Geduld is een schone deugd, naar ’t schijnt. Zeker ouders kunnen er niet genoeg van hebben. Helaas stond ik achteraan in de rij toen het geduld werd uitgedeeld…
Een paar dagelijkse situaties waarbij geduld nochtans van pas kan komen. Laat ons starten met ‘groentepap voor beginners’. Baby’s die tot dan toe alleen melk dronken, zijn er niet zo happig op om plots hun mond open te doen voor een lepel met vreemde substantie voor hun neus. Gaat het mondje dan toch eindelijk open, dan gaat het daarna ongeveer even vlot als de processie van Echternach. Meer dan de helft van wat in het mondje gaat, wordt pakweg een nanoseconde later weer vakkundig met de tong naar buiten geduwd. Wanneer de volgende lepel zijn richting uit komt, vindt baby dat het uitgelezen moment om met zijn hoofdje te beginnen schudden, waarna de lepel tegen zijn wang belandt. Met een mond vol pap worden de medeklinkers ingeoefend. Pfffffffrrrrrrrr. Hilarisch vindt hij dat, baby-humor van de bovenste plank. Oeps, even niezen, bij voorkeur met de mond vol. Lekker het vuistje in de mond duwen. Om daarna enthousiast met spinazie-handjes in de ogen te wrijven. Het hoeft geen betoog zeker dat je beter wacht tot ná de patatjes vooraleer je het huis poetst, je haar wast, of verse kleren aantrekt? Ik spreek uit ervaring… 😉 Eerlijk is eerlijk, ondertussen is onze baby er min of meer mee weg (als hij goesting heeft), maar die eerste weken beschik je maar beter over stalen zenuwen!
Scenario 2. De wandeling van school naar huis met de oudste. We wonen op zo’n 250 meter van school. En toch duurt die dagelijkse wandeling een kwartier. Of soms ook een halfuur. “Kijk mama! Een steen” … “Oh kijk! Nog een steen!” “En een auto!” Alles heeft hij gezien, elke tekening op school, elke tegel, elk kindje dat we passeren. Gelukkig heb ik tijd, zal ik dan maar denken. En eigenlijk zorgt het er ook wel voor dat ik soms met een andere blik naar de wereld rond me kijk. Waar ik een vuil blikje fruitsap in de goot zie liggen, ziet de zoon alleen de papegaai op dat blikje, en roept de hij enthousiast “Oh, een mooie papegaai mama!” Tja, zo had ik het nog niet bekeken 🙂
En zo zijn er voorbeelden bij de vleet. Potjestraining, peuterpuberteit, baby’s die niet willen slapen, kindjes die niet willen eten of opruimen, of die gewoon niet willen luisteren… Soms is het nodig om even diep in en uit te ademen om zen te blijven. En het ironische is wel dat al dat geduld compleet eenrichtingsverkeer is. Want kinderen, die hebben zelf nog nooit gehoord van geduld, laat staan dat ze het hebben. Als ze iets willen, dan is dat hier en nu, stante pede. Wachten staat dan niet in hun woordenboek. De vraag, of eerder eis, wordt herhaald tot de wens ingewilligd wordt.
Als iemand me dus bij gelegenheid een extra portie geduld cadeau zou willen doen, dan zou dat zeer welgekomen zijn. En als je dan toch bezig bent, trakteer mijn zonen er dan ook maar meteen op…
MAMoiselle Blogt 