Tag: Werk-gezin

Dat het leuk is, maar ook wel druk…

Sinds een maand of twee ben ik weer fulltime aan het werk. Hoe ik mijn ‘nieuwe leven’ ervaar? Kort samengevat: druk, maar leuk. Leuk, maar druk.

Laat er geen twijfel over bestaan: ik doe mij nieuwe job supergraag. Ik moet mezelf nog regelmatig even knijpen om te zien of ik niet droom. Ik heb m’n draai helemaal gevonden, en het is net zo leuk als ik altijd gehoopt had. Heerlijk, om helemaal op te gaan in mijn job, en ’s avonds te denken “oei, het is alweer 20 uur, ik zou beter stoppen voor vandaag”.

Het voltijds werken gaat me echter iets minder goed af. Akkoord, uiteindelijk lukt het wel om alles te combineren, maar dat is gewoon omdat het moet, er zijn uiteindelijk zoveel mama’s die voltijds werken. Dat neemt echter niet weg dat het drukker dan druk is.

Ik heb voortdurend het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. Dan sta ik ’s avonds laat nog was op te vouwen, en zitten de wasmanden ondertussen alweer vol met vuile was. De koelkast is sneller leeggegeten dan ik die kan aanvullen. De strijkmand puilt uit. En aan iets extra’s in het huishouden kom ik al helemaal niet meer toe.

Het voelt alsof ik continu verschillende ballen tegelijk in de lucht moet zien te houden. De kindjes, mijn man, twee jobs, het huishouden, familie en vrienden, … Alles en iedereen lijkt wel iets van mij te verwachten, en ik ben de hele tijd in de weer om ze allemaal tevreden en in balans te houden, zo goed en zo kwaad dat lukt. En af en toe verlies ik mijn evenwicht. Maar tijd om me daardoor uit het lood te laten slaan is er niet.

Het is wennen, om opnieuw te merken dat er geen ademruimte is als werkende mama. En om af en toe in ademnood te raken daardoor. ’s Morgens vroeg opstaan, kindjes klaarmaken en afzetten op school of in de crèche, naar het werk rijden. Me naar huis haasten om meteen weer achter de computer te gaan zitten, met de boterhammetjes aan mijn bureau. Mij naar de school of de crèche haasten om de kindjes af te halen. De kindjes entertainen en ondertussen in het huishouden wat aanmodderen. De kindjes in bed steken en verder werken. Ergens tussendoor naar de winkel vliegen. En rond 20 uur doodmoe in de zetel ploffen, om tijdens de reclame nog een was in te steken, kleertjes klaar te leggen  of de boekentas klaar te zetten voor de volgende dag. Work, eat, sleep, repeat ;-).

Toch wil ik niet klagen, verre van. Waarom zou ik ook? Ik heb de luxe om twee jobs te combineren die ik graag doe, met leuke collega’s. Om daar mijn brood mee te verdienen.
Ik heb de luxe om flexibel mijn uren te kunnen invullen, waardoor ik meestal tegen het belsignaal op school sta. Ik heb dus veel tijd met de kindjes, en dat terwijl ik fulltime werk. Ik heb de luxe dat mijn man een nieuwe man is, en niet vies is van een potje koken of een helpende hand bij de was en de plas.

Waarom zou ik dus klagen? Ik wil alleen zeggen tegen andere werkende mama’s: I feel you! (Dat wil ik trouwens ook zeggen tegen niet-werkende mama’s, want hun job als thuisblijfmama wordt zwaar onderschat, maar dat is voer voor een andere blog :p)

En ik wil alleen maar zeggen: kiezen is verliezen. Ik kies ervoor voltijds te werken, en toch veel tijd te hebben voor de kindjes. Het is logisch dat ik dan op een ander vlak moet inboeten. Me-time is opnieuw een schaars goed geworden. Lunchpauze, wasda? Quality-time met de wederhelft moet zorgvuldig ingepland worden. En het huishouden … Tja, laten we het erop houden dat ik momenteel andere prioriteiten heb ;-). Een mens kan niet alles willen, nietwaar?

