Tag: Werk-gezin

Het griepmannetje en het magische mama-medicijn

Het is hier al de moeite geweest met ziek zijn de laatste tijd. In het najaar viel al de ene zieke na de andere, en na een januari zonder zieken, hebben we in februari alweer prijs. En meteen stevig: onze jongste heeft de griep. Of ‘de Griek’, zoals onze oudste het noemde. Helaas … Momenteel geen witte stranden of azuurblauw water, geen Akropolis, geen sirtaki of geen Ouzo voor ons. Wel een zielig mannetje dat nu al bijna een week lang getransformeerd is in een zielig vodje, een thermometer die bijna tilt slaat en soms meer dan 40 graden aangeeft, en liters snot…

Als ik zou kunnen, ik zou met veel plezier met hem van plaats wisselen. Met de glimlach zelfs, als ik hem op die manier dat ellendige gevoel zou kunnen besparen. Jammer genoeg werkt het zo niet, en kan ik mezelf alleen nuttig maken als verpleegster, trooster en knuffelaar.

Ik spoel zijn neusje en hou daarbij het midden tussen de ene keer een elegante ballerina die vlotjes en in een bijna onmerkbare pirouette haar taak vervult, en de andere keer een woeste krijger die al worstelend met het welpje dat wild om zich heen slaat haar opdracht probeert te volbrengen. Ik volg nauwlettend zijn temperatuur op en neem hem bij mij in bed als de koorts de pan uit swingt en ik me te veel zorgen maak. Ik haal alle truken uit de kast om hem voldoende te laten drinken.

En hij, hij wil alleen zijn mama. Hij zit daar zo kwetsbaar en breekbaar, met zijn gloeiende lijfje en zijn koortsige oogjes, te jammeren om mama. Zijn buikje dat normaal trots vooruit steekt is ondertussen plat, merk ik tot mijn schrik. Ik mag niet uit zijn oogveld verdwijnen, of het jammerende ‘mama’ weerklinkt nog een paar decibels luider. Het liefst zou hij de hele tijd tegen me aan zitten en mijn hand vasthouden. En als hij echt zou kunnen, hij kroop opnieuw in mijn buik.

Het lijkt wel alsof er een permanente maar onzichtbare navelstreng tussen ons bestaat, die dezer dagen weer wat strakker gespannen staat. Alsof zijn innerlijke kompas automatisch richting mama wijst, zijn veilige haven. Wonderlijk toch, hoe mama het beste medicijn blijkt te zijn. Hoe mijn aanwezigheid op zich al een zalvende en rustgevende werking heeft. Ik streel zijn hoofdje en probeer hem te sussen, en op één of andere manier brengt hem dat een beetje rust.

Het lijkt wel alsof ik, Mevrouwtje Geen Geduld, plots overspoeld word door een stroom aan eindeloos geduld. Ik zie hem afzien, en mijn grenzen verzachten. Ik schiet niet uit mijn sloffen. Wil hij een fruitsapje of chocomelkje, dan ben ik al blij dat hij überhaupt wil drinken. Een stukje chocolade? Hoera, het mannetje eet! En televisie of iPad? Als hij daardoor even verstrooiing heeft, tuurlijk dan! Al zal ik toch paal en perk moeten stellen aan dat oeverloze geduld, want de tijdelijke privileges worden op betere momenten al als verworven rechten beschouwd door het kleine heertje ;-).

Het lijkt wel alsof mijn hele lijf zich op hem focust, alsof ik scherpstel op zijn welzijn. Ja, er is te weinig slaap en er is werken en er is zoveel meer, maar alles verbleekt bij die ene prioriteit.

Het lijkt wel alsof hij en ik in een coconnetje leven momenteel. Hij en ik. Wij samen. Ik denk niet dat ik ooit genoeg kan krijgen van zijn handje dat de mijne vastgrijpt. Van het gevoel dat hij me zo nodig heeft. Van zijn warme lijfje op of tegen het mijne. Het is als een warm bad waarin ik me gretig onderdompel.

Ik troost me met de gedachte dat het ‘maar’ een griep is. En dat het over een paar dagen zo weer voorbij is. Dan zal het miserabele vodje snel vergeten zijn. Maar het gevoel van hij en ik, wij samen, dat blijft. Voor altijd.

Lore5 reacties

Over ondernemen en wafels aan zee

Geachte heer Huts,

Er moet me iets van het hart. Ik las uw uitspraken over de invloed van de vrouw op ‘ondernemen’. En dat deed ik met gefronste wenkbrauwen, om eerlijk te zijn.
U heeft het ver geschopt, chapeau daarvoor, en blijkbaar deed u dat dankzij de steun van uw vrouw. Alle respect.
Maar misschien is het tijd om uit uw ivoren toren te komen, en een blik te werpen op de maatschappij. En dan heb ik het over de maatschappij van vandaag, niet die van 50 jaar geleden.

