Lang zal hij leven!
Zestig jaar is hij vandaag geworden, mijn papa. Toch even slikken, zo’n nieuwe voordeur, want het confronteert ons allemaal met het feit dat we een dagje ouder worden. Maar tegelijk doet het mij ook heel hard beseffen hoe dankbaar we mogen zijn, dat we allemaal een dagje ouder mógen worden. Dat we deze dag nog allemaal samen kunnen vieren. Dat we nog allemaal in goede gezondheid zijn, en dat we zo’n hechte familie zijn. Yep, we mogen onze pollekes kussen…
En ik mag zeker mijn pollekes kussen met die papa van me. Al 35 jaar is hij mijn rots in de branding. Dag en nacht kan ik bij hem terecht. Waar ik ook mee zit, ik weet dat hij altijd voor me klaarstaat. Of het nu is om laminaat te helpen leggen of om wijze raad te geven: papa staat paraat. Er wordt dan ook geen enkele grote beslissing genomen zonder een telefoontje naar het thuisfront om even te polsen naar zijn mening en die van mama.
Moet ik geopereerd worden? Dan maakt papa onmiddellijk zijn agenda vrij om zijn ‘kleine meisje’ bij te staan. En wat is het dan fijn om iemand in de buurt te hebben om op te steunen. Ik kan dan ook met een gerust hart zeggen: mocht mijn wederhelft er bij mijn bevallingen om één of andere reden niet bij kunnen geweest zijn, dan was papa één van de weinigen op mijn (heel korte) shortlist van mensen die zijn plaats hadden mogen innemen. En die (dubieuze) eer is alleen weggelegd voor mensen die ik blindelings vertrouw.
Hij is trouwens niet alleen mijn rots in de branding, hij is ook een echte pater familias. Heerlijk om hem te zien glunderen van trots, als zijn zoon weer een sportieve prestatie om u tegen te zeggen heeft neergezet. Zalig om hem te zien blinken als hij naar zijn kleinkindjes kijkt. En fantastisch om te zien welk ijzersterk duo hij nog altijd vormt met mama, na bijna 38 jaar huwelijk. Ik voel me dan ook gezegend, omdat ik ben mogen opgroeien in zo’n warme thuis.
Ik vind het bovendien geweldig om te zien hoe hij nog steeds barst van de energie. Ik ben maar wat trots op wat hij allemaal bereikt heeft in zijn carrière, en ik hoop dat ik een fractie van zijn ambitie heb geërfd. Hij heeft me in elk geval geleerd om aan de weg te timmeren en mijn dromen na te jagen. En hij heeft me altijd onvoorwaardelijk gesteund.
Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Hij kan al eens flauwe grapjes vertellen (die ik stiekem meestal toch heel grappig vind). En het kan al eens botsen, aangezien we allebei een tikje koppig zijn (de appel en de boom weet je wel). Maar ik hou de wijze raad van papa altijd in mijn achterhoofd: onthou de mooie momenten, en vergeet de slechte. En gelukkig zijn er héél veel mooie momenten om te onthouden, en weinig momenten om te vergeten.
Ik kan alleen maar hopen dat ik mijn eigen zonen een even warme thuis kan aanbieden, met evenveel mooie momenten om te onthouden.
Gelukkige verjaardag, papa. Op de volgende 60 jaar, en op nog veel onvergetelijke mooie momenten!
