# Momlife – MAMoiselle Blogt

Gezin in quarantaine: 15 observaties

Drie golven lang bleven we vlotjes overeind, maar deze vierde golf heeft ons nu toch gevloerd, en stevig ook … Het coronabeestje heeft ons te pakken, en als gevolg zitten we hier thuis ondertussen al twee weken in quarantaine. Ik mag sinds een paar dagen weer naar buiten, maar de zonen hebben helaas nog wel even te gaan.

Na een hoogrisicocontact gingen we twee weken geleden in quarantaine. Een dag later werd ik ziek, en het kwam dus niet als een verrassing dat ik positief testte. De jongens waren negatief. Een paar dagen later volgde een positieve test bij mijn man, en ondertussen is ook de jongste positief. De oudste zoon blijkt de sterkste van de hoop te zijn, en werd daarvoor “beloond” met de langste quarantaine van ons allemaal. Hij kijkt al minstens tegen 28 dagen aan – en als hij onderweg nog ergens positief test, kan dat nog oplopen. Olé …

En zo zijn we voor we het goed en wel beseften aanbeland bij maart 2020 2.0. Een paar dingen die we de voorbije twee weken hebben gemerkt:

Het woordje ‘loslaten’ is nog nooit zo belangrijk geweest als nu. Ja, er is meer schermtijd dan anders. Maar als we eerlijk zijn: als wij in ziekteverlof zijn, dan willen we ook niet veel meer dan zetelhangen en naar Netflix kijken, toch? En ja, er is veel rommel, veel chaos en veel lawaai. Maar het is simpel: ofwel zingen we de hele tijd ‘Let it goooooo’, ofwel zijn we binnen de dag compleet loco in the coco. En dus proberen we maar los te laten, wat de ene keer al beter lukt dan de andere.
Kleren zijn optioneel. In het geval van de kinderen mag je dat vrij letterlijk nemen (blijkbaar hebben we een paar naturisten op de wereld gezet, what can I say?). Ik kijk al niet meer verbaasd op als hun kledij zich beperkt tot één kous en een t-shirt. Vrijheid blijheid, zullen we maar denken zeker? En ik persoonlijk ben behoorlijk blij dat homewear helemaal hip is tegenwoordig. Leve de pyjama of die chillbroek!
De stofzuiger en de vaatwasser draaien overuren. Van waar blijven die kruimels en die vuile borden toch komen?! De wasmachine en droogkast daarentegen profiteren ervan om wat snipperdagen op te nemen (zie vorig puntje). Elk nadeel heeft ook z’n voordeel, nietwaar.
Die lockdown vorig jaar was allesbehalve plezant. Maar, toen zaten we allemaal in hetzelfde schuitje. Zo’n langgerekte quarantaine piekt nog net iets meer, eerlijk gezegd, als je zelf opgesloten zit maar de wereld gewoon blijft doordraaien voor de rest. Als je kindertjes om 16u sip door het raam kijken en daar joelende en springende kinderen zien terugkeren van school, dan is dat toch even slikken.
Ook ziek zijn is nooit leuk; maar ziek zijn en ondertussen met kinderen in quarantaine zitten, dat is toch next level shit. Ik weet niet wat het ideale scenario is om uit te zieken, maar ik kan je wel vertellen dat als een koortstige dweil in de zetel hangen en ondertussen nieuwe leerstof over breuken proberen uit te leggen aan je kind daar wellicht niet onder valt. Ach ja, sometimes a mom’s gotta do what a mom’s gotta do!
Kinderen zijn veerkrachtiger dan we denken. Ik ben de tel al kwijtgeraakt van de hoeveelste keer het nu is dat we de kinderen moeten ontgoochelen omdat er alwéér leuke dingen op de agenda moesten gecanceld worden. Een show van Nachtwacht waar de jongste al maanden naar uitkeek, bijvoorbeeld. En ik sta ervan versteld hoe goed ze zich hierdoor worstelen, hoe ze niet bij de pakken blijven zitten en hoe ze proberen om er het beste van te maken. Na de eerste ontgoocheling en de nodige traantjes om die gemiste show natuurlijk, da’s maar normaal.
Al zijn er ook grenzen aan die veerkracht. De eerste dagen moest ik me, als enige positieve, isoleren. Op een bepaald moment was de jongste hartverscheurend aan het huilen omdat hij mij miste en me wilde knuffelen. 💔Krak, zei mijn moederhart … Hij is wellicht de enige die blij in de lucht sprong toen hij positief testte, en enthousiast uitriep ‘dat hij weer mocht knuffeleeeeeeen met mama!’ En ik merk ook dat ze het mentaal lastiger beginnen te krijgen, naarmate ze langer thuis zitten. Dus die veerkracht is niet eindeloos, maar toch, het zijn straffe mannetjes en ze dragen hun quarantaine als echte kampioenen.
