#Wanderlust – Pagina 6 – MAMoiselle Blogt

De reis van ons leven

Dat we naar het buitenland wilden trekken, dat stond voor ons vast . Wat we dan precies zouden doen, dat was nog een vraagteken. In Barcelona wonen en werken? Met de rugzak door Azië of Zuid-Amerika trekken? Een roadtrip maken dwars door de VS? Een combinatie van reizen en werken in het buitenland? We hielden alle opties open en spraken vaak over ‘ooit’.

Negen jaar geleden voelden we de deadline naderen en wisten we: het is niet langer ooit. Het is nu, of het wordt nooit. We hadden nog geen kinderen, geen huis, waren nog flexibel en konden gaan en staan waar we wilden. Niet dat het buitenland niet meer mogelijk is eenmaal je wat meer gesetteld bent, maar het maakt de zaken er in elk geval niet gemakkelijker op.

Doen ze het of doen ze het niet?

Spannende tijden braken aan.
Zouden we het durven? Zouden we de sprong wagen? Of zou het voor altijd bij dromen blijven?

We bekeken alle opties. Hielden rekening met alle mogelijke obstakels. Wat met onze jobs? Wat met ons appartement, en onze meubels? Wat met de auto, de verzekeringen, wat met het financiële plaatje? Op een rationele manier zochten we een oplossing voor al die uitdagingen. Eén voor één werden alle obstakels doorstreept en werden oplossingen afgevinkt.

Het onmogelijke bleek toch niet zo onmogelijk te zijn…

Tijd om de ratio aan de kant te zetten en het hart te laten overnemen. Wilden we dit graag? Volmondig JA! Zagen we dat zitten, 6 maanden de wereld ontdekken? Duhu, natuurlijk! Zagen we het zitten om volledig aangewezen te zijn op elkaar? Uiteraard! Wat iedereen bekeek als een echte relatietest, voelde voor ons geen moment zo aan. Zagen we het zitten om alles en iedereen achter te laten? Met een klein hartje – ja zeker?

Oh Em Gee in ’t kwadraat. De kogel was door de kerk. We zouden het doen. We zouden ervoor gaan. Say what?! Het voelde surreëel (en eerlijk gezegd denk ik dat het dat altijd een beetje is gebleven, want hoe onwerkelijk is het om de dagelijkse sleur in te ruilen voor de reis van je leven?).

De concrete invulling

Volgende stap: de concrete invulling van onze plannen. Waar wilden we heen? Vrij snel beslisten we dat we richting Zuid-Amerika zouden gaan. Ik heb Spaans gestudeerd, en het leek ons wel handig dat we ons vlot zouden kunnen redden ter plaatse. Bovendien voel ik ook gewoon een band met landen waar ze Spaans spreken. En last but not least: één van onze beste vrienden woonde in Buenos Aires. De perfecte manier om hem eens te bezoeken én de ideale uitvalsbasis!

In eerste instantie wilden we een job zoeken, om dan na een paar maanden ook nog even tijd te maken om rond te reizen. Die plannen werden echter snel vervangen door: “Ach weet je wat, we reizen gewoon 6 maanden rond. Als we dan toch springen, kunnen we net zo goed helemaal gek doen en het onderste uit de kan halen”. Als je iets doet, moet je het goed doen! 😉

Het praktische gedeelte

Restte ons alleen nog het praktische gedeelte. Ahum, ‘alleen nog’ is wel een klein beetje een understatement… Met knikkende knietjes tijdskrediet aanvragen, appartement onderverhuren, vliegtickets boeken, reisgidsen verslinden, een ruwe reisroute opstellen (zijnde ‘we beginnen in Buenos Aires, en eindigen zes maanden later in Quito’, de rest zien we nog wel) en … afscheid nemen van iedereen.

Let’s go and see the world!

En zo stapten we negen jaar geleden licht nerveus het vliegtuig op, voor de reis van ons leven, met een rugzak van 13kg op de schouders. (Echt waar, ons hele hebben en houden voor een half jaar in één rugzak, back to basics! Al moet ik wel toegeven dat ik de weinige kleren die ik meehad ritueel wou verbranden na die zes maanden, zo beu was ik ze 🤪).

Of ik ooit spijt heb gehad van die beslissing? NEE! Het was een fantastische ervaring, en de herinneringen koester ik nog altijd. Zo’n reis verandert je mindset en de manier waarop je in het leven staat.

Of ik het nog opnieuw zou doen? Onmiddellijk! Ik ben nog elke dag dankbaar voor die ervaring.

Net omdat het zo’n once in a lifetime ervaring was, lijkt het mij fijn om de hele reis nog eens virtueel te herbeleven, en jullie te laten meegenieten. Ik hield toen een blog/reisdagboek bij, en neem jullie nu graag retroactief mee op reis naar Zuid-Amerika. Hou de blog dus in de gaten, want de komende tijd laat ik regelmatig een reisblog op jullie los!

