Lieve, dierbare slaap,
Je bent al 31 jaar lang één van mijn allerbeste vrienden. Als klein meisje al hadden we dagelijks een afspraak, meteen na Tictac. Die afspraakjes duurden telkens tot mijn mama je zachtjes wegstuurde, 14 uur later.
Toen ik ouder werd verzette ik me soms tegen de hunkering naar jou. Er was ’s avonds zoveel te beleven, zoveel te zien, dat ik onze ontmoeting vaak even uitstelde. Maar uiteindelijk was ik altijd blij als ik me heerlijk in bed kon nestelen met jou. En om het verzet van de avond voordien goed te maken, bleef ik dan liefst zo lang mogelijk bij jou de volgende ochtend. Als het kon zelfs tot de middag.
Het was een perfecte vriendschap. Je was er altijd voor mij als ik je nodig had. En na een afspraakje met jou was ik telkens helemaal opgekikkerd. Zat ik in een dipje of was ik ziek, dan was jij er iedere keer weer om me te steunen of me er doorheen te sleuren.
Al moeten we eerlijk blijven – je bent altijd al een laatkomer geweest. Op al onze afspraakjes was ik er als eerste, elke keer opnieuw, en slechts zelden kwam jij meteen opdagen. Je gaf me dan eerst nog wat tijd om na te denken, te piekeren, of wilde plannen te smeden. Pas daarna kwam je langs, met glinsterende dromen die je in het rond strooide en waarmee je liefdevol mijn ogen sloot. Maar al bij al deden we het goed, samen.
Een paar jaar geleden begon het fout te lopen tussen ons. Ik weet niet precies waar het is misgelopen. Wellicht gebeurde het toen ik zwanger werd, en ik je na enkele maanden zeker tien keer per nacht in de steek liet. Niet uit vrije wil, maar omdat mijn blaas het me opdroeg. Nog een tijdje later liet ik je meerdere malen per nacht alleen, omdat mijn kleintjes me nodig hadden. En dat gebeurt op de dag (of beter nacht) van vandaag nog steeds af en toe.
Als ik dan een eerste keer ben weggeglipt van onder de lakens, verwelkom je me daarna vergevingsgezind terug in bed. De tweede keer reageer je al wat chagrijniger, en de derde keer ben je helemaal verdwenen. Net wanneer ik je het hardst nodig heb…
En als ik de nachten erna zou kunnen doorslapen, omdat de kindjes slapen als een roosje, dan besluit je om pas echt wraak te nemen. Dan kom je pas heel laat opdagen op onze afspraak. En als je er dan eindelijk bent, dan verdwijn je af en toe weer, uit het niets. Mijn noden zijn blijkbaar van geen tel. En dan lig ik alweer te draaien en te woelen.
Pas op, ik begrijp het best. Als het erop aan komt, dan verkies ik mijn kinderen boven jou. Dat is niet leuk, dat snap ik wel. Je voelt je misschien wat verwaarloosd, daar kan ik in komen. Maar is het echt nodig om je daarvoor op mij te wreken? Om je te verstoppen wanneer ik weer tijd voor je heb? Moet je mij echt laten woelen en draaien, in de hoop je ergens onder de lakens tegen te komen? ’s Nachts ben ik eerlijk gezegd niet echt in de stemming voor een spelletje verstoppertje.
Soms mis ik je zo hard dat het fysiek pijn doet. Soms kan ik aan niets anders denken dan aan jou. Begrijp je dan niet hoe belangrijk je bent in mijn leven? Zonder jou kan ik niet functioneren, echt niet. Ik zou me aan je voeten werpen als het zou helpen, om te tonen hoezeer ik je nodig heb.
Zal het ooit nog goedkomen tussen ons? Zullen we ooit weer harmonieus kunnen samenleven? Ik hoop het van harte. Want het is die gedachte die me op de been houdt op de dagen dat ik jou het meeste mis…
Veel liefs.
MAMoiselle Blogt 