Tag: opvoeding

Het griepmannetje en het magische mama-medicijn

Het is hier al de moeite geweest met ziek zijn de laatste tijd. In het najaar viel al de ene zieke na de andere, en na een januari zonder zieken, hebben we in februari alweer prijs. En meteen stevig: onze jongste heeft de griep. Of ‘de Griek’, zoals onze oudste het noemde. Helaas … Momenteel geen witte stranden of azuurblauw water, geen Akropolis, geen sirtaki of geen Ouzo voor ons. Wel een zielig mannetje dat nu al bijna een week lang getransformeerd is in een zielig vodje, een thermometer die bijna tilt slaat en soms meer dan 40 graden aangeeft, en liters snot…

Als ik zou kunnen, ik zou met veel plezier met hem van plaats wisselen. Met de glimlach zelfs, als ik hem op die manier dat ellendige gevoel zou kunnen besparen. Jammer genoeg werkt het zo niet, en kan ik mezelf alleen nuttig maken als verpleegster, trooster en knuffelaar.

Ik spoel zijn neusje en hou daarbij het midden tussen de ene keer een elegante ballerina die vlotjes en in een bijna onmerkbare pirouette haar taak vervult, en de andere keer een woeste krijger die al worstelend met het welpje dat wild om zich heen slaat haar opdracht probeert te volbrengen. Ik volg nauwlettend zijn temperatuur op en neem hem bij mij in bed als de koorts de pan uit swingt en ik me te veel zorgen maak. Ik haal alle truken uit de kast om hem voldoende te laten drinken.

En hij, hij wil alleen zijn mama. Hij zit daar zo kwetsbaar en breekbaar, met zijn gloeiende lijfje en zijn koortsige oogjes, te jammeren om mama. Zijn buikje dat normaal trots vooruit steekt is ondertussen plat, merk ik tot mijn schrik. Ik mag niet uit zijn oogveld verdwijnen, of het jammerende ‘mama’ weerklinkt nog een paar decibels luider. Het liefst zou hij de hele tijd tegen me aan zitten en mijn hand vasthouden. En als hij echt zou kunnen, hij kroop opnieuw in mijn buik.

Het lijkt wel alsof er een permanente maar onzichtbare navelstreng tussen ons bestaat, die dezer dagen weer wat strakker gespannen staat. Alsof zijn innerlijke kompas automatisch richting mama wijst, zijn veilige haven. Wonderlijk toch, hoe mama het beste medicijn blijkt te zijn. Hoe mijn aanwezigheid op zich al een zalvende en rustgevende werking heeft. Ik streel zijn hoofdje en probeer hem te sussen, en op één of andere manier brengt hem dat een beetje rust.

Het lijkt wel alsof ik, Mevrouwtje Geen Geduld, plots overspoeld word door een stroom aan eindeloos geduld. Ik zie hem afzien, en mijn grenzen verzachten. Ik schiet niet uit mijn sloffen. Wil hij een fruitsapje of chocomelkje, dan ben ik al blij dat hij überhaupt wil drinken. Een stukje chocolade? Hoera, het mannetje eet! En televisie of iPad? Als hij daardoor even verstrooiing heeft, tuurlijk dan! Al zal ik toch paal en perk moeten stellen aan dat oeverloze geduld, want de tijdelijke privileges worden op betere momenten al als verworven rechten beschouwd door het kleine heertje ;-).

Het lijkt wel alsof mijn hele lijf zich op hem focust, alsof ik scherpstel op zijn welzijn. Ja, er is te weinig slaap en er is werken en er is zoveel meer, maar alles verbleekt bij die ene prioriteit.

Het lijkt wel alsof hij en ik in een coconnetje leven momenteel. Hij en ik. Wij samen. Ik denk niet dat ik ooit genoeg kan krijgen van zijn handje dat de mijne vastgrijpt. Van het gevoel dat hij me zo nodig heeft. Van zijn warme lijfje op of tegen het mijne. Het is als een warm bad waarin ik me gretig onderdompel.

Ik troost me met de gedachte dat het ‘maar’ een griep is. En dat het over een paar dagen zo weer voorbij is. Dan zal het miserabele vodje snel vergeten zijn. Maar het gevoel van hij en ik, wij samen, dat blijft. Voor altijd.

