Tag: ziek

Het griepmannetje en het magische mama-medicijn

Het is hier al de moeite geweest met ziek zijn de laatste tijd. In het najaar viel al de ene zieke na de andere, en na een januari zonder zieken, hebben we in februari alweer prijs. En meteen stevig: onze jongste heeft de griep. Of ‘de Griek’, zoals onze oudste het noemde. Helaas … Momenteel geen witte stranden of azuurblauw water, geen Akropolis, geen sirtaki of geen Ouzo voor ons. Wel een zielig mannetje dat nu al bijna een week lang getransformeerd is in een zielig vodje, een thermometer die bijna tilt slaat en soms meer dan 40 graden aangeeft, en liters snot…

Als ik zou kunnen, ik zou met veel plezier met hem van plaats wisselen. Met de glimlach zelfs, als ik hem op die manier dat ellendige gevoel zou kunnen besparen. Jammer genoeg werkt het zo niet, en kan ik mezelf alleen nuttig maken als verpleegster, trooster en knuffelaar.

Ik spoel zijn neusje en hou daarbij het midden tussen de ene keer een elegante ballerina die vlotjes en in een bijna onmerkbare pirouette haar taak vervult, en de andere keer een woeste krijger die al worstelend met het welpje dat wild om zich heen slaat haar opdracht probeert te volbrengen. Ik volg nauwlettend zijn temperatuur op en neem hem bij mij in bed als de koorts de pan uit swingt en ik me te veel zorgen maak. Ik haal alle truken uit de kast om hem voldoende te laten drinken.

En hij, hij wil alleen zijn mama. Hij zit daar zo kwetsbaar en breekbaar, met zijn gloeiende lijfje en zijn koortsige oogjes, te jammeren om mama. Zijn buikje dat normaal trots vooruit steekt is ondertussen plat, merk ik tot mijn schrik. Ik mag niet uit zijn oogveld verdwijnen, of het jammerende ‘mama’ weerklinkt nog een paar decibels luider. Het liefst zou hij de hele tijd tegen me aan zitten en mijn hand vasthouden. En als hij echt zou kunnen, hij kroop opnieuw in mijn buik.

Het lijkt wel alsof er een permanente maar onzichtbare navelstreng tussen ons bestaat, die dezer dagen weer wat strakker gespannen staat. Alsof zijn innerlijke kompas automatisch richting mama wijst, zijn veilige haven. Wonderlijk toch, hoe mama het beste medicijn blijkt te zijn. Hoe mijn aanwezigheid op zich al een zalvende en rustgevende werking heeft. Ik streel zijn hoofdje en probeer hem te sussen, en op één of andere manier brengt hem dat een beetje rust.

Het lijkt wel alsof ik, Mevrouwtje Geen Geduld, plots overspoeld word door een stroom aan eindeloos geduld. Ik zie hem afzien, en mijn grenzen verzachten. Ik schiet niet uit mijn sloffen. Wil hij een fruitsapje of chocomelkje, dan ben ik al blij dat hij überhaupt wil drinken. Een stukje chocolade? Hoera, het mannetje eet! En televisie of iPad? Als hij daardoor even verstrooiing heeft, tuurlijk dan! Al zal ik toch paal en perk moeten stellen aan dat oeverloze geduld, want de tijdelijke privileges worden op betere momenten al als verworven rechten beschouwd door het kleine heertje ;-).

Het lijkt wel alsof mijn hele lijf zich op hem focust, alsof ik scherpstel op zijn welzijn. Ja, er is te weinig slaap en er is werken en er is zoveel meer, maar alles verbleekt bij die ene prioriteit.

Het lijkt wel alsof hij en ik in een coconnetje leven momenteel. Hij en ik. Wij samen. Ik denk niet dat ik ooit genoeg kan krijgen van zijn handje dat de mijne vastgrijpt. Van het gevoel dat hij me zo nodig heeft. Van zijn warme lijfje op of tegen het mijne. Het is als een warm bad waarin ik me gretig onderdompel.

Ik troost me met de gedachte dat het ‘maar’ een griep is. En dat het over een paar dagen zo weer voorbij is. Dan zal het miserabele vodje snel vergeten zijn. Maar het gevoel van hij en ik, wij samen, dat blijft. Voor altijd.

Lore5 reacties

Is het bijna lente?

De winter, da’s echt een gezellig seizoen. Lichtjes overal, een wandeling door de mooie maar ijskoude natuur en daarna opwarmen met een warme choco, gezellige avondjes onder fleece dekentjes, … Sfeervoller dan dat wordt het niet.

En toch … Toch heb ik veel goesting om meneer Winter een ferme schop onder de kont te geven. Want allemaal goed en wel, maar dat sfeervolle seizoen is ook hét seizoen waarin de vuile beestjes zich helemaal thuis voelen. En laat het duidelijk zijn: daar heb ik het nu eens hélemaal mee gehad.