Op sadistische wijze zijn er eigenlijk heel wat gelijkenissen met een verlofperiode. We hebben zeeën van tijd samen, en we leven veel minder volgens de klok. Dat er ondertussen ook gewerkt moet worden, dat we gevangen zitten in ons huis en dat de zon niet schijnt, dat zijn maar details.
Ik zou een dringende oproep willen doen om het Engelse spreekwoord ‘All is fair in love and war‘ aan te passen naar ‘All is fair in love, war and quarantine‘. Dat helpt om mild te zijn tegenover jezelf. Omdat er zoals gezegd net iets meer schermtijd is dan anders (een klein beetje maar). Omdat er net iets meer chocolade gegeten wordt dan anders (ook een klein beetje maar). Omdat een doordeweekse apéro absoluut moet kunnen. Omdat er net iets meer online geshopt wordt dan anders (een klein beetje veel, damn you black Friday!). Enzoverder enzovoort. We moeten iets doen om positief te blijven, nietwaar? En in deze omstandigheden is dat gewoon helemaal oké.
Om bij de Engelse spreekwoorden te blijven: ook het spreekwoord ‘Desperate times call for desperate measures‘ zetten wij bij deze graag om in de praktijk. Die adventskalender van Milka? Die doopten we om tot een ‘quarantainekalender’. Zo mogen de jongens elke avond ‘vieren’ dat ze weer een dagje quarantaine hebben overleefd met een klein chocolaatje. In normale omstandigheden is het helemaal tegen mijn principes, maar dit jaar hebben we de kerstboom wél al gezet voor Sinterklaas kwam (als we toch thuiszitten, kunnen we het maar beter gezellig maken!). En die laatst genoemde zou ook wel eens net iets vroeger dan anders kunnen langskomen … Desperate times zeg ik u!
Wat zijn we blij dat deze coronacrisis zich nú afspeelt, in deze digitale tijden en niet ergens in de jaren ’80 of zo. Een quarantaine zónder FaceTime, Netflix of online bestellingen – ik mag er niet aan denken! In deze tijden is het tenminste nog haalbaar om te leven zonder buiten te komen: je boodschappen of een maaltijd online bestellen, contact houden met de buitenwereld, … Wat een geluk dat het allemaal kan!
En ook een shoutout naar die buitenwereld. Wat zijn wij gelukzakken, met familieleden die boodschappen aan de deur komen afzetten, buren die spontaan hulp aanbieden en boekjes komen brengen, vrienden die een survival pakket opsturen … Dikke merci, jullie maken het een pak draaglijker! 🥰
Lichtpuntjes zorgen ervoor dat we positief blijven (al is dat een dubieus woord in deze context). En dat zit in kleine dingen: een apéro of een lekker ontbijtje, gezellig samen een spelletje spelen, een filmnamiddag met popcorn, moppen tappen, de living omvormen tot minidisco, … Alles om de moraal hoog te houden en toch wat plezier te beleven met elkaar!
Kwestie van onze tijd hier thuis ook wat nuttig te besteden, proberen we ook wat klusjes af te werken. Zo is een groot deel van de kerstinkopen al gedaan, ben ik onze reis voor volgende zomer al wat aan het plannen en proberen we hier en daar wat uit te rommelen in huis. Zo blijven we bezig én kan ik weer een aantal dingen schrappen van het never-ending mentale to-dolijstje. Win-win!
Nog een kleine tip: je gaat het best in quarantaine met mensen die je écht leuk vindt. Niet dat je daar veel keuze in hebt, eens je in quarantaine moet is het toch te laat om daar verandering in te brengen, maar je snapt me wel. Zo kan ik het absoluut aanraden om je quarantaine door te brengen met iemand die lekker kan koken. Geloof me, dat komt altijd van pas. Het lijkt me dan weer minder een aanrader om opgesloten te zitten met iemand die leert drummen of viool spelen, maar daar spreek ik gelukkig niet uit ondervinding. Enfin, als we hier dan toch moeten zitten, dan kijk ik toch het liefst fulltime op het gezicht van mijn favoriete mensjes. Blij dat zij in mijn team zitten! ❤️

Aan iedereen die in hetzelfde schuitje zit: Yes we can! 👊

26 november 202126 november 2021

Lore2 reacties

Leons lentefeest: een verslagje

Ondertussen is het alweer bijna twee weken geleden, het lentefeest van Leon. Ik kreeg ondertussen al een aantal vragen over hoe we het allemaal hebben aangepakt, dus daarom: een verslagje, van voorbereidingen tot D-day.