Lore5 reacties

De vijftien geboden van de Geheime Peuter- en Kleuterclub

Ken je de Geheime Peuter – en Kleuterclub al? Onze kleine schatjes worden allemaal automatisch lid van die groep. Wekelijks houden ze ultrageheime bijeenkomsten en bespreken ze hoe ze het leven leuker kunnen maken. Lees: hoe ze het ons, hun ouders, moeilijk kunnen maken. Anders zou het leven maar een saaie boel worden, toch? En zoals het een deftige club betaamt, hebben ze ook hun vijftien geboden …  Een verwittigd ouder is er twee waard, nietwaar!

  1. Gij zult altijd als eerste wakker zijn. Zo heb je ruim de tijd om plannetjes te smeden zodat de ochtendrush zeker in het honderd loopt. Maar als je ergens heel vroeg moet zijn, dan weiger je om op te staan, dat spreekt voor zich.
  2. Gij zult op elke vraag nee antwoorden. Het is de dag van vandaag heel belangrijk om een eigen mening te hebben, en je mag die gerust kenbaar maken. Het is toch positief dat je kritisch in het leven staat?
  3. Gij zult weigeren groenten te eten. Aangezien die volwassenen daar zo de nadruk op leggen, zal er wel ergens een addertje onder het gras zitten. Echt, je mag die grote mensen nooit vertrouwen. Ze zouden ook durven die groentjes onder de puree te verstoppen bijvoorbeeld. Neem het van de ervaringsdeskundigen in de club aan: vertrouw ze niet!
  4. Gij zult een boterham met kaas kiezen, maar die vervolgens weigeren. Een mens kan van idee veranderen natuurlijk. Het is niet omdat je een minuut geleden zin had in kaas, dat je nu niet liever choco zou willen. Laat mama of papa maar eens merken wie hier eigenlijk de baas is!
  5. Gij zult kwaad worden omdat gij een ander bord wil. Het oog wil ook wat, uiteindelijk. En dan liefst het bord dat nét in de vaatwas zit. Nee, je patatjes smaken écht niet even lekker op dat groene bord als op dat blauwe. Ben je gek?!
  6. Gij zult korsten wantrouwen. Korsten zijn zoals groentjes: begin er gewoon niet aan. Het is veel te vermoeiend om daarop te kauwen, en als mama en papa dat niet begrijpen, dan moeten ze maar eens een lesje in empathie volgen!
  7. Als er twee opties zijn, dan zult gij altijd voor optie drie kiezen. Vrijheid blijheid, nietwaar.
  8. Gij zult elke vorm van logica vermijden. Nee, het is niet omdat je moe bent, dat je wilt slapen. En het is niet omdat je honger hebt, dat je wilt eten wat onder je neus wordt geschoven. Zet het gerust op een brullen omdat je de banaan die je niet krijgt helemaal niet wil. Logica? Da’s voor watjes!
  9. Gij zult in elke plas springen die gij tegenkomt. Laat je mama en papa maar zeuren over natte voeten, dat moeten zij dan maar oplossen. Daar zijn ze toch voor?
  10. Gij zult overal tekenen, ook op de muren, meubels en vloer. Mama en papa zullen ongetwijfeld versteld staan van de vaardigheden van hun kleine Picasso, en zullen vol trots de resultaten tonen aan iedereen die het zien wil.
  11. Gij zult zoveel mogelijk zelf doen. Vooral als mama echt gehaast is, dan eis je om zelf je kleren aan te doen, ook als je dat helemaal nog niet kan. Je moet het toch ooit leren?
  12. Als gij iets zelf moet doen, dan zult gij dat weigeren. Kinderarbeid is verboden, dus laat je niets wijsmaken. Ze kunnen je helemaal niet verplichten om je speelgoed op te ruimen!
  13. Gij zult zoveel mogelijk tegenwerken. Kleren aandoen of pamper verversen? Dan stamp je met je beentjes, zwier je met je armen en spring je in het rond. In de autostoel gaan zitten? Opspannen als een plank. Je ziet het, voor alles is er een oplossing!
  14. Gij zult regelmatig een scène schoppen, liefst in het openbaar. Elk van bovenstaande redenen is goed genoeg: omdat je korsten moet eten, omdat je het verkeerde bord krijgt, … Maar laat je creativiteit vooral de vrije loop, dat maakt het extra boeiend!
  15. Maar gij zult uw mama en papa ook overstelpen met kussen, knuffels en liefde. Als je merkt dat mama of papa er een beetje door zit en het allemaal niet zo goed meer weet, pak hem of haar dan maar eens goed vast en zet je schattigste snoet op. Een berenknuffel doet wonderen. Het is heel belangrijk dat je hen af en toe laat smelten, hoe zouden ze je al die voorgaande puntjes anders ooit vergeven?