Eind november moest ik een kleine ingreep ondergaan, en het leek wel een uitnodiging voor alle mogelijke beestjes om afwisselend eens langs te komen. Ik was nog niet hersteld en was nog in ziekteverlof toen de jongste in het ziekenhuis belandde. Hij had meer dan 41 graden koorts en bleek een angina te hebben in combinatie met stomatitis. En hij was vooral heel erg zielig, een vodje waar geen leven in zat. Genoeg ziekenhuis voor de komende tijd voor ons ;-).

Nog geen week later werd de oudste ziek. Daar ging mijn idee van rustig bekomen in de zetel met een Netflix-serietje erbij. In de plaats daarvan was het twee zieke kinderen entertainen, hoera … Die konden niet naar buiten omdat ze ziek waren, en iedereen weet dat kindertjes die opgesloten zitten transformeren tot echte engeltjes. Not… 😉

Bovendien was de jongste licht getraumatiseerd uit het ziekenhuis teruggekomen, wat zich uitte in moeilijk inslapen en vaak wakker worden ’s nachts. Kwestie van helemaal zen te worden ;-). 

De kerstvakantie kwam, en die bracht een buikgriepje mee voor de wederhelft. Tot zover het idee van een ontspannen vakantie om even de batterijtjes op te laden.
Ook het nieuwe jaar had lekker veel beestjes in petto. We werden allemaal zwaar verkouden, en de oudste kreeg daar koorts bovenop.

Daarna begon het in mijn buik te rommelen en kreeg ik een koortsblaas, en al werd ik niet écht ziek, aangenaam was het toch ook niet. En net als je dan denkt dat het nu toch echt wel genoeg is, en je eigenlijk helemaal op je tandvlees zit, word je getrakteerd op leuke tafereeltjes van kotsende kindertjes.

Heerlijk toch, die winters?

Maar bij deze, meneer winter, het is genoeg geweest. De opendeurdag is voorbij, en wij wensen u en uw vuile beestjes de komende maanden niet meer terug te zien.

Kunnen we dat afspreken?

Bedankt voor uw begrip! En eh … leve de lente!

LorePlaats een reactie

Het RSV-monster

Je oogjes staan dof, je wangetjes branden van de koorts. Je lijfje hangt slap als een lappenpop tegen me aan. Eten wil je niet, drinken alleen met een paar slokjes tegelijk. Je slaapt dubbel zo veel als anders. Waar ik een week geleden had getekend voor rust, maakt het teveel eraan me nu alleen maar onge-rust. 

Heimelijk geniet ik er nochtans van, om je weer als een kleine baby tegen me aan te kunnen leggen. Ik geniet ervan dat je voor een keer op mijn buik blijft liggen en er niet meteen vandoor gaat omdat je iets interessanters hebt gezien. Dat we een paar dagen ongestoord kunnen knuffelen en bij elkaar kunnen liggen, zoals een jaar geleden. Dat jij mama-vitamientjes kan tanken, en ik Bere-vitamientjes.

Maar dat weegt niet op tegen mijn moederhart dat breekt van je daar zo lusteloos te zien liggen. Het kan niet op tegen het gevoel dat ik graag met je van plaats zou ruilen, en met veel liefde ziek zou zijn in jouw plaats. Het neemt de ongerustheid niet weg.  De thermometer klimt telkens wat hoger, ik hou je pampers nauwlettend in het oog om te zien of je toch niet uitdroogt, ik luister angstig naar je piepende adem. Als mama zie ik je niet graag zo lusteloos, mijn zieke zoontje…

Ik voel me een monster, omdat ik je in een soort van judo-houdgreep moet knellen om toch dat aërosol-masker maar op je gezicht te kunnen houden. Je bent nog te klein om er een verhaaltje rond te kunnen ophangen, over de stoomboot van Sinterklaas waarvan je de stoom moet inademen, dus moet ik je wel met met heel mijn lijf vastklemmen zodat je niet kan ontsnappen. Maar het is dik tegen mijn goesting, dat ik je zo moet ambeteren. 

Ik onderga met veel liefde ellenlange sessies Bumba – als je ziek bent geldt de regel ‘geen tv overdag’ natuurlijk niet. Als ik je maar even kan afleiden, ben ik al lang tevreden. En als de poepsnoepjes (wat zeggen ze dat toch mooi he, alsof het een beloning is voor goed gedrag, die snoepjes), als die poepsnoepjes hun werk doen en je eventjes een opflakkering van je gekende energie hebt, dan onderga ik met veel plezier je klautersessies, als ware jij een aapje en ik een boom. Als jij zo ziek bent, dan kan ik echt niet streng zijn…

Ach, het zal er wel gewoon bij horen, kleine kindjes zijn nu eenmaal vaak ziek. Zorg nu maar gewoon dat je genoeg drinkt, mijn kleine vriend, zodat je niet in het ziekenhuis belandt. En word maar snel beter – dan kan ik volgende week lekker zuchten dat ik wel wat meer rust in huis zou kunnen gebruiken! 

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.