 Ik zie toch een aantal hiaten in uw redenering.

Ten eerste, in uw visie zijn ondernemers blijkbaar de facto mannen. Wat een achterhaalde en ouderwetse opvatting zeg. U begrijpt toch heus wel dat er anno 2016 evenzeer ambitieuze vrouwen zijn als mannen? U bent toch heus niet blind voor het feit dat vrouwen de dag van vandaag slechts zelden aan de haard zitten te wachten op hun man, maar dat ze tegenwoordig ook een carrière uitbouwen? Dat die carrière kan uitgebouwd worden in loondienst of als zelfstandig ondernemer; dat geldt voor mannen én vrouwen.
Hoe staat u trouwens tegenover vrouwen die willen ondernemen? Moeten hun mannen dan ook automatisch een stapje opzij zetten, of vindt u dat dan weer te ver gaan?

Ten tweede, de vrouwen of mannen die graag het huishouden draaiende houden en zich volledig op de opvoeding van hun kindjes willen richten (want ja, die zijn er uiteraard ook), die hebben daar niet altijd de kans toe. U moet weten, het leven is behoorlijk duur tegenwoordig. En dus zijn twee inkomens geen overbodige luxe. Wat betekent dat vrouwlief wel móet uit werken gaan, en zij dus wel móet de hulp van haar man inroepen om de zorg voor de kinderen te dragen, en omgekeerd. Als een man dan verlof moet nemen in de krokusvakantie, dan is dat niet voor een zoveelste snoepreisje of om op zijn luie reet te zitten, maar simpelweg om opvang te voorzien voor zijn kinderen. Zodat zijn vrouw haar verlof kan gebruiken om die opvang te voorzien in de herfstvakantie.

Ten derde beweert u dat als mannen kiezen voor quality time met hun gezin, dat ze dat enkel doen op vraag van hun vrouw. Wat een belediging voor de moderne man … Niet alleen beweert u dus dat mannen onder de sloef liggen en alles doen wat hun vrouwtje vraagt (ik zou bijna zeggen “i wish”, maar eigenlijk heb ik liever een man die wat weerwerk biedt, dus ik slik mijn woorden in), bovendien lijkt het alsof alle mannen een goeie band met hun kinderen als iets ondergeschikts beschouwen aan hun job. Het is niet omdat u er de ballen niet voor heeft, mijnheer Huts, dat elke man zich als een echte macho moet gedragen en opvoeding en een goede band met zijn kinderen als iets exclusief vrouwelijks moet beschouwen. Het spijt me om uw illusie te moeten doorprikken, maar de dag van vandaag zijn er heel wat mannen die het zelf uitermate belangrijk vinden om tijd door te brengen met hun kinderen.

Ten vierde zegt u dat we zonder ondernemen niet vooruit zullen geraken in België. Met andere woorden, vooruitgaan in het leven slaat in uw ogen enkel op economische vooruitgang. Misschien had u het nog niet eerder op die manier bekeken, maar vooruitgang zou misschien ook kunnen betekenen dat mensen zich beter in hun vel voelen door een goede balans tussen werk en gezin, ik zeg zo maar wat.

U hangt een beeld op van mensen die tegenwoordig te lui zijn om te ondernemen, omdat ze liever op citytrip gaan of een wafel gaan eten aan zee. En als mannen wel willen ondernemen, dan worden ze tegengehouden door hun vrouw.
Sta me toe een realistischer beeld te schetsen op de maatschappij van vandaag. Ik zie in mijn omgeving mensen die afstuderen en een (vaak onderbetaalde) job aannemen om ervaring op te doen. Ik zie mensen die na verloop van tijd een totaal andere richting uitgaan, door te veranderen van job, door extra studies aan te vatten, door zich politiek te engageren of, jawel, door een eigen zaak te beginnen. Sommige van die ondernemers slagen glansrijk in hun opzet, anderen gaan jammerlijk op hun bek. Maar ook daaruit worden wijze lessen getrokken, en daarna wordt er met vernieuwde moed verder getimmerd aan de weg.

Maar ik zie ook een tijd van economische crisis, waarbij risico’s nemen niet vanzelfsprekend is. En dus zie ik ook mensen bij wie de durf ontbreekt om te ondernemen. Is dat een schande? Het lijkt me in elk geval verstandiger dan onbezonnen en zonder nadenken met je hoofd tegen de muur te lopen.

 Ik zie mensen die hard werken, omdat ze ambitieus zijn, omdat het financieel noodzakelijk is, of  een combinatie van de twee voorgaande. En als die mensen ook nog kinderen hebben, dan kan ik u verzekeren dat daar weinig citytrips of wafels aan zee aan te pas komen.

