Categorie: # Lifestyle

Fotomens in da house

Ik ben nogal een fotomens. Foto’s hebben voor mij een heel grote emotionele waarde, en ik hou ervan om door albums (digitaal of ‘echt’) te grasduinen en nostalgisch terug te denken aan vroeger. Zalig toch, om via een foto een bepaald moment voor een stuk te kunnen herbeleven, en even terug gekatapulteerd te kunnen worden zonder dat er een teletijdmachine aan te pas komt?

Ik blader ook nog regelmatig door mijn albums van toen ik klein was, en het is geweldig om dat te doen samen met de kindjes. Die vinden het vooral hilarisch dat hun mama ook nog klein is geweest, en wat voor kleren/kapsel/… waren dat nu?!

Fotoalbums: het blijft bij een goed voornemen

Vroeger maakte ik ook mooie fotoalbums van al onze (verre) reizen, maar helaas blijft het sinds ik mama ben bij een goed voornemen: ik wil heel graag een fotoalbum maken van elk jaar. Maar euh… ondertussen zijn we dik zes jaar verder, en heb ik welgeteld nul fotoalbums op de teller. Oeps…

Ik ben wel al een paar keer begonnen met foto’s te selecteren, maar dan duikt er telkens weer een ander project op (zoals een boek schrijven, ik zeg zomaar iets) en dan staat ‘fotoalbums’ weer onaangeroerd te blinken op mijn todo-lijstje. Ik hoop er in 2019 eindelijk werk van te kunnen maken… Al ben ik er nog altijd niet helemaal aan uit hoe ik het dan precies moet aanpakken. Een boek per kind per jaar? Een boek voor het hele gezin per jaar, en dan een paar keer laten afdrukken? Hoe doen jullie dat?

In elk geval, ook zonder fotoalbums krijgen foto’s een prominent plaatsje bij ons thuis. Zo hebben we onze eigen ‘wall of fame‘ in de woonkamer. Al is die eigenlijk ook wel aan een update toe, maar die babyfoto’s zijn gewoon zó schattig!

Bureaukalenders, een jaarlijkse traditie

Elk jaar stel ik ook een bureaukalender samen, met de leukste foto’s van het afgelopen jaar. Dat gaat net iets sneller dan een heel album, waardoor ik daar wel nog net de tijd voor vind. En ik geniet daarna een heel jaar van het resultaat: telkens er een nieuwe maand begint, is het een beetje een ‘verrassing’ welke foto’s er nu ook weer op de kalender stonden bij die maand. Ik maak die bureaukalender al jaren bij smartphoto.be, en die van 2019 staat alweer te blinken op mijn bureau, klaar voor gebruik.

Ik maak ‘m trouwens altijd in tweevoud, zodat de wederhelft er ook eentje op zijn werk kan zetten. (Die wederhelft is minder een ‘fotomens’ trouwens. Hij krijgt het telkens keihard op zijn heupen als ik op reis of tussendoor foto’s sta te maken en als hij moet wachten. En hij staat niet bepaald te springen als hij zelf tot fotograaf wordt gebombardeerd – en tussen ons gezegd en gezwegen is er aan hem ook geen topfotograaf verloren gegaan. Maar hij is wel vragende partij voor zijn kalender, en is dan heel content met het resultaat. Snappe wie het snappen kan…)

Keileuk cadeau-idee voor de kindjes

Toen ik een paar weken geleden aan de kalenders voor 2019 bezig was, zag ik daar trouwens een superleuk cadeau voor de kindjes: gepersonaliseerde boeken. Ik schreef het hier al eerder: bij ons thuis zijn we nogal into boekjes (behalve de vader des huizes dan, die prefereert een luisterboek, haha). En wat is er dan leuker dan een boek dat je niet alleen op het lijf is geschreven, maar ook op de naam?!

In december wordt er hier precies een speelgoedbom gedropt door Sinterklaas, dus probeer ik de categorie speelgoed tijdens de kerstdagen zoveel mogelijk te beperken. Onder de kerstboom gaan we vooral voor nuttige cadeau’s, zoals een elektrische tandenborstel (maar dan wel van Star Wars), een dekbedovertrek (van Mickey Mouse) of … boeken. Ik wist dus meteen wat ik zelf onder de kerstboom wou leggen voor onze boys: een gepersonaliseerd boek!