Lore1 reactie

We hoeven het leven van onze kinderen niet perfect te maken

Onlangs kon ik mijn ogen bijna niet geloven. We waren in het zwembad, en ik zag dat een redder een jongetje vroeg om niet te lopen maar rustig te wandelen. De papa van het jongetje in kwestie ging meteen naar de redder om hem de les te spellen: als papa was hij de enige die zijn kind mocht zeggen wat wel of niet te doen. Als de redder meende dat hij iets te zeggen had, dan moest hij dat maar aan hém zeggen, en niet aan zijn kind. Hij zou dan wel beslissen of zijn kind instructies moest krijgen of niet. Eh, serieus?

Niet veel later moest ik opnieuw fronsen. We waren op stap met vrienden, en op een bepaald moment gaf één van hen een vriendelijke en beleefde opmerking aan mijn zoontje, ik weet zelfs niet meer precies waar het over ging. Maar meteen na die opmerking zag die vriend zijn fatale fout in: hij had een onvergeeflijke fout begaan, hij had schaamteloos de regels overtreden en had het aangedurfd om kritiek te geven op het kind van een ander. Hoe kwam hij erbij?! Hij kwam zich meteen excuseren, en ik stond erbij en keek er verbaasd naar. Want ik was blij dat hij mijn zoontje had terechtgewezen, en vond dat hij 100% gelijk had.

It takes a village

Is het echt zover gekomen? Als mijn kind iets doet wat niet door de beugel kan, dan wil ik graag dat je mijn kind daarop aanspreekt. Je doet mij én mijn kinderen daar een groot plezier mee. Want mijn kinderen moeten die dingen horen en leren van méér mensen dan alleen van mij. It takes a village to raise a child, toch?

Als ik de enige ben die mijn kinderen kan zeggen wat ze wel of niet mogen doen, dan heb ik op elke mogelijke manier gefaald. Dan zadel ik mijn kinderen op met compleet onrealistische verwachtingen over de wereld. Ik kan en mag dan ook nooit doodgaan, want mijn kinderen zullen niet voor zichzelf kunnen zorgen, en ze kunnen dan op niemand anders terugvallen.

Een vleugje kritiek

Als we de logica van de papa in het zwembad moeten volgen, dan mag een redder zich niet als redder gedragen, en een leerkracht dus ook niet als leerkracht. Leerkrachten durven tegenwoordig bijna geen straf meer te geven, want hoe rap staat mama niet aan de deur om te zeggen dat haar zoontje of dochtertje perfect is en die straf niet hoeft te maken van haar?

Als we die redenering doortrekken naar hun volwassen leven, dan zullen al die perfecte kindertjes dus ook nooit om kunnen met een vleugje kritiek van hun manager op hun eerste job, want ze zullen dat nog nooit hebben meegemaakt. Niet bepaald constructief voor hun eigenwaarde, denk ik zo, als plots blijkt dat ze toch niet zo perfect zijn als ze hun hele jeugd hebben gedacht. Zal mama-lief dan ook komen aankloppen om alles recht te trekken en die manager de les te spellen?

Perfectie

Het lijkt wel alsof het een nationale sport is geworden, om het leven zo perfect mogelijk te maken voor onze kinderen. Door ervoor te zorgen dat ze nooit kritiek hoeven te slikken. Door alles voor hen op te lossen, te fixen of te sugarcoaten , in plaats van hen de ruimte te geven om te leren omgaan met frustraties of teleurstellingen.

Op je bek gaan en weer rechtstaan

Maar is het niet net onze taak om onze kinderen te leren omgaan met mislukkingen en teleurstellingen? Moeten we onze kinderen niet af en toe laten falen, zodat ze weerbaar genoeg zijn om daarmee om te gaan? Het is één van de belangrijkste skills in het leven, om op je bek te kunnen gaan en daarna weer op te staan en verder te gaan.

Maar om hen dat te leren, moeten we het ook laten gebeuren dat ze af en toe op hun bek gaan. Dat ze fouten maken, en dat anderen hen daarop aanspreken. Dus daarom een oproep: wijs mijn kinderen gerust terecht, als ze iets doen wat echt niet oké is. En stop met het leven perfect te willen maken voor je kinderen. Want dat is het leven niet, en daar kan je kind maar beter aan wennen. Het leven is geen ponykamp, weet je wel ;-).

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.