soms met open mond te kijken naar je kunnen.
Ik ben lief voor geweest, ben boos op je geweest. Je hebt me doen lachen, je hebt me doen huilen. Van ontroering. Maar ook van uitputting, van wanhoop. Je hebt me doen blinken van trots, doen zweven van geluk.
Ik bewonder je. Geniet van je enthousiasme, van je lach. Ik ben trots op je, steeds trotser. Ben ontroerd door wat je kan, wat je bijleert. Kan nauwelijks geloven dat wij zoiets prachtigs hebben gecreëerd.
Dankzij al het bovenstaande hebben we een ijzersterke band gecreëerd. Twee handen op een buik. Net zoals je samen met je papa een ijzersterk duo vormt. Niemand anders kan al het bovenstaande over je zeggen, niemand kent elke millimeter van je lijf, kent je mimiek, je woordenschat, zo goed als ik. Mama en kind, het is toch iets unieks. Geen moederdag-cadeau kan daar tegenop, gewoon het feit dat jij er bent, dat ik je mama mag zijn.
En bovenal heb ik je lief. Zo lief. Elke dag opnieuw, elke dag een beetje meer. Tot aan de maan… En terug.
MAMoiselle Blogt 