Tag: toekomst

Als dromen herinneringen zijn geworden

Onlangs moest ik nog eens naar de gynaecoloog. Gewoon, voor het obligate driejaarlijkse uitstrijkje. Het was de eerste keer in lange tijd dat mijn bezoekje niet zwangerschapsgerelateerd was, realiseerde ik me.

Terwijl ik zat te wachten totdat ik aan de beurt was, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af. Ik dacht terug aan al die keren dat ik daar al had gezeten. De ene keer voor een check-up voordat de pil in de vuilnisbak werd gegooid, de andere keer vol verwachting voor een echo, terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Ik herinnerde me ook nog de eerste keer dat ik er was. Ik was begin de 20, leefde met mijn hoofd in de wolken en stiekem (of niet zo stiekem) verlangde ik er al heel erg naar om mama te worden. In de wachtzaal was ik omringd door bolle buikjes, en een beetje afgunstig keek ik om me heen. ‘Wat moet het fantastisch zijn om zwanger te zijn. Dat nieuw leven in je buik, dat moet wel de prachtigste periode in je leven zijn. Wat een gelukzakken, al die vrouwen hier!’, ging het door mijn hoofd.

Nu lijkt het zo onwezenlijk, te bedenken dat er ooit een dag was waarop ik nog niet wist dat ik mama zou worden van twee zoontjes. Dat ik zoveel jaar geleden zelfs hun namen er niet zou hebben uitgepikt, als je me een lijst met 100 namen onder de neus had geschoven. Het lijkt onmogelijk, dat ik hen ooit niet heb gekend. Maar toen was het allemaal nog een verrassing, wat het leven voor ons in petto had.

Waar zou het leven ons brengen? Waar zouden we wonen? In welke job zou ik uiteindelijk belanden? Zouden we ooit mama en papa worden? Zouden we vlot zwanger raken? Zouden het jongetjes of meisjes zijn? En hoe zouden onze kindjes zijn, hoe zouden ze eruitzien?

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder. Ondertussen heb ik talloze keren in die wachtzaal gezeten, als één van die bolle buikjes. Ondertussen zijn er zoveel dromen uitgekomen, en zijn er zoveel onzekerheden weggevallen. Ja, ik ben mama geworden. Van de meest fantastische zoontjes dan nog wel.

Ondertussen ben ik ook een aantal illusies armer. Ik weet nu dat die roze wolk niet altijd die donzige wolk is die ik me had ingebeeld. Ik weet nu dat die wolk alle kleuren van de regenboog kan aannemen, van fluoroze tot pikzwart. Maar tegelijk ben ik zoveel rijker dan toen. Ik weet nu hoe diep de liefde voor mijn kindjes gaat, veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Ik heb zoveel bijgeleerd, met vallen en opstaan, sta zoveel sterker in mijn schoenen. En ik heb al zoveel magnifieke momenten mogen beleven.

Ondertussen zijn de dromen van toen alweer herinneringen geworden. Slik…

De grote projecten als ‘huis’ en ‘kindjes’ passeerden de revue. Er staan geen projecten van dat kaliber meer op ons te wachten nu. En dat maakt me soms nostalgisch. Want ook al waren er toen veel twijfels en onzekerheden, ook al waren de eerste jaren als mama misschien niet de gemakkelijkste, het was ook een prachtig hoofdstuk. Maar na het hoofdstuk van de Grote Veranderingen is het nu tijd om rustig te dobberen op een kabbelend riviertje.

En dromen, die zijn er nog genoeg. Met in de hoofdrol de twee allergrootste dromen ooit die werkelijkheid zijn geworden. ❤

Lore1 reactie

Kwestie van perspectief

Dat het een van de schoonste periodes van je leven is, als dertiger. Zeggen ze. Dat zeggen ze overigens ook wel eens van je studententijd. En achteraf gezien ga ik volmondig akkoord met die laatste uitspraak. Je bent jong en vrij, onschuldig en naïef, en hebt weinig verantwoordelijkheden. Zolang je erdoor bent op het einde van het jaar, is iedereen blij. Je hebt massa’s sociale contacten, vrijheid alom en niets moet, alles mag. Niet slecht!

