Het gebeurde voor mijn ogen. Ik zat er met mijn neus bovenop. En toch heb ik het gemist. Misschien knipperde ik net even met mijn ogen? Plots is mijn mannetje geen platte baby meer, en ik heb het niet zien gebeuren. De baby die maar gewoon wat lag te liggen, te kijken, te slapen of te wenen is verwisseld met een baby die vrolijk brabbelt, zit, speeltjes vast neemt en in het rond slaat, papjes eet, en giechelt met/naar grote broer. Hij kraait al zodra ik zijn kamer binnenkom, ook al is het nog donker en kan hij me niet zien. Ik wist dat het stond te gebeuren, en toch overvalt het besef me.
Ondertussen is hij verhalfjaard, die kleinste man van me. En dat betekent niet alleen dat het een vrolijk ventje is geworden, maar ook dat mama weer aan de slag moet. Vandaag gaat Beremans alvast eventjes gaan wennen in de crèche. Slik. Boem patat, reality check!
Niet alleen moet ik hem achterlaten bij vreemden (nu ja, vreemden… de oudste ging er twee jaar lang quasi dagelijks, dus echt vreemden kan ik hen niet meer noemen), maar vooral, het is een periode die wordt afgesloten. Een periode waarin we bijna onafgebroken bij elkaar waren, mijn kleinste en ik. Waarin alles rond hem draaide, we onze eigen routines hadden ontwikkeld, en dagelijks uitgebreide knuffelsessies konden houden. Mijn hart bloedt een beetje, want die periode is vanaf volgende week definitief voorbij, over en uit, voltooid verleden tijd. En ik weet dat er ons nog leuke tijden te wachten staan, maar aan deze periode zal ik alleen nog met heel veel nostalgie kunnen terugdenken. Ook al waren het soms lastige maanden – gek hoe snel je dat aspect schijnt te vergeten.
Desalniettemin kijk ik met een enthousiaste blik naar de toekomst. Ik heb beslist om halftijds te gaan werken. Toen ik die beslissing nam, voelde het alsof er een last van 1000kg van mijn schouders viel.
We werden er de laatste tijd mee om de oren geslaan, met de discussies over ploetermama’s, thuisblijfmama’s, carrièremama’s etc. Ik ga me niet in de polemiek mengen; respect voor elke mama, of ze nu werkt of niet, bij haar kinderen blijft of niet.
Ik kan alleen voor mezelf spreken, en zeggen dat het voor mij persoonlijk niet ok voelde, om mijn zoontje in de voor-opvang te moeten droppen en hem ’s avonds na een lange dag weer in de opvang te moeten gaan oppikken. Doodmoe, klaar om in zijn bed te leggen. Alleen in het weekend tijd te hebben voor de kleintjes. Ik heb het zelf nooit anders geweten dan dat mama aan de schoolpoort op ons stond te wachten. En ik heb het altijd heel jammer gevonden dat ik dat niet zou kunnen doen voor mijn kindjes. Daarmee spreek ik geen veroordeling uit naar andere mama’s, laat dat duidelijk zijn. Maar voor mijzelf voelde het onnatuurlijk.
Ik vind het dan ook zalig om het vooruitzicht te hebben om elke dag zelf mijn kindjes te kunnen gaan ophalen. De hele middag tijd voor hen te hebben. En toch ook een eigen leven te hebben, als werkende vrouw. Me nuttig te voelen (al voel ik me nu ook behoorlijk nuttig hoor) en niet alleen maar mama te zijn. Het beste van twee werelden! Ik kijk er naar uit om mijn collega’s terug te zien, en droom al luidop van picknicks en speelpleintjes op woensdagnamiddag, of de tuin onderhouden terwijl de boys buiten spelen, samen knutselen of een cake bakken. Jaja, daar gaan we nu allemaal tijd voor hebben, heerlijk. Benieuwd of de realiteit even rooskleurig zal blijken!
Maar voor het zover is, probeer ik nog even tijd te maken voor mezelf. Want met al die verschillende rollen die je als werkende mama moet opnemen, zou je nog die van gewoon jezelf vergeten. Dus terwijl baby gaat wennen in de crèche, laat ik me onder handen nemen bij de kapper. Meer nog, ik ga volgende week een beetje valsspelen, en even spijbelen. Beertje gaat een dagje eerder starten in de crèche, terwijl ik mezelf in de watten ga laten leggen in de wellness. Voor mijn verjaardag heb ik verschillende bonnen gekregen, zodat ik schaamteloos kan gaan relaxen in de sauna, met massage, manicure, alles erop en eraan. Eerlijk waar, de gedachte daaraan was soms een lichtpuntje tijdens die moeilijke dagen, toen ik uren met baby rondliep tot ik mijn armen en rug niet meer voelde. Het zal dan ook onnoemelijk veel deugd doen, en daarna kan ik als herboren terug aan het werk. Dinsdag ben ik dus even een spijbelmama. Nu alleen nog dat verdomde schuldgevoel van me afschudden 😉
MAMoiselle Blogt 