Tag: roze wolken

Vijftig tinten mama: van fluo-roze tot donkergrijs

Ik weet het, er is al behoorlijk wat heisa geweest de voorbije dagen. En ik ben niet de eerste of de enige die haar zegje wil doen. Maar toch, het spookt al de hele tijd door mijn hoofd, en dus moet het mij nu van het hart.

Wordt er echt te negatief gesproken over het ouderschap?  Komen er te weinig suikerspinroze wolken aan te pas?

Om die vraag te beantwoorden, keer ik even zes jaar terug in de tijd. Net bevallen was ik, van een schattig baby’tje dat héél erg gewenst was. En waar ik verwacht had om stante pede op zo’n suikerspinroze wolk te vertoeven, was die helaas ver te zoeken. Doodmoe, overspoeld door hormonen, en niet instant verliefd op mijn kleine baby. Verschrikkelijk voelde ik me, beschaamd, eenzaam en schuldig (amper bevallen en al de slechtste moeder op aarde, want hoe kon ik me nu zo voelen terwijl ik net was bevallen en op die roze wolk hoorde te zweven? Ik was vast de enige die me zo voelde.).

Het duurde even voordat ik erover durfde te praten. Want “Genieten hé, zo’n baby? En je kan het je niet meer inbeelden dat hij er niet was hé?” Ik knikte alleen maar, en vroeg me beschaamd af wat ze zouden denken als ik eerlijk zou vertellen hoe ik me echt voelde.
En hoe kon dat ook, zó uitkijken naar iets, en je dan vervolgens afvragen waar je in godsnaam aan begonnen was?

Tot ik mijn mond tóch opentrok. En plots merkte dat heel veel vrouwen zich zo voelden toen ze mama werden. Ik schrok mij een ongeluk. Waarom had niemand me dan verteld dat het zo zou zijn? Dat het helemaal normaal is dat je van je sokken bent geblazen en dat je jezelf even opnieuw moet zien uit te vinden?

Ik had zo graag geweten op dat moment dat het echt niet aan mij lag, dat ik heus niet abnormaal was of per definitie een loedermoeder omdat ik me zo voelde. Ik maakte er prompt mijn persoonlijke queeste van, om gewoon eerlijk te zijn over het moederschap. Om geen picture perfect beeld op te hangen, maar genuanceerd te zijn.

Zijn ouders tegenwoordig echt zo negatief? Ik ervaar dat niet zo. Ik zie in de eerste plaats mama’s en papa’s die staan blinken van trots als het over zoon- of dochterlief gaat. Die aan de hele wereld willen tonen hoe gek ze zijn op hun kinderen. En die soms ook eens zuchten dat het best wel pittig is. Vaak met een vette knipoog bovendien. Ik kan dat persoonlijk alleen maar toejuichen. Fuck perfect. Be real. Is dat niet veel gezonder dan elkaar druk op te leggen en te veinzen alsof het allemaal zo perfect loopt?

Ondertussen heb ik natuurlijk mijn weg gevonden als mama, met vallen en opstaan. Ondertussen ben ik wel ongelooflijk verliefd op die twee meneertjes van me, en vertoef ik regelmatig op die roze wolk. Maar net zo vaak donder ik er weer vanaf. Omdat ik twijfel aan mezelf, of ik het wel goed doe als mama. Omdat ik me zorgen maak, over alle mogelijke aspecten van hun leven. Omdat ik moe ben. Of gewoon omdat ze het soms uithangen. Van fluo-roze tot donkergrijs: die wolken passeren allemaal de revue.

Is dat ook niet de essentie van het leven? Alles verloopt in golven, met ups en downs. Alleen maar regenbogen, hoera’s en vliegende eenhoorns, daar geloof ik niet in. En dat is zo in álle aspecten van het leven. Ik zie mijn wederhelft bijvoorbeeld ongelooflijk graag. En soms wil ik dat hij mij eens goed tegen het behang plakt ;-), maar andere keren zou ik hem met zijn klieken en klakken graag áchter dat behang plakken. ’t Is stil waar het nooit waait. En hoe graag ik mijn werk ook doe, er zijn ook dagen dat ik denk “ik heb er even geen zin in vandaag”.

In het ouderschap is dat niet anders. Zéker in het ouderschap! Want dat is wat mij betreft het meest alomvattende aspectvan het leven. Het slorpt je volledig op, het is een rol die je áltijd speelt, wat je verder ook doet. Logisch dus ook dat net die rol je soms even te veel kan worden. Anno 2018 zou het oké moeten zijn om dat te uiten, zonder met de vinger te worden gewezen. Toch?

Versta me niet verkeerd, als iemand het gevoel heeft dat hij of zij altijd op een roze wolk vertoeft, dan kan ik alleen maar oprecht blij zijn voor hem of haar. Maar verwacht daarom niet dat andere ouders het ook zo aanvoelen, en wijs hen alsjeblieft niet met de vinger. De ene mama is de andere niet, het ene kind is het andere niet. Geloof me vrij, het is niet omdat de wolken niet altijd fluo-roze zijn, dat de liefde daarom minder groot is.

