Deze week ben ik eventjes een single mom. De papa is een weekje weg voor het werk, en dus moet ik de boel hier in mijn uppie draaiende houden. Eerlijk gezegd keek ik er niet naar uit…
De ervaring heeft me ondertussen geleerd dat hét sleutelwoord in zo’n week “organisatie” is. Het is allemaal een kwestie van georganiseerd te werk te gaan en voorbereid te zijn: ’s avonds wordt alles minutieus klaar gezet, van kleertjes tot boekentas. ’s Morgens worden de kindjes pas uit hun bed gehaald als ik zelf helemaal klaar ben, mijn tas voor het werk klaar staat, de ontbijttafel uitnodigend staat te wachten, en de fles melk opgewarmd is. Minpunt aan die planning: mama moet extra vroeg uit de veren… Geeuw!
Op die manier valt het wel allemaal beter mee dan gedacht. Ik voel me zelfs een klein beetje Superwoman, wanneer de kindjes op tijd op school of in de crèche geraken en mama op tijd op haar werk is, wanneer iedereen vers gewassen, gekleed en gevoed is, wanneer de kindjes ’s avonds op tijd in hun bed liggen, wanneer het huishouden draaiende wordt gehouden en het er hier niet uitziet alsof er een bom is ontploft… Schouderklopje voor mezelf 😉
Ik wil dan ook even mijn diepste respect betuigen aan alle alleenstaande ouders. Ik ga nederig op mijn knietjes zitten en maak een diepe buiging. Het mag deze week dan wel zijn meegevallen, het blijft toch een hele klus. Het is lastig om zo’n strakke planning te moeten aanhouden om alles onder controle te houden. Het is lastig om te moeten plannen wanneer je je haar kan wassen, want ’s morgens is daar geen tijd voor. Het is lastig om je ene zoontje uit het bad te halen en af te drogen, terwijl je je andere zoon uit het bad hoort roepen dat hij naar het toilet moet. Het is lastig om rustig te blijven wanneer je in de keuken eten staat te maken en je ene zoon met uitdagende blik zijn fles melk op de grond zit uit te gieten terwijl je andere zoon zeurt om een boekje te lezen (en hij vervolgens doodserieus zegt dat hij dat van die melk wel een goed grapje vond van broerlief). Het is lastig als je je ene zoon in zijn pyjama helpt, en je vanuit je ooghoek ziet hoe je andere zoon de tandpasta met behulp van zijn tandenborstel vakkundig uitsmeert over de badrand. En ja, elke ouder heeft van die lastige momenten waarop hij of zij er alleen voor staat, maar het lijkt me toch net iets anders als je ALTIJD, op elk moment van elke dag, op jezelf aangewezen bent.
En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat je niemand hebt om op terug te vallen als je ziek bent. Dat je ook op jezelf bent aangewezen wanneer je ’s nachts wakker wordt en water hoort stromen, en je met je voeten in het nat staat wanneer je beneden een kijkje gaat nemen, omdat de regenwaterfilter in de berging het heeft begeven, en het water er gewoon uit spuit (dat overkwam me twee jaar geleden, toen ik – zwanger en met een peuter – een weekje alleen zat. Om 3u ’s nachts water staan dweilen, er zijn leukere dingen!) Dat je niemand hebt om samen belangrijke knopen mee door te hakken, maar dat je alles zelf moet beslissen. Niemand om de mooie moment mee te delen. Dat het zo stil is in huis eens de kindjes slapen, en je niemand hebt om tegen te ventileren. Mijn diepste respect voor alleenstaande ouders, uit de grond van mijn hart. Tienduizend schouderklopjes voor jullie!
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de papa deze week kon overstelpen met foto’s en filmpjes van de kindjes, zodat we samen konden genieten van hun fratsen. We maakten gretig gebruik van FaceTime, zodat de kindjes enthousiast konden zwaaien naar papa. En ondertussen vroeg papa hen nog eens om extra lief te zijn voor mama 🙂
Natuurlijk zijn er ook pluspunten aan een weekje vrijheid. Geen sokken die de weg naar de wasmand niet vonden, geen rondslingerende schoenen in de living. Een hele week mijn favoriete gerechten op het menu. Een hele week mijn favoriete programma’s op tv. Geen rekening houden met iemand anders dan mezelf (en de kindjes). Heel leuk voor een weekje, maar ik zal toch blij zijn als hij terug is.
Voor hij terug is, staat er mij echter nog een extra uitdagende ochtendshift te wachten – morgen moet ik de kindjes niet zomaar klaarstomen voor school en crèche, maar moeten ze ook nog eens verkleed zijn voor carnaval. De generale repetitie liep niet van een leien dakje – de ene bleek water in zijn kelder te hebben (maar dat heb ik ondertussen vestimentair kunnen oplossen), de andere kreeg een driftbui omdat hij niet verkleed wou worden. Dat voorspelt niet veel goeds… Duim je mee dat het toch vlot verloopt, en ik de Leeuwenkoning en Bumba op tijd kan afleveren op respectievelijk de school en de crèche? 😉
MAMoiselle Blogt 