Voor Louis koos ik ‘MyNameBook’, met dieren die via rijmpjes de letters van zijn naam verzamelen. En voor Leon, die heel gefascineerd is door landen/(hoofd)steden/vlaggen, werd het ‘Reis door Europa’. Je kan vooraan het boek nog een boodschap toevoegen, en het boek zelf is dus volledig gericht op het kind in kwestie. Voor hele kleintjes kan je zelfs een prentenboek in elkaar steken met eigen foto’s!  Persoonlijker kan het niet, denk ik dan, en naar mijn gevoel hét perfecte kerstcadeau! 🙂

Cadeautjes voor mezelf

En ondertussen liet ik me nog verleiden tot een paar kleine cadeautjes voor mezelf, haha. “Want ik ben het waard” en zo van die dingen. Ik was al een tijdje op zoek naar een leuke pennenhouder voor op mijn bureau.  We zijn namelijk volop plannen aan het smeden om mijn bureau onder handen te nemen en helemaal te pimpen. Helaas vond ik nergens iets naar mijn goesting, maar toen bedacht ik me: als fotomens kan ik ook gewoon zelf een koffiemok in elkaar steken met allemaal leuke foto’s van ons gezin! Ideaal om te ontstressen tijdens het werken ;-). Er is nog behoorlijk wat werk aan de bureau, maar die pennenhouder is alvast een goed begin (een mens moet positief zijn, nietwaar).

Uiteindelijk heb ik ook nog snel een toffe bladwijzer gemaakt. Tja, als book lover & fotomens kon dat niet ontbreken in mijn collectie, toch?

Yep, ook zonder fotoalbums zijn de foto’s hier prominent aanwezig :-).

.

.

.

.

* Deze blog kwam tot stand in samenwerking met smartphoto.be, maar de inhoud is wel 100% MAMoiselle. 

LorePlaats een reactie

Gedeelde liefde

Oh, wat krimpt mijn hart soms ineen als ik besef hoe snel het allemaal gaat. Als ik even met mijn ogen knipper en zie dat mijn baby geen baby/peuter/kleuter meer is. Als ik weer een stapel kleren aan de kant moet leggen wegens te klein. Of als ik verbaasd sta te luisteren naar de praat die uit die kindermondjes komt. (“Papa, je hoeft niet altijd de held uit te hangen hoor!”)

Maar oh, wat had ik tegelijk onderschat hoe geweldig fantastisch zalig dat ook kan zijn, kinderen die groter worden. Het is heerlijk, natuurlijk, dat die twee pagadders van me steeds zelfstandiger worden en steeds meer zelf kunnen. En dat er daardoor wat ademruimte komt voor mij. En het is zalig dat we zo stilaan de tijd van de onderbroken nachten (op een occasionele zieke of een enkele uitzondering na) en de pampers zijn ontgroeid, absoluut.

Alles wat leuk is, is leuker met twee

Maar wat ik het meest fantastische vind aan die opgroeiende kindertjes? Te zien hoe die mannetjes van me elke dag meer uitgroeien tot unieke personen, tot kleine individuen met hun eigen willetjes en hun eigen voorkeuren. En om te merken dat ik bepaalde voorliefdes met hen kan delen. Echt, ik had daar nooit bij stilgestaan, maar ik vind het in één woord ge-wel-dig. Zo merk ik dat mijn oudste mijn liefde voor muziek én voor lezen deelt. En – oh cliché – alles wat leuk is, is nóg leuker met twee!

Zo gingen we in de herfstvakantie samen naar een concert, mijn oudste en ik. Hij is gek op de liedjes van Niels Destadsbader, en dus had ik afgelopen zomer bij wijze van verrassing kaartjes voor ons twee gekocht voor diens concert in het Sportpaleis. Het is niet dat ik een grote fan ben, maar ik kan zijn liedjes best wel smaken. En dat opgetogen gezichtje toen ik het hem vertelde, daar doe je het toch gewoon voor?

Al maanden zat hij dus af te tellen naar dat concert. Op 1 november trokken we dan éindelijk naar Antwerpen. De autostoel werd voor één keertje verplaatst naar vooraan in de auto, en daar zat mijn klein (groot) meneertje te blinken, helemaal opgetogen over wat komen zou. Eerst gingen we samen frietjes eten, en daarna was het tijd voor het echte werk.

Puur geluk

Wie fan is van live muziek, die kent het vast wel: een (goed) concert voelt als een warm bad waarbij je kortstondig overspoeld wordt door puur geluk. Om zoiets te kunnen delen met mijn eigen puur gelukje, dat was heerlijk. Dat snoetje, vol ontzag toen hij het Sportpaleis binnenkwam. Die grote ogen, toen het concert begon. Die mond die openviel toen er vuurwerk aan te pas kwam. Dat enthousiasme waarmee hij mee danste, klapte en zwaaide. Puur genieten! Ik krijg nog altijd een warm gevoel als ik eraan terugdenk ☺️.

De vermoeidheid sloeg ook wel een beetje toe, dus geeuwen hoorde er ook bij. Op het einde heb ik hem gewoon in mijn armen genomen om samen te dansen, omdat hij zo moe was. Nog zo plezant! Maar trots dat hij was, de volgende ochtend, om aan zijn broer te kunnen vertellen hoe lang hij wel niet had mogen opblijven! En dat hij heel hard had geroepen op het einde, dat hij nog een liedje wou, en dat Niels toen niet één maar wel twéé liedjes extra had gezongen! Heerlijk toch, dat enthousiasme?!

