Oh, wat krimpt mijn hart soms ineen als ik besef hoe snel het allemaal gaat. Als ik even met mijn ogen knipper en zie dat mijn baby geen baby/peuter/kleuter meer is. Als ik weer een stapel kleren aan de kant moet leggen wegens te klein. Of als ik verbaasd sta te luisteren naar de praat die uit die kindermondjes komt. (“Papa, je hoeft niet altijd de held uit te hangen hoor!”)
Maar oh, wat had ik tegelijk onderschat hoe geweldig fantastisch zalig dat ook kan zijn, kinderen die groter worden. Het is heerlijk, natuurlijk, dat die twee pagadders van me steeds zelfstandiger worden en steeds meer zelf kunnen. En dat er daardoor wat ademruimte komt voor mij. En het is zalig dat we zo stilaan de tijd van de onderbroken nachten (op een occasionele zieke of een enkele uitzondering na) en de pampers zijn ontgroeid, absoluut.
Alles wat leuk is, is leuker met twee
Maar wat ik het meest fantastische vind aan die opgroeiende kindertjes? Te zien hoe die mannetjes van me elke dag meer uitgroeien tot unieke personen, tot kleine individuen met hun eigen willetjes en hun eigen voorkeuren. En om te merken dat ik bepaalde voorliefdes met hen kan delen. Echt, ik had daar nooit bij stilgestaan, maar ik vind het in één woord ge-wel-dig. Zo merk ik dat mijn oudste mijn liefde voor muziek én voor lezen deelt. En – oh cliché – alles wat leuk is, is nóg leuker met twee!
Zo gingen we in de herfstvakantie samen naar een concert, mijn oudste en ik. Hij is gek op de liedjes van Niels Destadsbader, en dus had ik afgelopen zomer bij wijze van verrassing kaartjes voor ons twee gekocht voor diens concert in het Sportpaleis. Het is niet dat ik een grote fan ben, maar ik kan zijn liedjes best wel smaken. En dat opgetogen gezichtje toen ik het hem vertelde, daar doe je het toch gewoon voor?
Al maanden zat hij dus af te tellen naar dat concert. Op 1 november trokken we dan éindelijk naar Antwerpen. De autostoel werd voor één keertje verplaatst naar vooraan in de auto, en daar zat mijn klein (groot) meneertje te blinken, helemaal opgetogen over wat komen zou. Eerst gingen we samen frietjes eten, en daarna was het tijd voor het echte werk.
Puur geluk
Wie fan is van live muziek, die kent het vast wel: een (goed) concert voelt als een warm bad waarbij je kortstondig overspoeld wordt door puur geluk. Om zoiets te kunnen delen met mijn eigen puur gelukje, dat was heerlijk. Dat snoetje, vol ontzag toen hij het Sportpaleis binnenkwam. Die grote ogen, toen het concert begon. Die mond die openviel toen er vuurwerk aan te pas kwam. Dat enthousiasme waarmee hij mee danste, klapte en zwaaide. Puur genieten! Ik krijg nog altijd een warm gevoel als ik eraan terugdenk ☺️.
De vermoeidheid sloeg ook wel een beetje toe, dus geeuwen hoorde er ook bij. Op het einde heb ik hem gewoon in mijn armen genomen om samen te dansen, omdat hij zo moe was. Nog zo plezant! Maar trots dat hij was, de volgende ochtend, om aan zijn broer te kunnen vertellen hoe lang hij wel niet had mogen opblijven! En dat hij heel hard had geroepen op het einde, dat hij nog een liedje wou, en dat Niels toen niet één maar wel twéé liedjes extra had gezongen! Heerlijk toch, dat enthousiasme?!
(Eerlijk is eerlijk, trouwens: ik vond het eigenlijk echt een goed concert. Ik moest zelfs een paar keer een traantje wegslikken. De nieuwe Koen Wauters is opgestaan, als je ’t mij vraagt 😜)
Liefde voor boeken
Een paar dagen later gingen we opnieuw met ons tweetjes op stap. Naar de Boekenbeurs deze keer. Het ziet er voorlopig naar uit dat hij ook die liefde met mij deelt, en hij keek er dan ook geweldig naar uit om zelf een paar boekjes te mogen kiezen.
Dat ‘Het Grote Boeboeks Groeiboek’ van Marc De Bel er daar eentje van zou zijn, dat lag al min of meer vast op voorhand. Ik was als kind grote fan van De Bel, en nadat ik eerder al eens een boekje had voorgelezen over de Boeboeks ging zoonlief ook meteen overstag. Dus toen we merkten dat onze grote Held daar ook nog eens zat te signeren, liepen we allebei helemaal op wolkjes.
Het resultaat van een boekenminnende moeder én zoon was natuurlijk dat we met veel te veel boeken terug naar huis gingen (serieus, mijn arm deed pijn van het gesleur met al die boeken!). En die zoon was zó ongeduldig om zijn nieuwe boeken te verslinden, dat hij in de auto al meteen een eerste hoofdstuk zat te lezen. Oh, wat herkenbaar toch, ik zag zo mezelf als klein meisje zitten :-).
Ondertussen heeft onze boekenbuit al voor veel mooie leesmomentjes gezorgd, ook met de jongste erbij. Al is het nu wel hoog tijd dat ik ook met hém eens een moeder-zoon date inplan!
MAMoiselle Blogt 