Sinds een maand of twee ben ik weer fulltime aan het werk. Hoe ik mijn ‘nieuwe leven’ ervaar? Kort samengevat: druk, maar leuk. Leuk, maar druk.
Laat er geen twijfel over bestaan: ik doe mij nieuwe job supergraag. Ik moet mezelf nog regelmatig even knijpen om te zien of ik niet droom. Ik heb m’n draai helemaal gevonden, en het is net zo leuk als ik altijd gehoopt had. Heerlijk, om helemaal op te gaan in mijn job, en ’s avonds te denken “oei, het is alweer 20 uur, ik zou beter stoppen voor vandaag”.
Het voltijds werken gaat me echter iets minder goed af. Akkoord, uiteindelijk lukt het wel om alles te combineren, maar dat is gewoon omdat het moet, er zijn uiteindelijk zoveel mama’s die voltijds werken. Dat neemt echter niet weg dat het drukker dan druk is.
Ik heb voortdurend het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. Dan sta ik ’s avonds laat nog was op te vouwen, en zitten de wasmanden ondertussen alweer vol met vuile was. De koelkast is sneller leeggegeten dan ik die kan aanvullen. De strijkmand puilt uit. En aan iets extra’s in het huishouden kom ik al helemaal niet meer toe.
Het voelt alsof ik continu verschillende ballen tegelijk in de lucht moet zien te houden. De kindjes, mijn man, twee jobs, het huishouden, familie en vrienden, … Alles en iedereen lijkt wel iets van mij te verwachten, en ik ben de hele tijd in de weer om ze allemaal tevreden en in balans te houden, zo goed en zo kwaad dat lukt. En af en toe verlies ik mijn evenwicht. Maar tijd om me daardoor uit het lood te laten slaan is er niet.
Het is wennen, om opnieuw te merken dat er geen ademruimte is als werkende mama. En om af en toe in ademnood te raken daardoor. ’s Morgens vroeg opstaan, kindjes klaarmaken en afzetten op school of in de crèche, naar het werk rijden. Me naar huis haasten om meteen weer achter de computer te gaan zitten, met de boterhammetjes aan mijn bureau. Mij naar de school of de crèche haasten om de kindjes af te halen. De kindjes entertainen en ondertussen in het huishouden wat aanmodderen. De kindjes in bed steken en verder werken. Ergens tussendoor naar de winkel vliegen. En rond 20 uur doodmoe in de zetel ploffen, om tijdens de reclame nog een was in te steken, kleertjes klaar te leggen of de boekentas klaar te zetten voor de volgende dag. Work, eat, sleep, repeat ;-).
Toch wil ik niet klagen, verre van. Waarom zou ik ook? Ik heb de luxe om twee jobs te combineren die ik graag doe, met leuke collega’s. Om daar mijn brood mee te verdienen.
Ik heb de luxe om flexibel mijn uren te kunnen invullen, waardoor ik meestal tegen het belsignaal op school sta. Ik heb dus veel tijd met de kindjes, en dat terwijl ik fulltime werk. Ik heb de luxe dat mijn man een nieuwe man is, en niet vies is van een potje koken of een helpende hand bij de was en de plas.
Waarom zou ik dus klagen? Ik wil alleen zeggen tegen andere werkende mama’s: I feel you! (Dat wil ik trouwens ook zeggen tegen niet-werkende mama’s, want hun job als thuisblijfmama wordt zwaar onderschat, maar dat is voer voor een andere blog :p)
En ik wil alleen maar zeggen: kiezen is verliezen. Ik kies ervoor voltijds te werken, en toch veel tijd te hebben voor de kindjes. Het is logisch dat ik dan op een ander vlak moet inboeten. Me-time is opnieuw een schaars goed geworden. Lunchpauze, wasda? Quality-time met de wederhelft moet zorgvuldig ingepland worden. En het huishouden … Tja, laten we het erop houden dat ik momenteel andere prioriteiten heb ;-). Een mens kan niet alles willen, nietwaar?
Conclusie? Ik amuseer me te pletter. Maar tegelijk is het ook verpletterend druk :-).
MAMoiselle Blogt 