Tag: maatschappij

10 redenen waarom alleenstaande ouders echte superhelden zijn

Af en toe moet mijn man naar het buitenland voor het werk. Dan sta ik er een paar dagen tot een (werk)week alleen voor. En toegegeven, hoe groter de kindjes worden, hoe vlotter dat gaat. Maar toch blijven dat altijd heavy weken. En keer op keer bedenk ik me hoeveel respect ik heb voor alle vrouwen en mannen die er altijd alleen voor staan, week in week uit. Ik zou zelfs nog een stapje verder durven gaan: alleenstaande mama’s en papa’s zijn in mijn ogen echte superhelden. Want:

  1. In hun eentje vervullen ze 1.001 rollen. De rol van mama, van papa, van kok, van poetsvrouw, van verpleegster, van boekhouder, van taxichauffeur, van tuinman: you name it. Alles komt op hun nek terecht, zonder dat ze de taken kunnen verdelen of voor een beurtrol kunnen kiezen. Heavy!
  2. Ze staan bovendien constant zelf in voor de zorg van hun kindjes. Hier is het al eens: de ene kookt, terwijl de andere met de kindjes bezig is. Of de ene kan een uurtje langer slapen terwijl de andere al opstaat met de kabouters. Maar als single ouder is dat geen optie…
  3. Een carrière en een gezin combineren als je er alleen voor staat, daarvoor moet je trouwens echt al acrobatische toeren uithalen. De kindjes ’s morgens op school afzetten, zelf gaan werken, er ’s avonds na school opnieuw op tijd staan, het lijkt me absoluut niet evident. Niet de luxe hebben om de ochtend- en de avondshift te verdelen waardoor je of wat vroeger kan beginnen zodat je ‘s avonds op tijd kan stoppen om ze op te halen of wat later kan beginnen zodat je ze ’s morgens nog kan wegbrengen… Doe het maar eens!
  4. Ook financieel lijkt het me niet altijd evident. Met één loon de huishuur of lening betalen, alle vaste kosten, de schoolrekeningen, de boodschappen, … Ik kan me inbeelden dat er vaak weinig overblijft op het einde van de maand. En dat mama (of papa) zich dan maar al te vaak moet wegcijferen, om de kindjes toch alles te kunnen geven wat ze nodig hebben.
  5. Hoe alleenstaande ouders alles trouwens gepland krijgen, daar ben ik toch serieus van onder de indruk. Als ik al het gevoel heb constant achter de feiten aan te hollen en voortdurend 10 ballen tegelijk in de lucht te moeten houden, terwijl ik het geluk heb te kunnen rekenen op een wederhelft die ook de handen uit de mouwen steekt, hoe moet het dan niet zijn als single mama of papa?!
  6. Me-time, dat is wellicht ook een ongekend of schaars goed voor veel alleenstaande ouders. Als de kindjes ’s avonds in bed zitten, dan ligt er nog zoveel werk te wachten dat er weinig tijd overblijft voor henzelf. En als ze willen investeren in sociale contacten, dan moeten ze al meteen een babysit engageren. Waardoor het er maar al te vaak niet van komt.
  7. En ook een off-day zit er niet in. Zelfs niet als ze ziek zijn. Want mama of papa moet altijd paraat staan, no matter what. Als ik me ziek voel, dan ben ik maar wat blij dat ik de zorg van de kindertjes even aan mijn man kan overlaten. Maar als je die optie niet hebt…
  8. Plus, als single mama of papa moet je veel beslissingen zelf nemen, zonder even met je partner te kunnen aftoetsen. Van leuke beslissingen als wat brengt Sinterklaas tot zware opvoedingskwesties: de verantwoordelijkheid rust altijd op hun schouders.
  9. Ook niet gemakkelijk: geen andere ouder om die onvoorwaardelijke en diepe liefde mee te delen, en om samen trots mee aan de zijlijn te denken: hé, dat hebben wij goed gedaan samen! En ook niemand om tegen te ventileren als ze het weer eens hebben uitgehangen… Natuurlijk kan je dat ook bij vrienden en familie, maar dat lijkt me toch nog iets anders dan “Wacht maar tot ik dat aan jullie papa vertel!” ;-).
  10. Maar in hun eentje zorgen ze wel voor een warme thuis. Zetten ze hun kindjes op de eerste plaats. En geven ze het beste van zichzelf, dag in dag uit. Ze mogen ongelooflijk trots zijn op zichzelf: als dat allerliefste schatje uitgroeit tot een fantastisch kind, dan hebben ze dat enkel en alleen aan zichzelf te denken. Self five!