Voor zover ik weet, is het gezin nog steeds de hoeksteen van de samenleving. En zoals ik het zie helpen gezinsleden elkaar vooruit. Bijvoorbeeld oor de taken te verdelen, ook op huishoudelijk vlak, waardoor man en vrouw allebei de tijd en de ruimte hebben om hun carrière te ontplooien – als ze dat willen. Dat betekent ook dat ze allebei instaan voor de opvoeding van hun kinderen. En als ze dan de goesting hebben om te ondernemen, dat zullen ze dat ongetwijfeld doen. Want het ondernemende bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dan staat een wafel aan zee die ondernemingszin niet in de weg. Feit blijft wel dat het economische klimaat momenteel niet erg gunstig is om grote risico’s te nemen, maar laat het alstublieft uit om een achterhaald beeld van de vrouw neer te poten en haar als schuldige aan te wijzen.

Met vriendelijke groeten,

Lore

 

LorePlaats een reactie

Kwestie van perspectief

Dat het een van de schoonste periodes van je leven is, als dertiger. Zeggen ze. Dat zeggen ze overigens ook wel eens van je studententijd. En achteraf gezien ga ik volmondig akkoord met die laatste uitspraak. Je bent jong en vrij, onschuldig en naïef, en hebt weinig verantwoordelijkheden. Zolang je erdoor bent op het einde van het jaar, is iedereen blij. Je hebt massa’s sociale contacten, vrijheid alom en niets moet, alles mag. Niet slecht!

Als je me 15 jaar geleden echter gevraagd had of dit nu de mooiste tijd van mijn leven was, had ik je waarschijnlijk aangekeken alsof je gek was. Zeker in deze periode van het jaar. Blokken tot je erbij neervalt, een thesis die tussendoor ook nog moet geschreven worden. Financieel aan de grond zitten (of het scheelt niet veel). Onzeker over waar je de volgende jaren terecht zal komen. Niet meteen het idee dat ik toen had van de schoonsten tijd van mijn leven.

Zo zie je maar… Als dertiger is het leven vooral vermoeiend. Er is zo weinig tijd, en er moet zoveel gebeuren. Kleine kindjes, die alle aandacht opeisen. Die je achtervolgen tot op het toilet, zodat er geen minuutje voor jezelf overblijft. Een huishouden dat ontploft is, omdat die kleine kindjes een meester zijn in het vuilmaken van … eh … alles. Een carrière die nú moet opgebouwd worden.  Terwijl je vooral snakt naar meer slaap moet je jezelf bewijzen, deadlines en targets halen en tonen wat je waard bent. (Zware) leningen die moeten afbetaald worden. Dure crèches die moeten betaald worden. Huizen die moeten gerenoveerd of afgewerkt worden. Het moet allemaal in deze periode gebeuren: gezin, carrière, huis … Alles wordt nu opgebouwd. En dus is het continu balanceren om alles en iedereen gelukkig te houden. Het water staat je meer dan eens aan de lippen, zowel op financieel vlak als qua energiepeil. Niet meteen het idee dat ik heb van de schoonsten tijd van mijn leven. 😉

Maar als we over tien jaar op deze periode zullen terugkijken, dan ben ik er zeker van dat we ons met veel nostalgie en heimwee zullen herinneren hoe wonderlijk het was om zwanger te zijn en leven te schenken aan een klein wondertje. Hoe heerlijk het was dat die kleine kindjes ons de hele dag door kwamen knuffelen, en op onze schoot in slaap vielen. Hoe zalig het was om op handen te worden gedragen door hen, en hun grote held te zijn. Hoe groot hun liefde voor ons was, en hoe ze ons en onze meningen niet in vraag stelden. Nooit. Hoe pietluttig onze problemen waren. Hoe we misschien niet veel slaap kregen, maar dat we tenminste niet moesten wakker liggen over verkeerde vrienden, drugs, pesten of levensbepalende studiekeuzes. Hoe fantastisch het was om met eigen ogen te zien hoe een klein hulpeloos wezentje razendsnel uitgroeide tot een zelfstandig kind. Hoe ons hart vaak barstte van trots over letterlijk elke nieuwe stap en elke nieuwe fase. Hoe we niet veel tijd hadden voor onze partner, maar hoe de liefde toch anders werd, intenser. Hoe we een nieuw aspect ontdekten aan onze partner, als we zagen wat voor een fantastische vader of moeder die bleek te zijn. Hoe we nog jong en fit waren, maar hoe we tegelijk toch al wat levenservaring en wijsheid hadden opgedaan. Hoe we een pak zelfverzekerder in onze schoenen stonden dan 10 jaar eerder. Hoe we een liefde ontdekten die alles oversteeg, een onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.

En dan zullen we allicht volmondig bevestigen dat het eigenlijk toch echt de schoonsten tijd van ons leven was, als dertiger. Kwestie van perspectief. Misschien moeten we geen 10 jaar wachten om het zo te bekijken. En keihard genieten zoveel we kunnen. (In die 10 seconden die overblijven per dag bijvoorbeeld 😉 )

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.