To party or not to party?

Leon is niet gedoopt, en hij zou dus niet zijn eerste communie doen zoals ik zelf deed indertijd. Hij zit echter wel op een katholieke school (omdat het een goeie school is, omdat het dichtbij is, …) waar er geen alternatief is voor die eerste communie. Dat zorgde even voor wat getwijfel bij ons: moesten we dan wel een feest geven? En hoe moesten we dat dan precies aanpakken?

Al vrij snel waren we het er over eens: eerste communie of niet, de overgang van kleuter naar lagereschoolkind en de bijhorende enorme groei, zowel fysiek als mentaal, dat is een grote mijlpaal. En dat mag echt wel gevierd worden wat ons betreft! To party dus, en zo konden we beginnen te plannen.

Locatie

Een lentefeest, zover waren we al. Maar waar moest dat dan doorgaan? Weer iets om over te twijfelen 😉 We zouden met een twintigtal zijn. Op zich zouden we die nog nét allemaal thuis een plaatsje kunnen geven, maar dan zou er geen speelruimte meer overblijven. En ik vermoed dat de definitie van fun voor een kind niet bepaald gelijkstaat aan urenlang tafelen zonder te kunnen spelen.

Dus gingen we op zoek naar een andere locatie. Ik googlede er op los en contacteerde een paar zaaltjes en restaurants. We waren echter al vrij laat (herfst) en dus waren veel zaaltjes al niet meer vrij. Bovendien waren de prijzen vaak niet mals: een hoge huurprijs voor het zaaltje, en dan moet je nog beginnen aan catering, drank, eventueel een springkasteel of entertainment, …

We wilden er vooral voor Leon (en de andere kids) een memorabele dag van maken, en dus begonnen we ook andere opties te bekijken.

Uiteindelijk viel onze keuze op Plopsaland: een hele dag pretpark-plezier met de familie en beste vrienden, en over de middag gezellig samen eten – dat leek ons al meer de definitie van fun te benaderen voor een kind dan urenlang tafelen zonder te kunnen spelen 😉. Misschien dat het dan niet het meest verfijnde eten zou zijn en misschien dat het niet de eerste keuze zou zijn van de volwassenen, maar die dag gingen we voor ‘kinderen baas’.

We stelden Leon nog voor de keuze: een weekendje Disneyland met het gezin, of het feest in Plopsaland. En het werd dus dat laatste.

Vestimentaire voorbereidingen & foto’s

De datum en de locatie lagen vast: fluitje van een cent, zo’n lentefeest organiseren! Ahum, daar had ik me dus even mispakt. We dachten: de locatie is er, zij zorgen voor het eten, dus wat hebben we dan nog te doen? Meer dan verwacht, zo bleek 😊

In december lagen de communiecollecties in de winkel. Belachelijk vroeg, vond ik. In januari hoorde ik dat de meesten al aan het communie-shoppen waren en dat sommige dingen zelfs al uitverkocht waren, dus gingen we toch ook maar op zoek. Die zoektocht ging vlot: Leon zag een hemd dat hij absoluut wou, en ik koos de rest van de outfit. Check!

Ondertussen bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om professionele foto’s te laten nemen. Zo zouden we een mooi aandenken aan de dag hebben, en we zouden die foto’s ook kunnen gebruiken voor een bedankkaartje. Ik contacteerde een fotografe, en daar konden we twee weken later al terecht. Check!

Plots schoot het me te binnen: zouden we ondertussen ook geen gezinsfoto laten nemen? Als we dan toch eens voor een professionele lens stonden, konden we de kans op een geslaagde gezinsfoto niet laten schieten. Maar eh… dat betekende dat we op een paar dagen tijd ook voor de rest van het gezin nog kleren moesten zien te scoren. Oeps! Leve het online shoppen (en leve het feit dat ik een ervaren rot ben en mijn Master in het online shoppen al lang heb behaald, je ziet dat het nog ergens goed voor is), en na de nodige stress konden we ook dat euvel afvinken. Check!

