Gisteren heb ik deelgenomen aan Dwars door Brugge, een loopwedstrijd van 15 kilometer in mijn vroegere hometown. ’s Morgens dacht ik nog, ‘hoe zot ben ik eigenlijk, om anderhalf uur te gaan afzien, in plaats van lekker te relaxen op moederdag?!’ Maar uiteindelijk werd het eerder genieten dan afzien. Voor sommigen lijkt het misschien geen big deal, om die 15 km tot een goed einde te brengen. Maar voor mij was het dat wel. Het voelde als een heuse overwinning op mezelf. Ik probeer even te schetsen waarom dan wel.
Ik kom uit een echt lopersnest. Al zolang ik me kan herinneren is mijn papa een loper. Hij heeft een paar marathons op zijn palmares staan en gaat nog altijd wekelijks zijn kilometertjes gaan joggen. En de appel valt op dat vlak niet ver van de boom, want mijn broer heeft het loopvirus met de paplepel binnengekregen. (Helaas bleek ondergetekende appel wat verder van de boom te belanden, en was ik een wandelende teleurstelling voor menig LO-leerkracht…) Talloze keren stond ik dan ook te supporteren aan de zijlijn van Dwars door Brugge, de ene keer voor papa, de andere keer voor broer, of voor allebei tegelijk. En élke keer dacht ik: ‘Ooit sta ik daar ook. Ooit ga ik mezelf verbazen en loop ik die wedstrijd uit!’
Fast forward naar een klein jaar geleden. Toen begon ik voor de elvendertigste keer aan Start to Run, met één doel voor ogen: in 2018 Dwars door Brugge uitlopen. Het was al een paar keer gelukt om die STR-reeks tot een goed einde te brengen, maar op één of andere manier liet ik het dan toch telkens weer hangen waardoor ik weer helemaal van nul opnieuw moest beginnen… Een jaar geleden was mijn conditie dan ook niks waard: drie minuten lopen en mijn tong hing aan mijn knieën en ik viel net niet dood neer ;-). Maar dankzij de aanmoedigingen van ons Evy (dank u Evy!) ging die belabberde conditie er week na week op vooruit. Helemaal blij was ik, de eerste keer dat ik rond de Watersportbaan (5km) kon lopen zonder te wandelen. Om daarna verder te trainen, op naar de 10km, en daarna de 15km. (dank u coach broer!)
En toen gebeurde het ondenkbare. Ik begon te genieten van die looptochtjes. Een leuk muziekje op, mijn gedachten de vrije loop laten gaan: echt een moment voor mezelf. Hét moment waarop creatieve ideeën opborrelden en waarbij blogs of artikels in mijn hoofd werden geboren. Het was een vaste afspraak in mijn agenda: op maandag en vrijdag tijdens de lunchpauze en op woensdagavond was het tijd om de sporty spice uit te hangen. Handig, zo’n vaste afspraak, dan trek je zonder nadenken je loopschoenen aan en is de kans kleiner dat je je bedenkt ;-).
Vorige week gingen mijn sportschoenen zelfs mee in mijn valies naar Mallorca. Terwijl manlief een paar uur ging fietsen en de Cap de Formentor bedwong, ging ik lopen langs het strand. Het fantastische uitzicht kreeg ik er gratis bovenop. Het was eens iets anders dan mijn wekelijkse uitzicht van de Watersportbaan. Wie had dat ooit gedacht, dat ik met plezier zou gaan lopen op vakantie?! Blijkbaar kruipt het bloed dan toch waar het niet gaan kan.
Al was het niet altijd rozengeur en maneschijn. De winter en ik, da’s geen goeie combi. Dus lopen in regen, kou of storm, dat ging vaak gepaard met gevloek en veel gegrom. Maar ik hield mijn blik strak op mijn doel: als ik er wilde staan op Dwars door Brugge, dan mocht ik niet het watje uithangen bij wat winterse taferelen, toch? Des te meer geniet ik er nu trouwens van, om te kunnen lopen onder een stralend zonnetje. Mijn beloning voor het afzien in de winter ;-).
En gisteren was het dus zover. Eerlijk? Het was puur genieten, om daar te lopen. Te beseffen dat ik écht één van die lopers was, net zoals al die lopers die ik jarenlang had aangemoedigd langs de zijlijn. Om goed getraind en met een zalige playlist in mijn oren (voorbereiding is alles!) langs het prachtige parcours te lopen. Om aangemoedigd te worden door mijn enthousiaste gezinnetje en mijn vriendin en metekindje langs het parcours. Om de laatste kilometers te worden vergezeld door mijn broer. En om uiteindelijk nog een goeie tijd (voor mij dan toch) neer te zetten. Want plots kwam de aard van het beestje toch weer boven: waar ik vorig jaar nog had getekend om de wedstrijd gewoon uit te lopen, wilde ik nu ook nog een goede tijd neerzetten. En dus perste ik er nog een stevig eindsprintje uit :-). Ik klokte uiteindelijk af op 1u27’17” en liep dus iets sneller dan 10km/uur. Een jaar geleden had ik het nooit geloofd!
Maar dat is nog niet alles. Niet alleen heb ik op deze manier een kinderdroom vervuld, het voelde voor mij ook als de kers op de taart. Ik ben nogal wat kilootjes kwijt, de laatste tijd. En daardoor voel ik me niet alleen honderd keer beter in mijn vel, ik voel me ook fitter dan ooit. Het was een weg van vallen en opstaan, en nog steeds kan ik soms mijn ogen niet geloven als ik onverwachts een glimp van mezelf opvang of een recente foto onder ogen krijg. Maar het is een zalig gevoel en de kroon op het werk om nu met trotse blik te kunnen zeggen: I did it! 💪
Op naar de volgende sportieve uitdaging – al ligt die tot nader order nog niet vast. Wordt ongetwijfeld vervolgd ;-).
MAMoiselle Blogt 