21 oktober 2018

LorePlaats een reactie

Pak je koffers: 8 kindvriendelijke tips in de Ardèche

Het lijkt bijna niet te geloven, maar de grote vakantie komt alweer in zicht. Nog één langgerekte sprint en dan kunnen we onze batterijtjes weer opladen. Weet je nog niet waartoe deze zomer? Of staat de bestemming al vast maar ben je nog op zoek naar leuke en kindvriendelijke uitstapjes ter plekke? De voorbije twee jaar gingen wij naar de Ardèche. Ik deel graag onze tips!

Wat ons betreft is de Ardèche een absolute aanrader: een prachtige streek waar veel te zien en te beleven is, een zonzekere bestemming, en op haalbare afstand om met de auto te gaan. Vorig jaar stond ons lijstje met uitstapjes waaruit we konden kiezen op het einde van de reis nog behoorlijk vol, want we hadden de tijd niet om alles uit te proberen. Om maar te zeggen, je zal je niet snel vervelen.

Omdat het altijd handig is om tips te krijgen uit eerste hand: deze uitstapjes testten wij uit én werden door alle partijen goedgekeurd!

1. Bois de Païolive

Het ‘Bois de Païolive’ is een bos met rotsformaties, waarbij je met een beetje fantasie beelden van dieren (of andere dingen) in die rotsformaties kan ontwaren. Zo heb je de leeuw en de beer, een olifant, een aap en zelfs Cleopatra. Er zijn een paar verschillende tochten, die variëren in afstand. Met kleine kindjes opteerden wij voor de kortste tocht. Je kan vlakbij parkeren, en de weg staat aangeduid met gekleurde strepen op de rotsen. De weg is grillig, en op sommige plekken moet je echt over de rotsen klauteren. Niet aan te raden met een buggy dus ;-). Onze jongens vonden het fantastisch om te klimmen en te klauteren én om naar de beelden te kijken. Er volgde nog een geanimeerde discussie: waren de beer en de leeuw nu aan het vechten, of gaven ze elkaar een kus?

2. Le vélorail de St-Jean-le-Centenier

In de Ardèche zijn er twee vélorails. Wij trokken naar die van St-Jean-le-Centenier, omdat die voor ons het dichtste was. Het is een bekend concept: een oud treinspoor dat niet meer wordt gebruikt en speciale ‘spoorfietsen’ om langs dat spoor te rijden. Het mooie uitzicht over de wijnranken krijg je er gratis bij. Leuk met grote kinderen die zélf al kunnen fietsen, maar ook leuk voor de kleintjes, die mama en papa vrolijk aanmoedigen. Want eh… het gaat op een bepaald moment een beetje bergop, dus die aanmoediging kan je soms wel gebruiken. Zo heb je meteen al gesport ook tijdens je vakantie!

3. Ardèche

De regio Ardèche heeft haar naam natuurlijk te danken aan de rivier l’Ardèche. Op veel plaatsen is die rivier eerder een rustig stroompje, waar je heel makkelijk kan pootjebaden. Op talloze plekken vind je leuke strandjes waar je je rustig kan installeren in het zonnetje (of in de schaduw, want het kan behoorlijk warm worden), om vervolgens verfrissing te zoeken in het water. Zo heb je de Pont d’Arc, bij Vallon-Pont-d’Arc, en verder is er bij zowat elk stadje langs de Ardèche wel een strandje te vinden.

Wie al grotere kinderen heeft die kunnen zwemmen, kan ook gaan kajakken op de Ardèche. Een zalige manier om te genieten van een zomerse dag!

4. Gorges de l’Ardèche

De rivier de Ardèche heeft een enorme kloof uitgesleten. Langs een bochtige route die start aan Vallon-Pont-d’Arc heb je heel wat prachtige uitzichtpunten over die kloof. Je zit dan wel eventjes in de auto, maar wordt telkens beloond met fantastische panorama’s. Als beloning en om wat te verfrissen kan je daarna de rivier in plonzen ;-).

5. La Ferme des Crocodiles

In Pierrelatte heb je een soort dierentuin, vooral gewijd aan reptielen. Je vindt er enorm veel soorten krokodillen, maar ook schildpadden, slangen, vissen, … Behoorlijk indrukwekkend voor de kindjes. Tussen het kijken naar de dieren kunnen ze zich ook uitleven op een speelpleintje. Dolle pret!

6. Stoomtrein door Les Gorges du Doux

Je hebt niet alleen de Gorges de l’Ardèche, ook die van le Doux zijn de moeite waard. Zeker als je die kan bekijken vanuit een echte, ouderwetse stoomtrein. Een belevenis voor de kindjes, prachtige panorama’s voor de mama en papa: iedereen content!

