Tag: kindjes

We hoeven het leven van onze kinderen niet perfect te maken

Onlangs kon ik mijn ogen bijna niet geloven. We waren in het zwembad, en ik zag dat een redder een jongetje vroeg om niet te lopen maar rustig te wandelen. De papa van het jongetje in kwestie ging meteen naar de redder om hem de les te spellen: als papa was hij de enige die zijn kind mocht zeggen wat wel of niet te doen. Als de redder meende dat hij iets te zeggen had, dan moest hij dat maar aan hém zeggen, en niet aan zijn kind. Hij zou dan wel beslissen of zijn kind instructies moest krijgen of niet. Eh, serieus?

Niet veel later moest ik opnieuw fronsen. We waren op stap met vrienden, en op een bepaald moment gaf één van hen een vriendelijke en beleefde opmerking aan mijn zoontje, ik weet zelfs niet meer precies waar het over ging. Maar meteen na die opmerking zag die vriend zijn fatale fout in: hij had een onvergeeflijke fout begaan, hij had schaamteloos de regels overtreden en had het aangedurfd om kritiek te geven op het kind van een ander. Hoe kwam hij erbij?! Hij kwam zich meteen excuseren, en ik stond erbij en keek er verbaasd naar. Want ik was blij dat hij mijn zoontje had terechtgewezen, en vond dat hij 100% gelijk had.

It takes a village

Is het echt zover gekomen? Als mijn kind iets doet wat niet door de beugel kan, dan wil ik graag dat je mijn kind daarop aanspreekt. Je doet mij én mijn kinderen daar een groot plezier mee. Want mijn kinderen moeten die dingen horen en leren van méér mensen dan alleen van mij. It takes a village to raise a child, toch?

Als ik de enige ben die mijn kinderen kan zeggen wat ze wel of niet mogen doen, dan heb ik op elke mogelijke manier gefaald. Dan zadel ik mijn kinderen op met compleet onrealistische verwachtingen over de wereld. Ik kan en mag dan ook nooit doodgaan, want mijn kinderen zullen niet voor zichzelf kunnen zorgen, en ze kunnen dan op niemand anders terugvallen.

Een vleugje kritiek

Als we de logica van de papa in het zwembad moeten volgen, dan mag een redder zich niet als redder gedragen, en een leerkracht dus ook niet als leerkracht. Leerkrachten durven tegenwoordig bijna geen straf meer te geven, want hoe rap staat mama niet aan de deur om te zeggen dat haar zoontje of dochtertje perfect is en die straf niet hoeft te maken van haar?

Als we die redenering doortrekken naar hun volwassen leven, dan zullen al die perfecte kindertjes dus ook nooit om kunnen met een vleugje kritiek van hun manager op hun eerste job, want ze zullen dat nog nooit hebben meegemaakt. Niet bepaald constructief voor hun eigenwaarde, denk ik zo, als plots blijkt dat ze toch niet zo perfect zijn als ze hun hele jeugd hebben gedacht. Zal mama-lief dan ook komen aankloppen om alles recht te trekken en die manager de les te spellen?

Perfectie

Het lijkt wel alsof het een nationale sport is geworden, om het leven zo perfect mogelijk te maken voor onze kinderen. Door ervoor te zorgen dat ze nooit kritiek hoeven te slikken. Door alles voor hen op te lossen, te fixen of te sugarcoaten , in plaats van hen de ruimte te geven om te leren omgaan met frustraties of teleurstellingen.

Op je bek gaan en weer rechtstaan

Maar is het niet net onze taak om onze kinderen te leren omgaan met mislukkingen en teleurstellingen? Moeten we onze kinderen niet af en toe laten falen, zodat ze weerbaar genoeg zijn om daarmee om te gaan? Het is één van de belangrijkste skills in het leven, om op je bek te kunnen gaan en daarna weer op te staan en verder te gaan.

Maar om hen dat te leren, moeten we het ook laten gebeuren dat ze af en toe op hun bek gaan. Dat ze fouten maken, en dat anderen hen daarop aanspreken. Dus daarom een oproep: wijs mijn kinderen gerust terecht, als ze iets doen wat echt niet oké is. En stop met het leven perfect te willen maken voor je kinderen. Want dat is het leven niet, en daar kan je kind maar beter aan wennen. Het leven is geen ponykamp, weet je wel ;-).

Lore1 reactie

Nee, je hoeft niet van élke minuut te genieten als mama

Ik herinner me nog hoe opgelaten ik me voelde als mensen me zeiden dat ik zoveel mogelijk moest genieten, toen mijn oudste net was geboren. Met die uitspraak voelde het alsof er mij druk werd opgelegd. Want genoot ik wel genoeg? Deed ik dat wel goed, als nieuwbakken mama? En als ik heel eerlijk was met mezelf, was ik niet net iets te veel van mijn sokken geblazen door al het nieuwe wat op me afkwam, door de hormonen en de vermoeidheid, om te kunnen zeggen dat ik echt genoot?