Mama zijn, dat is het ene moment verliefd staan kijken, met een hart dat zwelt van trots. En het volgende moment verbijsterd/uitgeput/gefrustreerd staan kijken, met een rug die plakt van het zweet. Ik omarm al die verschillende facetten van het ouderschap met heel mijn hart. Maar op die lastige momenten denk ik: even ventileren en weer doorgaan, met frisse moed. Met hernieuwde energie, om het beste te geven aan onze kindjes. Want dat is waar het om draait: de liefde overheerst. Altijd.

LorePlaats een reactie

Leve de millennials, hoera voor #teamsiska

De afgelopen week stonden de kranten en de sociale media er bol van. De millennials (ook gekend als de 25- tot 35-jarigen) doorbreken het taboe van het perfecte ouderschap en de altijd donzige roze wolk. In de plaats daarvan willen ze een realistisch beeld ophangen, en daarbij kan en mag best eens vermeld worden dat het ook heavy kan zijn, dat ouderschap.
Aanleiding van dit alles? Het beruchte interview met Siska Schoeters in De Morgen, waarbij ze in niet mis te verstane woorden te kennen gaf dat het toch hard werken is, mama zijn, en dat ze daar soms schoon genoeg van heeft.

Ook ik ben een millennial, en ik kan trots zeggen dat ik deel uitmaak van team Siska. Want ja, ook ik vind het nodig om een realistisch beeld te schetsen. Weg met de schone schijn – mama zijn is geweldig, natuurlijk, maar soms willen we die lieve kindertjes nu eenmaal liefst achter het behang plakken. Daar is niets mis mee, en het kan geweldig deugd doen om te merken dat andere ouders er net zo over denken.

Waren de harde woorden nodig? Moeten we daadwerkelijk verwijzen naar onze kinderen als kleine fuckertjes? Wellicht niet. Anderzijds, had het interview dezelfde aandacht gekregen als het allemaal liefjes was verwoord? Wellicht ook niet. Much ado about nothing zou ik zo zeggen. Het interview deed veel stof opwaaien. Nochtans verwoordde Siska alleen maar wat we allemaal wel eens durven te denken.  Laat ons eerlijk zijn, ik ben niet de eerste en ik zal ook niet de laatste zijn die wel eens denkt “freeeeeeedom, de kindjes zitten in bed, laat dat glas wijn maar aanrukken”! Ok, ze deed dat met omstreden woorden, maar de boodschap blijft dezelfde. 

Waar ik me persoonlijk al meer aan stoorde, is dat er her en der geopperd werd dat het om een hype zou gaan. Dat het tegenwoordig bon ton is  om te zuchten over het moederschap. Dat wil ik hoogstpersoonlijk tegenspreken.
Het feit dat zoveel mama’s de nood voelen om eerlijk hun verhaal te doen, dat komt recht vanuit het hart. Vanuit een gevoel dat er al te vaak een rozengeur-en-maneschijn-sfeertje wordt opgehangen over het leven als mama of papa. Vanuit het idee dat veel vrouwen onrealistische verwachtingen koesteren over het ouderschap, en vanuit het idee die verwachtingen wat bij te stellen. 

Toen mijn oudste zoontje geboren werd, was ik op voorhand graag wakker geschud uit mijn rozewolkendroom. Ik zou het fijn hebben gevonden als iemand me met de neus op de feiten had gedrukt en me had verteld wat er me te wachten stond. De eerste weken zou ik dan misschien minder het gevoel hebben gehad dat er net een orkaan voorbij was getrokken en dat mijn hele wereld door elkaar was geschud. Maar het leek wel een taboe, en niemand had mij op voorhand gezegd hoe het écht zou zijn, die eerste weken. 
Anderzijds, als ik eerlijk ben, misschien stond ik toen niet helemaal open voor die boodschap. Misschien dacht ik toen “Watjes”, als ik iemand hoorde klagen over het slaapgebrek, of peuters die graag nee zeggen. Ondertussen zijn mijn ogen open gegaan, moet ik zeggen 🙂 Dus laat het nu mijn missie zijn om een volledig beeld te schetsen. Zowel van het zalige genieten als mama, als van de momenten waarop we die kindertjes achter het behang zouden plakken. Want mama zijn, dat is van allebei een beetje.

Het feit dat zoveel mama’s die verhalen lezen, is omdat ze blij zijn met de (h)erkenning. Niet omdat ze hip willen zijn of willen meedoen met een hype. Alstublieft zeg, mama’s verdienen wel een béétje meer krediet dan dat. Het is een opluchting te merken dat je niet alleen staat met bepaalde angsten, onzekerheden, ergernissen, en natuurlijk ook vreugdes. Met een hype heeft dat weinig tot niets te maken. Het betekent alleen dat het al lang tijd werd dat de roze wolken eens doorprikt zouden worden. En nu de bal aan het rollen is gegaan, horen we steeds meer eerlijke verhalen. Zo gaat dat met taboes die doorprikt worden. 

 Mochten we alleen maar negatief zijn over het moederschap, we zouden niet massaal een gezin stichten, toch? Laat staan dat iemand het in zijn hoofd zou halen meer dan 1 kindje te willen 😉 

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.