Categorie: # Worklife

Picture perfect: niet aan mij besteed

Soms (heel soms) heb ik het gevoel alsof ik alles keihard onder controle heb, en ik gracieus alle ballen in de lucht houd. De kindjes zijn flink, alles loopt vlot op het werk, de wasmanden zijn leeg, het huis ligt er spic en span bij, ik slaag erin om drie keer in de week te gaan lopen en ik ben best tevreden met mijn spiegelbeeld. Dan loop ik even op wolkjes: Supermom at work here! Miss Perfect at your service!

Alles onder controle? Bijna …

Jammer genoeg is dat gevoel meestal van korte duur. Heel even lijkt het alsof ik alles onder controle heb. Bijna… Maar helaas spreekt de realiteit me dan al snel tegen. Dan trek ik een kast open en valt de rommel er prompt uit, als een duveltje uit een doosje. Juist, ik had snel opgeruimd en had dan maar alles in een kast gegooid… Leve de kortetermijnoplossingen!

Ik kom binnen in de berging en zie dat de droogkast nog vol was zit die moet geplooid worden. Of ik merk dat de wasmachine nog vol natte was zit. Juist, ik had die was er de dag voordien tussen de soep en de patatten in gegooid en ben die helemaal uit het oog verloren… Ondertussen ligt het wasgoed te stinken in de machine, dus laat maar lekker opnieuw draaien moeder!

Ik zit met de kindjes in de tuin en merk plots op dat hun speelgoed van gisteren buiten is blijven staan. Oeps, hun bekertjes en bordjes staan ook nog op hun picknick-tafeltje (dat verscholen staat onder de klimtoren, ter mijner verdediging). En dat onkruid moet precies ook wel dringend worden gewied…

Niet picture perfect

Ik bekijk mezelf in de spiegel en net wanneer ik denk dat mijn outfit best geslaagd is, valt mijn oog op die wenkbrauwen die dringend eens moeten geplukt worden, op mijn benen die ik beter eerst nog eens had geschoren, of op die vlek op mijn broek die ik niet had opgemerkt. Die afbladderende nagellak is vast ook niet echt fashionable, en mijn haar dat alle kanten uit springt is ook maar dubieus. (En als we dan toch bezig zijn: mijn onderbroek matcht totaal niet met mijn beha, en de rekker ervan heeft als ik eerlijk ben ook al betere tijden gekend.)

Of die keer dat ik boodschappen ging doen toen mijn oudste nog een baby was… Vlotjes boodschappen doen met een brave baby. Boodschappen en MaxiCosi met baby in de auto laden. Handtas in de auto leggen. Winkelkar wegzetten. Makkie, alles onder controle! Om dan terug aan de auto te komen en te merken dat ik per ongeluk de auto heb gesloten, en de sleutel in mijn handtas (in de auto!!) zit. Baby bleitend in de auto, moeder in paniek ernaast. Ondertussen kan ik ermee lachen, maar toen stond ik te shaken op mijn benen van de stress.

Bijna perfect: veel meer fun!

Oppervlakkig en van veraf lijkt het dus misschien wel alsof ik (soms) alles onder controle heb en ik alles zonder enige moeite weet te combineren. En soms slaag ik er dus zelfs in om dat zelfs mezelf wijs te maken. Maar niets is minder waar. Als je onder die oppervlakte kijkt, dan zie je dat deze moeder ook maar iets doet.

Perfectie en ik, wij zijn gewoon niet voor elkaar gemaakt. Geen match made in heaven. Ach ja, zolang mijn imperfecties geen levensbedreigende situaties opleveren, is er niets aan de hand, toch? Perfectie is trouwens vaak maar saai als je ’t mij vraagt. Geef mij maar ‘bijna perfect’ of ‘bijna alles onder controle’: dat staat garant voor veel meer fun! Yep, ik draag de titel ‘mevrouwtje bijna’ met trots ;-).

PS: En als ik de keuze moet maken tussen een halfuurtje in de zon zitten of de perfectie nastreven, dan is mijn keuze trouwens snel gemaakt. #sorrynotsorry

Lore1 reactie

3, 2, 1 … Jump!

Ik schreef het eerder al: meisjes van dertig durven zich al eens aan een carrièremove te wagen. En ik ben daar dus geen uitzondering op: vanaf maandag spring ik in het diepe en word ik volledig freelancer. Hoeraaa! En ook wel: help, waar ben ik aan begonnen?! 😉

Tot vandaag combineerde ik een job als bediende met freelancen in bijberoep. Maar die job als bediende heb ik vandaag dus vaarwel gezegd. Het afscheid was met gemengde gevoelens – 6 jaar veeg je natuurlijk niet zomaar uit, en afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Maar een mens moet zijn dromen durven na te jagen. En dus sluit ik vandaag de ene deur, om maandag een nieuwe te openen. Hopelijk liggen daar boeiende avonturen en heerlijke verhalen op me te wachten. 🙂

Natuurlijk ga ik sommige collega’s missen, en ik geef mijn zekerheid op; maar ik krijg er veel voor in de plaats. Ik ga een job doen die me 100% ligt en waar ik echt gelukkig van word, en dat alleen al maakt het de moeite waard. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik er mijn hele leven van heb gedroomd om schrijfster/journaliste te worden, en dus ben ik over the moon dat het eindelijk zover is. Ik sta te trappelen van ongeduld om erin te vliegen. En ik vind mezelf one lucky girl dat ik deze kans krijg 🙂 .

