Tag: verwachtingen

Als dromen herinneringen zijn geworden

Onlangs moest ik nog eens naar de gynaecoloog. Gewoon, voor het obligate driejaarlijkse uitstrijkje. Het was de eerste keer in lange tijd dat mijn bezoekje niet zwangerschapsgerelateerd was, realiseerde ik me.

Terwijl ik zat te wachten totdat ik aan de beurt was, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af. Ik dacht terug aan al die keren dat ik daar al had gezeten. De ene keer voor een check-up voordat de pil in de vuilnisbak werd gegooid, de andere keer vol verwachting voor een echo, terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Ik herinnerde me ook nog de eerste keer dat ik er was. Ik was begin de 20, leefde met mijn hoofd in de wolken en stiekem (of niet zo stiekem) verlangde ik er al heel erg naar om mama te worden. In de wachtzaal was ik omringd door bolle buikjes, en een beetje afgunstig keek ik om me heen. ‘Wat moet het fantastisch zijn om zwanger te zijn. Dat nieuw leven in je buik, dat moet wel de prachtigste periode in je leven zijn. Wat een gelukzakken, al die vrouwen hier!’, ging het door mijn hoofd.

Nu lijkt het zo onwezenlijk, te bedenken dat er ooit een dag was waarop ik nog niet wist dat ik mama zou worden van twee zoontjes. Dat ik zoveel jaar geleden zelfs hun namen er niet zou hebben uitgepikt, als je me een lijst met 100 namen onder de neus had geschoven. Het lijkt onmogelijk, dat ik hen ooit niet heb gekend. Maar toen was het allemaal nog een verrassing, wat het leven voor ons in petto had.

Waar zou het leven ons brengen? Waar zouden we wonen? In welke job zou ik uiteindelijk belanden? Zouden we ooit mama en papa worden? Zouden we vlot zwanger raken? Zouden het jongetjes of meisjes zijn? En hoe zouden onze kindjes zijn, hoe zouden ze eruitzien?

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder. Ondertussen heb ik talloze keren in die wachtzaal gezeten, als één van die bolle buikjes. Ondertussen zijn er zoveel dromen uitgekomen, en zijn er zoveel onzekerheden weggevallen. Ja, ik ben mama geworden. Van de meest fantastische zoontjes dan nog wel.

Ondertussen ben ik ook een aantal illusies armer. Ik weet nu dat die roze wolk niet altijd die donzige wolk is die ik me had ingebeeld. Ik weet nu dat die wolk alle kleuren van de regenboog kan aannemen, van fluoroze tot pikzwart. Maar tegelijk ben ik zoveel rijker dan toen. Ik weet nu hoe diep de liefde voor mijn kindjes gaat, veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Ik heb zoveel bijgeleerd, met vallen en opstaan, sta zoveel sterker in mijn schoenen. En ik heb al zoveel magnifieke momenten mogen beleven.

Ondertussen zijn de dromen van toen alweer herinneringen geworden. Slik…

De grote projecten als ‘huis’ en ‘kindjes’ passeerden de revue. Er staan geen projecten van dat kaliber meer op ons te wachten nu. En dat maakt me soms nostalgisch. Want ook al waren er toen veel twijfels en onzekerheden, ook al waren de eerste jaren als mama misschien niet de gemakkelijkste, het was ook een prachtig hoofdstuk. Maar na het hoofdstuk van de Grote Veranderingen is het nu tijd om rustig te dobberen op een kabbelend riviertje.

En dromen, die zijn er nog genoeg. Met in de hoofdrol de twee allergrootste dromen ooit die werkelijkheid zijn geworden. ❤

Lore1 reactie

Nooit had ik het kunnen weten …

Wat ik altijd heb geweten, is dat ik graag kindjes wou. Ik zou de prins op het witte paard tegenkomen, we zouden in het huwelijksbootje stappen en daarna zouden we een paar lieftallige prinsjes en/of prinsesjes op de wereld zetten. En daarna zouden we nog lang en gelukkig leven op onze roze wolk. En zo ging het, min of meer toch, zo ongeveer …

Maar nooit had ik kunnen weten dat ik 9 maanden misselijk zou zijn, en zwanger zijn eigenlijk niet zo geweldig zou vinden. Nooit had ik kunnen weten dat ik niet vanaf dag 1 op een roze wolk zou zitten, maar dat ik toch wel eventjes zou moeten bekomen van al die heftige emoties.