Conclusie? Ik amuseer me te pletter. Maar tegelijk is het ook verpletterend druk :-).

Lore1 reactie

Give it up voor alle single mama’s (en papa’s)!

Deze week ben ik eventjes een single mom. De papa is een weekje weg voor het werk, en dus moet ik de boel hier in mijn uppie draaiende houden. Eerlijk gezegd keek ik er niet naar uit…

De ervaring heeft me ondertussen geleerd dat hét sleutelwoord in zo’n week “organisatie” is. Het is allemaal een kwestie van georganiseerd te werk te gaan en voorbereid te zijn: ’s avonds wordt alles minutieus klaar gezet, van kleertjes tot boekentas. ’s Morgens worden de kindjes pas uit hun bed gehaald als ik zelf helemaal klaar ben, mijn tas voor het werk klaar staat, de ontbijttafel uitnodigend staat te wachten, en de fles melk opgewarmd is. Minpunt aan die planning: mama moet extra vroeg uit de veren… Geeuw!

Op die manier valt het wel allemaal beter mee dan gedacht. Ik voel me zelfs een klein beetje Superwoman, wanneer de kindjes op tijd op school of in de crèche geraken en mama op tijd op haar werk is, wanneer iedereen vers gewassen, gekleed en gevoed is, wanneer de kindjes ’s avonds op tijd in hun bed liggen, wanneer het huishouden draaiende wordt gehouden en het er hier niet uitziet alsof er een bom is ontploft… Schouderklopje voor mezelf 😉

Ik wil dan ook even mijn diepste respect betuigen aan alle alleenstaande ouders. Ik ga nederig op mijn knietjes zitten en maak een diepe buiging. Het mag deze week dan wel zijn meegevallen, het blijft toch een hele klus. Het is lastig om zo’n strakke planning te moeten aanhouden om alles onder controle te houden. Het is lastig om te moeten plannen wanneer je je haar kan wassen, want ’s morgens is daar geen tijd voor. Het is lastig om je ene zoontje uit het bad te halen en af te drogen, terwijl je je andere zoon uit het bad hoort roepen dat hij naar het toilet moet.  Het is lastig om rustig te blijven wanneer je in de keuken eten staat te maken en je ene zoon met uitdagende blik zijn fles melk op de grond zit uit te gieten terwijl je andere zoon zeurt om een boekje te lezen (en hij vervolgens doodserieus zegt dat hij dat van die melk wel een goed grapje vond van broerlief). Het is lastig als je je ene zoon in zijn pyjama helpt, en je vanuit je ooghoek ziet hoe je andere zoon de tandpasta met behulp van zijn tandenborstel vakkundig uitsmeert over de badrand. En ja, elke ouder heeft van die lastige momenten waarop hij of zij er alleen voor staat, maar het lijkt me toch net iets anders als je ALTIJD, op elk moment van elke dag, op jezelf aangewezen bent. 

En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat je niemand hebt om op terug te vallen als je ziek bent. Dat je ook op jezelf bent aangewezen wanneer je ’s nachts wakker wordt en water hoort stromen, en je met je voeten in het nat staat wanneer je beneden een kijkje gaat nemen, omdat de regenwaterfilter in de berging het heeft begeven, en het water er gewoon uit spuit (dat overkwam me twee jaar geleden, toen ik – zwanger en met een peuter – een weekje alleen zat. Om 3u ’s nachts water staan dweilen, er zijn leukere dingen!) Dat je niemand hebt om samen belangrijke knopen mee door te hakken, maar dat je alles zelf moet beslissen. Niemand om de mooie moment mee te delen. Dat het zo stil is in huis eens de kindjes slapen, en je niemand hebt om tegen te ventileren. Mijn diepste respect voor alleenstaande ouders, uit de grond van mijn hart. Tienduizend schouderklopjes voor jullie!

