Je hebt het waarschijnlijk wel al gemerkt, de voorbije dagen was de hashtag #metoo hotter dan hot op sociale media. In de nasleep van de aanklachten tegen Weinstein in Hollywood staan vrouwen over de hele wereld op om seksueel wangedrag aan te klagen. De ene vrouw na de andere laat weten dat ze ook al eens slachtoffer werd van grensoverschrijdend gedrag.
Als we heel eerlijk zijn, echt verrassend was het niet, alle bagger uit Hollywood die plots kwam bovendrijven. Een wereld vol bloedmooie, jonge meisjes, die er alles (of toch veel) voor overhebben om het te maken. Een wereld vol machtige, geile mannen die daar misbruik van maken. En de doofpot daarna, want “meisje, je wil je carrière toch niet op het spel zetten?”
Toch is Hollywood geen alleenstaand geval. Meer nog, ik vraag me oprecht af of er überhaupt vrouwen zijn die nog níet werden geconfronteerd met grensoverschrijdend gedrag. Want laat ons een kat een kat noemen, er moet echt geen verkrachting of aanranding aan te pas komen vooraleer we van grensoverschrijdend gedrag kunnen spreken. En welke vrouw werd nog nooit geïntimideerd? In het uitgaansleven, op het werk, op straat, … Welke vrouw werd nog nooit (letterlijk of figuurlijk) in het nauw gedreven door een of meerdere mannen?
In het uitgaansleven is het schering en inslag. Baan je je als meisje of vrouw een weg door de menigte in een druk café, dan gebeurt het meer dan eens dat een hand wel heel toevallig net op je kont belandt. Uiteraard is dat dan altijd, al even toevallig, de hand van een mannelijke eigenaar. Hoe vaak komt een onbekende man niet even gezellig tegen je aan dansen, met zijn “is that a gun or are you just happy to see me” prominent tegen je aangeduwd? Hoe vaak wordt een man niet intimiderend tot zelfs agressief omdat zijn avances niet aanslaan en een vrouw haar nummer niet wil geven?
Op de werkvloer is het schering en inslag. Ik herinner me nog heel goed dat ik eens de bureau van een manager binnenging omdat ik een meeting met hem had. De manager was in gesprek met een collega, die er meteen vandoor ging met een knipoog, “zodat die manager kon doen met mij wat hij wou”, waarop er vrolijke geantwoord werd dat er daarvoor te veel glas en bijgevolg teveel inkijk in zijn bureau was. Ik was 25, hij 60. Ik stond erbij en ik keek ernaar. En ik weet nog hoe een collega mailtjes kreeg van een andere collega over hoe opwindend haar rode rokje wel niet was. Het was een rok tot aan haar knieën, for the record. (Voor de duidelijkheid, ik heb het niet over mijn laatste jobs, voor er misverstanden ontstaan, maar eigenlijk doet dat er niet toe).
Bij pubers is het schering en inslag. Hoeveel meisjes hebben het niet meegemaakt dat haar liefje plots, out of the blue, in haar broek zat, zonder dat ze dat eigenlijk wilde? En hoeveel van hen durfde geen nee zeggen, omdat ze niet de seut wilde uithangen, maar voelde zich achteraf goedkoop? Sinds wanneer is een expliciete neen nodig vooraleer iemand te ver gaat?
Op sociale media is het schering en inslag. De verkrachtingsbedreigingen vliegen er in het rond, de beweringen dat een politica wellicht haar beentjes spreidt voor deze of gene lijken de gewoonste zaak van de wereld.
Op straat is het schering en inslag. Herinner je je nog die reportage in Brussel, over alle bagger die een vrouw over zich heen kreeg op straat?
En zo zijn er nog tal van voorbeelden te geven. Ik heb er de voorbije dagen met verschillende vrouwen over gesproken, en allemaal konden ze meteen verschillende incidenten vertellen. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat elke vrouw gelijkaardige verhalen kan vertellen … of erger.
Ik weet het, ik geef eigenlijk geen wereldschokkende voorbeelden. En nee, ik ben nooit verkracht of aangerand. Maar ik heb me wel soms geïntimideerd of een beetje vies gevoeld. En is het niet schokkend dat we zulke voorbeelden als normaal beschouwen, dat dit de norm is geworden?
Hoe is het zover kunnen komen? Hoe is onze maatschappij zo’n macho-cultuur geworden? Hoe is er zover kunnen komen dat mannen als Weinstein, Trump of Berlusconi in de hoogste regionen kunnen blijven vertoeven terwijl de hele wereld expliciet of impliciet op de hoogte is van hun wangedrag?
Als we eerlijk zijn, zijn we massaal verantwoordelijk. Want massaal laten we bovenstaande voorbeelden oogluikend gebeuren. Geven we de indruk dat het oké is. “Ach ja, een man en zijn hormonen he”, “Het is toch maar een grapje he, wat een zuurpruim zeg” en “Eigenlijk is er niet écht iets gebeurd, dus ik moet nu ook niet overdrijven zeker?”
En als het écht foutloopt, wijzen we massaal met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer. Want ze zal het wel zelf gezocht hebben zeker? Moest ze maar niet alleen op reis gaan. En wie loopt nu alleen rond in die buurt. Trouwens, met die kleren vraagt ze er toch gewoon om!
Of hoe verknipt onze maatschappij is. Want nee, al loopt iemand in haar blote kont over de Markt, dat geeft niemand het recht om haar met één vinger aan te raken. Iemands vrijheid stopt waar het lichaam van een ander begint. Iemands vrijheid stopt wanneer de vrijheid van een ander in gevaar komt. En iemands vrijheid in humor stopt wanneer iemands eigenwaarde in het gedrang komt.
Wordt het niet eens tijd dat we massaal, als vrouwen én mannen, een vuist maken tegen dit soort gedrag? Dat we reageren als we zulke dingen zien gebeuren? Dat we die gore mannen vertellen dat ze wellicht een klein pietje hebben dat ze willen compenseren door zich zo zielig te gedragen?
MAMoiselle Blogt 