(Eerlijk is eerlijk, trouwens: ik vond het eigenlijk echt een goed concert. Ik moest zelfs een paar keer een traantje wegslikken. De nieuwe Koen Wauters is opgestaan, als je ’t mij vraagt 😜)

Liefde voor boeken

Een paar dagen later gingen we opnieuw met ons tweetjes op stap. Naar de Boekenbeurs deze keer. Het ziet er voorlopig naar uit dat hij ook die liefde met mij deelt, en hij keek er dan ook geweldig naar uit om zelf een paar boekjes te mogen kiezen.

Dat  ‘Het Grote Boeboeks Groeiboek’ van Marc De Bel er daar eentje van zou zijn, dat lag al min of meer vast op voorhand. Ik was als kind grote fan van De Bel, en nadat ik eerder al eens een boekje had voorgelezen over de Boeboeks ging zoonlief ook meteen overstag. Dus toen we merkten dat onze grote Held daar ook nog eens zat te signeren, liepen we allebei helemaal op wolkjes.

Het resultaat van een boekenminnende moeder én zoon was natuurlijk dat we met veel te veel boeken terug naar huis gingen (serieus, mijn arm deed pijn van het gesleur met al die boeken!). En die zoon was zó ongeduldig om zijn nieuwe boeken te verslinden, dat hij in de auto al meteen een eerste hoofdstuk zat te lezen. Oh, wat herkenbaar toch, ik zag zo mezelf als klein meisje zitten :-).

Ondertussen heeft onze boekenbuit al voor veel mooie leesmomentjes gezorgd, ook met de jongste erbij. Al is het nu wel hoog tijd dat ik ook met hém eens een moeder-zoon date inplan!

LorePlaats een reactie

Lang zal hij leven!

Zestig jaar is hij vandaag geworden, mijn papa. Toch even slikken, zo’n nieuwe voordeur, want het confronteert ons allemaal met het feit dat we een dagje ouder worden. Maar tegelijk doet het mij ook heel hard beseffen hoe dankbaar we mogen zijn, dat we allemaal een dagje ouder mógen worden. Dat we deze dag nog allemaal samen kunnen vieren. Dat we nog allemaal in goede gezondheid zijn, en dat we zo’n hechte familie zijn. Yep, we mogen onze pollekes kussen… 

En ik mag zeker mijn pollekes kussen met die papa van me. Al 35 jaar is hij mijn rots in de branding. Dag en nacht kan ik bij hem terecht. Waar ik ook mee zit,  ik weet dat hij altijd voor me klaarstaat. Of het nu is om laminaat te helpen leggen of om wijze raad te geven: papa staat paraat. Er wordt dan ook geen enkele grote beslissing genomen zonder een telefoontje naar het thuisfront om even te polsen naar zijn mening en die van mama.

Moet ik geopereerd worden? Dan maakt papa onmiddellijk zijn agenda vrij om zijn ‘kleine meisje’ bij te staan. En wat is het dan fijn om iemand in de buurt te hebben om op te steunen. Ik kan dan ook met een gerust hart zeggen: mocht mijn wederhelft er bij mijn bevallingen om één of andere reden niet bij kunnen geweest zijn, dan was papa één van de weinigen op mijn (heel korte) shortlist van mensen die zijn plaats hadden mogen innemen. En die (dubieuze) eer is alleen weggelegd voor mensen die ik blindelings vertrouw.

Hij is trouwens niet alleen mijn rots in de branding, hij is ook een echte pater familias. Heerlijk om hem te zien glunderen van trots, als zijn zoon weer een sportieve prestatie om u tegen te zeggen heeft neergezet. Zalig om hem te zien blinken als hij naar zijn kleinkindjes kijkt. En fantastisch om te zien welk ijzersterk duo hij nog altijd vormt met mama, na bijna 38 jaar huwelijk. Ik voel me dan ook gezegend, omdat ik ben mogen opgroeien in zo’n warme thuis.

Ik vind het bovendien geweldig om te zien hoe hij nog steeds barst van de energie. Ik ben maar wat trots op wat hij allemaal bereikt heeft in zijn carrière, en ik hoop dat ik een fractie van zijn ambitie heb geërfd. Hij heeft me in elk geval geleerd om aan de weg te timmeren en mijn dromen na te jagen. En hij heeft me altijd onvoorwaardelijk gesteund.

Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Hij kan al eens flauwe grapjes vertellen (die ik stiekem meestal toch heel grappig vind). En het kan al eens botsen, aangezien we allebei een tikje koppig  zijn (de appel en de boom weet je wel). Maar ik hou de wijze raad van papa altijd in mijn achterhoofd: onthou de mooie momenten, en vergeet de slechte. En gelukkig zijn er héél veel mooie momenten om te onthouden, en weinig momenten om te vergeten.

Ik kan alleen maar hopen dat ik mijn eigen zonen een even warme thuis kan aanbieden, met evenveel mooie momenten om te onthouden.

Gelukkige verjaardag, papa. Op de volgende 60 jaar, en op nog veel onvergetelijke mooie momenten!

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.