De dag voor de fotoshoot werd Leon ziek. Heerlijk toch, die geweldige timing van kinderen 😊. Gelukkig leek hij er op de dag zelf weer bovenop te zijn, dus kon de shoot doorgaan zoals gepland, en alles liep min of meer gesmeerd. Ook al zagen we achteraf dat het feestvarken toch maar wat pips en bleekjes op een paar foto’s stond, er zaten ook heel wat geslaagde foto’s bij. Check!

Uitnodigingen en bedankjes

Next: de uitnodigingen en bedankjes. Ik spotte een leuk ontwerp voor een uitnodiging bij Tadaaz, en dat was er eentje met een foto. Waarna ik dus snel een tweede fotoshoot organiseerde: eentje zonder zijn feest-outfit en waarbij ik zelf mijn beste fotografiebeentje voor zette. We trokken naar het natuurdomein de Bourgoyen, gewapend met feestelijke ballonnen. Na een halfuur hingen die ballonnen ergens in de hoogste boom, oeps… Maar geen nood, gelukkig hadden we al een aantal geslaagde foto’s. Check!

Tijd voor de bedankjes. We kozen voor een kaartje assorti met de uitnodigingen, en een kleiner kaartje dat gebruikt kon worden om uit te delen aan de vriendjes van de klas. Het kleurenthema lag zo meteen vast: muntgroen en goud.

Voor de volwassenen op het feest voorzagen we kleine flesjes Hola cava, gepimpt met een gepersonaliseerd etiket (van Vistaprint).

En voor de kindjes kozen we voor een blikken doosje dat we personaliseerden met stickers en vulden met snoepjes, en een kokertje met kleurpotloodjes, ook weer gepersonaliseerd met stickers (allemaal van Tadaaz). Zo konden we meteen inspelen op mogelijke verveling aan tafel: kleuren for the win. Check!

Finishing touch: de tafel

Op zich hoefden wij ons van de tafel niets aan te trekken: die stond mooi gedekt tegen dat we toekwamen. Maar het leek ons toch net iets fijner om die extra feestelijk én persoonlijk te maken. Daarom kocht ik de letters van zijn naam in papier-maché en spoot die in het goud.

Samen met de bedankjes bestelde ik ook placemats met foto’s (waarop achteraan een tekening stond om in te kleuren – ideaal als entertainment dus) en ik zorgde voor gouden naamkaartjes. Ik wou ook nog vlaggetjes bestellen, maar omdat ik niet zeker wist of we die daar gemakkelijk zouden kunnen ophangen liet ik dat uiteindelijk maar zo. De dag voor het feest haalden we nog ballonnen om aan de stoel van het feestvarken vast te maken en om de tafel te versieren. Zo hadden we alles in huis om de tafel helemaal te pimpen. Check!

En toen waren we er helemaal klaar voor. Restte ons alleen nog ons zorgen te maken over de weersvoorspellingen. Want die zagen er, om het met een understatement te zeggen, niet bepaald rooskleurig uit (als in storm, regen, onweer en koud, hoera 😬).

D-day

Eindelijk was het dan zover: de dag waar Leon al zó lang naar uitkeek. Met vlindertjes in de buik en een beetje zenuwachtig begon hij aan ZIJN dag. En we merkten al meteen het voordeel van slechte weersvoorspellingen: geen file richting de kust 😉.

Al dreigde dat weer toch even roet in het eten te gooien: toen we aankwamen en ons gerief uit de auto haalden, waaide één van de ballon-versieringen prompt de parking op. (Ze hadden storm voorspeld, weet je nog?) Waarna ik elegant (ahum) met mijn lang kleed een sprintje inzette om het kleinood nog te redden. Check! 😜

Uiteindelijk werd het een fantastische dag. Op één enkele bui (op een moment dat ik zelf binnen de tafel aan het pimpen was) en een paar druppels na bleef het de hele dag droog. En dankzij de slechte voorspellingen was er totaal geen volk in het park, waardoor we nauwelijks ergens hoefden aan te schuiven.

En weet je, eigenlijk was dat weer helemaal niet belangrijk (al was ik maar wat blij dat we niet volledig werden uitgeregend, dat geef ik grif toe). En eigenlijk draaide het helemaal niet om de perfecte tafel etc. (maar maak dat mijn neurotische zelf maar eens wijs! 🤓) Het stralende en glunderende gezichtje van mijn zoon, dáár ging het natuurlijk om. En het warme gevoel om deze dag samen met alle aanwezigen te kunnen vieren, dát zorgde voor de mooiste herinneringen. De rest was gewoon de kers op de taart.