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de papa deze week kon overstelpen met foto’s en filmpjes van de kindjes, zodat we samen konden genieten van hun fratsen. We maakten gretig gebruik van FaceTime, zodat de kindjes enthousiast konden zwaaien naar papa. En ondertussen vroeg papa hen nog eens om extra lief te zijn voor mama 🙂

Natuurlijk zijn er ook pluspunten aan een weekje vrijheid. Geen sokken die de weg naar de wasmand niet vonden, geen rondslingerende schoenen in de living. Een hele week mijn favoriete gerechten op het menu. Een hele week mijn favoriete programma’s op tv. Geen rekening houden met iemand anders dan mezelf (en de kindjes).  Heel leuk voor een weekje, maar ik zal toch blij zijn als hij terug is.

Voor hij terug is, staat er mij echter nog een extra uitdagende ochtendshift te wachten – morgen moet ik de kindjes niet zomaar klaarstomen voor school en crèche, maar moeten ze ook nog eens verkleed zijn voor carnaval. De generale repetitie liep niet van een leien dakje – de ene bleek water in zijn kelder te hebben (maar dat heb ik ondertussen vestimentair kunnen oplossen), de andere kreeg een driftbui omdat hij niet verkleed wou worden. Dat voorspelt niet veel goeds… Duim je mee dat het toch vlot verloopt, en ik de Leeuwenkoning en Bumba op tijd kan afleveren op respectievelijk de school en de crèche? 😉

Lore1 reactie

De sprong in het onbekende

Het kan soms rapper gaan dan gedacht… Twee weken geleden nog wenste ik mezelf voor 2016, naast een goede gezondheid, vooral veel tijd toe, en hoopte ik mijn schrijfdromen te kunnen waarmaken. Meerbepaald “teksten die niemand onberoerd laten, blogjes waar jullie van kunnen smullen, en wie weet nog veel meer dan dat.”

Nauwelijks twee weken later kan ik jullie in primeur meegeven dat ik binnenkort weer fulltime aan de slag ga. Nee, ik ga mijn job niet terug fulltime opnemen; ik blijf er parttime werken, gecombineerd met een freelance job in de journalistiek. Het wordt dus inderdaad nog veel meer dan dat. 😃 Behoorlijk spannend allemaal!

Ik ga daar niet onnozel over doen, ik heb altijd al van schrijven mijn beroep willen maken. Toen ik dus het verlossende telefoontje kreeg, sprong ik een gat in de lucht. Om tien minuten later licht te panikeren. Vergelijk het met een positieve zwangerschapstest: euforie, gemengd met een gezonde portie koudwatervrees. Hoe zal het lopen? Zal ik dat wel goed doen? En vooral, hoe ga ik dat allemaal gecombineerd krijgen?

Het lijkt erop dat ik dé uitdaging voor 2016 al ken: mijn twee wensen – tijd en schrijven – zien te combineren. Opnieuw fulltime werken, met twee kleine pateekes in huis, het zal niet simpel worden. Ik zal me noodgedwongen (weer) bij de ploetermoeders moeten aansluiten. Maar het grote voordeel aan mijn tweede job is natuurlijk de flexibiliteit: ik zal van thuis uit werken, en kan daarbij zelf mijn uren kiezen. Ik kan dus in de namiddag werken, dan een paar uur tijd vrijhouden voor de kindjes, en daarna nog een paar uur achter de computer kruipen wanneer zij al slapen.