Ook nu nog heeft die uitspraak een bittere nasmaak. Want oh ja, ik geniet! Zoveel als ik kan. Maar … is dat ooit genoeg? Kan je ooit genoeg hebben genoten, kan je er ooit in slagen om er alles uit te halen en met heel je lijf bewust te genieten van élk moment, in die korte periode dat je kinderen klein zijn?

Om nog te zwijgen van al dat ‘gemoet’. Alsof de druk al niet hoog genoeg is als mama, zonder dat je ook nog eens ‘moet’ genieten. Weer iets om over te twijfelen of je het wel goed genoeg doet …

Niet elk moment is er eentje om te koesteren

Los daarvan, als we realistisch zijn: niet elk moment is er eentje om te koesteren of om ervan te genieten, toch? Als je zegt dat ik moet genieten van elk moment, bedoel je dan ook dat moment waarop ik er compleet doorzat van vermoeidheid, en de tranen me in de ogen stonden omdat ik niet meer kon, met een baby en peuter in huis? Bedoel je dan ook dat moment tijdens de potjestraining waarbij mijn zoontje voor de zevende keer in zijn broek had geplast die dag?  Of de avondspits waarin ik eten probeerde te maken terwijl er twee kindjes aan mijn been hingen en schreeuwden om mijn aandacht terwijl mijn hoofd op ontploffen stond? Die keer dat ik zwetend in de supermarkt stond met een krijsende peuter die op de grond lag, terwijl mijn portie geduld voor de dag al ruimschoots was opgebruikt?

We doen het allemaal wel, en we slaan er ons door. En natuurlijk zijn al die momenten meer dan de moeite waard. Maar om nu te zeggen dat ik ervan geniet, nee, dat gaat mij een brug te ver. Want als ik eerlijk ben, dan zijn er ook gewoon veel momenten waarop ik doodmoe ben of gefrustreerd, momenten waarop ik twijfel aan alles of momenten waarop ik gewoon snak naar een minuutje voor mezelf.

Mama zijn is soms gewoon hard werken

Mama zijn, dat is hard werken. En dat is oké! Het is oké om dat toe te geven, om er misschien eens bij te huilen of om erover te ventileren. Dat maakt ons geen slechte mama, integendeel. Het betekent niet dat we onze kindjes daarom minder graag zien. Het maakt ons simpelweg menselijk. En het betekent net dat we het zo goed mogelijk willen doen.

Dus nee, ik heb niet genoten van elk moment. Ik genoot niet toen ik een tepelkloof had en tegen het plafond schoot van de pijn als mijn baby aanhapte. Ik genoot niet toen ik gefrustreerd in de zetel zat met een baby die na anderhalf uur alweer honger had en toen ik me afvroeg of dat wel normaal was. Ik genoot niet toen ik nachtenlang door het huis wandelde met een krijsende refluxbaby. Ik was compleet van de wereld, overweldigd door mijn nieuwe rol en de bijhorende vermoeidheid, frustraties en twijfels.

En toch, als ik terugkijk naar de foto’s van mijn kleine schatjes toen ze net geboren waren, dan zou ik de tijd graag willen terugdraaien. Want het is veel en veel te snel gegaan allemaal.

Ik zou een nieuwe mama niet zeggen van elke minuut te genieten

Maar, als ik terugkijk naar hoe het voor mezelf was, dan zou ik een nieuwe mama niet vertellen dat ze van elke minuut moet genieten. Ik zou haar zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Dat het oké is om je soms overweldigd te voelen, en dat we dat allemaal weleens zijn.

Ik zou haar aanraden niet te luisteren naar de stemmetjes die alles wat ze doet in vraag stellen (zowel innerlijke stemmetjes als van buitenaf). Ik zou haar aanraden te genieten voor zover ze dat kan en te huilen (of in een kussen te schreeuwen) als ze daar de nood toe voelt. Ik zou haar vertellen dat ze als mama iemand wordt die ze vroeger niet was, en dat die overgang soms verdomd hard kan zijn. Ik zou haar zeggen dat het dat allemaal waard is, en dat ze het fantastisch doet.

Ik zou haar aanraden zichzelf niet uit het oog te verliezen. Om te ventileren als het nodig is. En ik zou haar vertellen dat ze een fantastische gemeenschap zal ontdekken van mama’s die elkaar begrijpen.

Ik zou haar zeggen dat ze genoeg is (ook al lijkt het onmogelijk dat te geloven).

En ik zou haar vertellen dat ze onmogelijk van elke minuut kan genieten. En dat dat oké is.

Ik geniet nog altijd niet van elke minuut

Mijn kinderen zijn ondertussen geen baby’s meer. En ik geniet nog altijd niet van elke minuut. Verre van zelfs. Soms voelt het als een constante strijd, om aanwezig te zijn als mama en tegelijk al die andere dingen te doen. Het is een voortdurend gegoochel. En als mijn kinderen dan nog eens beginnen te zeuren of ruziemaken, dan heb ik, oh surprise, nog geen enkele keer gedacht ‘Wat geniet ik hiervan’. Het enige wat ik dan denk is ‘Help, ik ga hier gek worden!’.

Natuurlijk is het gemakkelijk is om de mooie momenten te herinneren, en het bloed, het zweet en de tranen te vergeten die gepaard gingen met die momenten. Gelukkig maar!