7. Aven Marzal: Grotten & dino-park

Mijn zoontje vierde vorig jaar zijn vijfde verjaardag op reis, en dus mocht hij die dag kiezen wat we zouden doen. Het werd Aven Marzal, waar we eerst diep onder de grond de grotten bezochten. Interessant om te zien, en zelfs de jongens waren ervan onder de indruk. Er zijn wel veel trappen, dus met kleine kindjes kan een draagzak aan te raden zijn. Onze vijfjarige stapte alles zelf, de driejarige moest vooral gedragen worden… Het is er trouwens erg koud, dus een pull of jasje is ook aan te raden! Maar geen nood voor wie daar niet op voorzien is (zoals wij, als het buiten 35 graden is…): ze hebben zelf een noodvoorraad warme kleren liggen.

Na de grotten gingen we naar het dino-park (wij kochten een combi-ticket voor de grotten en het park). Daar krijg je een historisch overzicht van de verschillende soorten dino’s, de evolutie, … Er zijn ook een paar interactieve spelletjes (zoals: loop jij sneller dan een dino?), een zandbak waar de kinderen als een echte archeoloog de botten van een dino kunnen opgraven, en een grote trampoline op het einde van het park. Leerzaam én indrukwekkend!

8. Stadjes en marktjes

Zoals zowat overal in Frankrijk, zijn er ook heel wat leuke stadjes. Leuk om even rond te wandelen en de sfeer op te snuiven, een terrasje te doen, … En nog leuker als je ook een marktje kan meepikken met verrukkelijke lokale producten (tapenades! wijntjes! nougat!), of waar je zakjes gedroogde lavendel kan kopen (zodat je ook thuis nog het hele jaar door kan nagenieten van die prachtige reis!).
Ook de kindjes genieten van al die geuren en kleuren, staan diep onder de indruk te kijken naar een straatmuzikant – en wie weet mogen ze zelf nog iets kiezen op de markt ;-).

Je ziet het, er valt meer dan genoeg te beleven in de Ardèche, met of zonder kinderen. Door terug te denken aan die prachtige reizen van de voorbije jaren, begint het hier alleszins alweer te kriebelen voor onze volgende reis. Dan trekken we naar de Côte d’Azur en de Provence. Tips zijn altijd welkom ;-).

18 mei 201811 februari 2020

LorePlaats een reactie

Dat ik nooit zonder de kindjes op reis zou gaan. Dacht ik.

Elke mama heeft wel van die pre-kindjes-tijdperk principes die vroeg of laat sneuvelen. Ik zou bijvoorbeeld nooit op reis gaan zonder de kindjes. Want als je kiest voor kindjes, dan kies je er ook voor om alleen samen met hen op reis te gaan, punt. Een keer per jaar een weekendje weg met de wederhelft, met één overnachting, tot daar aan toe. Maar anders? Jamais! Juist ja … Exact een jaar geleden vertrokken we dus op reis. Met ons tweetjes. Naar Hongkong en Thailand dan nog wel, niet bepaald om de hoek.

Hoe dat dan precies gebeurd is? Mijn man kreeg een reisje cadeau van zijn werk. Hij mocht, samen met een groepje collega’s, naar Hongkong, als een soort van bonus. En hij mocht iemand meenemen. En die iemand, dat werd ik dus (het ware hem geraden, of de scheidingspapieren lagen klaar 🤪).

Ik heb getwijfeld. Want mijn kindjes achterlaten, langer dan een weekend? Zo’n verre reis maken? En wat als er iets zou gebeuren, met ons of met hen? Bovendien was de timing niet echt ideaal, om het met een understatement te zeggen. Het vertrek was gepland toen onze jongste exact 1 week naar school ging. Brrrr…. En wat als we hem die eerste week elke dag al huilend moesten afzetten aan zijn klasje?

Maar tegelijk kriebelde het… Ik ben namelijk al jaren besmet met de reismicrobe, en dat blijkt een hardnekkig virus te zijn waar ik onmogelijk nog vanaf geraak. Op dat vlak heb ik trouwens ook een principe: als er zich een kans op reizen aanbiedt, dan grijp ik die met beide handen. Als je me vraagt om mee op reis te gaan, dan ben ik mijn koffer al aan het pakken nog voor de vraag helemaal is gesteld. De bestemming maakt mij niet eens zoveel uit, zowat de hele wereld staat nog op mijn bucket list. We hebben al behoorlijk wat afgereisd, de wederhelft en ik. Cuba, Thailand, de VS, zes maanden door Zuid-Amerika met de rugzak, … En stuk voor stuk koester ik die reizen en de herinneringen eraan. Mentale rijkdom, noem ik dat.

