MAMoiselle

Onze oudste is een duimertje. Een tut, daar moest hij nooit iets van weten. Zijn duimpje daarentegen vond al héél snel de weg naar zijn mondje. Best handig: nooit moeten opstaan om een tutje terug te geven, en duimen deed hij alleen maar om in slaap te vallen. Zijn kleine broer en tutjes echter, da’s een ander verhaal… 

In tijden van zware reflux was het tutje bij dat kleinste mannetje zowat het enige wat hem kon troosten. Die tut kreeg dus al snel de status van dikke vriend, en dat is de jaren die daarop volgden altijd zo gebleven. Natuurlijk werden er afspraken gemaakt: het tutje was enkel voor in zijn bedje en in de auto.  Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het meneertje in kwestie me vlotjes rond zijn vingertje kon draaien en er thuis al wel eens in slaagde om overdag toch zijn tutje in de wacht te slepen. “Maar mama, ik ben zo moe! Ik zal anders een beetje rusten in de zetel. Maar wel met mijn tutje hé!” En ondertussen maar knipperen met zijn lange wimpers, zeg daar maar eens neen tegen ;-).

Vorig jaar hebben we er even over gedacht om zijn tut aan de Sint te geven. Hij was toen drie. Uiteindelijk besloten we hem nog een jaartje de tijd te geven, hij was uiteindelijk nog máár drie, en zijn tut was nog altijd zijn grote troost bij kleine en grote verdrietjes en als hij ziek was. Wel maakten we het hem toen al duidelijk: de volgende keer dat de Sint uit Spanje kwam, zou het tijd zijn om zijn tutjes weg te geven.

In september wist de tandarts te vertellen dat het inderdaad stilaan tijd was om zonder tut door het leven te gaan, want ze merkte het al aan zijn tandjes. Dat effect zou weliswaar snel verdwijnen, maar niet als hij die tut nog lang zou gebruiken. We wisten dus wat ons te doen stond…

De voorbije weken herinnerden we onze jongste er dan ook regelmatig aan: als de Sint naar ons land kwam, dan zouden we de tutjes in zijn schoentje leggen. De laatste week telden we samen af: nog 7 keer slapen mét tut, nog 6 keer… Heel stoer antwoordde hij dat hij inderdaad zijn tutjes allemaal zou afgeven aan de Sint. Geen probleem! Al merkten we dat er toch een tikkeltje onzekerheid bij kwam kijken naarmate de dagen vorderden…

En eerlijk gezegd telden wij zelf met een bang hartje af. Het is één iets om stoer te verkondigen dat je een grote jongen bent en je tutjes zal wegdoen, maar dat ook effectief dóen is nog iets anders natuurlijk.

Vorige week zondag was het dan zover: de aankomst van Sinterklaas in Gent. We gingen even langs om de Heilig Man en zijn gevolg welkom te heten in onze stad (al bleven we niet lang, veel te koud!), en haastten ons daarna naar huis om de tekeningen / brieven af te werken voor in de schoen. De jongste mocht zijn tutje nog een laatste keer in zijn mondje stoppen, om ritueel afscheid te nemen. Een beetje aarzelend maar heel erg dapper legde hij daarna al zijn tutjes op een bordje naast zijn schoen, en ging hij naar zijn bedje.

Waar hij even later bittere tranen zat te huilen. Helemaal beteuterd was hij. “Kon de Sint niet op een andere dag terugkomen? En hoe moest dat nu, slapen? Dat ging toch helemaal niet, zonder tut?”

Krak, zei mijn moederhart. Want ik zag het in zijn ogen: hij wilde heel graag moedig zijn, stoer zijn, een grote jongen zijn. Maar hij was helemaal verloren en wist oprecht niet hoe hij nu in slaap kon raken. Mijn arm klein schaapje…

Verschillende keren probeerde ik hem te troosten en hem af te leiden. Uiteindelijk viel hij pas drie uur later in slaap. Gelukkig lag er de volgende ochtend een cadeautje in de plaats, en een briefje van de Sint. Dat bood toch enige troost.

Maar ’s avonds was het weer een ontredderd mannetje dat ik in zijn bedje moest leggen. En opnieuw duurde het héél lang voor hij sliep. De voorbije avonden ging het met ups en downs. Hij heeft het nog altijd moeilijk om in slaap te geraken en mist dat vertrouwde gevoel. Hij slaapt moeilijk in en wordt vroeg wakker. Het zal uiteindelijk wel wennen, zeker? Of dat hopen we althans.

Dit weekend is klaspop Rikki op bezoek, hopelijk bezorgt die hem de nodige afleiding. En zijn juf gaf hem een diploma, dat hij fier als een gieter kwam tonen.

En ik? Ik moest toch even slikken… Omdat we dat kleine gelukje zo hardhandig van hem moesten afnemen. Omdat ik nooit meer dat schattige kopje-met-tutje zal zien. Omdat mijn kleintje écht een grote jongen wordt.

Al was hij toch ook eventjes weer héél klein, toen hij daar helemaal ontredderd zat zo zonder zijn vertrouwde tutje, en toen alleen mama’s veilige armen troost konden bieden…