Als je me 15 jaar geleden echter gevraagd had of dit nu de mooiste tijd van mijn leven was, had ik je waarschijnlijk aangekeken alsof je gek was. Zeker in deze periode van het jaar. Blokken tot je erbij neervalt, een thesis die tussendoor ook nog moet geschreven worden. Financieel aan de grond zitten (of het scheelt niet veel). Onzeker over waar je de volgende jaren terecht zal komen. Niet meteen het idee dat ik toen had van de schoonsten tijd van mijn leven.

Zo zie je maar… Als dertiger is het leven vooral vermoeiend. Er is zo weinig tijd, en er moet zoveel gebeuren. Kleine kindjes, die alle aandacht opeisen. Die je achtervolgen tot op het toilet, zodat er geen minuutje voor jezelf overblijft. Een huishouden dat ontploft is, omdat die kleine kindjes een meester zijn in het vuilmaken van … eh … alles. Een carrière die nú moet opgebouwd worden.  Terwijl je vooral snakt naar meer slaap moet je jezelf bewijzen, deadlines en targets halen en tonen wat je waard bent. (Zware) leningen die moeten afbetaald worden. Dure crèches die moeten betaald worden. Huizen die moeten gerenoveerd of afgewerkt worden. Het moet allemaal in deze periode gebeuren: gezin, carrière, huis … Alles wordt nu opgebouwd. En dus is het continu balanceren om alles en iedereen gelukkig te houden. Het water staat je meer dan eens aan de lippen, zowel op financieel vlak als qua energiepeil. Niet meteen het idee dat ik heb van de schoonsten tijd van mijn leven. 😉

Maar als we over tien jaar op deze periode zullen terugkijken, dan ben ik er zeker van dat we ons met veel nostalgie en heimwee zullen herinneren hoe wonderlijk het was om zwanger te zijn en leven te schenken aan een klein wondertje. Hoe heerlijk het was dat die kleine kindjes ons de hele dag door kwamen knuffelen, en op onze schoot in slaap vielen. Hoe zalig het was om op handen te worden gedragen door hen, en hun grote held te zijn. Hoe groot hun liefde voor ons was, en hoe ze ons en onze meningen niet in vraag stelden. Nooit. Hoe pietluttig onze problemen waren. Hoe we misschien niet veel slaap kregen, maar dat we tenminste niet moesten wakker liggen over verkeerde vrienden, drugs, pesten of levensbepalende studiekeuzes. Hoe fantastisch het was om met eigen ogen te zien hoe een klein hulpeloos wezentje razendsnel uitgroeide tot een zelfstandig kind. Hoe ons hart vaak barstte van trots over letterlijk elke nieuwe stap en elke nieuwe fase. Hoe we niet veel tijd hadden voor onze partner, maar hoe de liefde toch anders werd, intenser. Hoe we een nieuw aspect ontdekten aan onze partner, als we zagen wat voor een fantastische vader of moeder die bleek te zijn. Hoe we nog jong en fit waren, maar hoe we tegelijk toch al wat levenservaring en wijsheid hadden opgedaan. Hoe we een pak zelfverzekerder in onze schoenen stonden dan 10 jaar eerder. Hoe we een liefde ontdekten die alles oversteeg, een onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.

En dan zullen we allicht volmondig bevestigen dat het eigenlijk toch echt de schoonsten tijd van ons leven was, als dertiger. Kwestie van perspectief. Misschien moeten we geen 10 jaar wachten om het zo te bekijken. En keihard genieten zoveel we kunnen. (In die 10 seconden die overblijven per dag bijvoorbeeld 😉 )

LorePlaats een reactie

De wereld is om zeep

Een grijze novemberdag. De ideale dag om onder een fleece-dekentje te kruipen en met de kindjes naar de blijde intrede van Sinterklaas te kijken, met een kop warme chocolademelk in de hand.
Maar vandaag heeft die chocolademelk een bittere nasmaak, en dat ligt niet aan de chocolade. Het enthousiaste en onschuldige snoetje van mijn zoon staat in schril contrast met de gebeurtenissen in Parijs gisterenavond. Mijn hart bloedt, en ik kan niet anders dan me afvragen in wat voor wereld mijn kinderen zullen moeten opgroeien.