Nooit had ik kunnen weten dat ik soms zo hard nood zou hebben aan een minuutje voor mezelf. Een minuutje om even rustig naar het toilet te gaan. Zonder dat er een klein mannetje aan de deur staat te bonzen en te roepen waar ik ben en wat ik aan het doen ben.
Of vijf minuutjes misschien zelfs (een mens mag ambitieus zijn, toch?), om rustig te douchen, in alle stilte.

Nooit had ik kunnen weten hoe geweldig ik de uitspraken en de fratsen van mijn kindjes zou vinden. Hoe ontroerd ik zou zijn als ik het zelfportret van mijn oudste zou zien, en zou merken dat hij zijn kleine broer ook op de tekening heeft gezet omdat die nu eenmaal bij hem hoort.

Nooit had ik kunnen denken dat ik na een dag met de kindjes uitgeput zou rondkijken, en me zou afvragen wat ik nu eigenlijk precies gedaan heb die dag. Het huis lijkt wel ontploft, we hebben niets speciaals gedaan, en toch staat daar nog een kop thee van die ochtend, omdat ik de kans niet kreeg die op te drinken terwijl die nog warm was.

Nooit had ik kunnen weten dat ik op een andere dag gelukzalig naar mijn kindjes zou kijken, dat ik ervan zou genieten om vroeg op te staan en tegen de middag al vanalles te hebben gedaan. Hoe ik ervan zou genieten om rustig te ontwaken in de zetel, samen met de kindjes onder een dekentje, terwijl de rest van de wereld nog ligt te slapen.

Nooit had ik kunnen vermoeden hoe intensief opvoeden is. Hoe moeilijk het soms is om consequent te zijn, en hoe lastig het soms is om je kindjes te proberen groot te brengen als respectvolle, beleefde jongens.
Nooit had ik kunnen denken hoe ongelooflijk trots ik zou zijn als ik te horen zou krijgen wat voor flinke kereltjes mijn mannetjes zijn, hoe ik letterlijk 10 cm zou groeien van zulke complimenten.

Nooit had ik kunnen denken dat het moederschap echt het mooiste is wat er is, maar dat ik  een fractie van een seconde later zou denken ‘maar ook het meest vermoeiende’.

Nooit had ik kunnen vermoeden dat ik dankzij mijn kindjes en door mijn rol als mama sterker in mijn schoenen zou staan. Dat ik mezelf veel beter zou kunnen en durven ontplooien. 

Nooit had ik kunnen weten dat ik mijn kleintje met dichtgeknepen keel zou afzetten op een zomerkampje, en ik de tranen zou moeten wegslikken. Dat ik zo trots zou zijn op hoe moedig hij is om enthousiast te vertrekken naar een plek die hij niet kent en waar hij  niemand kent. Maar hoe moeilijk ik het ook zou vinden, om hem daar moederziel alleen achter te laten.

Nooit had ik kunnen weten dat het zo heerlijk is, om de slappe lach te krijgen met mijn kindjes. Om samen gekke gebouwen te maken in Duplo, of helemaal uit de bol te gaan op K3. Hoe ik ervan zou genieten om bellen te blazen in de tuin, en de verwondering op hun gezichtjes te zien.

Nooit had ik kunnen weten dat het zo vermoeiend is allemaal, en dat ik me soms afvraag of ik ooit nog bijgeslapen geraak. Hoe ik aan de ene kant de tijd wil doorspoelen naar een moment waarop mijn kindjes minder afhankelijk van mij zijn, en ik meer tijd voor mezelf heb; en ik aan de andere kant de tijd wanhopig wil tegenhouden.

Nooit had ik kunnen denken dat de tijd effectief zo ongelooflijk snel gaat. En dat ik het een verschrikkelijk idee vind dat mijn kleine jongens veel te snel groot worden. Dat ze nooit meer die kleine baby’s zullen zijn, dat ze binnenkort niet meer op mijn schoot zullen willen zitten en mijn hand niet meer zullen willen vasthouden als we op stap zijn.