Als ik terugdenk aan mijn kleine baby’s die in mijn armen lagen te slapen, dan breekt mijn hart in duizend stukjes en krimpt mijn maag een beetje ineen. Want het was een fantastische en wonderlijke tijd, en ik zou zó graag de tijd terugdraaien en die baby’tjes nog eens kunnen platknuffelen.

Maar dan vergeet ik voor het gemak de slapeloze nachten. De tranen waarbij ik me vertwijfeld afvroeg of ik het wel goed deed. Ik denk dan niet aan de waas waar ik in leefde, die eerste maanden. Of aan het verstikkende gevoel om constant nodig te zijn.

Ik zou de tijd soms willen terugspoelen

Ik ben nu al verdrietig voor de dag dat mijn kinderen groot zijn. Ik zou nu al de tijd even willen stopzetten om er langer van te kunnen genieten. Maar dat maakt het allemaal niet minder intens en zwaar. En als ze groot zijn, dan weet ik zeker dat ik de tijd zal willen kunnen terugspoelen. Dat ik zal terugkijken, en dat mijn kinderen alle opofferingen waard zullen geweest zijn. Uiteraard, ze zijn ALLES waard. Maar dat betekent niet dat het soms niet verdomd zwaar is, en dat ik constant geniet.

Ik probeer te genieten van de gouden momentjes die verborgen zitten in elke dag. Ik geniet van de intense knuffels, van de onverwachtse tekening die ze mij geven, van een schaterlach, een leuke activiteit samen. Maar ik geniet niet elke minuut. En dat is oké.

Lore12 reacties

Mama in verlof

Mama zijn, dat is bekomen van een zware week (daarover later meer) en uitkijken naar een paar dagen verlof. Het is denken “Ha, even ontspannen en genieten van een zalig rustig dagje met de kinderen”. Het is leuke plannen maken, zoals nog even knuffelen in bed en rustig wakker worden, samen cupcakes bakken en samen spelletjes spelen. 

Mama zijn, dat is al heel snel merken dat die kleine mannetjes andere plannen hebben. Het begint al bij het ontbijt: ze krijgen een lekkere kom aardbeien; maar ze kunnen alleen klagen omdat de andere precies toch een aardbei meer heeft gekregen. En het blijft de hele tijd duren: gezeur, gezaag, geruzie, you name it.

Mama zijn, dat is tot de conclusie komen dat er van dat ontspannen niet veel in huis zal komen. Het is je stem vaker verheffen dan je lief is. En het is je afvragen waar je dat aan verdiend hebt, zo’n dag vol gezeur aan je hoofd. Verlof noemen ze dat dan! 

Mama zijn, dat is uiteindelijk toch bijdraaien en de kindjes schminken, omdat ze een halfuur lang bewezen hebben dat ze flink kunnen spelen zonder ruzie te maken (jawel, het volle halfuur, wonderbaarlijk he!). Het is behoorlijk zweten om er iets treffelijks van te maken, van die schmink, omdat je eigenlijk helemaal niet creatief aangelegd bent. En het is googlen om te snappen hoe je oudste nu precies geschminkt wil worden (Abomasnow van Pokémon, anyone? 😁). En het is uiteindelijk toch nog cupcakes bakken, maar ze niet meer versieren of opeten omdat  ze mama tegen dan alweer de kast op hebben gejaagd. Misschien morgen…

Mama zijn, dat is een foto trekken op dat ene moment dat ze vrolijk zijn en geen ruzie maken, en die op Instagram zetten. Alsof alles rozengeur en maneschijn is, en jullie het perfecte gezinnetje zijn. Niet dus 😜 Want op die foto zie je de vermoeide mama niet, en hoor je het gezeur en geruzie niet dat aan dat ene mooie moment voorafging. 

Mama zijn, dat is af en toe ook je lach inhouden terwijl je eigenlijk kwaad bent of zou moeten zijn. Bij het nieuwste dreigement van de jongste van drie bijvoorbeeld, die als hij zijn zin niet krijgt uitroept “dat hij ook naar een ander huis kan gaan hoor”. 

Mama zijn, dat is uiteindelijk toch weer een beetje smelten, als de jongens zeggen “mama is lief” en je komen knuffelen. Het is toch weer vertederd aan hun bed staan, no matter what. Want hoezeer ze het ook hebben uitgehangen, wat zien ze er toch lief uit als ze slapen! 

Mama zijn, dat is ondanks een niet bepaald ontspannend dagje verlof toch weer leuke plannen maken voor de volgende verlofdagen. Morgen een nieuwe kans, een nieuwe dag. Misschien loopt het beter als we er een hele dag op uittrekken. Want mama zijn, dat is bij een tegenvaller gewoon even slikken en weer doorgaan. 

En als het morgen ook tegenvalt, dan stuur ik de volgende keer gewoon een out of office naar de jongens als ik verlof heb. “Mama is er nu even niet. Uw vraag kan niet beantwoord worden. Met dringende vragen of suggesties kan u altijd bij papa terecht. Vriendelijke groeten!”

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.