Mijn naam is Lore en ik moet jullie iets bekennen, deel II. Ik ben lichtjes koopverslaafd… En waar ik vroeger vooral een uitpuilende kast vol schoenen en sjakossen had, situeert mijn verslaving zich nu eerder op het vlak van kinderkleertjes. Een kinderwinkel passeren zonder even binnen te gaan kijken? Promotie op een webshop zonder even rond te surfen? No way, onmogelijke opdracht…
Het is niet dat de boys geen kleren hebben, integendeel. Maar dat ene truitje, dat zou de jongste toch geweldig goed staan? En met die t-shirt daar zou ik de oudste ongetwijfeld een groot plezier doen. En dus ga ik telkens weer overstag. Mijn schoenenverslaving is tegenwoordig redelijk onder controle, maar de kinderkasten durven al eens uitpuilen vandaag.
En als ik vind dat ze nu eigenlijk wel genoeg kleren hebben (lees, overdreven veel), dan begin ik gewoon al de garderobe in de volgende maat aan te leggen. Ah ja, als je een koopje ziet in een toffe stijl, dan kan je dat toch niet laten liggen? Gevolg: mocht er morgen oorlog uitbreken, dan kunnen wij minstens een jaar of twee verder zonder nieuwe kleertjes te moeten kopen. Oeps…
En dan heb ik nog twee zwakke plekjes: alles met leeuwen en snorren moet ik gewoon hebben. Hoe komt ze daar nu bij, hoor ik je al denken. Wel, onze oudste zoon is een leeuwtje van horoscoop, en zijn naam betekent ook ‘leeuw’. Zijn geboortekaartje was er dan ook eentje met leeuwtjes. En dus vind ik het altijd leuk om leeuwenkleertjes voor hem te vinden. De jongste is trouwens ook een leeuwtje, dus die kan probleemloos al die leeuwenpakjes recycleren ;-). En om de traditie verder te zetten: de jongste had een geboortekaartje met een snor, dus ook kleertjes in dat thema moeten er telkens aan geloven. Zot zijn doet geen zeer zeker…
Ik geef evenwel geen astronomische bedragen uit en ben niet geruïneerd na een zoveelste uitspatting, voor alle duidelijkheid. Ik koop regelmatig tweedehands bijvoorbeeld, zeker in die kleinste maatjes heeft een kind de tijd niet om zijn kleren te verslijten vooraleer hij er is uitgegroeid. En dus scoor ik vaak leuke koopjes voor heel kleine prijsjes. Dubbel feest 🙂
Ik heb ook een zesde zintuig voor interessante promoties of voordelige webshops. En soms nemen vriendinnen die rol van mijn zesde zintuig gewoon over, en brengen ze me op het slechte pad door me op zulke promo’s te wijzen 😛. Ik ben dan ook een typisch slachtoffer van promotitis – als je het woord korting laat vallen begin ik spontaan in het rond te dansen en verlies ik elke vorm van zelfbeheersing. Dus als er een actie is op de website van H&M of jbc, dan mag je er van op aan dat de postbode die week minstens ene keer aan de deur staat.
Vergis je trouwens niet, een tweede kindje van hetzelfde geslacht betekent echt niet dat je geen kleertjes meer koopt voor de jongste. Dat schaapje verdient af en toe ook al eens iets nieuws, toch? En het is ook wel eens tof om de kleertjes van de broertjes op elkaar af te stemmen, dus dat betekent dan een nieuwe outfit voor allebei. Bovendien is het nog verleidelijker om dat ene dingetje voor grote broer ook te kopen, “want het wordt toch twee keer gedragen he!”
Natuurlijk voel ik me wel eens schuldig. En ik besef heus wel dat ze die stapels kleren eigenlijk niet écht nodig hebben. Maar ach, ik word er gewoon blij van als mijn kapoentjes tof gekleed gaan, zeker als het voor een klein prijsje is. En ik ben toch echt niet de enige mama met dat probleem, of wel misschien? 😉
MAMoiselle Blogt 