Nooit had ik kunnen weten hoe dubbel het zou voelen allemaal. Dat ik geen genoeg kan krijgen van de baby-tijd, en het heel lastig heb met het afscheid van dat tijdperk. Maar hoe opgelucht ik me tegelijk voel, omdat het leven toch net iets makkelijker wordt naarmate ze ouder worden.

Nooit had ik kunnen weten hoe onmenselijk veel geduld een mama nodig heeft. Hoe intens en intensief het allemaal kan zijn.

Nooit had ik ooit kunnen weten dat ik zo verliefd zou worden op mijn boys, dat ik ze soms letterlijk zou willen opvreten. Dat mijn adem soms stokt van die overweldigende liefde die ik voel.

Ik wist het allemaal niet.  Maar ik weet wel dat ik het voor geen geld ter wereld had willen missen …

Lore1 reactie

Nergens beter dan Thuis?

Mijn naam is Lore, en ik moet jullie iets bekennen. Ik ben een trouwe kijker van Thuis. Toen ik jaren geleden ging samenwonen, begon ik mee te kijken met mijn wederhelft, en voor ik het besefte, volgde ik het reilen en zeilen van Frank, Simonneke, Rosa, Peggy en co op de voet.

De scenarioschrijvers van Thuis zijn niet vies van taboes doorbreken. Transgenders, drugsverslavingen, homosexualiteit, adoptie, scheidingen, allochtonen, … You name it, en het kwam in Thuis al aan bod. Met bijna dagelijks meer dan een miljoen kijkers, lijdt het geen twijfel dat er door de programma-makers baanbrekend werk wordt geleverd om het pad te effenen voor taboes.

Zonder te willen overkomen als een azijnpisser, blijf ik op het vlak van baby’s de laatste weken echter wat op mijn honger zitten. De mede-fans van Thuis zullen het ongetwijfeld weten: sinds Kerstmis zijn Tim en Sam de trotse ouders van baby Hanne. Net een maand oud dus, dat kleine schatje. Met groeiende verbazing zagen we de afgelopen weken de opmerkingen van de jonge ouders en hun entourage. Dat de mama er toch wat moe uitziet precies. Dat die baby ’s nachts weent verdikke. Dat een nachtje doorslapen nu toch wel eens zou mogen. Dat de ouders nu pas fut hebben om een feestje bij te wonen. Het kind is begot 4 weken oud. Hoezo, doorslapen? Hoezo, nu pas (?!) een feestje?

Pas op, ook in de echte wereld sta ik er soms van te kijken. De eerste vraag die gesteld wordt aan nieuwbakken ouders is steevast “En? Slaapt de kleine goed?” Het is me nooit helemaal duidelijk wat er dan precies bedoeld wordt. Toen mijn zoontjes enkele weken oud waren sliepen ze in blokjes van 3-4u, van voeding tot voeding. Dus ja, in principe sliepen ze goed. Maar wellicht bedoelde de vraagsteller eerder “slaapt hij/zij al door?” Geen idee waar die maatschappelijke fixatie op doorslapen vandaan komt, bij kindjes die nauwelijks de moederschoot hebben verlaten. Natuurlijk zijn er baby’s die op 2 weken al doorslapen. Niets mis mee, uiteraard. Maar laat ons eerlijk zijn, ze zijn toch eerder de uitzondering dan de regel. Zo zullen er evenzeer voorbeeldbaby’s zijn die overdag vooral dutten en hun ouders rust en tijd gunnen, maar de meeste ouders zijn de eerste weken toch vooral moe, en zijn al blij dat ze tijd vinden om te douchen, laat staan dat hun hoofd naar feestjes staat.