Je ziet het, mijn bewondering voor alleenstaande ouders is groot. R.E.S.P.E.C.T. en hoedje af.
Echt waar, let’s hear it voor alle single mama’s en papa’s. Een kus van de juf en een bank vooruit!

LorePlaats een reactie

We hoeven het leven van onze kinderen niet perfect te maken

Onlangs kon ik mijn ogen bijna niet geloven. We waren in het zwembad, en ik zag dat een redder een jongetje vroeg om niet te lopen maar rustig te wandelen. De papa van het jongetje in kwestie ging meteen naar de redder om hem de les te spellen: als papa was hij de enige die zijn kind mocht zeggen wat wel of niet te doen. Als de redder meende dat hij iets te zeggen had, dan moest hij dat maar aan hém zeggen, en niet aan zijn kind. Hij zou dan wel beslissen of zijn kind instructies moest krijgen of niet. Eh, serieus?

Niet veel later moest ik opnieuw fronsen. We waren op stap met vrienden, en op een bepaald moment gaf één van hen een vriendelijke en beleefde opmerking aan mijn zoontje, ik weet zelfs niet meer precies waar het over ging. Maar meteen na die opmerking zag die vriend zijn fatale fout in: hij had een onvergeeflijke fout begaan, hij had schaamteloos de regels overtreden en had het aangedurfd om kritiek te geven op het kind van een ander. Hoe kwam hij erbij?! Hij kwam zich meteen excuseren, en ik stond erbij en keek er verbaasd naar. Want ik was blij dat hij mijn zoontje had terechtgewezen, en vond dat hij 100% gelijk had.

It takes a village

Is het echt zover gekomen? Als mijn kind iets doet wat niet door de beugel kan, dan wil ik graag dat je mijn kind daarop aanspreekt. Je doet mij én mijn kinderen daar een groot plezier mee. Want mijn kinderen moeten die dingen horen en leren van méér mensen dan alleen van mij. It takes a village to raise a child, toch?

Als ik de enige ben die mijn kinderen kan zeggen wat ze wel of niet mogen doen, dan heb ik op elke mogelijke manier gefaald. Dan zadel ik mijn kinderen op met compleet onrealistische verwachtingen over de wereld. Ik kan en mag dan ook nooit doodgaan, want mijn kinderen zullen niet voor zichzelf kunnen zorgen, en ze kunnen dan op niemand anders terugvallen.

Een vleugje kritiek

Als we de logica van de papa in het zwembad moeten volgen, dan mag een redder zich niet als redder gedragen, en een leerkracht dus ook niet als leerkracht. Leerkrachten durven tegenwoordig bijna geen straf meer te geven, want hoe rap staat mama niet aan de deur om te zeggen dat haar zoontje of dochtertje perfect is en die straf niet hoeft te maken van haar?

Als we die redenering doortrekken naar hun volwassen leven, dan zullen al die perfecte kindertjes dus ook nooit om kunnen met een vleugje kritiek van hun manager op hun eerste job, want ze zullen dat nog nooit hebben meegemaakt. Niet bepaald constructief voor hun eigenwaarde, denk ik zo, als plots blijkt dat ze toch niet zo perfect zijn als ze hun hele jeugd hebben gedacht. Zal mama-lief dan ook komen aankloppen om alles recht te trekken en die manager de les te spellen?

Perfectie

Het lijkt wel alsof het een nationale sport is geworden, om het leven zo perfect mogelijk te maken voor onze kinderen. Door ervoor te zorgen dat ze nooit kritiek hoeven te slikken. Door alles voor hen op te lossen, te fixen of te sugarcoaten , in plaats van hen de ruimte te geven om te leren omgaan met frustraties of teleurstellingen.