Tegen de middag trokken we naar het Prinsessia-restaurant. Daar werd Leon hoogstpersoonlijk opgewacht door Kabouter Plop, en hij voelde zich meteen de koning te rijk.

De zaal bleek echt feestelijk te zijn en dus een ideale locatie.

Het eten was lekker, de sfeer zat goed, en het feestvarken glunderde van oor tot oor.

(Oh ja, ook de wijn was lekker – moet ik er nog bij vertellen dat ons hoofd in de namiddag wel heel erg draaide bij bepaalde attracties? 🤪).

En natuurlijk sloten we de maaltijd op traditionele wijze af met een ijslammetje.

In de namiddag konden we nog uitvoerig alle attracties uittesten: er was helemaal geen volk. Zo konden we zelfs vier keer gewoon blijven zitten op De Draak en Viktors Race, en bij het Bos van Plop konden we gewoon binnenwandelen en op de bootjes stappen. Dikke fun dus!

Dat het een geslaagde dag was, waar we nog lang met warme herinneringen aan kunnen terugdenken! Bedankt aan iedereen die er voor Leon zo’n fijne dag van heeft gemaakt! ❤️

(Oh ja, even voor de duidelijkheid: #nonspon 😜)

9 mei 20199 mei 2019

LorePlaats een reactie

Je bent een goeie mama

Omdat het altijd deugd doet om te horen. Omdat we het niet altijd genoeg zeggen aan elkaar. Omdat het leuk is om de dag met een positieve noot te eindigen of te beginnen. Omdat er nog veel te veel kritiek wordt gegeven op andere mama’s, en omdat dat nergens voor nodig is. Omdat ik wat tegengif wil bieden aan al die zure commentaren, die negativiteit en de momshaming. Omdat we allemaal ons best doen. Je doet het goed, lieve mama!

Aan de mama die borstvoeding geeft, ook al moet ze doorbijten omdat het niet van een leien dakje loopt: goed bezig! Aan de mama die al maanden borstvoeding geeft alsof ze nooit anders heeft gedaan: respect! Aan de mama die haar peuter ‘nog steeds’ borstvoeding geeft en die daar soms raar voor wordt bekeken: hoedje af! Het is een mooi cadeau om het beste van jezelf te geven aan je kind, hoe lang je het ook volhoudt. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die flesjes geeft: is het niet fantastisch dat we niet meer afhankelijk zijn van borstvoeding, en dat je zelf de afweging kan maken tussen flesjes en borstvoeding? Dat je kan kiezen voor de optie die jou het beste afgaat of die voor jou het beste werkt? Je hebt het beste gekozen voor jou en je kind, want een blije mama zorgt voor een blije baby. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die thuisblijft om voor haar kinderen te zorgen: respect! Het is ongetwijfeld niet altijd gemakkelijk om jezelf weg te cijferen en altijd ten dienste te staan van je kinderen en je gezin. Om dag in dag uit bezig te zijn met het huishouden dat nooit stopt, en om zelden tot nooit een momentje voor jezelf te hebben. Het is schitterend om die wonderlijke jaren te kunnen doorbrengen met je kleine kinderen, en hen elke seconde van de dag bij je te hebben. Schitterend – en vermoeiend. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die jongleert om haar gezin zo goed en zo kwaad mogelijk te combineren met haar carrière: chapeau! Het is niet evident om alles te combineren, en het is ongetwijfeld stresserend om alle ballen in de lucht te houden en constant achter de feiten aan te lopen. Maar je zorgt voor brood op de plank, je krijgt de ruimte om meer te zijn dan alleen mama en je jaagt je professionele dromen na. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die er elke dag opnieuw voor zorgt dat haar huis blinkt van onder tot boven, die elke dag vers eten op tafel tovert en die ervoor zorgt dat de wasmanden nooit uitpuilen: fantastisch, kan je mij je geheim verklappen? Respect voor je organisatieskills, je niet aflatende energie en je doorzettingsvermogen. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die zuchtend staat te kijken naar de kruimels op de grond, die laveert tussen al het speelgoed en de deur van de wasplaats liever gesloten houdt om niet geconfronteerd te worden met de uitpuilende wasmanden: het stopt nooit, hé… Soms heb je andere prioriteiten dan het huishouden. Even meespelen met de kinderen, een boekje voorlezen of wie weet een gestolen momentje voor jezelf. Het is belangrijk om daar tijd voor te maken, dat huishouden loopt niet weg. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die haar kindje overal mee naartoe neemt en die haar baby onderweg of op verplaatsing gewoon laat slapen in de draagdoek, de buggy of een reisbedje: super dat je je niet opsluit. Fantastisch dat je het je niet ontziet om al die spulletjes telkens mee te sleuren, dat je niet in paniek schiet als je kleintje begint te huilen in het openbaar en dat je een ontspannen mama kan zijn. Fijn dat je je leven niet drastisch hoeft aan te passen. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die zich nauwgezet aan de dutjes of voedingsmomenten van haar kindje houdt en daardoor niet zo vaak buiten komt: super dat je de noden van je kleintje vooropstelt. Niet alle kinderen houden ervan om voortdurend op stap te gaan, en sommige baby’s slapen nu eenmaal het liefst in hun eigen bedje. Je sociaal leven staat misschien even op een lager pitje, maar je stelt je prioriteiten, en dat sociaal leven komt wel weer terug. Je bent een goeie mama.

