Tag: tweede kindje

De fabel van de verwende jongste

Als we de volkspraatjes mogen geloven, dan zijn de jongste vaak de meest verwende kindjes. Het ligt misschien aan mij, maar ik snap niet helemaal in welk opzicht ze dan precies zo verwend zijn. En dan bedoel ik dat vanuit het standpunt van een mama, en niet als kind; ik ben zelf de jongste thuis en naar mijn gevoel waren we allebei even verwend 😉

Onze oudste was twee jaar lang enig kind, oftewel, de kleine prins in huis. Meer nog, aan beide kanten van de familie was hij het enige kleinkind. Licht uit, spots aan: alle aandacht was op hem gericht, en hij liet zich die, uiteraard, welgevallen. Deze onverdeelde aandacht viel (of valt) mijn jongste slechts zelden te beurt.

Tijdens mijn zwangerschapsverlof kon hij natuurlijk wel genieten van al mijn aandacht, terwijl grote broer in de crèche en later op school was; maar zelfs dan was hij slachtoffer van de rangorde binnen het gezin. Terwijl de kleine prins op zijn eentje het volledige dagritme had bepaald, zoals het een echte prins betaamt, werd kleine broer veel sneller in het keurslijf van het dagelijkse leven gedwongen, en werden zijn voedingen en dutjes netjes afgestemd op de schooluren van grote broer.
En terwijl ik bij die kleine prins nog een onzekere mama was die bij elke kik meteen opveerde (of snel terugkeerde van het toilet, terwijl ik mijn broek nog omhoog aan het hijsen was tijdens de korte sprint) en in no time bij die kleine baby stond, was ik bij de jongste al veel relaxter. En dus moest hij maar twee minuutjes geduld hebben, terwijl ik mij rustig fatsoeneerde in het toilet, of terwijl ik ook die laatste t-shirt nog opvouwde.

Voor de geboorte van de kleine prins werd er een uitgebreide baby-uitzet aangeschaft. Sommige dingen kochten we weliswaar tweedehands, maar alles was in prima staat. Toen numero 2 eraan kwam, zetten we een paar kleinigheden op de geboortelijst, maar verder kon het baby-gerief gerust nog een rondje mee. Ook al had broerlief hier al zijn tandjes eens in gezet en daar eens al te enthousiast mee in het rond geklopt.
Ook op het gebied van kleertjes, moet kleine broer zich maar al te vaak tevreden stellen met de afdankertjes van grote broer. Dat komt ervan, met twee jongens in huis. Al maak ik daar graag een uitzondering op, kleine broer mag ook al eens iets nieuws krijgen, toch?

Toen de kleine prins nog een kleine baby was, trokken we duizenden foto’s. Elke minuscule verandering werd met het grootste enthousiasme en de grootste be/verwondering onder de loep genomen en toegejuicht met toeters en bellen. Ook bij de jongste nam ik vrij veel foto’s (ik ben dan ook een echt foto-mens), maar het zullen er toch een pak minder geweest zijn. En al bleven we enthousiast bij elk stapje vooruit, we hadden gewoon minder tijd om er al te lang bij stil te staan. Eerlijk is eerlijk, de échte verwondering is toch net iets kleiner als het niet de eerste keer is. Al blijven we enthousiast en verwonderd over hoe snel zo’n klein wezentje verandert, al blijven die veranderingen magisch, de eerste keer lijkt het gewoon nóg spectaculairder.

Sorry, kleine schat. Sorry dat je je vaak tevreden moet stellen met de kleertjes en het speelgoed van je grote broer.  Dat je het woord delen al met de paplepel meekrijgt; aandacht, kleren, speelgoed, je weet niet beter dan dat je altijd alles moet delen. Je weet niet beter dan dat je dat autootje of dat boekje stevig in je kleine vuistje gekneld moet houden om te voorkomen dat grote broer ermee wegloopt.
Sorry lieve jongen, dat we misschien niet altijd tijd voor je hebben. Dat je je zo goed alleen kan bezig houden, omdat je nu eenmaal niet altijd onze volle aandacht hebt.
Sorry liefje, dat je de spotlights altijd moet delen met je broer. Dat je nooit zal weten hoe het voelt om dé prins in huis te zijn.
Nochtans ben je even uniek, ben je een even groot wonder, en zijn we even gek op jou. Je had alleen de “pech” als tweede op de wereld te komen. Je hebt misschien minder exclusieve aandacht gekregen, maar bent daarom niet minder exclusief. Jij bent net zozeer ons prinsje!