Op je bek gaan en weer rechtstaan

Maar is het niet net onze taak om onze kinderen te leren omgaan met mislukkingen en teleurstellingen? Moeten we onze kinderen niet af en toe laten falen, zodat ze weerbaar genoeg zijn om daarmee om te gaan? Het is één van de belangrijkste skills in het leven, om op je bek te kunnen gaan en daarna weer op te staan en verder te gaan.

Maar om hen dat te leren, moeten we het ook laten gebeuren dat ze af en toe op hun bek gaan. Dat ze fouten maken, en dat anderen hen daarop aanspreken. Dus daarom een oproep: wijs mijn kinderen gerust terecht, als ze iets doen wat echt niet oké is. En stop met het leven perfect te willen maken voor je kinderen. Want dat is het leven niet, en daar kan je kind maar beter aan wennen. Het leven is geen ponykamp, weet je wel ;-).

Lore1 reactie

Dino’s en glitters 

Iedereen heeft er altijd de mond van vol: kinderen moeten gelijk of gelijkwaardig worden opgevoed. Toch blijkt het er in de praktijk maar al te vaak anders aan toe te gaan, jammer genoeg. Speelt een meisje met de auto’s, dan is het een stoere chick. Speelt een jongen met de barbies, dan hoor je al snel “ga je er een homo van maken misschien?!” Tot zover die gelijke opvoeding dus…

Ten eerste, is er iets mis mee dan, met homo’s? Of mijn zonen nu thuiskomen met een man of een vrouw later, zolang het een toffe(n) is zal ik er niet wakker van liggen. (De eerlijkheid gebiedt me hieraan toe te voegen dat ik misschien wel zou wakker liggen van het feit dat ze als homo een moeilijker pad voor zich hebben, omdat ze weleens met homohaat af te rekenen zouden kunnen krijgen; maar dat is naast de kwestie). 

Ten tweede, hoe kunnen we in godsnaam verwachten dat we openminded kinderen voortbrengen, als we al van in de wieg vertrekken vanuit honderden stereotypen? Blauw is voor jongens, roze is voor meisjes. Poppen, prinsessen en ballerina’s zijn voor meisjes, auto’s, ridders en voetballers voor jongens. Wijkt een kind daarvan af, dan laat de commentaar niet lang op zich wachten. Zeker bij een jongen, die moet wel homo zijn toch? Alsof elke homo van roze en prinsessen houdt. Alsof elke hetero man dol is op voetbal. 

En zelfs als we genderneutraal willen opvoeden, dan maakt de marketing het ons nog niet gemakkelijk. Stap maar eens een kinderwinkel binnen, en je ziet binnen de nano-seconde welke afdeling er voor jongens en welke voor meisjes is. En de eerste tv-reclame waarbij jongens met de poppen of barbies spelen moet ik ook nog tegenkomen. 

Mijn zoon is dol op auto’s, op voetballen en op dino’s. Maar hij houdt ook van roze en glitters. Als hij met de buurmeisjes speelt dan laat hij zich met veel plezier omtoveren in een prinses of een K3-meisje. Hij zal geen kans onbenut laten om zijn nageltjes te laten lakken, want als dat mooi is bij mama, waarom zou dat dan niet mooi zijn bij hem?

En toch… Toch krijgt hij nu soms al opmerkingen dat roze voor meisjes is. Toch verbetert hij zichzelf soms met spijt in het hart naar “geef toch maar de blauwe beker, want roze is voor meisjes he mama”. Toch haal ik de nagellak-remover boven voordat hij op kamp gaat, uit angst dat hij geplaagd zou worden. En dat vind ik jammer.

Laat hem nog maar even onbezorgd een kleine jongen zijn, die houdt van dino’s én van glitters. Die zich net zo graag in Spider-Man verkleedt als in prinses. En die net zoveel recht heeft om zijn nagels te lakken als elk ander kind, jongen of meisje. Als we onze kinderen effectief gelijk zouden opvoeden, dan zouden andere kinderen daar ook geen opmerkingen over geven, toch? 

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.