Aan de mama met de baby die al heel snel doorslaapt: proficiat, je hebt de code gekraakt! Of je hebt gewoon geluk, dat kan ook. Hoe dan ook, geniet ervan! Je bent een goeie mama.

Aan de mama die zich dodelijk vermoeid door de dagen sleept, omdat haar baby haar tig keer wakker maakt elke nacht, de mama die zich ’s nachts eenzaam en alleen voelt als ze weer met haar huilende of krijsende baby rondloopt: Hou vol. Je bent niet alleen: een straat verder sust een mama haar dochtertje na een nachtmerrie, twee huizen verder geeft een mama een nachtelijke voeding en drie straten verder verzorgt een mama haar zieke kleintje. Het betert, ooit, echt waar. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die bij elke kik naast het bedje van haar kind staat: mooi hoe je je kind de boodschap wil meegeven dat je er altijd bent. Respect voor het feit dat je ‘hechting’ heel belangrijk vindt. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die haar kind af en toe laat huilen, omdat ze weet dat haar kind er een spelletje van maakt, omdat haar kind oververmoeid is en in een vicieuze cirkel zit waarbij het vecht tegen de slaap of omdat ze op haar tandvlees zit en het even niet kan opbrengen: je doet het goed. Misschien moet je van je hart een steen maken, maar jij kent je kind het beste. Ik weet zeker dat je je kind op andere momenten laat voelen dat je er altijd bent. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die al jaren samen slaapt met haar kinderen: super dat jullie elke nacht kunnen genieten van elkaars nabijheid en dat je de kwaliteit van je eigen slaap misschien opoffert. Je bent een goeie mama.

Aan de mama die haar kindje al heel snel in de eigen kamer laat slapen: fantastisch dat jullie elkaar niet storen ’s nachts en dat jullie allemaal kunnen genieten van een goeie nachtrust. Je bent een goeie mama.

Aan de mama wiens peuter een driftbui heeft en kwaad op de grond ligt tussen de cornflakes in de supermarkt: ze weten hun plekjes wel te kiezen om te ontploffen, niet? We hebben het allemaal meegemaakt. Je bent een goeie mama.

En aan de mama die zich geroepen voelt om kritiek te uiten tegen andere mama’s om één van bovenstaande redenen… (Ik heb het dan voor alle duidelijkheid niet op de mama die eens in zichzelf denkt ‘dat zou ik anders aanpakken’, want dat doen we allemaal weleens, dat is alleen maar menselijk.) Aan de mama die op sociale media voortdurend paraat staat met een belerend vingertje, die andere mama’s terechtwijst en zichzelf beter voelt als ze een andere mama kan neerhalen: Kom eens uit je ivoren toren, kijk eens in de spiegel, en vraag jezelf een paar dingen af.

Ben je zelf zo perfect? Heb je zelf altijd de waarheid in pacht, zelfs over een mama, een kind en een situatie die je niet kent? Help je iemand (jezelf of een andere mama) vooruit door een andere mama met een onzeker gevoel op te zadelen? Hou je in gedachten dat het beste is voor jou en je kind, niet noodzakelijk het beste is voor een andere mama en haar kind? En vooral: is dat het voorbeeld dat je je kinderen wil geven, dat je jouw visie moet opdringen en een ander moet neerhalen?

It takes a village… Laten we er een respectvolle en positieve village van maken.

Mama’s, jullie zijn goed bezig!

7 juni 201812 november 2018

Lore1 reactie