Het helpt natuurlijk als je daarop voorbereid bent. Het helpt als je weet dat je de eerste maanden niet moet rekenen op veel nachten met 8 uur slaap of meer – als je dan toch met je gat in de boter bent gevallen is het des te leuker als je daar niet op had gerekend. Het helpt als je er op voorhand al van uit gaat dat je de eerste weken of maanden niet veel tijd zal hebben voor jezelf, je relatie, of je vrienden, en dat feestjes wellicht het laatste zullen zijn waar je mee bezig bent. En net daarom vind ik het jammer dat een programma zoals Thuis niet echt helpt om een realistisch beeld te scheppen. Dat de meer geroutineerde “mama’s” in de serie niet aangeven dat het doodnormaal is dat baby huilt en niet doorslaapt, dat mama en papa niet veel tijd hebben, en dat het allemaal wel beter wordt met tijd en boterhammen. Dat ze integendeel verbaasd reageren dat mama er zo moe uitziet, dat houdt de rozewolkenmythe alleen maar in stand, alsof die vermoeidheid niet doodnormaal is…
Ik weet het wel, het is en het blijft televisie, en dus moeten we het zoutvat altijd binnen handbereik houden – ik heb in het echte leven ook nooit geweten dat een baby ter wereld komt zonder 1 spatje bloed. Maar een serie dat geen taboe uit de weg gaat, kan toch ook een realistischer beeld schetsen van de kraamtijd? We moeten niet verschieten dat nogal wat jonge ouders flink schrikken van de realiteit, als de maatschappij vaak een vertekend beeld ophangt; en niet in het minst de media. 

En dan moet er me nog iets van het hart. Er ging een klein steekje door me heen toen ik zag dat baby Hanne vanaf dag 1 flesjes kreeg. Begrijp me niet verkeerd, het is geenszins mijn bedoeling om een polemiek te starten over wat nu het beste is voor een kind, flesjes of borstvoeding. Voor mij was borstvoeding de evidente keuze, maar ik begrijp dat voor andere mama’s misschien flesjes de evidente keuze zijn. Elke mama moet doen waar ze zich goed bij voelt, nietwaar.
Feit is echter wel dat borstvoeding nog al te vaak moet opboksen tegen bepaalde vooroordelen. Het heeft nog al te vaak een geitewollensokken-imago. Bovendien is borstvoeden in het openbaar tot de dag van vandaag nog steeds not done  voor veel mensen. Net daarom vind ik het leuk om af en toe op foto’s te botsen van celebrities die een lans breken voor borstvoeding en het in één beweging een hipper imago aanmeten; denk maar aan Alyssa Milano, P!nk of Doutzen Kroes. En net daarom vind ik het een beetje een gemiste kans dat dit taboe niet wordt doorbroken in Thuis. Dat er automatisch voor flesjes wordt gekozen en dat borstvoeding zelfs niet ter sprake komt.

Nogmaals, elke mama kiest zelf wat zij het beste vindt voor haar kindje, respect voor elke keuze. Het zou alleen wel eens leuk zijn voor de verandering om een mama in de spotlights te zien, echt of gespeeld, die kiest voor borstvoeding. Om te zien dat borstvoeding niet alleen in theorie wordt gepromoot, maar ook in de praktijk. Het doet me wat denken aan Kind & Gezin, waar borstvoeding uit volle borst (no pun intended) wordt aangeprezen, maar waar je na drie maanden al heel nadrukkelijk moet herhalen dat je inderdaad nog altijd (?) borstvoeding geeft, en nog altijd voltijds. Waarna je huiswaarts keert met de vermelding van de meest geschikte poedermelk in het kind-boekje, “voor het geval dat”. Je moet al sterk in je schoenen staan en echt overtuigd zijn van borstvoeding om dan gewoon vrolijk verder te doen. Net zoals je al sterk in je schoenen moet staan om je kindje de borst te geven in het openbaar, en daarbij de nieuwsgierige/afkeurende blikken te negeren of trotseren. Theorie versus praktijk… Alle campagnes om borstvoeding te promoten ten spijt, een rolmodel in de praktijk spreekt veel luider dan 1000 woorden. 
Ik kan me natuurlijk wel inbeelden dat borstvoeding gewoon minder praktisch in beeld te brengen is, maar borstvoedend Vlaanderen ware Thuis dankbaar geweest voor die inspanning…

Dit gezegd zijnde, ik blijf elke avond trouw op post 😉

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.