De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen… Trieste dingen, waar geen mens met zijn hoofd bij kan. Gruwelijke dingen. Geen dier zo wreed als een mens, zegt men wel eens. Ik begin te denken dat die uitspraak wel heel dicht bij de waarheid ligt… Het bezorgt me koude rillingen, het idee dat mensen zonder blikken of blozen koelbloedig tientallen onschuldige mensen kunnen neerknallen, alsof ze boven de mensheid staan. Het idee dat een leven van de ene seconde op de andere voorbij kan zijn, compleet onverwachts, compleet zinloos.

In de naam van de godsdienst, of zo beweren de terroristen althans. Dat het gros van de moslims het daar niet bepaald mee eens is, schijnen ze voor het gemak te vergeten, daar bij de IS. Dat ze de islam met hun daden in een slecht daglicht plaatsen, en het leven er voor hun moslim-‘broeders’ niet bepaald gemakkelijker op maken, evenzeer.

Maar de kortzichtige reacties, waarbij politici met de vinger worden gewezen, en waarbij menig burger claimt “zie je wel, hadden ze de grenzen maar moeten sluiten!”, bezorgen me al bijna evenveel koude rillingen, om eerlijk te zijn. Om nog te zwijgen over die beschuldigende vinger richting de moslim-gemeenschap. Want nee, niet elke moslim is een terrorist. Stel je voor! En ja, veel vluchtelingen zijn net voor die terreur op de vlucht, hoe zou je zelf zijn. Het alom tegenwoordige idee “als we zelf maar veilig zijn, en de rest moet ophoepelen en zijn plan trekken”, dat stemt me weinig hoopvol. Is dat de boodschap die we aan onze kinderen moeten meegeven? Gaan we onze kinderen grootbrengen in een sfeer van egoïsme en kortzichtige veralgemeningen? Gaan we hen leren bang te zijn van alles wat anders is, van iedereen die een ander kleurtje heeft of zich tot een andere god richt?  Dan hou ik mijn hart al vast voor wat nog komen moet, eerlijk waar.

En toch weiger ik mij te laten leiden door angst. Ik wil met een hoopvolle blik naar de toekomst kunnen kijken. En dus begin ik bij het begin, en heel klein: door mijn kinderen respect bij te brengen. Door van solidariteit geen loos begrip te maken. Door mijn kindjes zo goed en zo kwaad mogelijk af te schermen van die gruwelijke buitenwereld en hen nog even heerlijk kinderlijk naïef en enthousiast te laten zijn. Door hen teksten te laten meezingen over kindjes van Afrika tot in Amerika, in de hoop dat er misschien toch een paar woorden blijven hangen. Door mijn kinderen in hun beschermde wereldje op kindermaat te vertellen over de wereld, en hen te laten beseffen dat niet alle kindjes zoveel geluk hebben in het leven als zijzelf, en dat zoveel rijkdom niet vanzelfsprekend is.  Laat ik misschien eventjes net zo kinderlijk naïef zijn, en hopen dat er nog ouders zijn die dat doen, van Afrika tot in Amerika. Misschien kunnen we dan toch nog dromen van een betere toekomst? Misschien dat onze kindjes het dan beter doen dan wij?

En ondertussen hoop ik dat ik me volgend jaar en de jaren daarna gewoon oppervlakkig kan bezighouden met vraagstukken die niet bepaald van staatsbelang zijn – zoals de vraag of ik nu Playmobil of Duplo in de schoentjes van mijn kindjes zou leggen. Laat me nog maar eens kinderlijk naïef zijn, en ervan uit gaan dat we dan geen andere zorgen aan ons hoofd hebben.

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.