Ik probeer er het beste van te maken. En soms lukt dat ook, dan geniet ik van gezellige, knusse winteravonden thuis en van de rust. Maar op andere momenten huilt mijn hart. Om wat was en wat hopelijk ooit weer zal zijn. Heimwee naar een tijd die hopelijk ooit terugkomt. De Portugezen hebben er een mooi woord voor: saudade.
Dan zie ik beelden van hoe kerst er écht hoort uit te zien, en dan moet ik toch even slikken. Ik zou zo graag gezellig aan tafel kunnen zitten als vanouds, omringd door familie en warmte.
Dan bedenk ik mij hoe lang het al geleden is dat ik mijn vrienden nog heb gezien. Ik mis het om samen eentje te drinken, om te lachen tot de tranen over onze wangen rollen, om honderduit te praten en te vertellen, om te dansen tot onze voeten pijn doen.
Dan hoor ik een liedje op de radio en voel ik een steekje in mijn hart omdat ik “knaldrang” ervaar maar er nergens mee terecht kan – behalve door een halfslachtig dansje in de living te placeren.
Dan zie ik foto’s of filmpjes van waanzinnig mooie plekken op de wereld, en dan mis ik het om te kunnen plannen en dromen. Oh wat mis ik het idee dat de wereld aan onze voeten ligt en dat we kunnen gaan en staan waar we willen.
Dan zijn we het beu om binnen te zitten, maar zuchten de kinderen “toch niet weer gaan wandelen?!” En dan wil ik uitbreken, eropuit kunnen trekken zoals voorheen.
Dan is er weer die afstand. Altijd weer die afstand. Hoe kan ik iemand nu troosten van op anderhalve meter? En dan breekt mijn hart, omdat ik er niet kan zijn op de manier waarop ik dat zou willen.
Dan heb ik weer iemand nauwelijks herkend, zo achter dat mondmasker. En dan mis ik het om iemand écht te zien. Om mensen te zien glimlachen. Oh wat mis ik die big smiles!
Dan krijg ik het even benauwd, omdat we voortdurend op elkaars lip zitten. En dan snak ik naar wat ruimte, naar een moment voor mezelf. Want evident is het niet, dag in dag uit op elkaars gezicht kijken. Soms zou een ander gezicht ook weleens leuk zijn. Of eens simpelweg geen gezicht, en alleen me, myself and I rond me heen. Maar die momenten zijn heel schaars tegenwoordig.
Dan bedenk ik me dat ik de postbode vaker heb gezien dan mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s – dan eender wie. En dan wringt dat. Hoe zou dat nu niet kunnen wringen?
Dan maken we plannen die op het laatste nippertje in het water vallen omdat de maatregelen weer maar eens zijn veranderd. En dan zie ik nog maar eens die ontgoochelde snoetjes. En ik snap dan wel waarom, maar leuk is het niet. Waar is de tijd dat alleen regen of ziekte (in eigen gelederen) spelbreker kon zijn als je plannen maakte?
En natuurlijk zijn er ergere dingen in het leven. Er zijn mensen die ziek zijn, die iemand moeten missen, die hun werk verliezen. Er zijn mensen die twee oorlogen hebben meegemaakt. Dus ik wil niet klagen – maar ik kan niet ontkennen dat het er is, dat gemis. En dat is oké.
Maar we moeten verder. Nog even volhouden. Ik denk alvast aan wat er op ons ligt te wachten. Dan spring ik iedereen in de armen. Dan knuffelen we tot we erbij neervallen. We pakken elkaar vast om nooit meer los te laten. We dansen tot de zon opkomt, we lachen en we gieren, we eten en we drinken, we reizen en we dromen. SAMEN.
Maar eerst moeten we nog even volhouden …