Het wordt druk, absoluut, maar het wordt ongetwijfeld ook heel erg boeiend. Ik sta dan ook te trappelen van enthousiasme om erin te vliegen. Zoals gezegd droom ik hier al jaren van. (En dan bedoel ik ook echt jaren – als klein meisje al schreef ik een brief naar de Droomfabriek. Mijn droom: een verhaal schrijven samen met Annie M.G.Schmidt. Ik werd jammer genoeg niet gekozen… Om maar te zeggen dat het dus geen bevlieging is, maar een levenslange droom!) Toen ik net afgestudeerd was in de journalistiek bleef ik lange tijd naïef geloven dat er vroeg of laat wel iets uit de hemel zou neervallen. Wat uiteraard niet gebeurde. Vorig jaar viel mijn euro dat het toch niet vanzelf zou gaan – eens de dertig gepasseerd, staat een mens al eens wat langer stil bij welke carrière-dromen hij nog heeft. En dus begon ik actief te werken aan mijn droom: ik begon te schrijven voor mijn blog met het idee “je weet nooit waar het toe leidt”, schreef mee voor mama baas, startte een Facebook-pagina voor de blog, en ging actief op zoek naar opportuniteiten. Et voilà! Ik weet dat ik me nog vollenbak moet bewijzen, maar ik grijp deze kans alvast met beide handen. En ik ben heel blij met waar ik nu sta in mijn carrière: ik heb een leuke job met toffe collega’s en financiële zekerheid enerzijds, en een freelance job met flexibiliteit en de mogelijkheid om van schrijven mijn beroep te maken anderzijds. Toppie!

Wat hebben we daar nu uit geleerd? Ten eerste, als je ergens van droomt, moet je er gewoon voor gaan. Ja, je kan jarenlang in je zetel zitten dromen, heel gezellig. Maar je kan ook de koe bij de horens vatten, en zien waar het je brengt. Zelfs al mislukt je plan, je zal niet de rest van je leven hoeven te denken “had ik maar…”  Droom je ervan om een reis te maken rond de wereld? Gewoon doen! Voor alle praktische zaken bestaat een oplossing, dus maak een concreet plan, vul je rugzak en trek erop uit! Wil je het maken als zanger? Ga naar audities, schrijf je in voor The Voice, whatever, maar probéér in elk geval; wat heb je te verliezen? Tot op zekere hoogte ben je zélf verantwoordelijk voor je geluk!

Ten tweede, geloof in jezelf. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het voorbije jaar er eentje was van pieken en dalen: het ene moment kreeg mijn zelfvertrouwen een enorme boost door alle lovende reacties op mijn blog (waarvoor dank!), het volgende moment vroeg ik me oprecht af waar ik eigenlijk mee bezig was; het zou me toch nooit lukken om verder te raken dan die blog. Maar kijk, opgeven staat niet in mijn woordenboek, gelukkig. En wat jij zelf als je zwakte beschouwt, is voor een ander misschien net een pluspunt. Tijdens de sollicitatieprocedure vreesde ik bijvoorbeeld dat ik niet jong en hip genoeg zou zijn voor deze job. Bleek mijn leeftijd net in mijn voordeel te spelen! Of zullen we het gewoon houden op mijn maturiteit, mijn levenswijsheid en mijn ervaring? 😜 In elk geval, het is nog maar eens bewezen dat elk nadeel ook z’n voordeel heeft!

Ten derde, laat je niet van je stuk brengen door praktische beslommeringen. Natuurlijk heb ik erover nagedacht in hoeverre de combinatie te bolwerken valt. Het is echter zinloos om nu al tot in de puntjes te plannen hoe ik alles precies ga aanpakken. De toekomst en de ervaring zullen dat wel uitwijzen. Hoe dan ook, ik ben ervan overtuigd: moeilijk gaat ook! Je moet er iets voor over hebben om je dromen waar te maken. En druk bezig zijn is niet erg, zolang dat is met dingen die je graag doet, nietwaar?

Ik ben in elk geval benieuwd naar hoe het allemaal zal uitdraaien. En naar hoe vlot ik een goeie balans zal vinden tussen werk, gezin, huishouden, vrienden, mezelf, … Ik hou jullie alleszins op de hoogte vanuit ploetermoederland 😊 Maar eerst… nog een paar weken heel bewust genieten van de rust en de tijd!

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.