Mijn oudste heeft een liefje. Een meisje uit de crèche. Ze geven elkaar zoentjes. En knuffeltjes. En streeltjes. Ze staan elkaar op te wachten ’s morgens, ’t is grote liefde tussen die twee. Het is een lief en schattig ding, zijn liefje. Smaak heeft hij alvast, die zoon van me, hoera!
Ik vroeg hem bij het ontbijt of zijn liefje weer zoentjes zou krijgen. “Ja! En knuffeltjes! En streeltjes!”
Toen ik de namen van de andere meisjes uit de crèche opnoemde, zei hij heel beslist: “Nee! X niet zoentjes en knuffeltjes! Y ook niet zoentjes en knuffeltjes!”
Trouw is hij dus blijkbaar ook al, dubbel hoera!
Na even nadenken zei hij: “Maar mama wel!” En ik kreeg een dikke smakkerd en knuffel.
Blijkbaar mag ik toch ook nog even zijn (gedeelde) nummer 1 zijn, driewerf hoera!
MAMoiselle Blogt 