De afgelopen week stonden de kranten en de sociale media er bol van. De millennials (ook gekend als de 25- tot 35-jarigen) doorbreken het taboe van het perfecte ouderschap en de altijd donzige roze wolk. In de plaats daarvan willen ze een realistisch beeld ophangen, en daarbij kan en mag best eens vermeld worden dat het ook heavy kan zijn, dat ouderschap.
Aanleiding van dit alles? Het beruchte interview met Siska Schoeters in De Morgen, waarbij ze in niet mis te verstane woorden te kennen gaf dat het toch hard werken is, mama zijn, en dat ze daar soms schoon genoeg van heeft.
Ook ik ben een millennial, en ik kan trots zeggen dat ik deel uitmaak van team Siska. Want ja, ook ik vind het nodig om een realistisch beeld te schetsen. Weg met de schone schijn – mama zijn is geweldig, natuurlijk, maar soms willen we die lieve kindertjes nu eenmaal liefst achter het behang plakken. Daar is niets mis mee, en het kan geweldig deugd doen om te merken dat andere ouders er net zo over denken.
Waren de harde woorden nodig? Moeten we daadwerkelijk verwijzen naar onze kinderen als kleine fuckertjes? Wellicht niet. Anderzijds, had het interview dezelfde aandacht gekregen als het allemaal liefjes was verwoord? Wellicht ook niet. Much ado about nothing zou ik zo zeggen. Het interview deed veel stof opwaaien. Nochtans verwoordde Siska alleen maar wat we allemaal wel eens durven te denken. Laat ons eerlijk zijn, ik ben niet de eerste en ik zal ook niet de laatste zijn die wel eens denkt “freeeeeeedom, de kindjes zitten in bed, laat dat glas wijn maar aanrukken”! Ok, ze deed dat met omstreden woorden, maar de boodschap blijft dezelfde.
Waar ik me persoonlijk al meer aan stoorde, is dat er her en der geopperd werd dat het om een hype zou gaan. Dat het tegenwoordig bon ton is om te zuchten over het moederschap. Dat wil ik hoogstpersoonlijk tegenspreken.
Het feit dat zoveel mama’s de nood voelen om eerlijk hun verhaal te doen, dat komt recht vanuit het hart. Vanuit een gevoel dat er al te vaak een rozengeur-en-maneschijn-sfeertje wordt opgehangen over het leven als mama of papa. Vanuit het idee dat veel vrouwen onrealistische verwachtingen koesteren over het ouderschap, en vanuit het idee die verwachtingen wat bij te stellen.
Toen mijn oudste zoontje geboren werd, was ik op voorhand graag wakker geschud uit mijn rozewolkendroom. Ik zou het fijn hebben gevonden als iemand me met de neus op de feiten had gedrukt en me had verteld wat er me te wachten stond. De eerste weken zou ik dan misschien minder het gevoel hebben gehad dat er net een orkaan voorbij was getrokken en dat mijn hele wereld door elkaar was geschud. Maar het leek wel een taboe, en niemand had mij op voorhand gezegd hoe het écht zou zijn, die eerste weken.
Anderzijds, als ik eerlijk ben, misschien stond ik toen niet helemaal open voor die boodschap. Misschien dacht ik toen “Watjes”, als ik iemand hoorde klagen over het slaapgebrek, of peuters die graag nee zeggen. Ondertussen zijn mijn ogen open gegaan, moet ik zeggen 🙂 Dus laat het nu mijn missie zijn om een volledig beeld te schetsen. Zowel van het zalige genieten als mama, als van de momenten waarop we die kindertjes achter het behang zouden plakken. Want mama zijn, dat is van allebei een beetje.
Het feit dat zoveel mama’s die verhalen lezen, is omdat ze blij zijn met de (h)erkenning. Niet omdat ze hip willen zijn of willen meedoen met een hype. Alstublieft zeg, mama’s verdienen wel een béétje meer krediet dan dat. Het is een opluchting te merken dat je niet alleen staat met bepaalde angsten, onzekerheden, ergernissen, en natuurlijk ook vreugdes. Met een hype heeft dat weinig tot niets te maken. Het betekent alleen dat het al lang tijd werd dat de roze wolken eens doorprikt zouden worden. En nu de bal aan het rollen is gegaan, horen we steeds meer eerlijke verhalen. Zo gaat dat met taboes die doorprikt worden.
Mochten we alleen maar negatief zijn over het moederschap, we zouden niet massaal een gezin stichten, toch? Laat staan dat iemand het in zijn hoofd zou halen meer dan 1 kindje te willen 😉
MAMoiselle Blogt 