Bovendien krijg ik er de flexibiliteit en vrijheid gratis bovenop. Thuiswerken, mijn uren zelf regelen … leve het freelance bestaan! Want laat ons eerlijk zijn, als mama is het een droom: voltijds werken, en toch 3 dagen in de week aan de schoolpoort kunnen staan om de kindjes op te halen. Welke mama zou dat niet willen? Natuurlijk impliceert dat ook dat ik ’s avonds nog vaak achter mijn bureau zit, maar ik ben blij dat ik die keuze kán maken. Want daarvoor krijg ik veel tijd met mijn patatjes in de plaats, en dat is onbetaalbaar.

Stiekem ben ik ook wel een beetje trots op mezelf. Ik heb zélf hard aan de weg getimmerd om hier te kunnen staan. Jaren heb ik er passief van gedroomd mijn geld te verdienen met schrijven, maar die jobs komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht gevallen. Tweeënhalf jaar geleden begon ik met deze blog , ik ging op zoek naar opportuniteiten, en het resultaat is er. Ik heb er hard voor gewerkt, maar dat maakt de voldoening alleen maar groter. En het bewijst: als je iets wil, dan moet je er gewoon keihard voor gaan!

Ik haal dus diep adem, sluit mijn ogen, en ik spring. Hopelijk blijf ik drijven …

Lore2 reacties

Dat het leuk is, maar ook wel druk…

Sinds een maand of twee ben ik weer fulltime aan het werk. Hoe ik mijn ‘nieuwe leven’ ervaar? Kort samengevat: druk, maar leuk. Leuk, maar druk.

Laat er geen twijfel over bestaan: ik doe mij nieuwe job supergraag. Ik moet mezelf nog regelmatig even knijpen om te zien of ik niet droom. Ik heb m’n draai helemaal gevonden, en het is net zo leuk als ik altijd gehoopt had. Heerlijk, om helemaal op te gaan in mijn job, en ’s avonds te denken “oei, het is alweer 20 uur, ik zou beter stoppen voor vandaag”.

Het voltijds werken gaat me echter iets minder goed af. Akkoord, uiteindelijk lukt het wel om alles te combineren, maar dat is gewoon omdat het moet, er zijn uiteindelijk zoveel mama’s die voltijds werken. Dat neemt echter niet weg dat het drukker dan druk is.

Ik heb voortdurend het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. Dan sta ik ’s avonds laat nog was op te vouwen, en zitten de wasmanden ondertussen alweer vol met vuile was. De koelkast is sneller leeggegeten dan ik die kan aanvullen. De strijkmand puilt uit. En aan iets extra’s in het huishouden kom ik al helemaal niet meer toe.

Het voelt alsof ik continu verschillende ballen tegelijk in de lucht moet zien te houden. De kindjes, mijn man, twee jobs, het huishouden, familie en vrienden, … Alles en iedereen lijkt wel iets van mij te verwachten, en ik ben de hele tijd in de weer om ze allemaal tevreden en in balans te houden, zo goed en zo kwaad dat lukt. En af en toe verlies ik mijn evenwicht. Maar tijd om me daardoor uit het lood te laten slaan is er niet.

Het is wennen, om opnieuw te merken dat er geen ademruimte is als werkende mama. En om af en toe in ademnood te raken daardoor. ’s Morgens vroeg opstaan, kindjes klaarmaken en afzetten op school of in de crèche, naar het werk rijden. Me naar huis haasten om meteen weer achter de computer te gaan zitten, met de boterhammetjes aan mijn bureau. Mij naar de school of de crèche haasten om de kindjes af te halen. De kindjes entertainen en ondertussen in het huishouden wat aanmodderen. De kindjes in bed steken en verder werken. Ergens tussendoor naar de winkel vliegen. En rond 20 uur doodmoe in de zetel ploffen, om tijdens de reclame nog een was in te steken, kleertjes klaar te leggen  of de boekentas klaar te zetten voor de volgende dag. Work, eat, sleep, repeat ;-).

Toch wil ik niet klagen, verre van. Waarom zou ik ook? Ik heb de luxe om twee jobs te combineren die ik graag doe, met leuke collega’s. Om daar mijn brood mee te verdienen.
Ik heb de luxe om flexibel mijn uren te kunnen invullen, waardoor ik meestal tegen het belsignaal op school sta. Ik heb dus veel tijd met de kindjes, en dat terwijl ik fulltime werk. Ik heb de luxe dat mijn man een nieuwe man is, en niet vies is van een potje koken of een helpende hand bij de was en de plas.

Waarom zou ik dus klagen? Ik wil alleen zeggen tegen andere werkende mama’s: I feel you! (Dat wil ik trouwens ook zeggen tegen niet-werkende mama’s, want hun job als thuisblijfmama wordt zwaar onderschat, maar dat is voer voor een andere blog :p)

En ik wil alleen maar zeggen: kiezen is verliezen. Ik kies ervoor voltijds te werken, en toch veel tijd te hebben voor de kindjes. Het is logisch dat ik dan op een ander vlak moet inboeten. Me-time is opnieuw een schaars goed geworden. Lunchpauze, wasda? Quality-time met de wederhelft moet zorgvuldig ingepland worden. En het huishouden … Tja, laten we het erop houden dat ik momenteel andere prioriteiten heb ;-). Een mens kan niet alles willen, nietwaar?

Conclusie? Ik amuseer me te pletter. Maar tegelijk is het ook verpletterend druk :-).

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.