Maar natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel. Dat kleinste prinsje heeft bakken vol speelgoed: alles van zijn broer komt goed van pas, en daarbovenop krijgt hij ook al eens iets nieuws. Idem voor zijn kleerkast. En het allerbeste van al, bij elke grote stap heeft hij zijn grote broer die met hem mee stapt. Ik heb grote broer bijvoorbeeld ingeschreven voor een zomerkampje in de vakantie, waar hij waarschijnlijk niemand zal kennen. Het is met een klein hartje, en het is van moeten (ik heb écht geen 9 weken verlof, jammer genoeg), maar grote broer zal dus stoer moeten zijn en alleen zijn mannetje moeten staan. Terwijl kleine broer vanaf volgend jaar gewoon een handje kan geven aan die stoere grote broer, en niet alleen hoeft te vertrekken. Net zoals op zijn eerste schooldag, wanneer grote broer zonder twijfel een oogje in het zeil zal houden. Verwend zou ik hem er niet door noemen, maar een liefhebbende grote broer die je begeleidt bij elke stap op je weg, dat is toch goud waard ❤️

LorePlaats een reactie

1+1=3

Ik hoor mama’s soms twijfelen over een tweede kindje. Zouden ze dat tweede wel even graag zien als hun eerste? Is hun hart groot genoeg? Kan die onmetelijke liefde ooit geëvenaard worden?
Eerlijk gezegd had ik daar zelf ook wat schrik voor – iedereen zegt wel dat je ook dat tweede kindje meteen in je hart sluit, maar zou dat wel echt zo zijn?

Awel, sinds dat tweede er is, heb ik er nog geen seconde over getwijfeld of ik mijn patatjes wel even graag zie. Uiteraard zie ik ze even graag! Mijn twee oogappels delen de eerste plaats, met de beste wil van de wereld zou ik je niet kunnen zeggen wie ik nu liever zie.

Natuurlijk geniet ik er wel eens van om wat tijd te kunnen doorbrengen met één van hen alleen. Pure quality time, al mijn aandacht geven aan eentje, samen spelen, knuffelen en lachen, heerlijk! Maar ik geniet net zoveel van die 1-op-1 tijd met de oudste als met de jongste.
Net zoals ik geniet van mijn tijd met hen samen. Want, cliché oh cliché, 1+1=3; de liefdevolle interactie tussen hen tweetjes maakt het extra mooi. Als ik zie hoe de jongste opkijkt naar de oudste, of hoe de oudste zich bekommert om de jongste… Zalig is dat!

Misschien zullen er dingen veranderen als ze ouder worden. Misschien zal ik samen met de jongste om andere dingen kunnen lachen dan met de oudste. Zal ik trots zijn om andere redenen, me ergeren aan andere dingen. Het zijn dan ook twee aparte individuutjes, met hun eigen grote en kleine kantjes, net zoals ik.

En ook al zouden hun karakters compleet blijken te verschillen van het mijne (of dat van elkaar), ook al zou het regelmatig blijken te botsen tussen ons, toch zullen ze altijd mijn zonen zijn, altijd mijn nummertjes één blijven.

Het moederschap is nu eenmaal doorspekt met allerlei emoties en gevoelens. Trots, liefde, frustraties, vermoeidheid, ergernissen, twijfels, ongeduld, onzekerheden, als mama ken ik ze allemaal. Afhankelijk van het moment en van het kind overheerst de ene keer de trots, de andere keer de vermoeidheid of het ongeduld. Maar uiteindelijk zijn dat emoties van korte duur. Laagje per laagje kan je het moederschap ontleden, reduceren tot wat echt belangrijk is en terugbrengen tot de essentie.

Ergernissen vergeet je snel. De vermoeidheid blijft niet duren (of dat mag ik althans hopen). Frustraties ebben weg, en achteraf kan je er maar al te vaak om lachen. Twijfels en onzekerheden zullen er misschien altijd zijn, maar hopelijk kan ik op een dag terugkijken en denken: “ik was misschien geen perfecte mama, maar wel een goeie. De beste die ik kon zijn, naar mijn vermogen.” En als ik met trotse blik naar mijn zonen kijk, dan verdwijnen al mijn twijfels naar de achtergrond en denk ik dat ik het nog zo slecht niet doe.

Als je het mama-zijn ontdoet van alle ballast, als je het moederschap stript tot op het bot, dan blijft er alleen liefde over. Pure liefde, universele liefde. Een liefde die losstaat van plaats of tijd, die  alle grenzen overschrijdt. Waar zij ook zijn, waar ik ook ben, die liefde zal er altijd zijn.

Het is het soort liefde dat gewichtloos door het heelal zweeft. Pure mama-liefde staat boven de zwaartekracht en tart alle wetten van de fysica. Het geeft een mama vleugels, zonder dat er redbull aan te pas komt.

En die liefde, die is er voor hen allebei. In overvloed.

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.