Ook in mijn omgeving werd er trouwens enthousiast gereageerd. Ik zou zo’n buitenkansje toch niet laten liggen zeker? Mijn vrees dat ik als loedermoeder zou beschouwd worden alleen al om die reis te overwegen, bleek dus ongegrond. Met dat laatste duwtje in de rug was de knoop snel doorgehakt. En als je iets doet, dan moet je het ook goed doen, vonden we. Het is toch twaalf uur vliegen, naar Hongkong. Zo’n lange vliegtuigreis, en een knoert van een jetlag, om dan maar vijf dagen ter plaatste te blijven, dat vonden we al te gek. En dus beslisten we nog een vervolg te breien aan het tripje naar Hongkong. We konden ons vliegtuigticket laten aanpassen en moesten zelf enkel instaan voor de extra verplaatsing, dus waarom niet? Bovendien was het weer in die periode niet fantastisch in Hongkong, en we konden wel wat zon gebruiken…

Na lang nadenken en veel opzoekwerk (Reisbureau MAMoiselle at your service: niets leuker dan tripjes plannen!) beslisten we er nog een paar dagen Thailand aan te plakken. Een zonzekere bestemming, niet te ver, en ons vorige bezoek aan het land had alleen maar positieve indrukken op ons nagelaten: prachtige natuur, ongelooflijk vriendelijke mensen, fantastisch lekker eten, lage prijzen, … En bijkomend voordeel: aangezien we er al geweest waren, konden we gewoon relaxen. Op een onbekende plek komt anders de ontdekkingsreiziger in mij weer boven: dan wil ik alles gezien hebben wat er te zien valt, waardoor er van relaxen soms weinig in huis komt. Oeps.

En zo vertrokken we, een jaar geleden. Met een bang hartje, dat wel. Maar het is ongelooflijk goed meegevallen. We wisten dat de kindjes in goede handen waren (waarvoor dank!!), en konden regelmatig eens skypen met het thuisfront. Zo zagen we dat zij het uitstekend stelden en niet gewoon huilend zaten te wachten tot we terug thuiskwamen ;-).

Wij werden ondertussen keihard in de watten gelegd in Hongkong: een bomvol programma waarbij we de stad en alles daarrond konden ontdekken, een luxueus hotel met alles erop en eraan, fancy restaurantjes met heerlijke wijnen, leuke activiteiten zoals Tai Chi op het dakterras met zicht op de skyline van Hongkong, … Het hoeft echt niet altijd zo luxueus te zijn, maar eerlijk is eerlijk … Als je het cadeau krijgt, dan is het wel zalig en dan genieten we daar gewoon dubbel en dik van!

En ik hoef er wellicht geen tekeningetje bij te maken dat het ook in Thailand puur genieten was: met ons tweetjes op een zonnig plekje aan een prachtig strand, de heerlijke Thaise keuken (het water komt me nog in de mond als ik terugdenk aan die fantastische curry!), souvenirtjes shoppen op een marktje, genieten van een massage, rustig tijd voor elkaar, … Het deed deugd, om te merken dat ons dat nog altijd goed afgaat: gewoon wij tweetjes, samen reizen en ontdekken. ZALIG.

Dus nee, ik ben niet langer van het principe dat je niet zonder de kindjes op reis kan als mama of papa. Onze zomerreis met de kindjes zou ik niet vervangen door een trip onder ons tweetjes, dat nu ook weer niet. Maar als de gelegenheid zich voordoet om daarnaast ook even zonder de kindjes te reizen, waarom niet? Binnenkort trekken we een paar dagen naar Mallorca. Na een winter met veel zieken en weinig zon hebben we keihard nood aan de zon. Dus voilà. #omdathetkan

En nee, ik denk echt niet dat ik daardoor een slechtere mama ben. Mijn hele leven plan ik in functie van de kindjes. Ik doe heel hard mijn best om een aanwezige mama te zijn, werk vaak ’s avonds zodat ik in de namiddag tijd voor hen heb. Die paar dagen op een jaar maken van mij dan echt niet plots een slechtere mama, denk ik dan. Integendeel, we kwamen terug met opgeladen batterijtjes, de kindjes waren tijdens onze afwezigheid serieus in de watten gelegd en bij onze terugkeer vlogen ze ons in de armen. Zij blij, wij blij.

Er zijn andere factoren die van mij soms een slechtere mama maken. Mijn geduld bijvoorbeeld, of toch mijn gebrek eraan, dat moet ik met spijt in het hart toegeven. Maar mijn goesting om te reizen, nee, dat niet. En dus hoop ik nog veel prachtige reizen te kunnen maken. Zowel mét als zonder de kindjes.